Οι τοίχοι του καφενείου του εφάνταζαν γκεμισμένοι

Όταν ο Παύλος Νιρβάνας παρέσυρε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στο εσωτερικό εκείνου του καφενείου στη Δεξαμενή, «σε εκείνη την προσήλια γωνίτσα» για να ποζάρει στον φακό του, παίρνοντας τη φυσική του στάση με τα δυο του χέρια σταυρωμένα στο στήθος, το κεφάλι σκυφτό και τα μάτια χαμηλωμένα σε στυλ βυζαντινού αγίου, δήλωσε πως σεμνύνεται για αυτό του το έργο μια και φακός δεν συνέλαβε ποτέ τέτοια επιτυχία. "Θα μπορούσε να είναι έργο του Πανσελήνου ή του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου", έγραψε κατόπιν και έτσι μάθαμε κι εμείς την ιστορία αυτής της φωτογραφίας που είχε για μάρτυρες μόνο τα δυο λουστράκια που σταμάτησαν το παιχνίδι τους για να παρακολουθήσουν τη σκηνοθεσία. Το κοιμισμένο γκαρσόνι που ήταν εκεί δεν πήρε είδηση ούτε φυσικά ο γεράκος που λιαζότανε παράμερα και μια άσπρη γάτα κουλουριασμένη σε μια καρέκλα που δεν μετακινήθηκε όσο ο καλός φίλος του κυρ Αλέξανδρου επιχειρούσε να πραγματοποιήσει τον άθλο του…

Ο κυρ Αλέξανδρος όλη αυτή την ώρα, είχε παραδοθεί με κλειστά τα μάτια στις φροντίδες του φίλου του. Μια κούραση τον κυρίευε ξαφνικά και τον παρέλυε, μετατρέποντάς τον σε άθυρμα στις οδηγίες του άλλου. Αυτό συνέβαινε ωστόσο χωρίς να σταματήσει να φαντάζεται όλη την ώρα, εικόνες που δεν τις αποκάλυψε ποτέ σε κανέναν…

Ίσως να προσπαθούσε να βρεθεί σε μια τοποθεσία προσφιλή στις αναμνήσεις του, ίσως να έφερνε στο νου του δέντρο στην αυλή του καφενείου και να φανταζόταν τον αγώνα που έκαναν οι ρίζες του κάτω από γη στο σκληρό έδαφος του λόφου του Λυκαβητού…
Μπορεί πάλι ο νους του, από το εκκλησάκι του Αη Γιώργη στην κορυφή, να πήγε στις εργασίες ανακαίνισης του ναΐσκου του Αγίου Γεωργίου στη Σκιάθου, τότε που έλεγαν ότι αν ανέσκαπταν ο Άγιος θα ερχόταν βοηθός, και άρχισαν τότε οι συγχωριανοί του να ξεκοιλιάζουν τη γη και να ανάμεσα στις πέτρες και τα χαλίκια είχαν βρει εκείνους τους δίδυμους τάφους και τους αδελφωμένους σκελετούς, αγκαλιά, όπως αργότερα και κάποιοι άλλοι στην Ελευσίνα και ανάμεσα στα κίτρινα κόκκαλα ήταν τα εκατό φλουριά που χρειάστηκαν για την ανακαίνιση της εκκλησίας του Αγίου…
Μετά σκέφτηκε ότι όλες οι κατασκευές μοιάζουν εκ των προτέρων με ερείπια, και όποιος οικοδομεί, αυτό κάνει στην πραγματικότητα. Προετοιμάζει την μελλοντική κατάρρευση…
Οι τοίχοι του καφενείου του θα του εφάνταζαν γκεμισμένοι, όλο το κτίριο ένα ερείπιο και ήταν βέβαιος ότι αν άνοιγε τα μάτια του αυτό θα αντίκρυζε…
Θα θυμήθηκε την Πολύμνια, που του ζητούσε να μαζέψει ίτσια και εκείνος δεν μπορούσε να τα ξεριζώσει, όση δύναμη και να έβαζε, πάντα τον προλάβαινε ο Χριστοδουλής και σκέφτηκε – μη μπορώντας να συγκρατήσει ένα χαμόγελο – τον αγώνα στον οποίο επιδίδονται και οι ρίζες των λουλουδιών κάτω από τη γη και τη ζωοποιό θέρμη του χυμού καθώς και τους κάλυκες των λουλουδιών που δεν είναι τίποτε άλλο παρά σχήματα λαγνείας…
Τι να απέγινε η Πολύμνια; Να απέθανε ή να επανδρεύθη; Αγνοούσε τελείως.

Ο πίνακας στην εικόνα είναι του Νίκου Αγγελίδη

Εικόνα από: http://www.vipnews.gr/content/eikastiko-aphieroma-ston-papadiamante