Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Procida



" Όμορφα πούναι τα νησιά του αρχιπελάγου, κατάντικρα στη Νάπολι,

Γύρω στο λιμάνι στενορύμια χωρίς φως, ανάμεσα σε αγροτικά σπίτια, χτισμένα από αιώνες, φαντάζουν σοβαρά και θλιμμένα παρόλο που οι τοίχοι τους έχουν τα όμορφα χρώματα που έχουν τα κοχύλια. Τα παράθυρα είναι στενά σαν πολεμίστρες, στα περβάζια βλέπεις καμιά φορά γλάστρες με γαρίφαλα, το άρωμά τους το νιώθεις σε όλο το δρομάκι η ένα τόσο δα κλουβάκι, ό,τι χρειάζεται για το γρύλο, που όμως κλαίει μια τρυγόνα Τα μαγαζιά είναι βαθιά και σκοτεινά, μοιάζουν άντρα ληστών. Στο καφενείο του λιμανιού υπάρχει ένα μεγάλο μαγκάλι με κάρβουνα, η κυρά του μαγαζιού ψήνει καφέ αλά τούρκα σε μπρίκι επισμαλτωμένο μ’ ένα υπέροχο γαλάζιο χρώμα. Χήρα εδώ και κάμποσα χρόνια, φοράει πάντα μαύρα, μαύρο και το σάλι της ακόμα και τα σκουλαρίκια
Η φωτογραφία του μακαρίτη είναι κρεμασμένη στον τοίχο μέσα σ’ ένα στεφάνι από σκονισμένα φύλλα".(*).


Το νησί του Αρτούρο της Έλσας Μοράντε, που ήταν συγχρόνως βασιλιάς και αστέρι τ’ ουρανού, πίστευα ότι δεν υπήρχε στ’ αλήθεια.
Δεν υπήρχε με την έννοια ότι ήταν ένας μυθικός χώρος πλασμένος από τη συγγραφέα για να φιλοξενήσει την ιστορία ενός τρυφερού αγοριού που μεγαλώνει χωρίς τη μητέρα του και προσγειώνεται στη σκληρή πραγματικότητα.
Δεν υπήρχε με την έννοια ότι ήταν όλα τα νησιά και τα χωριουδάκια της Νότιας Ιταλίας – απέναντι στη Νάπολι – με τα ηφαιστειογενή εδάφη, όπου φυτρώνουν μυριάδες λουλούδια που κανένα χέρι δεν τα φροντίζει, με τα στενά δρομάκια που ανηφορίζουνε στους λόφους, με τα ψαράδικα καϊκια στα λιμάνια τους και την εκκλησιά του λιμανιού. Και οι χήρες πάντα ντυμένες στα μαύρα – όπως στη δική μας Κάλυμνο - με τη φωτογραφία του μακαρίτη κρεμασμένη στον τοίχο.

H Προσίντα λοιπόν πίστευα ότι ήταν ένας χώρος του αλλού, μυθικός και αρχετυπικός. Και δεν έπαψε να είναι όταν διαπίστωσα ότι Procida λένε το νησάκι που γυρίστηκε η ταινία Il Postino, η ιστορία με τον ταχυδρόμο που μετέφερε τα γράμματα στον Πάμπλο Νερούντα, όταν ο ποιητής έζησε εκεί ένα διάστημα εξόριστος.

Συνεπαρμένος από την ποίηση ο ταχυδρόμος σκαρώνει τις δικές του μεταφορές και καταφέρνει να κλέψει την καρδιά της όμορφης Βεατρίκης του. Της αιώνιας Βεατρίκης που ύμνησαν ο Δάντης και ο Ντ’ Ανούτσιο και που ακολουθώντας τη μοίρα της Προσίντα στο τέλος της ταινίας, κυρά του μαγαζιού ψήνει καφέ, χήρα, «με τη φωτογραφία του μακαρίτη κρεμασμένη στον τοίχο».


(*)Έλσα Μοράντε, το «Νησί του Αρτούρο» μετάφραση Θανάση Μετσιμενίδη, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

19 σχόλια:

just me είπε...

Νοσταλγία τέχνης ή νοσταλγία ζωής για τα τοπία-εστίες της συλλογικής μνήμης μας (τόσο όμοια με την αρχετυπική Προσίντα) και τις γιαγιάδες-μανάδες μας που πριν να γίνουν αφέντρες των καφενέδων και των νοικοκυριών είχαν υπάρξει, σχεδόν όλες, Βεατρίκες _μόνο που εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε, απασχολημένες από την εφηβεία ως την ύστερη νεότητά μας να φανταζόμαστε το δικό μας μέλλον ως Έλσες Μοράντε...
:)
Πολύ-σημη, πολύ-τιμη πάντα.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Πόσο ασχημαίνει
η αλήθεια - Procida -
τα ψέματα - Procida και πάλι -

Ξέμαθα να παρατηρώ τις ομοιότητες
μα υπάρχει χρόνος για
τον ψίθυρο,
το λοξό βλέμμα -
που ξεστρατίζει το πέλαγος -
το νόστο
με τις κρεμασμένες
στα παράθυρα
γοργόνες του καραβιού .

Κρατήθηκα
αιωρούμενος
στο περαστικό -


στη φθαρμένη
όχθη
που καρτερούν οι γυναίκες
εκείνο το ανείπωτο φίδι
στην καρδιά
με το αμφίβολο
στη ράχη του
κύμα -
τους σπόρους -
που κύλησαν στην άβυσσο
από ρυτίδες ξύλινες
στο πάτωμα
και στα δάκρυά τους-

μάζεψαν ό,τι μπόρεσαν
να βρει η αναμονή μες στην ποδιά τους:
ανάσες ατημέλητες, φωτογραφίες από ρημαγμένα γράμματα

να βρει η αναμονή
και να ζήσει
στην ποδιά τους

Ξέμαθα να παρατηρώ τις ομοιότητες
μα πάντα υπάρχει χρόνος
πριν κυλήσει
ο πνιγμός

και πλέξουν οι γυναίκες
βυθό
στα δάχτυλά τους

J’ ai longtemps habite sous de vastes portiques
Procida

Βαγγέλης Ιντζίδης. Απρίλης 2009

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me,

Η «πηγή» όλων των νοσταλγιών είναι τα βιώματα αυτού που τις ανακαλεί και η Μοράντε – νομίζω ή θέλω να εξαπατηθώ – κρύβει το σπόρο του βιώματος που μας συγκίνησε σε αυτή την υπέροχη - επινοημένη - ιστορία της.

Σκέφτομαι τώρα τη βασανισμένη, αυταρχική αλλά και πρακτική ματρώνα, τη θεία της Βεατρίκης να της αρπάζει τα ποιήματα που έκρυβε και να τρέχει στον παπά για να της εξηγήσει τι είναι οι μεταφορές, η αιτία του κακού. Και αυτό γιατί όπως λες, «ήξερε» η γοητεία τι σημαίνει και αυτό γιατί είχε στον καιρό της «υπάρξει Βεατρίκη». «Το ποίημα δεν ψεύδεται», φωνάζει - απλοϊκά εκ πρώτης όψεως - στον ποιητή γιατί αυτή γνωρίζει – κι εμείς «αργήσαμε να το καταλάβουμε».

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

Τι να σου γράψω εγώ πια – ότι και να πω θα είναι «ρημαγμένο».

Νόμιζα ότι σε είχα παρηγορήσει με εκείνο το σχόλιο στο ρυθμό της Ιωσηφίνας και του λαού των ποντικιών του Κάφκα, που σου είχα γράψει στο Substratum.

Και τώρα βλέπω την Κ.Δ. να σου αναγνωρίζει ότι η ποίησή σου είναι πρωτοπορία επί του περιεχομένου αλλά και συχνά επί της μορφής και να δηλώνει ότι δεν είναι λυπημένη «κι αν ο θεσμός μου χτύπησε την πόρτα».

Να χαίρεσαι, να χαίρεσαι με τις δάφνες σου Λευκέ ποιητικέ Νάρκισσε (White Narcissus Poeticus) από τον κήπο της Έμιλυ Ντίκινσον!

Κι εμείς φυσικά θα καμαρώνουμε μαζί σου.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Αγαπημένη φίλη
γελώ με την εκδοχή τα αρχικά Κ.Δ. να ανήκουν σε γυναίκα, ενώ ανήκουν στο φίλο (και αναγνώστη σου) Κώστα Δ., ο οποίος και έχει διατυπώσει μαζί με έναν άλλο φίλο τη διάκριση μεταξύ ποίησης-θεσμού και ποίησης (έξω από θεσμούς). Φυσικά και εκείνος παίζοντας με τα αρχικά δημιουργεί πολλαπλά σημαινόμενα ειδικά με τη χρήση του υστερόγραφου που μάλλον λησμόνησε να εντάξει σε εισαγωγικά (!!!) δημιουργώντας έτσι ένα υβρίδιο !- όπως η τελευταία σου ανάρτηση με την Procida (πολύ-σημη και πολύ-τιμη για προσυπογράψω κι εγώ με τη σειρά μου το σχόλιο της justme).
Δάφνες και Πικρο-δάφνες
αγαπημένη φίλη
:)
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΩΣ ΥΓ στην κυρίως σου ανάρτηση
Η γενναιοδωρία σου ίσως και να διασώζει τον λευκό νάρκισσο!
Βαγγέλης Ιντζίδης

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Η γοητεία ενός λευκού νάρκισσου ήταν που ξελόγιασε την Περσεφόνη και ξεμάκρυνε από τις φίλες της για να τον κόψει, δίνοντας την ευκαιρία στον Άδη να ανοίξει για να την αρπάξει. Ο
Narcissus poeticus
είναι το είδος του άνθους που συνδέεται με τον μύθο του Νάρκισσου και φυσικά στο φυτολόγιό της το περιλαμβάνει η ΄Εμιλυ, όταν σημειώνει και περιγράφει τα φυτά του κήπου της με τα ονόματά τους. Αυτό φυσικά αξίζει τουλάχιστον μια ιδιαίτερη ανάρτηση και περισσότερη μελέτη.

Λέγεται και διπλό λουλούδι « double flower».
Σε ένα γράμμα στην ξαδέλφη της γράφει - μιλώντας όπως το συνηθίζει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο - αλλά με πόση τρυφερότητα για το "διπλό λουλούδι" !

«Commencement will be a dreary spot without my double flower, that sows itself and just comes up when Emily seeks it most».

Είχα πάντως μια μικρή αμφιβολία στο πίσω μέρος του μυαλού μου, γιαυτό και έγραψα η Κ. Δ.
«Το ελάττωμα που μπορώ να συγχωρήσω είναι η ευπιστία» είχε πει ο Κάρολος Μάρξ και αυτό το απόφθεγμα πίστεψέ με, το έχω επικαλεστεί δυστυχώς και άλλες φορές.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Αγαπητή φίλη
η ευπιστία δεν είναι ένας νάρκισσος που παρασύρει και την Περσεφόνη στο θάνατο.
Αλλά και η ευπιστία δεν παγίδευσε τον ίδιο τον Νάρκισσο όταν νόμιζε πως του απαντούσε η εικόνα του ενώ του αντιλαλούσε η Ηχώ. Κι ενώ η ηχώ του αντιλαλούσε εκείνος βυθίστηκε στη λίμνη.
΄Ισως και μέσα σε αυτή τη διπλή φύση του η ομορφιά και ο θάνατος να παγιδεύτηκε και η έγκλειστη των κήπων, η ΄Εμιλυ.
Αλλά για να δούμε κάτι: η ευπιστία είναι προνόμιο εκείνου που αγαπά τη ζωή ενώ η καχυποψία το χαρακτηριστικό εκείνου που αγωνιά για τη θνητότητά του. ΟΜΩΣ η ευπιστία και η καχυποψία, η χαρά της ζωής και ο πόνος της ζωής, το διπλό λουλούδι που ανθίζει στους κήπους μας κρύβει διαρκώς μια σχέση ανάμεσα στην ομορφιά και τη φθορά της. Το ενδιαφέρον είναι επίσης γιατί η ευπιστία να είναι ελάττωμα - πριν το συγχωρέσει ο Κάρολος - θα έπρεπε να δούμε γιατί είναι ελάττωμα και δεν είναι - λέω εγώ - μια βασική αρχή για την πολυφωνικότητα της ειρωνείας που αποτελεί την απαρχή του μυθιστορήματος.
Αλλά αν η ευπιστία είναι προτέρημα - ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΦΩΝΩ - τότε πράγματι οι συναντήσεις του ΄Οστερ και του Πεσσόα είναι γεγονός και όλα τα υβρίδια - αυτές οι μη κανονικότητες του τώρα - θα ζήσουν ως κανονικότητες ή και ήδη ζουν (καλύτερα) στα νησιά που είναι το νησί της Procida.
Nαι, ναι λοιπόν
Επιδιώκω τη φιλοσοφία της υποψίας (και όχι της καχυποψίας), δηλαδή Νίτσε και Μαρξ, για να πω χρειαζόμαστε την ευπιστία (με αυτή την "αναποδογυρισμένη" νοηματοδότησή της που πιο πάνω επιχείρησα) για να ζήσουμε στην Procida όχι με τους όρους της πραγματολογίας του αφηγήματος της Μοράντε ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΣΟΥ -
ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΠΑΣΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΑΝΑΜΕΙΞΕΙΣ-ΥΒΡΙΔΙΑ-ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ-ΜΕΤΙSSAGE
Κατά συνέπεια
ο νάρκισσος της ευπιστίας μας οδήγησε να απολαύσουμε έναν Κάλβο - μελισουργό
και ουδόλως αυτή η ευπιστία - ΜΑ ΟΥΔΟΛΩΣ - δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε τον Κάλβο ποιητή, μυστικιστή (ίσως;) και επαναστάτη.
Κατά συνέπεια ναι
και όταν έγραφες το έξοχον " Οι μέλισσες του Κάλβου..." ναι θα επικαλέστηκες ΕΥΤΥΧΩΣ την ευπιστία.
Τα διπλά λουλούδια
είναι η αποενοχοποίηση των αντιφάσεων και η παρατήρησή τους αλλά και η καλλιέργειά τους.
Ας παρασυρθούμε από την ομορφιά δίχως την αντήχησή της από τη φθορά
Απόλαυση και έρευνα
Να ο νάρκισσος που εύχομαι σε σένα
Καλή μου φίλη
Βαγγέλης Ιντζίδης

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

Πριν τα διπλά νοήματα και το διπλό λουλούδι να μας αιφνιδιάσουν και να μας παρασύρουν σε αυτή τη συζήτηση – όπου στο τέλος τα κατάφερες μια χαρά να τα ενορχηστρώσεις σε μια φιλοφρόνηση προς την παμπόνηρη και αφελή μου ταπεινότητα - είχα δηλώσει απαντώντας στο σχόλιο της Just me: «νομίζω ή θ έ λ ω ν α ε ξ α π α τ η θ ώ» μιλώντας για τη λογοτεχνική συνθήκη που έστησε η Μοράντε. Μα φυσικά αυτή είναι η αναγκαία συνθήκη της λογοτεχνίας: η εθελοντική εξαπάτηση.

Ευχαριστώ για τις ευχές.

just me είπε...

...όλα αυτά _χωρίς να θέλω να εισβάλω αδιάκριτα στον όμορφο διάλογό σας_ σημαίνουν ότι, επίσης, στ' αλήθεια ήπιαμε τσάι στην τρύπα του Μαρτιάτικου Λαγού; Και ότι ο χρόνος που ξεκλέβουμε από τους μετρονόμους της ζωής "εκεί έξω" για να συναντηθούμε εδώ, είναι, εκτός από διαφυγόν κέρδος, και αποθησαυρισμένη απώλεια;
[Έχω απελπισμένη ανάγκη να εξαπατηθώ, αυτή τη στιγμή -πείτε μου ΝΑΙ! :) :) :) ]

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me,

Αυτό το τσάι λοιπόν το ήπιαμε. Ήταν τσάι γιασεμί. Για θυμίσου…
Εσύ βέβαια κοιτούσες συνέχεια το ρολόι σου αλλά ο Μαρτιάτικος Λαγός σου το πήρε και το βούτηξε στο φλυτζάνι του με το τσάι και η Αλίκη είπε: «Τι αστείο ρολόι!»

Αυτό το «διαφυγόν κέρδος» ή η «αποθησαυρισμένη απώλεια» ήταν «όλα τα λεφτά» που νομίζω σημαίνει το ίδιο σύμφωνα με το Λεξικό του Χάμπτι Ντάμπτι. Ακούω ότι τον βοηθάς να το συμπληρώνει, μια και κάθε φορά που πέφτει από τα ράφια της βιβλιοθήκης – που κάνεις πως ξεσκονίζεις - εσύ τον σηκώνεις υπομονετικά και συνεχίζεις την κουβέντα περί του νοήματος των λέξεων – αφού βεβαιωθείς φυσικά ότι δεν έσπασε.

Ο επόμενος σταθμός μας λέω να είναι στην Οστερία της Βεατρίκης, στην Procida. Για καφέ. Είσαι μέσα;

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

θυμίσου = μύρισε το άρωμά του και όχι απλά "θυμήσου" δηλαδή να ανακαλέσεις την ανάμνησή του...

Από το λεξικό του Χάμπτι Ντάμπτι - ή ποιος είναι το αφεντικό ...ή άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Αγαπημένες φίλες
Οι γυναίκες που περιμένουν στην Procida που εξαπατήθηκαν από τις μεταφορές και παντρεύτηκαν, που εξαπατήθηκαν από το θάνατο και κορνίζωσαν τους άντρες τους (θάνατος... τι μεταφορά κι αυτός!)
και στις δύο περιπτώσεις είναι και διαφυγόν κέρδος και αποθησαυρισμένη απώλεια. Είναι κέρδος που διέφυγε όπως πάντα κάτι διαφεύγει από τις μεταφορές. Τουτέστιν η αλήθεια, αυτό το ποτάμι των μεταφορών, σε αυτό το ποτάμι των μεταφορών. Η αλήθεια διαφεύγει πάντα, περισσεύει. Αλλά το κέρδος των μεταφορών είναι να γνωρίζουμε πως περνά από εδώ, και από τα μέρη μας, αφήνοντας τα ίχνη της. ΄Εως ότου το διαφυγόν να γίνει αποθησαυρισμένο. ΄Ενα είδος αποδελτίωσης με θέμα τα ίχνη (για να αποφύγω τη γενική "των ιχνών" - ηχητικά) που η αλήθεια άφησε στις μεταφορές, στις αυτ-ή/και εξ-απατήσεις μας.
Κι αυτό που αποδελτιώσαμε δεν είναι παρά το σπάραγμα που αποκαλύπτει το μεγαλειώδες του ολόκληρου που δεν διασώθηκε μα ωστόσο υπήρξε.
Πώς νιώθουμε όταν βλέπουμε
και κυρίως όταν παρατηρούμε ένα φθαρμένο παλιό βιβλίο, το αχνό μελάνι εκείνο που το σημείωσε, το πέρασμα του γλύπτη από τη ζωφόρο του Παρθενώνα, το θυμητήρι σεντόνι από όσα μας άφησε η γιαγια και ετοιμαζόμαστε κι εμείς να αφήσουμε;
Ποιος είδε σε ό,τι έφυγε το ίχνος που άφησε και Ποιος από το ίχνος δεν αισθάνθηκε το ολόκληρο που δημιουργήθηκε; Ε τότε ουρλιάζει από φθορά της ματαιότητάς της η βασίλισσα από ανισσόροπα τραπουλόχαρτα και δε μένει παρά μονάχα η Ιστορία. Τουτέστιν η Αλίκη στα ράφια των βιβλιοπωλείων για τόσες γενιές ή οι ήχοι που την ξυπνούν.
Ναι από ό,τι μας διαφεύγει μένει ένα ίχνος που το αποθησαυρίζουμε επειδή έτσι νιώθουμε το κέρδος που απωλέσαμε και το γνωρίζουμε όπως αναπνέουμε.
Σε αυτό το λιμάνι αράξαμε στο νησί όπου ο καθένας ανταλλάσσει τις αναπνοές του με τους άλλους και γίνεται η ζωή ύπαρξη, μια βιολογική αρχή ένθετη σε ένα βιολογικό τέλος που απολαμβάνει την ύπαρξη μέχρις εκεί που δεν θα μπορέσουμε να φανταστούμε την Ιστορία και τις ιστορίες των ανθρώπων πια και τότε μήτε το ηφαιστειογενές της Νάπολης μήτε το κέρδος και η απώλεια θα έχουν σημασία.
Αλλά μέχρι τότε πάντα μια ανταλλαγή αναπνοών θα χάνει και απο κάθε ανταλλαγή θα διαφεύγει
γιατί δίχως την περίσσεια που χάνεται θα έχουμε - αναμφιβόλως ζωή - αλλά ουδαμώς ύπαρξη.
Ας καλλιεργήσουμε στους κήπους μας ναρκίσσους κι ας πιούμε το καφεδάκι μας στης Βεατρίκης. Ξέροντας πως ανταλλάξαμε τις αναπνοές μας σε πείσμα της αλήθειας και των μεταφορών της αλλά και σε πείσμα της απώλειας και του κέρδους. Το πήγαινε - έλα στο λιμάνι αξίζει επειδή το λιμάνι ΥΠΑΡΧΕΙ. Και θάνατος (ως μεταφορά) και Ανάσταση/Ιστορία (ως η αλήθεια που της διαφεύγει)!
Βαγγέλης Ιντζίδης

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Και για να είμαι ειλικρινής Πόλυ
πιότερο με θεραπεύουν οι αναρτήσεις σου παρά μια σελίδα ή και περισσότερες του Κάφκα. Τώρα μου έρχεται στο νου εκείνο του Νίτσε (μια παραλλαγή της επιστολής του αποτόλμησα στην πειραματική Βιογραφία του Χρόνου)που λέει πώς θεραπεύτηκε από τον Βάγκνερ ακούγοντας την Κάρμεν του Μπιζέ.
Και δεν λέω κάτι επί της αξιακής ανωτερότητας ανάμεσα σε εσένα και του Κ. όπως απροσδόκητα και προκλητικά και ανατρεπτικά αναφέρει ο Φρήντριχ (ο πονεμένος μυθομανής Εσταυρωμένος της φιλοσοφίας). Λέω απλά πιότερο με θεραπεύει ένα ταξίδι από αυτό που υπάρχει στο δυνάμενον να υπάρξει από αυτό που δεν υπάρχει ως ζωγραφιά/ερμηνεία εκείνου που υπάρχει. Στη δική σου περίπτωση τα κείμενα είναι η αφορμή, άντε το πλαίσιο για να ταξιδέψει κανείς αλλά ποτέ δεν γίνονται ή και δεν υποκαθιστούν (ακόμη καλύτερα) το ταξίδι. Στον Κ. είμαστε στη μη διαφυγή από ένα προδια-γεγραμμένο χάρτη ταξιδιού. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην ανάγνωση. Εδώ η ανάγνωση είναι ο αγέρας στα πανιά μας.
Αυτή είναι και η Προσίντα σου και τελικά η Προσίντα μας.
Ή διαφορά ανάμεσα στον ποιητή που γράφει ποιήματα και στην ποίηση που αρπάζει τον ποιητή μια νύχτα και δεν ξέρει ο ίδιος ούτε από πού ήρθε ούτε τι λέει (συμπληρώνω εγώ). Υπενθυμίζω το ποίημα από το Il Postino του Νερούντα: Από πού έρχεται η ποίηση...
Λοιπόν φύσα - φύσα με τις αναρτήσεις σου να ταξιδεύουμε με ούριο τον άνεμο (άντε και με τρικυμίες).
Β.Ι.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

οι σκέψεις που μοιράζεσαι μαζί μας είναι πολύτιμη παρηγορία. Οι Πινακίδες σου στέλνουν ως αντίδωρο ένα μετισάζ για την άφιξη του εξόριστου ποιητή στην Προσίντα.

"Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΙΝΤΑ

Ι. Η Άφιξη (απόσπασμα)

Ήταν αργά το βράδυ όταν έφτασε ο Ν. Από το καράβι που άραξε στ’ ανοιχτά τη νύχτα, κανείς δεν μπορούσε να δει από την Προσίντα παρά εκείνο το ψηλό και μεγαλόπρεπο οικοδόμημα, που έκανε το νησί να φαίνεται κάστρο καταμεσής της θάλασσας.

Για διακόσια χρόνια είχαν τον πύργο για φυλακή: θαρρώ η πιο μεγάλη φυλακή της χώρας. Για πολύ κόσμο τώρα το όνομα του νησιού μας σημαίνει το όνομα μας φυλακής.

Δεν μπορείς να διακρίνεις – εννοείται – τις σιδεριές στα παράθυρα μήτε τους δεσμοφύλακες στα πηγαινέλα τους έξω από τα τείχη.
Το χειμώνα σαν πέφτει ομίχλη, τα σταχτιά σύννεφα αργοκυλούν γύρω από τη φυλακή, όντα, θαρρείς, ζοφερά και αλλόκοσμα.

Ο Ν. κίνησε να βρει κατάλυμα για τη νύχτα. Στην οστερία της Βεατρίκης η Ντονα – Καρμέλλα δεν είχε βέβαια δωμάτιο να του δώσει, αλλά ιδιαίτερα ανήσυχη από τον ερχομό του αργοπορημένου ξένου, του είπε ότι μπορούσε να κοιμηθεί σε ένα αχυρόστρωμα στο ισόγειο. Ο Ν. δέχτηκε.

Η Βεατρίκη έπαιζε ποδοσφαιράκι με δυο εργάτες από τα έργα του υδραγωγείου. Οι υπόλοιποι θαμώνες έπιναν τη γκράπα τους και δεν είχαν όρεξη για κουβέντα. Η Ντόνα – Καρμέλα πίσω από τον πάγκο της κοίταζε την ανηψιά της με άγρυπνο βλέμμα, ανακατεύοντας τον καφέ στο μαγκάλι με τα κάρβουνα..."

βαγγελης ιντζιδης είπε...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
β.ι.

ναυτίλος είπε...

Τι να πω !!!
Πρώτα για την ταινία του Ράντφορντ, αν κάτι μου έχει μείνει είναι ο ανεπανάληπτος Μάσιμο, η μουσική της και το νησί ... Τώρα η Σαλίνα είναι, η Προσίντα είναι; Δεν μπόρεσα να το ξεκαθαρίσω μέσω διαδικτύου. Εγώ πάντως στη λίστα μου με τους αγαπημένους μου προορισμούς είχα βάλει Σαλίνα!
Αυτά τα νησιά στον κόλπο της Νάπολης πρέπει να είναι εκπληκτικά, αλλά απ' ό,τι λένε το καλοκαίρι ...αλάργα. Θυμάμαι και στην ταινία Plein soleil (Γυμνοί στον ήλιο)του Ρενέ Κλεμάν με τον Αλαίν Ντελόν στο ρόλο του Ρίπλεϊ να αράζει ένα ιστιοφόρο σε κάποιο απ΄ αυτά τα (Αιολικά) νησάκια κι εγώ (φοιτητής τότε που την είδα) να είμαι δυστυχισμένος που δεν μπορούσα να ανακαλύψω (προ διαδικτύου) ποιο αριστούργημα της φύσης και του πολιτισμού είναι αυτό το λιμανάκι! Είχα ξεσκονίσει όλους μου τους χάρτες της Ιταλίας.
Ίσως κάποτε να τα δώ αλλά θα είναι τα ίδια ;
Τώρα όμως να μη σε ζαλίζω με τις δικές μου "ανησυχίες".

Το βιβλίο πάντως της Μοράντε δεν το έχω... (;)

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Καλέ μου φίλε Ναυτίλε,

Μα ήταν δυνατόν ο Ναυτίλος να μην έχει περάσει από κει; Έστω και νοερά;

Εκτός από την παράξενη αγάπη για τις γάτες και μάλιστα του Σιάμ, η Πατρίσια Χάισμιθ φαίνεται να μοιράζεται με την Έλσα Μοράντε και την αγάπη – τουλάχιστον – για αυτά τα νησιά απέναντι στη Νάπολη με τα «μικρά καθημερινά μυστικά τους που τα ξέρουν μόνον οι τέσσερεις τοίχοι του σπιτιού»…

Ο σκοτεινός και αμαρτωλός Τομ Ρίπλεϊ και ο αντίζηλός του Γκρήνληφ έχουν πολλά κοινά σημεία – και πάθη - με τον πατέρα του Αρτούρο και την παρέα του.

Ευχαριστώ για το σημαντικό σου σχόλιο και εύχομαι καλές γιορτές και στους δυο σας - στον Πύργο σας.

Ανώνυμος είπε...

Η Προσέγγιση-Procida στο νησί μετά το υπερατλαντικό διάπλου τού ταξιδιώτη ναυτικού, η Ιθάκη εάν πρόκειται για Οδύσσεια. Το νησί όπου ακουμπά Κανείς τις νοσταλγίες της ξενητιάς και τις προσδοκίες της άφιξης