Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Το σημάδι της ιστορίας, η νίκη του Ομπάμα, ο στρατός των μαύρων και η εξορία των κατοίκων της Πάργας


To κατά πόσο η νίκη του Ομπάμα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες αυτών που τον ψήφισαν αλλά και των « άλλων» σε όλες τις γωνιές του πλανήτη που πανηγύρισαν με αυτή αλλά που δεν μπορούν να τη χαρούν απόλυτα λόγω της καχυποψίας των κυνικών, αυτών που τα ξέρουν όλα από πριν, είναι αντικείμενο συζητήσεων, συγκρούσεων και αμφιβολιών και στον ελληνικό και το διεθνή τύπο και δεν είναι φυσικά το θέμα μας σε αυτή την ανάρτηση. Αφορμή ωστόσο για το σημερινό θέμα του περιθωρίου που ανιχνεύτηκε στον αφρό της επικαιρότητας είναι ένα λαμπρό κείμενο του φιλόσοφου και ψυχαναλυτή Σλαβόϊ Ζίζεκ στο περιοδικό In These Times, της 13.11.2008. Το κείμενο είναι το «Why Cynics Are Wrong. The sublime shock of Obama’s victory» και μεταφρασμένο από τον Μωυσή Α. Μπουντουρίδη δημοσιεύεται στην Αυγή της Κυριακής (23.11.2008) και στο ιστολόγιο του http://thrymmata.blogspot.com/2008/11/slavoj-zizek.html .
Δεν είναι το θέμα μας τα απολαυστικά επιχειρήματα του Ζίζεκ για το γιατί να εμπιστευθούμε επί τέλους τη δύναμη της ψευδαίσθησης και να πανηγυρίσουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις και δισταγμούς, κάτι που ούτως ή άλλως θα σας εξομολογηθώ ότι το έχω κάνει χωρίς να περιμένω να μου το πει ο Ζίζεκ αλλά κατ’ αρχήν μια αναφορά στον Καντ που κάνει σχετικά με το ρόλο της Ιστορίας:

«Η νίκη του Ομπάμα ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Είναι ένα σημάδι της ιστορίας με την τριπλή Καντιανή έννοια του signum rememorativum, demonstrativum, prognosticum (του σημαδιού της υπενθύμισης, της απόδειξης, της πρόγνωσης). Δηλαδή, είναι ένα σημάδι, μέσα στο οποίο αντηχεί η μνήμη του μακρινού παρελθόντος της σκλαβιάς και των αγώνων για την κατάργησή της. Ένα συμβάν, που τώρα αποδεικνύει την αλλαγή. Και μιας ελπίδας για μελλοντικά επιτεύγματα.

Σε ποια μνήμη του παρελθόντος αναφέρεται; Μα στη νίκη των μαύρων σκλάβων στην Αϊτή που πάλεψαν για να μπορέσουν να συμμετάσχουν πλήρως στο χειραφετητικό σχέδιο της Γαλλικής Επανάστασης.



Η εμβέλεια της νίκης του Ομπάμα για τον κόσμο που την παρακολουθεί συγκρίνεται με αυτήν της Γαλλικής επανάστασης:

Σύμφωνα με τον Ζίζεκ:

« Πρέπει να παρατηρήσουμε εδώ ότι η Γαλλική Επανάσταση ενέπνευσε τον ενθουσιασμό όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά επίσης και σε μακρινά μέρη, όπως στην Αϊτή, όπου πυροδότησε ένα άλλο παγκόσμιο ιστορικό συμβάν: Τον πρώτο ξεσηκωμό των Μαύρων σκλάβων, που πάλεψαν για την πλήρη συμμετοχή τους μέσα στο χειραφετικό σχέδιο της Γαλλικής Επανάστασης. Όπως μπορεί να επιχειρηματολογηθεί, η πιο υψηλή και μεγαλειώδης στιγμή της Γαλλικής Επανάστασης έλαβε χώρα όταν η αντιπροσωπεία από την Αϊτή μ’ επικεφαλής τον Toussaint l’Ouverture επισκεπτόταν το Παρίσι και γινόταν δεκτή μ’ ενθουσιασμό από τη Λαϊκή Συνέλευση, σαν ίσοι μεταξύ ίσων.»


Στη νίκη του Ομπάμα αντηχεί λοιπόν η νίκη του μαύρου Τουσαίν Λουβερτίρ ο οποίος την εποχή του έγινε αντικείμενο θαυμασμού από εχθρούς και φίλους. Για αυτόν γράφτηκε ένα σονέτο από τον William Wordsworth, Toussaint, the most unhappy man of men, ο Λαμαρτίνος έγραψε προς τιμήν του ένα έμμετρο θεατρικό σε πέντε πράξεις. Οι μαύροι Ιακωβίνοι έμειναν στην ιστορία μετά τη σύλληψη του Τουσαίν από τον στρατηγό Λεκλέρκ σαν η πρώτη απόπειρα εξέγερσης των σκλάβων. Αξίζει ωστόσο να αναφέρουμε ένα περίεργο γεγονός. Την εποχή που ο Τουσαίν πολεμούσε ακόμα με την πλευρά των Γάλλων ως επίσημος κυβερνήτης της Αϊτής εναντίον των Άγγλων και των Ισπανών στην περιοχή, ο Βρετανός στρατηγός Τόμας Μαίτλαντ που προσπάθησε να τον εξαγοράσει κλείνοντας μια μυστική συμφωνία μαζί του, ηττήθηκε από τον στρατό μαύρων και μιγάδων υπό τον Λουβερτίρ στην Αϊτή.



"Ο Μαίτλαντ συναντά τον Λουβερτύρ"


Ο στρατός των μαύρων σκλάβων νικά τον στρατό των Βρετανών. Αυτό θα επαναληφθεί. Η νίκη του Λουβερτίρ αντηχεί κατά τον Ζίζεκ στην νίκη του Ομπάμα αλλά αντηχεί και στη νίκη του στρατού των Ζουλού κατά των Άγγλων στην Αφρική στα 1879 καθώς και στις νίκες των Ινδιάνων ιθαγενών την ίδια εποχή κατά των Αμερικανών καταπατητών.

Ποιος ήταν όμως αυτός ο Άγγλος στρατηγός που νικήθηκε από τον στρατό των πρώην σκλάβων;
Ο Τόμας Μαίτλαντ, ήταν ο μετέπειτα κυβερνήτης της Μάλτας και των Ιονίων νήσων. Λέγεται ότι ήταν ο πιο απεχθής Βρετανός κυβερνήτης στα Επτάνησα. Ήταν αυτός που υπέγραψε την παραχώρηση της Πάργας στους Τούρκους, γεγονός που προκάλεσε την εξορία των κατοίκων της που έκαψαν τα κόκαλα των προγόνων τους για να μην τα βρουν οι Τούρκοι. Τότε, στα 1817 ήταν που ο λόρδος Κάρολος Μονκ είχε εκφωνήσει τους φλογερούς του λόγους στο Βρετανικό Κοινοβούλιο για να αποτρέψει αυτή την αποτρόπαιη πράξη, το να αλλάξει δηλαδή η Πάργα κατακτητή.


«Έχεον πολυάριθμα
μελισσών έθνη οι σίμβλοι (οι κυψέλες)
της Πάργας βομβηδόν
εις τον πολύν επέταον
καρπόν λυαίον

γράφει ο Ανδρέας Κάλβος στην Ωδή του «Εις Πάργαν» και εύχεται την επιστροφή στα πάτρια εδάφη:



Πάλιν οι πρόνοοι χείρες,
Εκεί όπου εκαύσατε
(ελληνική φροντίδα!)
Των προγόνων τα λείψανα,
Εκεί σας φέρνουν.



Η νίκη του Ομπάμα και του Τουσαίν Λουβερτύρ δεν αντηχεί φυσικά σε καμία νίκη των κατοίκων της Πάργας ούτε των Ριζοσπαστών κατοίκων της Επτανήσου.
Απλά σαν σημάδι – υποδεικνύει - signum demonstrativum θα έλεγε ο Καντ - , μέσω μιας τραγικής σύμπτωσης, το πρόσωπο του Τόμας Μαίτλαντ που είχε νικηθεί από το στρατό των μαύρων της Αϊτής.
Ο αντίπαλος ήταν το ίδιο πρόσωπο, ο εχθρός είναι πάντα ο ίδιος.

12 σχόλια:

Αόρατη Μελάνη είπε...

Πολύ ωραία προσέγγιση του "φαινομένου Ομπάμα"! Πραγματικά έχω βαρεθεί να ακούω τους κυνικούς να λένε ότι ο Ομπάμα κατά πάσα πιθανότητα θα απογοητεύσει τους ψηφοφόρους του, αλλά και όλο τον υπόλοιπο πλανήτη (ο οποίος, όπως είπε κάποιος μπλόγκερ, τον είχε βγάλει μονοκούκι).

Ας απογοητεύσει, και λοιπόν; Ότι και να κάνει ο Ομπάμα από εδώ και πέρα, δεν θα μειώσει την αυτή καθαυτή τη συμβολική αξία της νίκης του - μιας νίκης, συν τοις άλλοις, αναίμακτης, πράγμα τόσο σπάνιο πια σ' αυτόν τον έρημο πλανήτη.

Christoforos είπε...

Κι εγω με τη σειρά μου χωρίς να παραβλέπω τον συμβολισμό της επικράτησης του Ομπάμα, θα ανοίξω μια πίσω πόρτα στον κυνισμό σημειώνοντας το τέλος του Λουβερτύρ σε μια γαλλική φυλακή και το τέλος της εξέγερσης των Αϊτινών από τα χέρια των ίδιων των απόγονων της Γαλλικής Επανάστασης (ο Λεκλέρκ ήταν γαμπρός του Βοναπάρτη).
Σήμερα, η κάποτε περήφανα εξεγερθείσα Αϊτή είναι η πιο φτωχή χώρα της αμερικανικής ηπείρου.

Καθώς η παρτιτούρα της ιστορίας είναι γραμμένη σε φούγκα με παραλλαγές, ας ελπίσουμε η "παραλλαγή Ομπάμα" να έχει καλύτερο φινάλε.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Χριστόφορε θα σου απαντήσω και γω όπως η Αόρατη: "ας απογοητεύσει". Το γεγονός είναι ότι σ υ ν έ β η - παρά τις κινδυνολογίες - ότι δηλαδή η δυνατότητα να συμβεί υλοποιήθηκε.

Σάμπως ο Λουβερτύρ δεν ήταν "ο πιο δυστυχής από όλους τους ανθρώπους;"
Γιατί στην Ν. Αφρική δεν επεκράτησαν οι Άγγλοι;
Και στην Αμερική οι καταπατητές;
Όμως νίκησε έστω και μια φορά ο στρατός των μαύρων, ο στρατός των Ζουλού, ο στρατός των αυτοχθόνων.

Το να δηλώνει όλος ο πλανήτης ότι τον έχει βγάλει μονοκούκι όπως λέει η Αόρατη (ότι είπε κάποιος μπλόγκερ) είναι κι αυτό μια νίκη.

Idom είπε...

Σημειολογικά (χε, χε - γράφω και κακές λέξεις!...) συντάσσομαι με τους αισιόδοξους:
Το γεγονός της Ομπαμονίκης μετράει, και δείχνει ωρίμανση και τάση να ξεπεραστεί μία κακή κατάσταση (ο ρατσισμός τού χρώματος εν προκειμένω).

Ωστόσο δεν νομίζω ότι μπορεί να παραλληλιστεί με επανάσταση (ούτε των όπλων ούτε κοινωνική / αναίμακτη). Απλά ήρθε ο καιρός, άλλαξαν κάποιες καταστάσεις και έδεσε το γλυκό. (ΧΑΙΡΟΜΑΙ που ΑΥΤΟ το γλυκό έδεσε!)
Ενδεχομένως είναι ΚΑΛΥΤΕΡΑ έτσι!

Idom

Ανώνυμος είπε...

Ανήκω σε αυτούς που συμμετείχα μέσω μέιλς και μέσω skype στις προσπάθειες για τη νίκη του Ομπάμα. Και αυτό το έκανα για το ελάχιστον και ελπίζω να μην τιμωρηθώ με το πολύ.

Το ελάχιστον συνήθως το σχολιάζουν με περιφρόνηση εξίσου οι θιασώτες των σοβιετικών τανκς στην Πράγα και στη Βαρσοβία αλλά και οι θιασώτες της δημοκρατίας του Πούτιν και των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης εκεί. Το ελάχιστον όμως παραμένει πάντα επίκαιρο και δεν πρόκειται από κανενός είδους ενοχική παραδρομή είτε προς την αστική δημοκρατία της οποίας είμαι πολίτης είτε προς την ονειρική αταξική ουτοπία που ενστερνίζομαι να το αγνοήσω. Μήτε βήμα πίσω από το σεβασμό των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων. Μήτε σπιθαμή παραχώρησης στην ψυχοπαθολογία που φθόνησε στο όνομα του μιλιταρισμού την Ρόζα Λούξενμπουργκ, στο όνομα της Αρείας φυλής τον Βάλτερ Μπένγιαμιν τον Φρόυντ , τη Χάνα ΄Αρεντ , τον Τόμας Μαν, τον Μπρέχτ, και τόσους άλλους, στο όνομα του φασισμού τον Αντόνιο Γκράμσι, και τόσους άλλους, στο όνομα του σταλινισμού τον Σοστακόβιτς, τον Μάντελστεμ, την Αχμάτοβα, τον Μπαχτίν και τόσους άλλους,

Γιατί κάθε περιφρόνηση στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα οδηγεί και τη χώρα μας στην παράνοια της μνησικακίας και στην άνευ όρων παράδοση στη φασιστική και ρατσιστική προπαγάνδα των βλακών. Και μην έχοντας καμία απολύτως ψευδαίσθηση επιζητώ δημοκρατία στις ΗΠΑ παρά στα νέα στρατόπεδα του κ.Πούτιν, που είναι ιδιαίτερα αγαπητός στα δικά μας αλλά και στα ευρωπαϊκά ακροδεξιά λόμπυ.

Ασφαλώς και με ενδιαφέρει μια δημοκρατικότερη Αμερική. Μια Αμερική που θα απεγκλωβιστεί από τη δική της βλακεία του Μακάρθουρ, του Ρήγκαν και του Μπους.
Και ασφαλώς δεν έχω ψευδαισθήσεις, Για αρκετά χρόνια τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα είχαν εκπέσει σε μια ρητορική σύμφωνα με την οποία η ελευθερία σήμαινε ασυδοσία των αγορών. Με ενδιαφέρει να περιοριστεί αυτή η ασυδοσία. Με ενδιαφέρει να δω τον πλούτο να μην περιορίζεται στους ελάχιστους (γιατί αυτό νομιμοποιεί η τρέχουσα «κρίση» και σε αυτό οφείλεται) αλλά να ανακατανέμεται έστω στους λίγους (και επομένως με ενδιαφέρει να δω τους ολιγάρχες του Πούτιν να μην είναι πέντε και να μην είναι ολιγάρχες, τα ανώτερα στελέχη του ΚΚΚίνας να μην συγκεντρώνουν το 40% του ΑΕΠ της Κίνας, τις 17 οικογένειες του Μεξικού να γίνονται τουλάχιστον πενταπλάσιες).

Ο Ομπάμα έχει να πράξει το ελάχιστον. Το ελάχιστον. Γιατί από κυνισμό στο ελάχιστον η αριστεία του Μαρξισμού απειλείται. Από τη γκροτέσκα αγωνία των νεοελλήνων που αγελαία απολαμβάνουν τις βιντεοκασέτες ενός Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, που επιλέγουν την είσοδο του πολιτικού φορέα της κ.Ε.Σαρρή στο κοινοβούλιο και παρανομούν καθώς τρέχοντας στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονική γη από την άλλη την ξεπουλούν στις εταιρείες. Από τη μια εθνικές ανατάσεις και βαθιές ανάσες και από την άλλη θηλιά στο λαιμό. ΄Ακουσα και είδα στο διαδίκτυο τον Ομπάμα να μιλά και να κατονομάζει τα αδέρφια του, όλες τις εθνοπολιτισμικές μειονότητες, όλες τις κοινωνικές μειονότητες λέγοντας απευθύνομαι στους αδελφούς και τις αδελφές μας τους ισπανοαμερικανούς, τους αφροαμερικανούς, στους αδελφούς και στις αδελφές μας τις λεσβίες και τους ομοφυλόφιλους. Πράγματα πρωτάκουστα για την δική μας πολιτική και σοκαριστικά.
Για τη δική μας πολιτική και το δικό μας πολιτισμό μια γυναίκα δεν έχει καν όνομα και περιφέρεται σε κανάλια και φυλακές ως η τριαπεντάχρονη ενώ ο λακανικός φαλός-αφεντικό (για να θυμηθούμε και τον Τζίζεκ) κυκλοφορούσε ως ο κ.Ζαχόπουλος. Σε μια κοινωνία που απαξιώνει κάθε τι δημιουργικό.

Το ελάχιστον. Αυτό απαιτώ από τον Ομπάμα. Μια καλύτερη Αμερική του Ουίτμαν, της Ντίκινσον, του Φροστ, του Μύλερ και τόσων άλλων.. Γιατί αν επικρατήσει η βαρβαρότητα αυτή η απροσδιόριστη κοινωνιολογικά έννοια λαός συνηθίζει να υποτάσσεται στο σκοταδισμό του ολοκληρωτισμού. Και εκεί καμιά ευγένεια δεν μπορεί να χαμογελάσει. Στον σκοταδισμό του μη-ελάχιστου ετοιμάζονται συνήθως χαντάκια όπως αυτό που ετοίμασαν οι εθνοσωτήρες φρανκιστές για τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και κάποιοι Βρετανοί ευγενείς στα απομεινάρια μιας μέρας.

Το ελάχιστον περιμένω από τον Ομπάμα όχι τίποτα άλλο για να είμαι ήσυχος που το βραδύγλωσσον του φασισμού στα κανάλια δεν θα βρίσκει ησυχία. Γιατί η αριστεία της σκέψης δεν θα μας γυρίσει πια σε ευαγγελιστές, σταλινικούς και κάθε λογής – φυλής ή θρησκείας – ολοκληρωτικούς. Ναι χωρίς καμία ενοχή και απαλλαγμένος από το σύνδρομο της μνησικακίας ένας μαρξιστής που κατανοεί την αριστεία της αριστερής επιλογής του ούτε λεπτό δεν μπορεί να περιφρονεί τη δημοκρατία.

Αρχής γενομένης του ελαχίστου λοιπόν.Και ξεκινάμε.Γιατί μας αφορά
το αίτημα του μεγαλείου. Το αίτημα της μη-κυριαρχίας.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη μου,

Τι τιμή για τις Πινακίδες να φιλοξενούν κείμενό σου! Η ακραία εκδοχή της νεωτερικότητας είναι να γράφεις παραλλαγές ενός κειμένου και να το αναρτάς σε διαφορετικές θέσεις ενός μπλογκ, συγχέοντας έτσι τα όρια του χρόνου, του χώρου εκτός αν έγινε τυχαία γιατί δεν ήξερες πώς να το σώσεις.

Για το καλωσόρισμα λοιπόν, μια και την πήγες τη συζήτηση στα αλήθεια στον Ομπάμα, επισημαίνω αυτό το «μη ελάχιστοι» που λες για την κατανομή του πλούτου. «Λίγοι» λοιπόν, και παραθέτω πάλι από το ίδιο μπλογκ (thrymmata) μια μετάφραση ενός κειμένου της Judith Butler για τη νίκη του Ομπάμα που ίσως ενδιαφέρει και εσένα και άλλους αναγνώστες των πινακίδων (ούτως ή άλλως ¨λίγοι¨)
http://indy.gr/analysis/judith-butler-mia-akriti-morf-eksapsis

ναυτίλος είπε...

Όπως πάντα χαίρομαι όσο τίποτ' άλλο τις αναρτήσεις σου . Αν και είχα διαβάσει το κείμενο του Ζίζεκ στην αυγή νομίζω ότι του έλειπε κάτι .... Τώρα συμπληρώθηκε ...

Ανώνυμος είπε...

Aγαπητή Πόλυ
σε ευχαριστώ για την υποδοχή, η αλήθεια είναι ότι προχωρώντας αρκετά μετά τα μεσάνυχτα και σε αυτή την νέα πραγματικότητα των μπλογκς είχα μια εμπειρία μαθητείας. 'Οταν αποφάσισα να γράψω κάτι πάλευα ανάμεσα στην ανάγκη μου για ύπνο και την επιθυμία μου να δώ και να ακούσω τους πολιτισμικούς εγκιβωτισμούς των όσων συμμετέχουν στους σχολιασμούς...είναι πραγματικά δημιουργοί όλες και όλοι τους. Κατά συνέπεια μη ξέροντας πώς να γράψει κανείς σχόλια κλπ έκανα διπλή την ανάρτηση του σχολιασμού μου για τον Ομπάμα (με την προκλητική και δικαιοληγημένα εξοργιστική απαίτηση οι ελάχιστοι να γίνουν λίγοι-αλλά ελπίζω πως όλοι ξέρουμε να διαβάζουμε εκεί κάτω και ανάμεσα στις γραμμές).
Φιλικά
Βαγγέλης Ιντζίδης
YΓ Συστήνω το δικό σου και των άλλων εδώ σχολιαστών τα μπλογκς στους/στις φοιτητές/τριες του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του Παν/μίου Αιγαίου "Φύλλο Νέα Εκπαιδευτικά και Εργασιακά Περιβάλλοντα στην Κοινωνία της Πληροφορίας". Για να δουν τι σημαίνει σήμερα αντί να "καταναλώνουμε" σήμερα τις αναπαραστάσεις και τις παραστάσεις των παντοδύναμων πηγών ΜΜΕ έχουμε σήμερα τη δυνατότητα να γινόμαστε εμείς οι πηγές και να καλούμε κι άλλους να "καταναλώσουν" αυτή τη φορά ενεργητικότερα μέσω σχολιασμών τους τις δικές μας παραστάσεις και αναπαραστάσεις...Μια τρομερή και "τρομακτική" μετατόπιση της συγκρότησης της υποκειμενικότητας και της υλικότητας στη δράση των πολιτών...Αυτή η μαθητεία πέρα από χρόνο και χώρο, αυτή η Ubiquitous Μάθηση είναι νομίζω και η πρότασή σου στις Μέλισσες του Κάλβου...

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idom,

θα σου βάλω πιπέρι στη γλώσσα. Καλά που δεν είπες "σημαινόμενο" ή "ενοχική παραδρομή".
Φαντάσου να αρχίσουν οι ήρωες του θεατρικού σου να μιλάνε έτσι. Θα αυξηθεί η επισκεψιμότητα.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Ναυτίλε,

αντιγράφω από το

http://alexis-chryssanthie.blogspot.com/2008/06/marginalia.html :


" Ναουτίλιο Νεμάο : ο βιβλιόφιλος χημικός

Γεννήθηκε στην Πεϊρά , λιμάνι μιας μεσογειακής αποικίας της Πορτογαλίας .Σπούδασε χημικός και θεωρούσε την ανάγνωση ως την υψηλότερη μορφή απόλαυσης.Ήταν λάτρης του εκλεκτού οίνου και ερασιτέχνης μάγειρας . Άφηνε τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας να παλαιώνουν στα ράφια της βιβλιοθήκης του, σα φιάλες κρασιού, έως ότου έρθει η ώρα της αποσφράγισής τους, ενώ συνήθιζε να βυθίζει τη μύτη του μέσα στις σελίδες των βιβλίων του απολαμβάνοντας το άρωμα της τυπωμένης μελάνης και του χαρτιού, γιατί πίστευε ότι το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις μας.Δεν έγραψε τίποτα , διάβασε πολλά χωρίς ωστόσο να εμβαθύνει πουθενά.Υπήρξε ένας αμαθής."


Υποκλίνομαι

ναυτίλος είπε...

Εγώ υποκλίνομαι στην παρατηρητικότητά σας . Είστε η μόνη που το κατάλαβε χωρίς να με γνωρίζει προσωπικά .

Ανώνυμος είπε...

Της νύχτας τα καμώματα.Αλλά το Φύλο (με ένα λ και όχι με δύο) και τι επανάληψη του σήμερα στο υστερόγραφο. Βαγγέλης Ι.
YΓ καμια φορά σκέφτομαι πως η ζωή δεν ανασαίνει στο μετα-σχολιασμό!