Χαιρετίσματα από τη Χαλκίδα

Πριν δυο χρόνια ήρθε μια καλησπέρα στο ίνμποξ από τη Χαλκίδα από μια φίλη που δεν έμενε πια εκεί – στη Χαλκίδα έχω πάει με το τραίνο δυο τρεις φορές. Μεγάλη εμμονή είχα με τα τραίνα γιατί είχα διαβάσει τόσα για αυτά στα μυθιστορήματα – αργότερα και στο Σιμενόν - αλλά εκεί που μεγάλωσα δεν είχε, δεν είχα δει. 

Πήγαινα λοιπόν στο Σταθμό Λαρίσης, ένα μικρό σκασιαρχείο στην Τετάρτη Γυμνασίου, έκοβα εισιτήριο και ταξίδευα με το τραίνο για Χαλκίδα. Την διάλεγα γιατί ήταν κοντινή διαδρομή και μπορούσα να επιστρέψω γρήγορα. Κατέβαινα για λίγο, κοίταζα γύρω και επιβιβαζόμουν στο επόμενο της επιστροφής. Τίποτε άλλο. Καμία δόξα, καμιά περιπλάνηση. Μόνο για το τρένο. Εγώ το παιδί της επαρχίας που μόλις είχε έρθει στην πρωτεύουσα, κατάφερνα να φύγω για λίγο από την Αθήνα, να ταξιδέψω μόνη μου και να επιστρέψω χωρίς να το ξέρει κανείς. Αργότερα έμαθα όλα τα άλλα, για τις φυλακές, το Βενετσάνικο Κάστρο, την κνήμη και το τσαρούχι του Γίγαντα – δεν θυμάμαι να είδα ποτέ κανένα Κάστρο.

Τα χαιρετίσματα από τη Χαλκίδα ήταν ένα τραγούδι με στίχους του Γιάννη Σκαρίμπα, ο γλάρος, που με συγκίνησε γιατί συνδεόταν με μια ανάμνηση ενός παππού που αποχαιρετά τη ζωή. Ο Σκαρίμπας μακρινός, απόμακρος. Ένα γεροντάκι που είχα δει στην τηλεόραση κάποτε με τα γυαλιά σαν μεγεθυντικούς φακούς με τίτλους έργων ανυπότακτους, θείο τραγί όχι δεν τον έχω διαβάσει.
Αργότερα διάβασα μια συναρπαστική ανάγνωση του Σάββα Παύλου για τον Μαριάμπα του, τα δέντρα που περπατούν, μια σύγκριση με την προφητεία και το κινούμενο δάσος στον Μακμπέθ και ούτε τότε αξιώθηκα. Είχα πολλά να κάνω φαίνεται δεν ήταν καιρός.

Προχτές ήρθαν στα χέρια μου δυο βιβλία. Δυο μπουκάλια με μηνύματα. Το «Φεύγω αλλά θα ξανάρθω» της Αρχοντούλας Διαβάτη, που ξεκινά με ένα δικό της ταξίδι με ένα πλοίο με γυάλινα πανιά – ένα στίχο του από τη Φαντασία του Γιάννη Σκαρίμπα και ένα τεύχος του Περιοδικού Οροπέδιο, του 2012, με ένα αφιέρωμα στον εξωτικό αυτό άνθρωπο. Το ξωτικό της Χαλκίδας.

Διάβασα κάπου, σε μια εξομολόγηση του Αλέξη Πανσέληνου, εκεί που ανοίγει το εργαστήρι του στον κόσμο, ότι αποφάσισε οριστικά ότι δεν θα διαβάσει τον Μόμπυ Ντικ. Το σκέφτηκα πολύ αυτό. Σαν προσομοίωση θανάτου μου φαίνεται. Να αποφασίσεις ότι δεν πρόκειται να διαβάσεις ποτέ ένα βιβλίο. Ή ένα συγγραφέα.

Δεν μπορώ να το αποδεχτώ αν και για μερικά βιβλία, νομίζω ότι και να μην το λέω έτσι θα γίνει.
Όμως δεν θέλω να μου συμβεί αυτό με τον Σκαρίμπα. Περνάει ο καιρός και όλο και νοιώθω ότι πρόκειται για κάποιον συγγραφέα σπουδαίο. Σαν τον Τζέημς Τζόυς, την Βιρτζίνια Γουλφ, τη Μέλπω Αξιώτη.

Δημοσιεύτηκε στο φέησμπουκ, 28 Σεπτεμβρίου 2014