Είχε εξαφανιστεί όλη η ασχήμια. Ήταν η ώρα της δημοκρατίας (Δεν φοβάμαστε. Μαζί σου κι ας σκοντάψεις)

Δεν έχουν περάσει και πολλές μέρες από τις 6 Μαΐου, την Κυριακή το βράδυ των εκλογών, που περπατώντας στη γειτονιά μου, όμορφη και δροσερή και πολύ αγαπημένη, πέρασα, ως συνήθως, έξω από ένα από τα σχολειά, ένα Λύκειο που ήταν εκλογικό κέντρο. Τώρα είναι εξεταστικό κέντρο για τις Πανελλήνιες και έξω από τα κάγκελα συνωθούνται γονείς όλο αγωνία, περιμένοντας…
Το κτίριο του σχολείου, άθλιο, όχι από τη φθορά, αλλά άθλιο αποκαινουργές. Φτιαγμένο για να αποπνέει μιζέρια, ομοιομορφία, προχειρότητα, αποξένωση…Τα ξέρετε δα τα κτίρια, ξεπατικωτούρα που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων, διεκπεραιώνοντας χώρους που θα πέρναγαν ένα σημαντικό χρόνο της ζωής τους νέοι άνθρωποι, και υποτίθεται θα ήταν η πνευματική φωλιά τους, το δεύτερό τους σπίτι. Σαν φυλακή μοιάζουν τα σχολεία αυτά, και όχι από πρόθεση πιστεύω…Από αδιαφορία. Γράφει κάπου ο Καββαδίας για τα «ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών». Καμία σχέση. Δεν ήθελα σήμερα να μιλήσω για αυτό, είναι τεράστιο θέμα, αλλά δεν είχαν τα παιδιά μας την πολυτέλεια του ψυχικού τραύματος που προκαλεί ένα σοβαρό, αυστηρό και πένθιμο σχολείο. Όλα φτηνιάρικα σαν παράγκες, σαν σπασμένα κλουβιά, από όπου οι φτερωτές ελπίδες των νέων έχουν προ πολλού αποδράσει…
Και δεν είναι τυχαίο, που αυτός ο νέος που δεν ξέρω με ποιον τρόπο κατάφερε να δώσει σώμα στις δικές μας  άπτερες ελπίδες, ο νέος γαβριάς της Ευρώπης, από ένα τέτοιο φυτώριο ξεκίνησε, από την εποχή που  τα παιδιά σαν τα πουλιά χτύπαγαν το κεφάλι τους στα αμετακίνητα κάγκελα του κλουβιού τους, όπως γράφει ο Βαν Γκογκ, συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουν ελπίδα, έκαναν καταλήψεις…

η γνώμη μου την έχω πει για τις καταλήψεις, αλλά μάλλον είχα άδικο. Ήμουν αντίθετη, γιατί θεωρούσα πολύτιμο και αυτό το λιγοστό της εκπαίδευσης που παρέχεται εκεί. Μάλλον δεν είναι και τόσο πολύτιμο, γιατί ούτε μια επαρκής γνώση  μιας ξένης γλώσσας δεν παρέχεται. Μην μου πείτε ότι ο νεοέλληνας δεν στέλνει τα παιδιά του στο φροντιστήριο, ή δεν τους κάνει ιδιαίτερο για να ανθίζει η βιομηχανία των πτυχίων και των πιστοποιήσεων – όποιος ξέρει να διαβάζει τις στατιστικές θα διαπιστώσει πως δεν είναι ευθέως ανάλογη η γλωσσομάθεια με τις πιστοποιήσεις…
Εν πάση περιπτώσει, ο νέος αυτός που ξέρω κι εγώ και ξέρουμε κι εμείς, πρέπει να μην είχε χρόνο ούτε για φροντιστήριο, και σίγουρα δεν έμαθε αγγλικά, και δεν θα διαβάσει στο πρωτότυπο το Brideshead Revisited…Γιατί εκείνος που υποτίθεται ότι ξέρει, και είναι και πανεπιστημιακός και σύμβουλος κάποτε του πρωθυπουργού, θεωρούσε σε ένα  βιβλίο που μετέφρασε ότι ο Evelyn Waugh, ο συγγραφέας του,  είναι γυναίκα.. Aλλά αυτό, δεν ενόχλησε κανέναν. Η γενική ημιμάθεια δεν ενοχλεί.
Το ότι κάποιοι καμαρώνουν που δεν σκαμπάζουν μαθηματικά ή φυσική ή χημεία, είναι απολύτως επιτρεπτό. Το ότι στην πραγματικότητα γενιές ανθρώπων, σε αυτά τα σχολεία ανατράφηκαν μαθαίνοντας την αποξένωση από την γνώση, γιατί το μόνο που απαιτούνταν από αυτούς είναι να την αποστηθίζουν, για να μπαίνουν και να τους παραλαμβάνουν δάσκαλοι του παραπάνω διαμετρήματος – και μην μου πείτε τίποτε για αξιολόγηση  των Πανεπιστημιακών, γιατί την ξέρω την αξιολόγηση και το φορμάτ και πώς μπορείς να είσαι στην ουσία σκάρτος και να ανταποκρίνεσαι στο φορμάτ. Για αυτό και οι πιστοποιήσεις και τα διπλώματα, και από πίσω ο βασιλιάς είναι γυμνός…
Απλά η γλωσσομάθεια  ανταποκρίνεται σε κάποιο μικροαστικό φαντασιακό, και το φαντασιακό είναι πολύ σπουδαίο για να τα βάλεις μαζί του…Είναι το τέρας που έχεις μέσα σου…



Νύχτα λοιπόν, και το σχολείο αυτό φάνταζε αλλιώς.
Είχε εξαφανιστεί όλη η ασχήμια. Φαίνονταν ο σκοτεινός του όγκος, πίσω από τον μυχό της αυλής με τις μπασκέτες, και δύο αίθουσες ήταν φωτισμένες, για μοιάζει κάπως το σκηνικό με λιμανάκι…Ενας αστυνομικός της φρουράς των εκλογών βημάτιζε κάπως μακριά, τρώγοντας ένα σουβλάκι, ένας άλλος καθόταν έξω από μια φωτισμένη πόρτα ρεμβάζοντας, φρουρώντας το πολύτιμο περιεχόμενο της αίθουσας. Την λαϊκή εντολή. 
Σαν καντηλάκι που δεν πρέπει να σβήσει.
Ήταν η ώρα ανοιχτή. Αυτό σκεφτόμουν.
Το σύστημα, οι μηχανισμοί, η προπαγάνδα, η μισθοφορική δημοσιογραφία, οι οσφυοκαμπτικές επαφές με τους εταίρους, όλα αυτά που ξέρουμε και που διαβάζουμε για αυτά συνεχώς, η λύσσα να μας επηρεάσουν, η λύσσα να μη ψηφίσουμε τον επάρατο, τον καταληψία που δεν ξέρει αγγλικά, ο φόβος και ο πόλεμος της κατσαρόλας όπως ξέσπασε στη Χιλή τότε με τον Αλλιέντε, σταματούν δύο βήματα πριν τον αστυνόμο που ρεμβάζει. Όχι, δεν είμαι αφελής. Ξέρω τη βία και τη νοθεία και  για τα δέντρα και τους νεκρούς που ψήφισαν το 1961. Αλλά πιστεύω ότι τώρα υπάρχουν εφορευτικές επιτροπές και εκλογικοί αντιπρόσωποι που θα φροντίσουν οι εκλογές να είναι αδιάβλητες. Γιατί αν δεν ήταν, λέω εγώ, δεν θα είχε εξαπολυθεί τέτοια εκστρατεία για να μας επηρεάσουν τι θα ψηφίσουμε. 

Η ώρα ήταν ανοιχτή. Η ώρα που όλοι είμαστε ίδιοι, τρόπος του λέγειν γιατί δεν ισχύει η απλή αναλογική, αλλά είναι η πιο ανοιχτή   ώρα που  έχουμε.
Και πρέπει να μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.
Γιατί με έναν περίεργο τρόπο, ο στρεβλός τρόπος που μεγάλωσαν τα παιδιά μας, το ότι δεν συνεμορφώθησαν με τα κάγκελα του κλουβιού, το ότι δεν άκουσαν τις λόγιες προτροπές και έκαναν καταλήψεις,  το ότι δεν μιλούν σαν κουριέρηδες την ξένη γλώσσα – αυτό θυμάμαι έγραφε και ο Παπαδιαμάντης που είχε αρνηθεί να μιλήσει γαλλικά – τώρα αυτό το vite, vite nous excitons la curiosite du public στο Νιρβάνα  που ήθελε να τον φωτογραφήσει είναι άλλη ιστορία, ποιος ξέρει –  το ότι αυθαδιάζουν αυτό είναι και η δική μας ελπίδα να μείνει η  ώρα της δημοκρατίας ανοιχτή.
Φοβηθήκαμε μη και σκοντάψεις, Αλέξη, είχα γράψει πριν λίγο καιρό, με τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου.
Δεν φοβόμαστε, μαζί σου, κι ας σκοντάψεις!!!

Φωτό από

http://www.croatianworld.net/Letters/Croatia_boat_at_night.jpg

ο Πινόκιο του Roberto Innocenti από εδώ:
http://www.studiolum.com/wang/italia/innocenti/09.jpg