tag:blogger.com,1999:blog-6234716624233114493.post5042158357476347997..comments2023-11-05T11:23:38.153+02:00Comments on ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ: Γράφοντας, μέχρι το τέλος του κόσμουΠόλυ Χατζημανωλάκηhttp://www.blogger.com/profile/01569886842775925862noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-6234716624233114493.post-74974644272405940032008-11-11T18:54:00.000+02:002008-11-11T18:54:00.000+02:00Πόλυ, δεν είχα βρει χρόνο να σχολιάσω εγκαίρως διό...Πόλυ, δεν είχα βρει χρόνο να σχολιάσω εγκαίρως διότι διάφορες βιοτικές μέριμνες με κρατάνε εκτός ιστολογίων κατά περιόδους (συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου ιστολογίου). Παρόλα αυτά, έστω και καθυστερημένα οφείλω να γράψω δυο λέξεις, μια και μια κουβεντούλα σε μια άσχετη δική μου ανάρτηση ήταν η αφορμή για τη δική σου.<BR/><BR/>Την ταινία την είδα όταν είχε πρωτοβγεί στους κινηματογράφους και έκτοτε δεν επιδίωξα ποτέ να την ξαναδώ (σε αντίθεση με Τα φτερά του Έρωτα που με πολλή χαρά τα ξαναβλέπω όποτε να 'ναι). Οι αναφορές σου με βοήθησαν να θυμηθώ καλύτερα την πλοκή και να φρεσκάρω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ταινία. <BR/><BR/>Αν και ήμουν υποψιασμένος για την (επίπεδη) ερμηνεία της συχωρεμένης της Σολβέιγ, θυμάμαι ότι είχα κάπως προσπαθήσει να "νιώσω" το φουκαρά το Σαμ Νηλ (το συγγραφέα - αντεραστή) ενώ τρέχει γύρω γύρω στον πλανήτη πίσω από μια γυναίκα που δεν τον θέλει, όσο και τον κακομοίρη το Γουίλιαμ Χαρτ (στα ντουζένια του τότε, κάπως ξεπεσμένος σήμερα), που τραβάει των παθών του τον τάραχο και έχει να αντιμετωπίσει και τη φλργμονή στο μάτι.<BR/><BR/>Αυτά που δεν μπόρεσα να χωνέψω όμως ήταν η φοβερή καλωσύνη όλων (ληστών τραπεζών, παρατημένων γκόμενων, ιδιωτικών ντετέκτιβ και δε συμμαζεύεται) που αντί να πράξουν το εφικτό (να βουτήξουν τα κλοπιμαία, να χαστουκίσουν τη σκορδόπιστη, να ρουφιανέψουν στα αφεντικά τους) πράττουν το δέον (μοιράζονται την τρελή αναζήτηση του κυνηγημένου ζεύγους μέχρι το τέλος του κόσμου). Επίσης, το χαριτωμένο happy-end με τη Ζαν Μορώ να βλέπει, τον κόσμο όλο να παρακολουθεί τα όνειρά του, την περιφερόμενη Σολβέιγ στον"οικολογικό" δορυφόρο.<BR/><BR/>Με δυο λόγια, πολλαπλοί συμβολισμοί πλην σούπα τουρλού.<BR/><BR/>Γούστα, βέβαια - ειδικά στο σινεμά, από γούστα άλλο τίποτα.<BR/><BR/>Ομολογώ πάντως ότι τα "όνειρα" (εφηβικές ταινίες του Βεντερς σε σούπερ-8 φίλμ) ήταν μακράν το καλύτερο μέρος της ταινίας. Άντε, και η αναζήτηση στο χάι-τεκ ιαπωνικό κομμάτι (με τους έκπληκτους τύπους να βγαίνουν από τα "κουτιά" τους).<BR/><BR/>Ελπίζω να μη σας χαλάω τη γεύση, απλά φοβούμαι ότι η μακαρίτισσα (μεγάλος έρωτας του σκηνοθέτη την περίοδο εκείνη) που έπαιζε και τη σεναριογράφο, τα μούσκεψε λίγο. Στα φτερά του έρωτα, η παρουσία του Πήτερ Χάντκε στο σενάριο (στα "ποιητικά" κομμάτια του) ήταν μάλλον καθοριστική. Στις μεταγενέστερες ταινίες του Βέντερς, όπως αυτή που συζητάμε και το Far away, So Close η γραφή του Χάντκε φαίνεται πως έλειψε πολύ. Και η αίσθηση του μέτρου, ίσως.Β.https://www.blogger.com/profile/04558385148668497766noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6234716624233114493.post-49108032748333114792008-11-05T23:37:00.000+02:002008-11-05T23:37:00.000+02:00Φάρε για να είμαστε ειλικρινείς, δεν λέω τίποτε κα...Φάρε για να είμαστε ειλικρινείς, δεν λέω τίποτε καινούργιο από αυτά που έχουν ήδη ειπωθει για την ταινία στις δημοσιευμένες κριτικές από παλιά - η ιδέα δηλαδή της νοηματοδότησης από την αφήγηση του Τζην έχει ήδη ειπωθει από τον ίδιο τον Βέντερς. Έχοντας λοιπόν αυτό το στοιχείο στη διάθεσή μου, ξαναείδα εκ του ασφαλούς την ταινία, σημείωσα τα σημεία που υποστήριζαν και ενίσχυαν την άποψη αυτή και που αναδύονταν πια πολύ εύκολα και τα παρουσίασα.Πόλυ Χατζημανωλάκηhttps://www.blogger.com/profile/01569886842775925862noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6234716624233114493.post-68684421431465042692008-11-03T20:44:00.000+02:002008-11-03T20:44:00.000+02:00Δεν το είχα σκεφτεί έτσι όταν είχα δει την ταινία....Δεν το είχα σκεφτεί έτσι όταν είχα δει την ταινία. Γιατί όχι;Faroshttps://www.blogger.com/profile/03389680313243344689noreply@blogger.com