Survivor…διότι ὁ Φτίκας καὶ ὁ Σοροκᾶς εἶχον μπουλούκια, ἦσαν σχεδὸν πολεμάρχαι.

Κοίτα να δεις που έχω ψωνίσει από το φούρνο του Ντάνου και έβαζα βενζίνη από την ECO στον δρόμο που συνδέει την Σκιάθο με τις Κουκουναριές. Δυστυχώς δεν άντεξα να δω πάνω από δυο λεπτά κανένα επεισόδιο του Survivor γιατί ένιωθα μια φρικτή βαρεμάρα για τα τεκταινόμενα. Μια φορά μάλιστα που πέρασα από εκεί με το τελεκοντρόλ είδα να σηκώνει κάποιος το καπάκι ενός δίσκου και να δείχνει ένα χάμπουργκερ από τα Goodies, σαν να πρόκειται για τον πολυτιμότερο θησαυρό του κόσμου και συνειδητοποίησα ότι δεν έκανε κανείς πλάκα, ότι όλη αυτήν την ιστορία την έπαιρναν στα σοβαρά.

Οι εικόνες των ηλιοκαμένων, ρωμαλέων, αθλητικών ηρώων – η εμφάνιση πράγματι σε προδιέθετε για κάτι εξωτικό, ονειρεμένο – Χάρισον Φόρντ στα ίχνη της χαμένης κιβωτού και βάλε, το διακύβευμα όμως σε προσγείωνε  αναντίστοιχα, όχι βέβαια το έπαθλο από ότι κατάλαβα στο τέλος. Τα ριάλιτι σόου όμως και ο μεγάλος αδελφός είχαν μπει από δεκαετίες στη ζωή μας και από τις κλειστές βίλλες στα Μεσόγεια της Αττικής μεταφέρθηκαν ήταν καιρός φαίνεται και στις εξωτικές παραλίες του Άγιου Δομίνικου. Στο « Ο αριθμός 11» ο Jonathan Coe αφιερώνει πολλές σελίδες στα πάθη μιας ηρωίδας που μπλέκεται στα γρανάζια ενός τέτοιου ριάλιτι και την καταστροφή της ιδιωτικής της ζωής μετά. 

Τι πάθος, τι συγκίνηση, τι δάκρυ, τι αίσθημα για μια τυρόπιττα, τι μίσος, τι αγάπη, τι πλήθος οπαδών. Το συμπάθησα πολύ βέβαια  το παλικάρι που κέρδισε. Το έβλεπα σε ένα βιντεάκι με την τελετή λήξης και ξεχνούσα το διακύβευμα. Θρησκευτική πίστη, ομορφιά, παράστημα, απλότητα, και ήταν από την Σκιάθο – εκεί μπερδεύτηκα, χτύπημα κάτω από τη μέση.

Άκου Σκιάθο… και δάσκαλος Σκι και Τάε Κβον Ντο το χειμώνα. Με ποιον ήρωα Παπαδιαμαντικού διηγήματος να μοιάζει ο Ντάνος; Γιατί οπωσδήποτε κάποιος πρόγονός του, θα είχε εμπνεύσει τον κυρ Αλέξανδρο. Ο συνέταιρός του στο βενζινάδικο λέγεται Παναγιώτης Μυγδαλάκης και θα ήταν πιθανότατα συγγενής του Ιωάννη Μυγδαλάκη που παντρεύτηκε τη Μαρία το Πετρί στο Αγάπη στον κρεμνό. Φωτογραφίες τους είχα δει στο Μουσείο Παπαδιαμάντη. Τόσες αρετές που θυμίζει το Νίκο, τον ναυτικό στο Καμίνι, αυτόν που χάρισε το Κοχύλι με την θεσπέσια μουσική στην Τσούλα, την ηρωίδα και την έσωσε με μεταξωτή ανεμόσκαλα. Μοιάζει και με τον Μαθιό λίγο στην νοσταλγό, έτσι που τον περιγράφει το διήγημα να φαίνεται μεγαλύτερος από την ηλικία του μὲ τοὺς πυκνοὺς ἤδη

ἰούλους τοῦ καστανοῦ γενείου καὶ τοῦ μύστακος.

Και βέβαια όλη η κομπανία των μαχητών θυμίζει τις μάχες για το σταυρό στα Φώτα, τις συγκρούσεις και τα ατυχήματα όπως περιγράφονται στον Σημαδιακό με τις ομάδες των μαγκών.

Δύο ἦσαν οἱ ἥρωες τῆς ἡμέρας· ὁ Φτίκας καὶ ὁ Σοροκᾶς. Οὗτοι διηγωνίζοντο κατ᾽ ἔτος περὶ τοῦ γέρατος.

Καὶ ἔφερον πασίδηλα τὰ ἴχνη τῆς μακροετοῦς ταύτης πάλης. Ὁ μὲν Φτίκας εἶχεν ἑπτὰ δακτύλους εἰς τὰς δύο χεῖράς του, ὁ δὲ Σοροκᾶς ἕνα ὀφθαλμὸν ὀλιγώτερον τῶν πολλῶν ἀνθρώπων.

Δωδεκὰς λέμβων ἵστατο πλησίον τῆς ἀποβάθρας. Αὗται περιεῖχον τὸ πλήρωμα τῶν δύο μπουλουκίων· διότι ὁ Φτίκας καὶ ὁ Σοροκᾶς εἶχον μπουλούκια, ἦσαν σχεδὸν πολεμάρχαι.