Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Ο Τρελός του Μπερζεράκ: μελετώντας τον ιδανικά γαλήνιο και τρομακτικό κόσμο του χάρτη

Ο Ζώρζ Σιμενόν έγραψε τον τρελό του Μπερζεράκ σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, στο Οτέλ ντε Φρανς ε ντ’ Ανγκλετέρ στη Ροσέλ, όπου είχε μετακομίσει προσωρινά λόγω μιας ανακαίνισης που επρόκειτο να γίνει στο σπίτι του.
Το όνομα δηλαδή αυτού του ξενοδοχείου πρέπει να είναι που του έδωσε την ιδέα να βάλει τον ήρωά του, τον επιθεωρητή Μαιγκρέ που έγινε αργότερα διάσημος από τις υποθέσεις που εξιχνίαζε στα βιβλία του Σιμενόν, να προσπαθεί να μπει στα ίχνη του τρελού του Μπερζεράκ , μέσα από το ξενοδοχείο της Αγγλίας, στην πλατεία αυτής της πόλης. Το υπόλοιπο μισό – το ξενοδοχείο της Γαλλίας – το φαντάστηκε ακριβώς απέναντι σαν αντίπαλο δέος στην ίδια πλατεία…
Προσπαθώντας να μην αποκαλύψω τη λύση του μυστηρίου και να στερήσω από τους μελλοντικούς αναγνώστες την απόλαυση της ανάγνωσης του βιβλίου, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα – και που έχει ήδη παρουσιάσει σε ένα εξαιρετικό ποστ για το Σιμενόν ο Ναυτίλος* – θα ήθελα ωστόσο να κάνω μερικές ακόμα επισημάνσεις, ξεκινώντας από τη χρήση του χάρτη της πόλης που χρησιμοποιεί ο Μαιγκρέ για να εξιχνιάσει το έγκλημα.

Με προορισμό το εξοχικό ενός φίλου του στη Ντορντόν, ο Μαιγκρέ ταξιδεύει με το τραίνο – που το παίρνει από το σταθμό του Ορσαί για τη Βιλφράνς. Το Μπορντώ ως προορισμός τραίνου από το σταθμό του Ορσαί – σημερινό Μουσείο Ορσαί – φιγουράρει μαζί με τα ονόματα άλλων πόλεων σε μια πινακίδα στην πρόσοψη του σταθμού. Παρά το ότι η αναφορά στο σταθμό του Ορσαί έχει κάποιο πραγματολογικό ενδιαφέρον για την ιστορία των γαλλικών σιδηροδρομικών γραμμών , κατά την άποψή μου περισσότερο ενδιαφέρον έχει το ταξίδι που επιχειρείται σε αυτό το βιβλίο, όχι μόνο προς και μέσα στην πόλη του Μπερζεράκ αλλά σε όλη την οικουμένη καθώς όλα τα νήματα, από τα πέρατα του κόσμου, καταλήγουν στο δωμάτιο του Οτέλ ντ’ Ανγκλετέρ, όπου βρίσκεται ξαπλωμένος, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης από τον βαρύ τραυματισμό του από πυροβολισμό ο επιθεωρητής Μαιγκρέ.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:


Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ πηδά από το βαγόνι του τραίνου, ταξιδεύοντας προς την Βιλφράνς ακολουθώντας κατά πόδας έναν παράξενο ταξιδιώτη ο οποίος τον πυροβολεί. Βρίσκεται λοιπόν καθηλωμένος στο νοσοκομείο της μικρής πόλης Μπερζεράκ, αρχικά ύποπτος για τους φόνους κατά συρροή του «τρελού» του Μπερζεράκ. Αργότερα μεταφέρεται στο δωμάτιο του Ξενοδοχείου της Αγγλίας, στην πλατεία της πόλης, όπου καταδικασμένος σε πλήρη ακινησία, προσπαθεί να βρει τη λύση στο έγκλημα – να βρει το δολοφόνο.

Αυτό που κάνει το βιβλίο ιδιαίτερα γοητευτικό είναι το πώς ο Μαιγκρέ, από το δωμάτιο του ξενοδοχείου με τη βοήθεια ενός χάρτη από τον οδηγό Μισελέν και με τις καρτ ποστάλ των κτιρίων, καταφέρνει να σχηματίσει μια σαφή εικόνα της πόλης – μέχρι και τους ελιγμούς του ποταμού Ντορντόν μπορεί να παρακολουθήσει έτσι. Η ιδέα της αναπαράστασης μιας πόλης με καρτ ποστάλ και χάρτη φαίνεται να προηγείται λογοτεχνικά αυτής που έκανε ο Ίταλο Καλβίνο στη Μαυρίλια οι πόλεις και η μνήμη…

Επομένως η έννοια του χάρτη με τις καρτ ποστάλ κάνει νοητή την τοπολογία της πόλης και αποτελεί το υπόστρωμα όπου αναδύεται η δομή της, η ζωή των κατοίκων της, οι μεταξύ τους σχέσεις και διασυνδέσεις, ερευνάται η θέση τους στην αφήγηση της ιστορίας.

Η σύνθεση δε των ιστοριών που προκύπτουν, με την αναφορά και μόνο καθενός από τις χαρακτηριστικές φιγούρες των κατοίκων, αποτελεί αξιοσημείωτο παράδειγμα δημιουργικής ανάδυσης και ανάπλασης χαρακτήρων στο εργαστήρι του συγγραφέα. Θυμίζει λίγο την κατασκευή ιστοριών με τον τρόπο του Ροντάρι, στην Γραμματική της Φαντασίας.

«- Το πρώτο θύμα… Η αγρότισσα …Παντρεμένη; …Παιδιά;…
- Παντρεμένη με γιο κτηματία… Όμως δεν τα πήγαινε καλά με την πεθερά της, η οποία την κατηγορούσε ότι ήταν πάρα πολύ κοκέτα και φορούσε μεταξωτά κομπινεζόν για να αρμέξει τις αγελάδες…
Τότε με υπομονή, με αγάπη, σαν ένας ζωγράφος που κάνει τα πρώτα σχέδιά για τον πίνακά του, ο Μαιγκρέ σκάρωνε με το μυαλό του ένα πορτρέτο της αγρότισσας που την έβλεπε νόστιμη, με πιασίματα […]»
Να πως φτιάχνονται οι ιστορίες:

«Ύστερα ή μικρή με το ποδήλατό της.
- Είχε κάποιον αγαπημένο;
- Κανείς δε λέει τίποτα γι’ αυτό! Κάθε χρόνο, στις διακοπές πήγαινε και περνούσε δεκαπέντε μέρες στο Παρίσι σε μια θεία της…»
Εκτός από τα σκαριφήματα των χαρακτήρων της υπόθεσης, θυμάτων και υπόπτων, ο Μαιγκρέ σκαρώνει με το μυαλό του εικόνες των κτιρίων – εκτός από αυτές που έχει ήδη δει στις καρτ ποστάλ που αντιστοιχούν στα πρόσωπα που τα κατοικούν.


Αλλιώς είναι το σπίτι του εισαγγελέα – η φαντασία του προβλέπει και συμπληρώνει αυτά που του περιγράφει η γυναίκα του – ένα μεγάλο σκοτεινό σπίτι με γκρενά κουρτίνες – αλλιώς είναι το σπίτι του γιατρού – μια βίλα στην άκρη της πόλης, σαν και αυτές που βλέπει κανείς στις παραλίες και μάλιστα μπορεί σε κάθε περίπτωση να φανταστεί το ριγωτό γιλέκο του υπηρέτη, ή το άσπρο χαλίκι στα μονοπάτια και το φανάρι από φερφορζέ.

Ολόκληρο το Μπερζεράκ γίνεται χάρτης, χάρτης του οδηγού Μισελέν αλλά εμψυχωμένος, χάρτης πολυτροπικός, με τις καρτ ποστάλ των βασικών κτιρίων, τις περιγραφές των σπιτιών και τις φιγούρες των κατοίκων, χάρτης ομιλών, όπως η πλατεία της πόλης την οποία ο Μαιγκρέ βλέπει από το παράθυρο του ξενοδοχείου του.

Η πλατεία από ψηλά και η κίνηση που βλέπει ο Μαιγκρέ λειτουργούν αντιστικτικά σαν μια υπόμνηση του χάρτη όλης της πόλης, σαν τοπογραφική υπόκρουση των φάσεων της αφήγησης: Τα παιδιά που παίζουν μπίλιες, τα αυτοκίνητα που παρκάρουν, ο υποψήφιοι μάρτυρες που συζητούν διστακτικά έξω από το ξενοδοχείο, η πλατεία που είναι άδεια όταν η δράση μεταφέρεται αλλού ή γεμίζει όταν το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στο δωμάτιο του τραυματία του ξενοδοχείου της Αγγλίας…

Από ψηλά λοιπόν το βλέμμα του χαρτογράφου που θα κάνει αναγνώσιμο και νοητό το μυστήριο που κρύβει η πόλη. Γιατί σιγά σιγά ο αναγνώστης κατανοεί ότι το μυστήριο είναι μυστήριο της πόλης, ο δολοφόνος είναι ο τρελός της πόλης, οι κάτοικοι του επαρχιακού Μπερζεράκ έχουν κοινό παρελθόν, και κοινά μυστικά που αθέατες μεταξύ τους συνεννοήσεις φαίνεται να αποσιωπούν…

Αλλά αυτό που κάνει το εγχείρημα ακόμα πιο συναρπαστικό και το απογειώνει, είναι ότι σταδιακά το νήμα των αφηγήσεων ταξιδεύει και ξεφεύγει από τα στενά όρια όχι μόνο του Μπερζεράκ αλλά και της Γαλλίας.


Η Αλγερία λοιπόν, σημαντική Γαλλική αποικία θα αποτελέσει τον άλλο πόλο της αφήγησης, απέναντι από το ταπεινό αλλά ανεξιχνίαστο Μπερζεράκ, όπως το ξενοδοχείο Γαλλία βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο Αγγλία. Με όχημα το διεθνή υπόκοσμο, ταξιδεύουμε στους εξωτικούς τόπους της γεωγραφίας.

Πλαστά διαβατήρια και συμβόλαια, εμπόριο γραμματοσήμων – συμβόλων των ταξιδιών και των μηνυμάτων προς όλα τα σημεία του ορίζοντα: Βαρσοβία, Βίλνα, Κωνσταντινούπολη και φυσικά το Αλγέρι. Στο τέλος όμως, πάντα το δωμάτιο του Ξενοδοχείου η Αγγλία.

Ο χάρτης Μισελέν διευρύνεται για να χωρέσει μπαρ στη Σκανδιναβία, γκάνγκστερ στην Αμερική, χαρτοπαικτικές λέσχες στην Ολλανδία, διευθυντές θεάτρου στη Γερμανία, καταστηματάρχες στη Βόρεια Αφρική…

«Και ιδού: Μπροστά στην ιδανικά γαλήνια κεντρική πλατεία του Μπερζεράκ, αναδυόταν ένας κόσμος τρομακτικός εξ αιτίας της δύναμής του, της πληθωρικότητάς του, της τραγικής μοίρας του.

Η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, από τη Βουδαπέστη μέχρι την Οδησσό, από το Ταλίν μέχρι το Βελιγράδι, σφύζουν από πληθυσμό…

Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι πεινασμένοι που κάθε χρόνο έφευγαν προς κάθε κατεύθυνση: αμπάρια γεμάτα μετανάστες στα υπερωκεάνια, στα νυχτερινά τρένα, με μωρά στα χέρια, σέρνοντας γέρους γονείς, πρόσωπα υποταγμένα, τραγικά να παρελαύνουν στα συνοριακά φυλάκια…

Το Σικάγο αριθμεί περισσότερους Πολωνούς από Αμερικανούς… Η Γαλλία απορρόφησε ολόκληρα τρένα και οι γραμματείς στα κοινοτικά γραφεία των χωριών παιδεύονται με τα ασυνήθιστα ονόματα που δηλώνουν οι νεοφερμένοι κάτοικοι στις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως ή θανάτου…»


΄Ολος ο κόσμος λοιπόν και η μοίρα του, χωρούσε στο χάρτη του Μπερζεράκ.

* χάρη στον οποίο διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του Σιμενόν

Georges Simenon, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ, μετάφραση ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΚΑΡΩΦ, Εκδόσεις Άγρα 2005

Πηγές εικόνων:
http://sio.midco.net/danstopicalstamps/detective5.jpg
http://sio.midco.net/danstopicalstamps/belgium1566.JPG
http://www.gemmel-buecher.de/bilder/George_Simenon.jpg
http://www.tour-bangkok-legacies.com/images/old-stamps-sungei-golok.jpg
http://www.trussel.com/maig/covers/bergerac34.jpg
http://2.bp.blogspot.com/_gBQkok8T5Ko/SaX10gzwT_I/AAAAAAAAD7E/FzUElSGe6fA/s400/1233583711_591972b.jpg
http://www.notrefamille.com/cartes-postales-photos/cartes-postales-photos-Eglise-st-Louis-LA-ROCHE-SUR-YON-85000-85-85191023-maxi.jpg
http://www.notrefamille.com/cartes-postales-photos/cartes-postales-photos-Ruines-du-Vieux-Chateau-PREUILLY-SUR-CLAISE-37290-3608-20070912-1i2d4n7p0d0r1q1e7l5f.jpg-1-maxi.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ad/16-Cognac-Entr%C3%A9e_de_l%27H%C3%B4tel_de_ville-1903.JPG
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/96/60-Beauvais-H%C3%B4tel_de_Ville-vers_1900.JPG
http://2.bp.blogspot.com/_ifV9lnAH2ms/R9hZcUjSqCI/AAAAAAAAAPU/PFo23pwu5Po/s1600-h/simenon-4.gif

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το σημαντικότερο είναι αόρατο εχω την αίσθηση. Τι κάνει κουμάντο στη πόλη, στην εξέλιξη της, εδώ δε λέει τίποτε τόσο ο Μαιγκρέ όσο και ο Καλβίνο.
Ωστόσο αυτές οι εικόνες είναι καλές για τη Δύση υπάρχει και η ανάποδη αόρατη πλευρά ή εξαθλίωμένη πλευρά η mal postal, αντάξια λήθης.

just me είπε...

Για μια ακόμη φορά, το ανεξάντλητο θέμα της χαρτογραφίας και της σχέσης της με την Ιστορία, την ιστορία (ζωής) και τη λογοτεχνία!
Τι να πρωτοπεί κανείς και πού να πρωτο-ανα-τρέξει (μόνο καθηλωμένος από ανώτερη βία, σαν τον Μεγκρέ _χτύπα ξύλο!_μπορεί να παραδοθεί κανείς απερίσπαστος σε τέτοιο ταξίδι).
:) :)

Προς το παρόν, εγώ, χαμένη σε άλλου είδους χάρτες, στα λεξικά
_χάρτες γλώσσών, χάρτες της Γλώσσας, πόσα δε λένε και πού δε σε πάνε κι αυτά_ ακολουθώ άλλους δρόμους, αναπόδραστα χαραγμένους, επιθυμώντας διακαώς να χαθώ στα αχαρτογράφητα στενά της Πόλης/της Πόλυς.

(...και περιμένοντας τα σχόλια του Βαγγέλη Ιντζίδη για να με αποτελειώσουν!)
:) :) :)

Kαλημέρα!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Airgood,

Με το ενδεχόμενο να είναι το αόρατο που λες – πάντα - σημαντικότερο, να μην ξεχνάμε ωστόσο - και ας μην μας παραπλανά η εικονογράφηση του δικού μου ποστ - πως όλα αυτά δεν είναι παρά κείμενο. Πρόκειται δηλαδή για την δημιουργική ανάδυση εικόνων που ανήκουν στο σώμα της αφήγησης - για μια μορφή του αοράτου που έρχεται στο προσκήνιο.

βαγγελης ιντζιδης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
βαγγελης ιντζιδης είπε...

Πολυτροπική κι αισθητικά πολύσημη και έξοχη (πάλι) η ανάρτησή σου, Πόλυ.

ΣΧΟΛΙΟ
Υπάρχει (τουλάχιστον υπήρχε ως τα 2002-3) ένα ξενοδοχείο στην Αβάνα, το Οτέλ ντ’ Ανγκλετέρ. Στα τραπεζάκια για τον καφέ και τα ελαφριά προγεύματα των περαστικών στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου υπήρχαν πλακάκια που όποιος ήθελε ζωγράφιζε ό,τι ήθελε με ειδικές κηρο(;)μπογιές. Και έτσι διάβαζες εκεί σε μια μικρή τετράγωνη επιφάνεια από τετράγωνα μικρότερα πλακάκια την ιστορία του κόσμου, από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα και από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Το ζήτημα δεν είναι ότι εκεί χωρούσε όλος ο κόσμος. Το ζήτημα είναι πως έθετες στο κέντρο του κόσμου αυτού την θέση από την οποία – καθισμένος ήδη - κοίταγες το τετράγωνο τραπέζι., τον κόσμο που είχε αφήσει τα ίχνη του στο τραπέζι που καθόσουν τώρα εσύ.
΄Ετσι από την μια πλευρά, αν καθόσουν, ήταν στο κέντρο η Αυστραλία και φάνταζαν απόμακρες επαρχίες ή και εξωτικές η Ελλάδα, η Αγγλία κ.ο.κ.
Κατά συνέπεια
το ενδιαφέρον με τους χάρτες και τις καρτποστάλ είναι κάθε φορά το σημείο από το οποίο είσαι εσύ.
Κι αν είσαι στο ξενοδοχείο-Βρετανική Αυτοκρατορία (αυτή είναι για μένα η συνυποδήλωση του Οτέλ ντ’ Ανγκλετέρ και ταυτόχρονα αφηγηματική πρόληψη για την εμπλοκή ενός ολόκληρου κόσμου στην αφήγηση, τον Βικτωριανό κόσμο της πρώτης παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας)
Αν είσαι, λοιπόν, στο κέντρο του κόσμου - τότε δεν μπορείς να κατανοήσεις, τελικά, το κέντρο και την περιφέρεια.
Αν, δηλαδή, στο κέντρο είναι ο τρελός, αν στην περιφέρεια είναι ο τόπος του, το Μπερζεράκ, αν ο ήρωας-δράστης είναι ο χάρτης-τρελός, αν το σώμα της περιοχής δεν είναι παρά το σώμα των θυμάτων, αν τελικά
ο ΧΑΡΤΗΣ-ΤΡΕΛΟΣ
ΚΑΙ Ο ΧΑΡΤΗΣ - ΣΩΜΑΤΑ
δεν είναι παρά
ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ- Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ-ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΞΑΚΤΙΝΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Συχνά, λησμονούμε, πως το σώμα μας είναι το μέτρο ενός χάρτη, πως η θέση μας είναι η αποτύπωση ενός χάρτη, πως η ίδια μας η οπτική με την εστίασή της - κάθε είδους - είναι ο τόπος και ο χρόνος της αφηγηματικής χαρτογράφησης.
Κι αν έτσι διασπάται η αντικειμενικότητα της πρώτης εντύπωσης από χάρτες και καρτ-ποστάλ τότε ΙΔΟΥ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΦΟΥΚΩ
, δηλαδή της ρήσης του :«ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ» και αλλιώς – σύμφωνα με τη δική μου παρανάγνωση - ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΜΕΛΙΩΘΕΙ
Κι έτσι ο Μαιγκρέ απελευθερωμένος από την Καρτεσιανή μέθοδο και τον εξαναγκασμό της θεμελίωσης δημιουργεί τη δική του ¨μοναδικότητα" [φουκωϊκη singularite]. Εκτός κι αν ο Μαιγκρέ είναι στην ουσία ένας θρίαμβος της μεθόδου, του δυνάμενου να θεμελιωθεί στην παρατήρηση του υποκειμένου αντικείμενου κόσμου και έτσι να απαντηθούν όλα τα ερωτήματά του/εγκλήματά του. Αν αυτό είναι μόνον ο Μαιγκρέ και κατ΄επέκταση ο Σιμενόν τότε δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας λόγος αφηγηματικός νομιμοποιητικός του εγκλήματος (δες και το Εγκώμιον του Εγκλήματος , στο Δ΄Κεφάλαιο: Περί Ιδεολογίας από το ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ Κάρλ Μαρξ. ΄Η λάβε υπόψη σου τη ρήση του Μαρξ όταν ο ίδιος σχολιάζει τον τρόπο γραφής του και λέει
«προσωποποιώ τις οικονομικές κατηγορίες και ενσαρκώνω τις ταξικές σχέσεις». Λαμβάνοντας υπόψη ότι το ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι η μελέτη του «αγγλικού καπιταλισμού» για διάβασε μαρξιστικά τον Σιμενόν – στο προκείμενο μυθιστόρημά του – και δες ότι μέσω των καρτών κλπ και ο Μαιγκρέ επιχειρί να προσωποποιήσει τις οικονομικές κατηγορίες αλλά και να ενσαρκώσει τις ταξικές σχέσεις που ο τρελός του Μπερζεράκ ως σώματα – αυτές τις ταξικές σχέσεις – διαμελίζει – ΕΞΟΧΗ ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – συγγνώμη για την ναρκισσιστική αυτοαναφορικότητά μου)
Τι είναι- ποια είναι-αυτή η "μοναδικότητα";

ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ (1)
Πριν απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, που έθεσα λίγο πριν, είναι αναγκαία η παρέκβαση - ένα "λόγου χάρη"
Για τον Φουκώ δεν είναι το σύστημα των φυλακών, η φυλακή, η "μοναδικότητα" αλλά η φυλακή μέσα στη φυλακή,δηλαδή, το μπουντρούμι¨, αυτός ο σκοτεινός χώρος της φυλακής μέσα στη φυλακή όπου ενδημεί η εξόντωση. Ο ειδικός χώρος μέσα στη φυλακή για τα βασανιστήρια που είναι πιο παραχωμένος εντός της φυλακής, μια εγκιβωτισμένη φυλακή εντός της φυλακής. Από εκεί ξεκινά για να δημιουργήσει τη διερώτηση για τους χώρους γύρω από αυτό το μπουντρούμι, και για να αποκαλύψει ότι το μπουντρούμι των βασανιστηρίων και των εγκλημάτων είναι η εστίαση και ότι όλα τα άλλα γύρω-γύρω από αυτό, όλοι οι λόγοι που παράγονται για τις φυλακές, το σωφρονιστικό σύστημα - και πάει ΛΕΓΟΝΤΑΣ [discourses] - παράγονται για να νομιμοποιήσουν την ύπαρξη του μπουντρουμιού, αυτής της φυλακής μέσα στη φυλακή.
Αντιλαμβανόμαστε τώρα καλύτερα φίλες και φίλοι τι είναι μια μοναδικότητα, φουκωΙκά. Είναι εκείνο για το οποίο δεν γίνεται άμεσα λόγος αλλά ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΛΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΩΣ ΝΟΜΙΜΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ.
κατά συνέπεια δεν μιλώ για - να ένα ακόμη "παράδειγμα" (ουχί επιστημολογικό ακριβώς)- την τρέλα της τρέλας, δηλαδή για εκείνο τον ιδιαίτερο χώρο στον οποία η τρέλα είναι και το αντικείμενο και το υποκείμενο, η περιρέουσα τρέλα των δωματίων όπου "χαλιναγωγούνται" οι τρελοί, μιλώ γύρω - γύρω από αυτό για να νομιμοποιήσω το χώρο εντός του οποίου υπάρχει ο χώρος εξόντωσης του τρελού. Πρόκειται για λόγους μιας διασταύρωσης (ενός metissage, αν προτιμάτε)
επιστροφή τώρα στο σχόλιο
ΣΧΟΛΙΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Κατά συνέπεια τι κάνει ο Μαιγκρέ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΙΑ ΦΟΥΚΩΙΚΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΥΤΗΝ ΨΑΧΝΕΙ
ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΤΗΝ ΨΑΧΝΕΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΩΣ ΛΟΓΟΣ - ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΙ - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ - ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΩΣ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΚΑΚΟ
Το κείμενο - μέσω της χαρτογράφησης - διαβάζεται διττώς
ΚΑΙ ΩΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΩΣ ΚΑΚΟΥ
ΑΛΛΑ ΚΑΤΆ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΥ ΕΝΩ ΕΝΩΝΕΤΑΙ ΧΑΡΤΙΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ
ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ
ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ - ΔΗΛΑΔΗ -ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ

Βαγγέλης Ιντζίδης
και metissage [http://vintzidis.blogspot.com] και substratum [http://intzidis.blogspot.com]

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me,

Από τους εννοιολογικούς χάρτες του D’ Alembert και τα δέντρα του Bacon και του Descartes χαράσσουμε το δρόμο μας στα συστήματα της γνώσης - τις εγκυκλοπαίδειες και τα λεξικά, «χωρίς να ξέρουμε καλά καλά που πάμε».

Μέχρι λοιπόν να συλλάβω (((ελπίζοντας να μη με αποτελειώσει:):):)
το μεγαλοφυές σχόλιο του Ευάγγελου - το οποίο περιέχει μάλιστα και τη θεωρία της μοναδικότητας του Φουκώ για αρχαρίους σε περίληψη -

θα ήθελα να επισημάνω,

ευχαριστώντας σε για τα καλά σου πάντα λόγια,

ότι όπως θα είδες, από την εξαιρετική σου μετάφραση του Midnight Frost του Coleridge, ¨έκλεψα¨ την τέλεια απόδοση του intelligible
και της έδωσα και κατάλαβε.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο του Σιμενόν και κατάφερες ωστόσο να το κάνεις «σιμένον» των Φουκωικών και μαρξιστικών σου αναγνώσεων.

Από την παραβολή του μπουντρουμιού στην «υποθετική» τρέλα και τον εγκλεισμό του επιθεωρητή Μαιγκρέ, στο σωφρονιστικό αλλά και κανονιστικό σύστημα, στον καταναγκασμό και την εξουσία της ιατρικής περίθαλψης την οποία υφίσταται … φαίνεται σαν να είχαν όλα συνωμοτήσει ώστε να γίνει αυτή η τόσο γόνιμη ανάγνωση που μας χάρισες με το μεγαλοφυές πραγματικά σου σχόλιο.

Τα γράφω αυτά γιατί δεν αναφέρονται στην ανάρτηση, σχολιάζονται όμως ως να είχαν αναφερθεί.
Η κατακλείδα δε είναι το «μοναδικό» κατά Φ. :

«ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ».

Καλό βράδυ.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Αγαπητή Πόλυ
[1] Πράγματι εκείνο που διάβασα είναι η ανάρτησή σου. Και εν προκειμένω το σχόλιο είναι παράγωγο της ανάγνωσης του κειμένου της ανάρτησής σου και όχι παράγωγο της ανάγνωσης του κειμένου/του βιβλίου του Σιμενόν
Ακριβώς δε και για αυτό το λόγο - όπως είδες - όλο το σχόλιο περιστρέφεται γύρω από τον Χατζημανωλάκη Σιμενόν και πάντα παρακολουθώντας μόνον τα όσα λες στην ανάρτηση.
(2) Η φράση "ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ» σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά δεν είναι του Φουκώ ανήκει στον υπογράφοντα το σχόλιο Η φράση αυτή προέκυψε ως συμπέρασμά μου από την κατ΄εμέ ανάγνωση του Φουκώ όταν τη διασταυρώνω με την κατά Χατζημανωλάκη ανάγνωση του Σιμενόν.
Οπότε διπλά σε ευχαριστώ για τον έπαινό σου.
(3) Σε κάθε περίπτωση εκείνο που επιγραμματικά επιχείρησα να κάνω είναι:
3.1. Να διαβάσω την ανάρτησή σου με κριτήριο τη σχέση κέντρο-περιφέρεια
3.2. Να διαβάσω την ανάρτησή σου με εστίαση στο τι τελικά είναι αυτό που επιτρέπει να συσχετίζονται τα σώματα των θυμάτων με τις υποθέσεις περί της κατοικίας τους και του τρόπου ζωής τους οπότε και ανέφερερα το μαρξικόν "ενσαρκώνω τις ταξικές σχέσεις"(= ακριβώς όπως τα θύματα (σώματα (σάρκα)) συσχετίζονται με το κοινωνικο-οικονομικό τους στάτους
3.3. Να εξετάσω σύμφωνα με την ανάρτησή σου τον πρωταγωνιστή αφηγητή-χάρτη (γιατί αυτός μου φαίνεται ότι πρωταγωνιστεί)
3.4. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΦΟΥΚΩΙΚΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΘΩΣ Ο ΜΑΙΓΚΡΕ ΨΑΧΝΕΙ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ:
3.4.1. ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ (δίχως τρελό πως θα ήταν δυνατό να υπάρχει ο Μαιγκρέ! στο συγκεκριμένο αφήγημα)
3.4.2. Ο Μαιγκρέ (και ο Τρελός τελικά)ΥΠΑΡΧΕΙ ΩΣ ΛΟΓΟΣ
3.4.3. ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΙ - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ - ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΩΣ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΚΑΚΟ
3.4.4. Το κείμενο μπορεί και να διαβαστεί - ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΙΜΕΝΟΝ -ΩΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΝΩΝΕΤΑΙ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ μεσω της χαρτογραφικής μελέτης ενώνεται και ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΩΣΤΟΣΟ
ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν Η ΜΟΝΑΔΙΚΌΤΗΤΑ που αναδύεται από τον τρόπο που εγώ διαβάζω τον τρόπο που εσύ διαβάζεις τον Σιμενόν
είναι ο διαμελισμός
και επομένως όχι ο συγκεκριμένος τόπος εν προκειμένω του Μπερζεράκ ή οι τόποι της αφηγηματικής δράσης ή και αφηγηματικής αναφορικότητας.
Μια ακόμη αναδυομενη μοναδικότητα είναι η ανωνυμία του τρελού ή η επωνυμία του τρελού (σύμφωνα πάντα με την ανάρτησή σου)από τον τόπο
Κατα συνέπεια ο τρελός ως τρελός του Μπερζεράκ είναι ένα "τοπωνύμιο" ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕΓΑ και για αυτό άξιον εξέτασης!
Για μένα αυτό είναι επίσης ένα ακόμα εύρημα που - ενδεχομένως πέρα από την συνειδητή σου πρόθεση - ενδημεί στην ανάρτησή σου.
Και πράγματι
ο τρόπος της ανώνυμης τρέλας είναι ο τρόπος των επώνυμων χώρων.
Για να το δούμε κι αυτό λίγο και ας διερωτηθούμε:
Τι θα ήταν όλος αυτός ο διαμελισμός-κόσμος [όχι ο διαμελισμένος κόσμος αλλά ο διαμελισμός-κόσμος (εννοώ ο κόσμος ΩΣ διαμελισμός)] που συγκρατείται χάριν της αφήγησης-χαρτογράφησης δίχως τον τρελό;
Εκείνος δηλαδή που διαμελίζει κρατά και σε ενότητα τον ήδη διαμελισμό, το αποτέλεσμα συν+κρατά (κρατά μαζί)την διαδικασία που το παράγει. Το ενέργημα συγκολλείται από την ενέργεια. Το διαμελισμένο συγκολλείται από το διαμελίζειν (πωπώ! πλήγμα στην αστική ηθική του γνωστικού σολιψισμού και πλήγμα σε όποιον αντί να σκεφτεί δημιουργικά σκέφτεται μόνον κανονιστικά/επεξηγηματικά, δηλαδή, ανταγωνιστικά) είναι η το νήμα που συγκρατεί την αφηγηματική πλοκή σε ενότητα! Νομίζω εκπληκτικό.
Και είναι εκπληκτικό γιατί συμφωνεί με το μαρξικό που από μνήμης στο γράφω αλλά είναι περίπου έτσι: "Και χωρίς το ηθικό κακό η κοινωνία θα βυθιζόταν αύτανδρη"
Εννοώντας ότι παίρνοντας την απόσταση από το ηθικό κακό τότε ακριβώς δημιουργούμε πολιτισμό και παράγουμε κανονιστικές ρητορικές και επεξηγηματικούς λόγους που δεν δημιουργούν αλλά συντηρούν κόσμους (άρα παράγουμε ιδεολογία).
Κατά συνέπεια
τι είναι η χαρτογράφηση αν όχι η δύναμη εκείνη που ταυτοχρόνως ενώ δεν μιλά για τον τόπο του κακού στην ουσία διαγράφει το περίγραμμά του και παίρνοντας την απόσταση από αυτό ταυτοχρόνως το νομιμοποιεί...
΄Η αλλιώς ο Μαιγκρέ της κατ΄εμέ ανάγνωσης της ανάρτησής σου δημιουργείται (τονίζω την παθητική διάθεση ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ) από το διαμελισμό και ενοποιώντας το διαμελισμένο τον νομιμοποιεί αφού τον εντάσσει (τον διαμελισμό πάντα) στον υπαρκτό κόσμο του Νόμου.
Μην ξεχνάμε πως κάθε ένοχος ή εγκληματίας που δικάζεται είναι ένας νόμιμος εγκληματίας.
Ναι, ναι
ένας νόμιμος εγκληματίας.
Κι αυτή η πιο επεξεργασμένη σκέψη ανοίγει νέες δυνατότητες στη σκέψη μου.
Εύχομαι και σε σένα και σε όλους και σε όλες εδώ με τους οποίους/οποίες μοιράζομαι.
Ναι εμένα δεν με αφορούν οι νόμιμοι εγκληματίες με αφορούν οι εγκληματίες γύρω από τους οποίους πλέχεται η νομιμοποιητική πρακτική του εγκλήματος. Τουτέστιν το Ουαί υμίν Φαρισαίοι ή εκείνο το
Υποκριτή μου Αδερφέ μου /Αναγνώστη μου

Και αλλιώς να τι εννοώ ότι με αφορά το αθέατο κείμενο και οι αναλφάβητοι αναγνώστες.
Εννοώ πως έτσι αποφεύγεται να ταυτιστεί ο διαμελισμός με το διαμελίζειν. Η γραφή ως διαδικασία με το αποτέλεσμά της. Κι έτσι πάντα η διαδικασία είναι ανοικτή σε όλα τα ενδεχόμενα ακόμα και στη μη γραφή. Και επομένως οι αναγνώστες είναι ενδεχομενικά υποψήφιοι αναλφάβητοι αφού καλούνται να διαβάσουν και το ενδεχόμενο κείμενο της μη γραφής ή των νέων αλφάβητων που απλά δεν επιχειρούμε τώρα να διαβάσουμε. Αυτά είναι τα τωρινά υβρίδια των μελλοντικών κανονικοτήτων!
Καληνύχτα
Βαγγέλης Ιντζίδης
και ως metissage
και ως substratum

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Επομένως φίλη με αδικείς όταν λες "Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο του Σιμενόν και κατάφερες ωστόσο να το κάνεις «σιμένον» των Φουκωικών και μαρξιστικών σου αναγνώσεων."
Αδυνατίζεις την όποια δύναμη έχει το σχόλιό μου.
Και η δύναμη του δικού μου σχολίου είναι υπαρκτή αν πεις
"Και να σκεφτεί κανείς ότι η δική μου ανάρτηση, Βαγγέλη, η δική μου ανάγνωση και η αναγνωστική ανταλλαγή με το κείμενο του Σιμενόν, κατάφερε να γίνει σημαίνουσα των Φουκωικών και μαρξιστικών σου αναγνώσεων."

Η Χατζημανωλάκη και όχι λοιπόν η Σιμενόν με ενέπνευσε τόσο πολύ να απωλέσω χρόνο αλλά να τον ξανακερδίσω δημιουργικά γράφοντάς σου εδώ.
Κατά συνέπεια
ΜΗΝ ΑΔΙΚΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ
Ευάγγελος Ιντζίδης

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Λέω αλλιώς
πως αυτά που γράφεις στην ανάρτησή σου Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΟΥ ΑΥΤΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΙΩΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ (=πολυτροπικότητα/multimodality]
EINAI AKRIBΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΩ
Κατά συνέπεια όλα όσα λέω τα έχεις υποδείξει κατα μία έννοια με την ανάρτησή σου
Να τι είναι η αναγνωστική ανταλλαγή του μπλογκ σου και να ποια είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΟΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ
Φιλάκια
Βαγγέλης Ι.

ναυτίλος είπε...

Πόλυ σ' ευχαριστώ για την αναφορά σου... Έπρεπε να το φανταστώ ότι η "γεωγραφικότητα" του μυθιστορήματος του Σιμενόν (όρος που θα ταίριαζε, σε μικρότερο βέβαια βαθμό και σ' άλλα έργα του) θα σε συγκινούσε. Ήδη όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο σε συγκεκριμένα αποσπάσματα αναφωνώ "Πού είναι η Πόλυ να το διαβάσει αυτό!"
Η αναφορά σου στον "Τρελό" είναι εξαιρετική! Φωτίζει την αθέατη πλευρά του έργου και στα περισσότερα έργα , αυτή είναι είναι που αξίζει!
Τελικά πόσα πράγματα μπορεί να δει κανείς σε ένα χάρτη αν "ξέρει" να το διαβάσει!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

Έξοχα τα σχόλιά σου (όλα).

Και τόσο πειστικά – και γλαφυρά – κατάφερες να παρουσιάσεις την αναγνωστική σου ανταλλαγή με την ανάρτηση και το Σιμενόν και το Φουκώ, που έμεινα με την – λανθασμένη έστω - εντύπωση ότι η φράση «ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ» είναι του Φουκώ και όχι του Ιντζίδη.

Βέβαια είχα πει κατά Φ., που μπορεί και να το εκλάβεις «με τον τρόπο του Φουκώ», «όπως θα το έλεγε ο Φ.» αλλά στην πραγματικότητα θεωρούσα ότι αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι του Φουκώ.

Γι αυτό φυσικά ευθύνεσαι εσύ που ενσωματώνεις τις σκέψεις και τις προσωπικότητες των άλλων και έτσι γίνεσαι στ’ αλήθεια ο ερωτευμένος Ιμμάνουελ ή ο Βάλτερ Ιντζίδης, ποιητικό και στοχαστικό υβρίδιο.

Κάπως έτσι λειτουργούσε και ο ζωγράφος του 5ου π.Χ. αιώνα από την Ηράκλεια της Σικελίας, ο Ζεύξις – (τον αναφέρει ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα) ο οποίος, κοίταξε τώρα το όνομά του – ξεύξη: μετισάζ- ζωγράφιζε μυθικά όντα όπως Κενταύρους που είναι διασταύρωση από ίππο και άλογο ή λένε πως για να ζωγραφίσει την τέλεια ομορφιά της Αφροδίτης μελέτησε και ανέμειξε τα σώματα πέντε πανέμορφων γυναικών.

Αυτό όμως που είναι περισσότερο γνωστό για τον Ζεύξι είναι ο περίφημος πίνακας με το παιδί που κρατούσε σταφύλια, που ήταν τόσο πειστικός ώστε τα πουλιά ξεγελάστηκαν και άρχισαν να τα τσιμπούν.

Έτσι και εγώ – ξεγελάστηκα - «με τον τρόπο του Φ.»

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Καλέ μου φίλε Ναυτίλε,

Εκτός από τις ευχαριστίες μου για τα καλά σου λόγια, θέλω να σε συγχαρώ για άλλη μια φορά για την υψηλή ποιότητα της ιστολογικής σου παρουσίας. Έχεις προσφέρει σε μένα αλλά και σε πλήθος άλλους αναγνώστες σου την ευκαιρία για έξοχες αναγνωστικές ανταλλαγές με τις υψηλής αισθητικής ποιότητας (ξέρουμε γιατί) αναρτήσεις και συζητήσεις.

Είχες κάποτε αναφέρει σε κάποιο σχόλιο ότι ο Σιμενόν χρησιμοποιεί χάρτες – a propos μεγάλη μου τιμή να με σκέφτεσαι όταν διαβάζεις κάτι - έτσι έψαξα μετά την ανάρτηση και του Σταύλου στους θησαυρούς του Ναυτίλου και πήρα και τα τρία βιβλία που παρουσιάζεις. (Δεν είναι η πρώτη φορά που τρέχω να σε προλάβω και να διαβάζω με κομμένη την ανάσα τα βιβλία που προτείνεις ώστε να μπορώ να παρακολουθώ όλες τις συζητήσεις, έντονες και με συγκρούσεις ενίοτε, αλλά πάντοτε συναρπαστικές που ανοίγουν εκεί) Κάποτε ετεροχρονισμένα – όπως με τον Μούτις που εκτός από το Τραμπ Στήμερ πήρα και τον Ονειρευτή των καραβιών (και μόνο για τον τίτλο αξίζει) – παίρνω τα βιβλία που προτείνεις για να τα διαβάσω εκ των υστέρων. Σιγά σιγά θα αρχίσουν να παλιώνουν – να κι άλλη συνήθεια που κόλλησα από το Ναυτίλο…

Ευχαριστώντας σε και πάλι για όσα έχεις προσφέρει – και όχι μόνο για αυτήν την ανάρτηση – εύχομαι και στους δυό σας (τους τέσσερεις) νάστε πολύ καλά και φυσικά καλή δύναμη και καλή συνέχεια.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Mια άλλη ανάγνωση - τιτλοφόρηση της ανάρτησής σου περισσότερο βέβαια ερμηνευτική θα μπορούσε να ήταν the outside inside us
΄Οταν είδα αυτό τον τίτλο σε ένα βιβλίο - άσχετο - με τα όσα συζητάμε εδώ αμέσως σκέφτηκα - '' μου ήρθε'' - η ανάρτησή σου. Κι ενώ αισθάνομαι πως αυτό συμβαίνει εδώ μου είναι αδύνατον - αυτή τη στιγμή - να το μοιραστώ εξορθολογισμένα.
Β.Ι.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

Για δες το αντίστροφα: «The inside us outside»

Αυτό νομίζω πως του πάει περισσότερο.
Η προσπάθεια εξορθολογισμού της τρέλας, της απόκλισης, του μπουντρουμιού, του εγκλήματος μέσω της νοηματοδότησης του χάρτη, του συμβολικού χάρτη της πόλης. Βέβαια ο χάρτης κυριολεκτικά είναι η απεικόνιση του μεγάλου έξω - του τόπου - σε ένα επίπεδο χαρτί, σε σχέση όμως με αυτά που συζητάμε, ο χάρτης είναι το έξω.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

:)

Studiolum είπε...

A fascinating analysis. Once again the map as the image not only of space but of lives and memories, of time condensed. A map which is an inverted mental map in the sense that while this latter is a mosaic composed of experiences, that of Simenon is a preexisting printed map to be filled with experiences (and evidences).

Seriously enchanted. What is even more enhanced by the beautiful double twists offered by Vangelis’ interpretation!

In the meantime, inspired by your previous report on Quinn’s recordings of Stillman sen.’s meandering in New York, I’ve read through the New York trilogy, and was really impressed by the mental structures of the actions constructed by Austin. Right now I’m following their development in his further works. Thank you very much for the impulse!

Best wishes, and looking forward to similarly insightful posts – Tamás

Studiolum είπε...

[of course I wanted to write Auster… but right before my comment I had finished a translation referring passim to linguist John L. Austin, whose name still resounded in my mental ear…]

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Dear Tamasz,

«An inverted mental map» indeed, «of lives and memories», like a
p a n o r a m a of the the city. Time is condensed in the sense that it is experienced «unconsciously».

I believe – I am working on it – that Simenon has elaborated in a later work (« l’ homme qui regardait passer les trains»), the unfolding of the story, the narrative, as a
t r a j e c t o r y on a map. In this case, time is intrinsically involved in the map, which becomes the accounting for the experiences, the narrative.

Awaiting for a reader’s exchange with Paul Auster, in «Poemas del río Wang», thank you for your so generously kind words.

Idom είπε...

Το όλο πράγμα μού θυμίζει την δημοσιογραφική ρήση:
"όσα λιγότερα ξέρεις για ένα θέμα, τόσα περισσότερα μπορείς να γράψεις για αυτό"!
Άρα και καθηλωμένος σε ένα ξενοδοχείο, με μερικές καρτ ποστάλ εφόδιο περιγράφεις τα Παρίσια, τις Λόνδρες, ίσως ακόμα και τον Φάρο στην Άκρη τού Κόσμου.

Idom

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Takis Chronopoulos είπε...

Πόσο χαρτογραφημένες οι αναρτήσεις σου,Πόλυ ! Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι καινούριοι .

Takis Chronopoulos είπε...

Πόσο χαρτογραφημένη η ανάρτησή σου, Πόλυ ! Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι καινούριοι.