Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λιλκολνσάιρ

«Ήταν ο Κάλβος μελισσοκόμος; Μπορούν να βρεθούν τα ίχνη από το πέρασμά του στο Λινκολνσάιρ της Αγγλίας, όπου επέλεξε να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του;

Στην ίδια περιοχή χρόνια μετά, θα φοιτήσει ο δεκαεπτάχρονος έφηβος από την Ελλάδα, Πέτρος Ασλάνογλου, φιλοξενούμενος του Ιάκωβου Λογιάδη, ιδιόρρυθμου καθηγητή Μαθηματικών.

Προσδοκίες που διαψεύδονται, ποδηλατικές εξορμήσεις στη βρετανική εξοχή, χτυποκάρδια και αγωνίες στα θρανία ενός αγγλικού κολεγίου, πρόβες για θεατρικές παραστάσεις, μια Λέσχη φυσιοδιφών και αρχαιοφίλων, κλέφτες του μελιού, ο δαφνοστεφής ποιητής Τέννυσον, ο Σεφέρης, συνομωσίες γηραιών καρμπονάρων, το ημερολόγιο μιας μελισσοκόμου, τα λάθη του κώδικα Ντα Βίντσι, σαν φωτεινά σωματίδια σκόνης, αντανακλούν, διασκορπίζουν και παρασύρουν στη δίνη τους όπως ένα σμήνος από μέλισσες θραύσματα από το παρελθόν.
Μέσα από τους ιριδισμούς προβάλλει η αλήθεια της παρουσίας του Έλληνα ποιητή Ανδρέα Κάλβου σε αυτή την πόλη του Λινκολνσάιρ.»

( Το κείμενο του οπισθόφυλλου)







Χτες κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λιλκολνσάιρ». Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από μια φράση της Βιρτζίνιας Γουλφ στο Δωμάτιο του Ιάκωβου, όπου περιγράφοντας το ταξίδι ενός λογίου καθηγητή (λατινικών) του Cambridge στην Τοσκάνη γράφει: «Οι μέλισσες του Βιργίλιου τριγυρίζουν στα λιβάδια της Λομβαρδίας»…

Αν ο Κάλβος ήταν μελισσοκόμος δεν το ξέρουμε ακόμα. Στις «Μέλισσες του Κάλβου» το θέμα της μνήμης και της αναζήτησης των ιχνών του παρελθόντος προσεγγίζεται με έναν ακραίο τρόπο, μέσω της φυσικής συνέχειας. Οι μέλισσες του Κάλβου, από σμηνουργία σε σμηνουργία μεταβιβάζουν το μήνυμα από το παρελθόν στο μέλλον. Αυτές που η Τζέην Άρρονσον, μελισσοκόμος και λάτρης του Κάλβου αναλαμβάνει να φροντίζει…

8 σχόλια:

ΑΡΙΑΔΝΗ Παπαφωτίου είπε...

Πόλυ μου γειά σου!!!
Μόλις πήραμε το βιβλίο σου!
ΕΚΠΛΗΞΗ πολύ-πολύ ευχάριστη!!!
Αύριο Παρασκευή ξεκινάει η άδειά μου.
Ξεκινάω και το διάβασμα "των μελισσών του Κάλβου" σου.
Το κείμενο στο οπισθόφυλλο, δελεαστικό!

Φιλιά σε Δημήτρη και Γιάννη.
http://kathrefti.blogspot.com

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή κα Πόλυ!

Συγχαρητήρια! Εύχομαι στις μέλισσές σας να ταξιδέψουν πολύ μακρυά, όχι μονο με δωδεκατάχυτο ποδήλατο αλλά και με τρένα, καράβια και αεροπλάνα! Εύχομαι επίσης να φτιάξουν σε πολλά μέρη νέες φωλιές και να μας ... τσιμπάνε!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για το δώρο και την αφιέρωση. Αναμένω τις διακοπές για να το ξεκινήσω ήρεμα.

Να είστε καλά και πάντα δημιουργική.

Idom

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

raΑγαπητέ Idom,

σε ευχαριστώ πολύ για τα συγκινητικά σου λόγια και πριν ακόμα γνωρίσεις τους ήρωες αυτης της ιστορίας.

Αλήθεια το ποδήλατο είναι δωδεκατάχυτο;

Π. Χ.

Ανώνυμος είπε...

Στον πίσω τροχό διακρίνω σίγουρα 5 γρανάζια αλλά μάλλον είναι 6. Οι πενταπλέτες είναι πια ξεπερασμένες ενώ ήδη υπάρχουν επταπλέτες.
Στα πετάλια διακρίνω σίγουρα δύο γρανάζια. Μπορεί να είναι τρία.
Ε, αν κάνουμε τους πολλαπλασιασμούς προκύπτουν από 10 έως 21 ταχύτητες!...

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου, το οποίο είχε την καλωσύνη να μου χαρίσει ο κοινός μας φίλος Idom.

Παρατηρώ ότι έχεις διαβάσει το "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ", ευχάριστο ανάγνωσμα, απολαμβάνω ιδιαίτερα τέτοιου τύπου βιβλία. Υποθέτω ότι θα έχεις διαβάσει και το "Οι άγριοι αριθμοί", με παρόμοιο θέμα.
Χάρηκα ιδιαίτερα με την αναφορά στο "To kill a mockingbird", ένα από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει και πολύ αγαπημένο μου.
Πανέμορφο το απόσπασμα με την περιγραφή της κυψέλης εκ των έσω, θυμίζει Μπόρχες. Δεν γνώριζα τον Μαίτερλινκ και σε ευχαριστώ που μου τον σύστησες.

Επί της ουσίας: κομψός και εύσχημος τρόπος να γραφτεί μια άτυπη και πρωτότυπη βιογραφία του Κάλβου, καμωμένη από σημειώσεις στο περιθώριο. Τα πιο γλαφυρά μέρη, για μένα, ήταν τα αποσπάσματα του ημερολογίου της Τζέην Άρονσον. Ίσως γιατί είναι το alter ego σου στο βιβλίο?
Κατά τα άλλα, το ύφος της γραφής σου θύμιζε άλλες εποχές - ηθελημένα να υποθέσω; Γεγονός που προσδίδει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο βιβλίο, αλλά που λειτουργεί ανασταλτικά κάποιες φορές - για παράδειγμα, δεν μπορώ να φανταστώ έναν σύγχρον έφηβο και έναν σύγχρονο νέο, όπως τον Πέτρο και τον Ρότζερ, να γράφουν τέτοια κατεβατά στα email, και μάλιστα με το συγκεκριμένο ύφος: εκεί χάνεται η αληθοφάνεια.

Γενικά το κείμενο ρέει και διαβάζεται ευχάριστα, αν και στο τέλος αφήνει τον αναγνώστη με μια αίσθηση ανεκπλήρωτου (ίσως επειδή δεν δίνεται λύση στο μυστήριο των κλεφτών του μελιού!!).

Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Αόρατη μελάνη,

Ευχαριστώ κατ’ αρχήν που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις τις μέλισσες και που δεν με ξεμπρόστιασες με το λάθος στην ταξινόμηση των κατσαρίδων που από ότι έμαθα πρόσφατα αποτελεί ύβρη για την τάξη των βιολόγων. Αλλού πρόσεχα να μην κάνω λάθος – στη μελισσοκομία – διαβάζοντας τον Μαίτερλινκ και αλλού την πάτησα: στα δικτυόπτερα.

Προσπερνώ στα γρήγορα τους δισταγμούς για το αν απαντάμε ή δεν απαντάμε στα σχόλια για ένα βιβλίο μια και ο χώρος του ιστολογίου θεωρητικά προσφέρεται για συζήτηση και ένα βιβλίο ( ένα κείμενο) ακόμα και αν δεν γράφτηκε ως μπλογκ μια και φιλοξενείται σε ένα τέτοιο, μπορεί να επιτελέσει αυτό που ο Πλάτωνας ανησυχούσε ότι δεν μπορεί να κάνει ο γραπτός λόγος: να υπερασπιστεί τον εαυτό του και όχι μόνο. Χαίρομαι με τις παρατηρήσεις σου – όλες – πολύ διεισδυτικές. Ακόμα και αυτή με το alter ego. Με τη διαφορά ότι ο και ο Ιάκωβος και ο Πέτρος είναι κι αυτοί πλευρές που αντλούν από αυτόν που γράφει, κατά το Madame Bovary c’ est moi του Φλωμπέρ. Με τον ίδιο τρόπο που ο Πέτρος θέλει να ταυτιστεί και με τους δύο ήρωες (το αγόρι και το κορίτσι) του βιβλίου της Χάρπερ Λη. Τι βιβλίο όντως!

Στο περιθώριο της ανάγνωσης και παρωδώντας αγαπημένα μου βιβλία από ότι φαίνεται δεν ξεπέρασα το ρόλο του αναγνώστη. Και δεν θα πω για τους παλιομοδίτικους διαλόγους Πέτρου – Ρότζερ: Ούτως ή άλλως ο Πέτρος ήταν κραυγαλέα εκτός κλίματος από τα άλλα παιδιά – είχε και το πρόβλημα στα πόδια. Ίσως και με τους «χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις» φίλους του - ονειρικούς όπως είπε ένας κοινός μας γνωστός χάνεται και εκεί η αληθοφάνεια. Παρασύρθηκα ενδεχομένως από τη διάθεση ( πιο πολύ με εκφράζει η αγγλική λέξη) to indulge στον άτονο αυτό τόπο και στους απόηχους από τις αναγνώσεις μου. Υποτίθεται ότι η λύση είναι η «ερώτηση» που τίθεται στον άρρωστο βασιλιά όπως αναφέρεται στο απόσπασμα της Γουέστον στην αρχή. Η ερώτηση είναι που πυροδοτεί τη σωτηρία και όχι η απάντηση σύμφωνα με το μύθο του βασιλιά ψαρά.
Όσο για τους κλέφτες, σκοπίμως το άφησα ανοιχτό με τη συζήτηση για περισσότερες περιπολίες των παιδιών και τη μη ύπαρξη μαγικής λύσης. Το έκανα συνειδητά αλλά μάλλον ήταν μόνο politically correct και όχι λογοτεχνικά άρτιο, γιατί έκανε τον αναγνώστη να νιώθει ανικανοποίητος.
Η αφήγηση είναι παραμυθία. Έπρεπε οι φύλακες των μελισσών να σώσουν την πόλη τους εις βάρος της αληθοφάνειας και υπέρ της λογοτεχνίας.

Σε ευχαριστώ που το παρατήρησες.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Σου άφησα εδώ σχόλιο για το βιβλίο διότι δεν ήξερα πού αλλού να το αφήσω, και μου φάνηκε κατάλληλος ο χώρος.

Δεν έθιξα το θέμα των κατσαρίδων και της ταξινόμησης διότι το ράδιο αρβύλα με είχε ήδη πληροφορήσει ότι το επεσήμαναν άλλοι πριν από εμένα!

Εννοείται ότι επίτηδες άφησες ανοιχτό το θέμα των κλεφτών - άλλωστε το ζητούμενο δεν ήταν η λύση του μυστηρίου αλλά η πορεία, το ταξίδι (ας μην κάνω αναφορά στον Καβάφη και την Ιθάκη του και γίνω κοινότυπη).

Εννοείται ότι ο συγγραφέας ταυτίζεται με όλους τους ήρωες του βιβλίου του - μήπως δεν είναι όλοι δημιουργήματά του, πλευρές του εαυτού του; Από την άλλη όμως, πάντα υπάρχει κι ένας ευνοούμενος - έτσι δεν είναι;

Ο πολύ αγαπητός μου Ουμπέρτο Έκο, στο εξαιρετικό του "επιμύθιο στο όνομα του ρόδου", σε μια προσπάθεια να απαντήσει στο ερώτημα αν ταυτίζεται με το Γουλιέλμο, σχολίαζει "με ποιον ταυτίζεται ο συγγραφέας; με τα επιρρήματα, είναι προφανές".

Η συγγραφή είναι μια πράξη τόσο εσωτερική και προσωπική ώστε μοιάζει σχεδόν άπρεπο να την κρίνουμε και να τη σχολιάζουμε.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.