Casa de Azul

Ονειρεύτηκα πως ξύπνησα στο γαλάζιο σπίτι
και πως η Φρίντα Κάλο περίμενε

υπομονετικά
απέναντι
σε μια καρέκλα
το σώμα της διάφανο και φαινόταν η καρδιά της
"Με καταλαβαίνετε τώρα", μου είπε
στα γαλλικά
που ο πληθυντικός δεν είναι τόσο ψυχρός
και ένα παλμός στη δική μου μεριά
αρχαίος
της έγνεψε καταφατικά
μετά με έβαλε να κεντήσω ένα μαξιλάρι
που έλεγε “μη με ξεχνάς”
και εγώ πρόσθεσα “ποτέ”...

Μου έδειξε τα δωμάτια
το μπλε υπνοδωμάτιο
Αlcoba Azul
“α..αυτό το ξέρω από την ταινία”
είπα
αλλά δεν έδωσε σημασία
κοίταξε την φωτογραφία του εραστή της
στον τοίχο
και μετά είδαμε την τεφροδόχη της...
και τη νεκρική της μάσκα
δεν με κολακεύει μου είπε
αλλά ποιος νοιάζεται
μετά θάνατον αυτά δεν έχουν σημασία
αποκτάς μια άλλη νεότητα...
Ακολουθούσα από δωμάτιο σε δωμάτιο χωρίς να μιλώ
όλη η ζωή της μικρά αντικείμενα
μνημονικά...
Ο καθρέφτης
η συλλογή από πεταλούδες...
“Το σπίτι μου έγινε μουσείο
συνεχώς όμως ανοίγουν νέες πτέρυγες
για να χωρέσουν αυτά που ζωγραφίζω τώρα
Outre tombe...
Αυτά είναι τα καλύτερα έργα μου
της αθανασίας
Λένε οι κριτικοί
μεταξύ μας όμως
επαναλαμβάνω τον εαυτό μου...
Ο Ντιέγκο και εγώ Νούμερο δύο
Ο Ντιέγκο στις σκέψεις μου...
Οι παπαγάλοι μου...
Α...πόσο αγαπώ τα συμβολικά μου ζώα
και το ελάφι μου...
Και τον Ιούδα εννοείται
Να μας προδίδει
Και τη γέννησή μου έχω ζωγραφίσει..

ξανά
εδώ γεννήθηκα, ξέρετε
το μπλε το χρώμα που είδα πρώτο
και τον πόνο
κυρίως τον πόνο...

Αυτόν τον φορώ κατάσαρκα
μαζί μου και στον Κάτω Κόσμο...

συνήθισα πια

Με καταλαβαίνετε....
όλα τα συγχωρώ
άρχισα από τα λάθη μου"

Πόλυ Χατζημανωλάκη, Σεπτέμβριος 2012

Εικόνα από: http://2.bp.blogspot.com/-ZQYn03v6PSA/UBgVXeJJNVI/AAAAAAAAWr8/OplcctpLMhg/s400/tn_casa-frida.jpg