Μαρμάρινο άγαλμα της Αφροδίτης οπλισμένης με σπαθί

Η Αφροδίτη ζωσμένη με σπαθί
Με τον ιμάντα περασμένο από τον ώμο της
Όχι φαρέτρα για τα βέλη 
Για να τοξεύει από μακριά

Που θα μπορούσες να το πεις και άνανδρο τρόπο να μάχεσαι
Εκ του ασφαλούς
Αλλά για τη μάχη σώμα με σώμα

Στο άγαλμα του Πολυκλείτου η Θεά
Με θάρρος έτοιμη να ριχτεί στη μάχη αν χρειαστεί
Αν πρέπει πάλι να ξανασώσει τον γιο της
Τον Αινεία
Σαν τότε που δεν άντεξε και ρίχτηκε στη μάχη
Όταν τραυματισμένος από τον Διομήδη
Ο γιος της κινδύνευε να τον βρει βέλος των Αχαιών στο στήθος
Και τον τύλιξε στα πέπλα της η Θεά

Θυμάστε τότε που η Αφροδίτη από θνητό πληγώθηκε
Τα λέει ο ΄Ομηρος
Καταλεπτώς
Και όχι μόνο αυτό αλλά της κακομίλησε
Με ασέβεια ο Διομήδης

Και «φύγε από δω κόρη του Διός»
Και «δεν σου αρκεί που ξεπλανάς τις άνανδρες γυναίκες»
Και «θα σου δείξω εγώ τι θα πει πόλεμος»

Με το ακόντιό του την ελάβωσε
Και έτρεξε το θεϊκό το αίμα
Ιχώρ από την πληγή
Και το ρόδινο δέρμα της έγινε μελανό
Πόνοι φρικτοί τη ζώσανε
Στο χέρι την εκάρφωσε και βογγούσε η Θεά
Έκλαιγε απαρηγόρητη

Πώς άντεξε τις ειρωνείες της Αθηνάς
Ότι με την καρφίτσα της τάχα μου τρυπήθηκε
Και όχι με ακόντιο

Άκου άνανδρη…

Το ξίφος ζώστηκε λοιπόν η Αφροδίτη
Γιατί η μάχη δεν είναι πια μεταξύ των Τρώων και των Δαναών
Είναι και για την θεΊκή, τη γυναικεία τιμή της
Και άνανδρη δεν είναι

Έτοιμη πάλι να ριχτεί στη μάχη
Σώμα με σώμα
Όχι από απόσταση



Πόλυ Χατζημανωλάκη, Σεπτέμβριος 2012-09-29

Η φωτογραφία της Αφροδίτης με ξίφος είναι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο