H Αλίκη έκλαψε δυο φορές

H εικόνα είναι από το περίφημο σκίτσο του Τένιελ,  του αγαπημένου σκιτσογράφου του Λιούις Κάρολ από το βιβλίο «Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων». Η  Αλίκη  κολυμπά σε μια αλμυρή λίμνη, την περίφημη  λίμνη των δακρύων στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου. Η λίμνη, στη οποία συναντά αργότερα διάφορα ενδιαφέροντα πλάσματα από τη χώρα των θαυμάτων, τον ποντικό, την πάπια, τον Ντόντο (αυτός λένε ήταν το alter – ego του συγγραφέα μια και ήταν γνωστό ότι τραύλιζε και όταν έλεγε το όνομά του Dodgson  ίσως ακουγόταν Nτο – ντο – ντόντγκσον)  ενώ εκείνη έκλαιγε μετά τη μεταμόρφωσή της. Τότε που ψήλωσε «σαν τηλεσκόπιο» στο λαγούμι του λαγού, το κεφάλι της σκόνταψε στο ταβάνι και αποχαιρέτησε από ψηλά τα ποδαράκια της, ανήσυχη ότι δεν θα τα ξαναδεί…Η Αλίκη έκλαψε απελπισμένα,   σύμφωνα με την ιστορία.

Γιατί  έκλαψε η Αλίκη;

Θέλει κι εμείς να πιστέψουμε – όπως η ίδια  ισχυρίζεται ότι αυτό έγινε χωρίς  λόγο,  ότι δηλαδή είναι παράλογη ;

«Σταμάτα να κλαίς αμέσως! Ένα μεγάλο κορίτσι σαν κι εσένα να συνεχίζει να κλαίει έτσι! Σταμάτα αμέσως σου λέω!!!»

 Ο αλλόκοτος μυθιστορηματικός χαρακτήρας που μεταμορφώνεται, πριν το κάνει τον επόμενο αιώνα ο  Καφκικός Γκρέγκορι Σάμσα με τραγικές συνέπειες επίσης  για τον ίδιο και το περιβάλλον του, δεν μπορεί τελικά να αντέξει την Μεταμόρφωσή του…

Δεν ξέρουμε τι υπήρχε στο μυαλό του συγγραφέα…ήταν άραγε το άγχος του  για την ενηλικίωση των μικρών κοριτσιών που ήταν στο κέντρο της προσοχής του, για να τα φωτογραφίζει με τη μηχανή του τον Ιαγουάθα, να τους αφηγείται ιστορίες και τελικά να χάνει το ενδιαφέρον του για αυτά μόλις εκείνες  έφταναν τα δώδεκα;

Ποιος ξέρει;

Στο βιβλίο η Αλίκη κλαίει γιατί ε κ ε ί ν η  δεν αντέχει την Μεταμόρφωσή της…Κλαίει γιατί ανησυχεί,  γιατί της μπήκε η ιδέα ότι η αλλαγή στο σχήμα και στο μέγεθος την έκαναν να αλλάξει ριζικά και να γίνει κάποια άλλη, αλλά δεν ήξερε ποια… Σχηματίζεται λοιπόν γύρω της μια λίμνη βάθους τεσσάρων ιντσών επειδή δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της από την απελπισία.  Έφερνε στο νου της όλα τα ονόματα των γνωστών της παιδιών, μήπως και κατά τύχη έχει μεταμορφωθεί σε  ένα από αυτά… «Μήπως είμαι η Μέημπελ; Μήπως είμαι η Άντα;». Όμως όχι…Δεν είναι ούτε η Μέημπελ ούτε η Άντα…Αυτό την πειράζει. Ότι αυτό που γίνεται δεν είναι κάποια που ξέρει… Στην απελπισία της ήταν διατεθειμένη να γίνει οποιοδήποτε από τα παιδιά της έλεγαν. Αρκεί να μάθαινε τελικά ποια  ήταν.  

Αυτή δεν είναι όμως  η μόνη φορά που κλαίει η Αλίκη. Υπάρχει και μια δεύτερη φορά, στο άλλο βιβλίο του Λιούις Κάρολ, εκείνο με τις περιπέτειες πίσω από τον Καθρέφτη και δεν αφορά μια Μεταμόρφωση…Εκεί η Αλίκη  κλαίει  όταν συναντά τα δυο κακομαθημένα αδέλφια,  τους Τουιντελντίμ και Τουιντελντάμ που  της λένε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και ότι δεν είναι παρά μια φιγούρα στο όνειρο του Κόκκινου Βασιλιά του σκακιού που κοιμάται. Μια ιδέα που θα άρεσε – άρεσε μάλλον – πολύ στον Μπόρχες. Κάποιος που υπάρχει μόνο  στο όνειρο κάποιου άλλου. Της λένε μάλιστα πως αν τον ξυπνήσει θα πάψει υπάρχει και …παφ θα σβήσει σαν τη φλόγα από ένα κεράκι. Αυτό της προκαλεί ένα τέτοιο άγχος που την κάνει να ξεσπάσει σε ασυγκράτητα κλάματα…

Ούτως ή άλλως, όλη η συζήτηση μαζί τους για το πώς θα μπορούσε να βγει από το δάσος και οι σιβυλλικές, αμφίσημες και  παιχνιώδεις απαντήσεις τους στις ερωτήσεις της  ήταν κυριολεκτικά  ένας εφιάλτης…

 H εικόνα από

 http://www.fairy-tales.biz/Alice-in-Wonderland-Illustrations/images/Alice-swimming-in-pool-of-tears-From-Alice-in-Wonderland.jpg