Το μυθιστόρημα του Χάιρνιχ Μπελ και η ομότιτλη ταινία, «η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ» έχουν για θέμα το πώς οι δημοσιογράφοι και η αστυνομία καταστρέφουν, κυριολεκτικά, τη ζωή μιας αθώας καμαριέρας επειδή ο άνδρας με τον οποίο έχει ερωτική σχέση καταζητείται από την αστυνομία για ληστεία τραπέζης (εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι ήταν αθώος για αυτό)
Μια εφιαλτική σειρά ανακρίσεων, ερευνών, στους φίλους, στην οικογένεια, στην εργασία της άτυχης γυναίκας (παρεμπιπτόντως η μητέρα της πεθαίνει μετά την επίσκεψη του ανακριτή) οδηγούν στο να σκιαγραφηθεί σκοπίμως ένα πορτρέτο μιας αδίστακτης συνεργού εγκληματία, που είναι μάλιστα και τυφλωμένη από κομμουνιστικές ιδέες…Όλα αυτά καταλήγουν στο το να οδηγηθεί η κοπέλα, απελπισμένη, στη βία και στη δολοφονία του διώκτη της…
Επισυνάπτω ένα λινκ για όσους φίλους θα ήθελαν να κατεβάσουν δωρεάν για να διαβάσουν το βιβλίο…
http://www.mediafire.com/?gtljotmkvlm
Ανέφερα αυτή την ιστορία και γιατί πρώτος μνημόνευσε το θέμα της «χαμένης τιμής» ο δημοσιογράφος κ. Βαξεβάνης με το άρθρο του «Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου» όπου επιχειρείται η αναζήτηση θετικών πλευρών στην κρίση, με την ανάδειξη θετικών πάλαι ποτέ χαρακτηριστικών του «μέσου» Έλληνα. Με τον τρόπο αυτό εμμέσως πλην σαφώς ενοχοποιείται η σημερινή περσόνα του, ως να αυτός να είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη τωρινή ζοφερή κατάσταση, εφόσον ζούσε εν χλιδή…
Ανεξαρτήτως από τις προθέσεις του αρθρογράφου, ακόμα και να θέλει να υπερασπιστεί δηλαδή τον «χλιδόφτωχο», στην πράξη τον ενοχοποιεί.
Εκτός όμως από το κείμενο αυτό, είμαστε μάρτυρες μιας έντονης δραστηριότητας συγγραφής άρθρων επί άρθρων, κειμένων και σχολίων με μοναδικό σκοπό την αποκάλυψη και νέων ή παραδοσιακών ελαττωμάτων και κουσουριών του Έλληνα, που δεν μπορεί θα έχει ένα σκελετό στη ντουλάπα του και, δεν γίνεται είναι τεμπέλης, απατεώνας, φοροφυγάς, ελεεινός, θέλειναδιορισειτηνκορητου, φαλλοκράτης, εγωιστής, ότι μπορείτε να φανταστείτε.
Που εννοείται ότι πολλά από αυτά τα …προσόντα – δεν αμφιβάλλω ότι τα έχει. ‘Ομως η σκιαγράφηση και η καταγγελία αυτής της περσόνας, και από γενέσεώς του ελληνικού κράτους και απόδοση εκεί όλων των ευθυνών για το έλειμμα και το χρέος, είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς. Με επιμονή αποδομείται η πίστη στον εαυτό του ενός λαού, αναλύονται, εκλαϊκεύονται και ενισχύονται από εμάς τους ίδιους, στερεότυπα και γενικεύσεις που δημιουργούν την υποψία ότι εξυπηρετούν δόλιους σκοπούς,. Ετσι η διατύπωση «μαζί τα φάγαμε» δεν αποτελεί ένα κατ’ εξαίρεσιν ολίσθημα. Και αναρωτιέται κανείς, τι εξυπηρετεί αυτό αυτές τις δύσκολες ώρες…
Το ψάρι μυρίζει από το κεφάλι, γράφει ο ποιητής Γιάννης Σκληβανιώτης, αποκαλύπτοντας σε ένα κείμενο του ποιο είναι το διακύβευμα και το πώς τελικά όλες αυτές οι κατηγορίες δεν α π ο κ α λ ύ π τ ο υ ν αλλά σ υ γ κ α λ ύ π τ ο υ ν τους πραγματικούς ενόχους.
Η επίθεση στην τιμή, στην αξιοπρέπεια, στην αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού, εκτός από την επίθεση στα εισοδήματά του, την εθνική κυριαρχία της χώρας του μοιάζει να υπακούει σε μια κοινή ενορχήστρωση…Αν η Κατερίνα Μπλουμ είχε καταλάβει τι επεδίωκαν οι διώκτες της, ίσως αντιδρούσε διαφορετικά…
’Ισως δηλαδή αυτή η επίγνωση, μαζί με τις άλλες εκδηλώσεις αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, δεν τον βγάζει από την κρίση, αλλά τον σώζει με μια έννοια: Του ξαναδίνει πίσω τη χαμένη του τιμή…
Το κείμενο του Γιάννη Σκληβανιώτη εδώ:
Εικόνες από:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου