Αποχαιρετώντας τη Ζωρζ Σαρή: Το γράμμα του Αλέξη

"Με έπαιρνες στα γόνατά σου και με χάιδευες όπως κάνουν όλες οι μάνες του κόσμου. Κατά κάτι όμως το χάδι σου διέφερε από τα άλλα χάδια. Είχε την ιδιαιτερότητά του..."

Αποτελεί ιδιαίτερη συγκίνηση και τιμή η ανάρτηση του αποχαιρετισμού του Α λ έ ξ η Καρακώστα στη μητέρα του, την αγαπημένη Ζωρζ Σαρή. Η επιστολή του Αλέξη, διαβάστηκε χτες από τον ίδιο χτες στο Α΄Νεκροταφείο, εκεί που την αποχαιρετήσαμε.

Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του, ευχαριστώ και την κοινή φίλη τη Χρύσα Κουράκη, που μεσολάβησε.

"Μανούλα,
Σαν ήμουν παιδί, μ’έπαιρνες στα γόνατά σου και με χαίδευες, όπως κάνουν όλες οι μάνες του κόσμου. Κάτι όμως διέφερε, το χάδι σου είχε την ιδιαιτερότητά του. Λίγοι γνώριζαν, κι ακόμα φίλοι και συγγενείς ξεχνούσαν, πως το δεξί σου χέρι είχε λαβωθεί στον Εμφύλιο κι είχε μείνει μισοπαράλυτο και πως ο αγκώνας σου ήταν παραμορφωμένος. Ήξερες να το κρύβεις και έκανες πάντα σαν να ήταν ασήμαντο. Ποτέ δεν σ’άκουσα να παραπονιέσαι γι αυτό και ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο στο να παίζεις στο θέατρο και στον κινηματογράφο ή αργότερα στο να γράφεις. Το χτύπημα που κόντεψε κι όλας να σου πάρει τη ζωή διαδέχτηκαν άλλα πολλά, διαφορετικά, που αντιμετώπισες με το ίδιο θάρρος και το ίδιο πνεύμα αντίστασης, όπως όταν θέλοντας και μη εγκαταστάθηκες στο Παρίσι. Όπως όταν η δικτατορία έβαλε φίμωτρο στην έκφρασή σου στη σκηνή και σε οδήγησε στο δρόμο της συγγραφής. Έτσι λοιπόν θέλω να σε θυμάμαι : με την ακόρεστή σου όρεξη για τη ζωή, σκληρόπετση στον αγώνα για την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, όσο δυσμενείς κι αντίθετες κι αν ήταν οι περιστάσεις. Όσοι σε διάβασαν ξέρουν πως η Ζωρζ ταυτίζεται με τη Ζωή. Θυμάμαι τα « Κλειστά χαρτιά» που έγραψες με την αγαπημένη μας Μελίνα. Ήθελες ν’αποστασιοποιηθείς από τη μυθιστορηματική Ζωή, για μιά φορά ν’αλλάξεις πρόσωπο και ονομάστηκες... Βίβιαν που τελικά στη μητρική σου γλώσσα τα γαλλικά περιέχει δύο φορές τη λέξη «ζωή».
Η Ζωή στους «Νικητές» μιλώντας στον αντιστασιακό Πέτρο, παραμορφωμένο και βουβό από μια ανατίναξη –προφανώς απεικόνιζες εσένα- έλεγε:
« Άσε τα τσόφλια που μας λένε νικημένους να κουβαλάνε στην πλάτη τους σακούλια παραγεμισμένα τεφτέρια λιγδιασμένα με ιστορικούς λογαριασμούς. Το δικό μας το σακούλι, βαρύ κι ανάλαφρο, έ και τ’ανοίξουμε, ξεπηδάει από μέσα η ζωή και χορεύει μ’ένα πόδι, μ’ένα μάτι, με παραμορφωμένο πρόσωπο, με βουβές κραυγές, όμως χορεύει το χορό της λεβεντιάς.»
Στις άθλιες και τραγικές ημέρες που περνάνε τόσοι λαοί του κόσμου και μεταξύ τους οι Έλληνες, θέλω να θυμόμαστε όλοι τον δημοκρατικό σου αγώνα, μαζί με την Άλκη, για τη διάδοση της φιλαναγνωσίας στα σχολεία, για την ισότητα, τη δικαιοσύνη και για την καταπολέμηση του ρατσισμού. Μαζί σου κατάλαβα πως η αντίσταση είναι δημιουργία.
Την τελευταία σου μάχη παρέδωσες με τη στοργή, την αγάπη και τη βοήθεια πολλών ανθρώπων, συγγενών και φίλων (είναι τόσοι πολλοί που είναι αδύνατο να τους ονομάσω), οι οποίοι στάθηκαν πάντα δίπλα σε εσένα και στον μπαμπά, μέχρι το τέλος. Τους ευχαριστώ και σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου.

12 Iουνίου 2012"


Φωτό από: http://a.media.newsbomb.gr/items/cache/242431a7bd3faa6950bca4bd2f57e8d2_XL.jpg?t=943912800