Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Φτιάχνοντας καπέλα από χαρτί: Ο Σαμ Νεχαμά αφηγείται την ιστορία του και νικά το θάνατο άλλη μια φορά






Ο δεκατριάχρονος Σαμ μπήκε διστακτικά στη βιβλιοθήκη,  προσέχοντας να μην τον καταλάβουν αυτοί που ήταν συγκεντρωμένοι εκεί. Κρύφτηκε πίσω από μια κολόνα περιμένοντάς τους να καθίσουν γύρω – γύρω στα τραπέζια για να ακούσουν τον καλεσμένο τους και μετά το βλέμμα του στράφηκε στο βάθος της αίθουσας. Είχε δει ένα μικρό παιδί.


Συγκρατήθηκε για να μην του φωνάξει:

«Αλτ! Τις ει;»

Και μετά.

«Από δω Νόρμαν! Κάλυψέ με. Πίσω από την κολόνα. Πάμε να κρυφτούμε στον Πύργο».


Παρά τα δεκατρία του χρόνια, εξακολουθούσε να παίζει κλέφτες και αστυνόμους με τον μικρό αδελφό του, το αγαπημένο τους παιχνίδι από τότε που κρύβονταν σε εκείνο το σπίτι στο Χαλάνδρι, όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία το Σεπτέμβρη του 1943 και τα πράγματα είχαν δυσκολέψει.


 Τότε ήταν που ο πατέρας είχε έρθει σπίτι με τις ψεύτικες ταυτότητες και του είπε ότι από δω και πέρα θα τον λένε Αριστοτέλη Καραβοκύρη.

«Αριστοτέλης», για να μην μπερδεύεσαι αν σε ρωτήσει κανείς πότε γιορτάζεις.

Αυτό κι αν είναι παιχνίδι: Καραβοκύρης, αυτός που οδηγεί το πλοίο του και ταξιδεύει ανοιχτά στη θάλασσα, να είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι στο Χαλάνδρι και μετά για οχτώ μήνες σε ένα λασπόσπιτο χωρίς τουαλέτα στο Ρουφ.

Ο Σαμ ταξίδευε από πάντα με το κεφάλι του χωμένο σε μια τρύπα του καναπέ του σπιτιού του, με τη μύτη στο κρύο ελατήριο και άκουγε τις συζητήσεις των μεγάλων για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που κρύβονταν στην Αθήνα. Και εκείνοι λοιπόν, οι Εβραίοι της Αθήνας έπρεπε να κρυφτούν.
Ή να δηλωθούν στις Γερμανικές Αρχές;
Ούτε συζήτηση, να κρυφτούν.


Και η Άρτεμις; Το κορίτσι που είχαν δει μαζί την παράσταση του Καραγκιόζη; Τον είχε προβληματίσει αυτό το όνομα. Αρχαιοελληνικό σαν το δικό του. Πώς να την έλεγαν άραγε; Χάννα; Εσθήρ; Ραχήλ;

Και αυτός ο άνθρωπος κάτω που μιλάει, επιμένει να λέει ότι το γεγονός ότι ήταν κρατούμενος δεν τον κάνει καλύτερο άνθρωπο…Κρατούμενος; Μα πότε πρόλαβαν οι Αστυνόμοι; Και αυτόν;


Αυτό δεν ήταν παιχνίδι, όταν στις τέσσερις τα ξημερώματα ο προβολέας φώτισε τα πρόσωπά τους στην αυλή του σπιτιού στο Ρουφ και τους ξύπνησε. Έκανε ζέστη και είχαν ξαπλώσει για να κοιμηθούν έξω όταν συνέβη. Δεν ήταν παιχνίδι το κτίριο της οδού Μέρλιν που τους πήγαν. Και δεν ήταν παιχνίδι πριν από όλα το ότι του είπαν να κατεβάσει το παντελόνι του.
Για ποιο λόγο; Και μετά η σφαλιάρα. Ήταν διαφορετικός και αυτοί τώρα το κατάλαβαν. Το σημάδι της τελετής ενηλικίωσης, το ίχνος που είχε αφήσει στο σώμα του η περιτομή, ανεξίτηλος αρραβώνας με την φυλή του. Δεν θα μπορούσε ποτέ να την προδώσει αλλά και δεν σκόπευε ο Σαμ. Ήταν πια άνδρας. ΄Ετσι ένιωθε και σαν άντρας μίλησε στον αξιωματικό των SS που τους ανάκρινε μαζί με τη μητέρα του.


Που είναι ο πατέρας σου;
Δεν ξέρω.
Με ποιον σας στέλνει χρήματα;
Με άλλον κάθε φορά.
Πού κρύβεται ο αδελφός σου;
Δεν ξέρω.
Και μετά το μαστίγιο που κρατούσε ο αξιωματικός των SS να τυλίγεται στα πόδια του, και μικρός Νόρμαν να ρωτά:
Πόνεσες Σαμ;
Τι είχε απαντήσει;
Όχι;
Ναι;
Πονούν οι άντρες;

Ο μικρός Σαμ είχε γίνει άντρας όταν είπε στη μάνα του:

Μάνα μη μιλάς, εγώ θα απαντήσω.


Εγώ ήμουν ο άντρας του σπιτιού τότε, σκέφτηκε.
Είναι εντάξει τα ρούχα μου;
Ποιος είπε πως δεν φοριούνται πια φθαρμένα αμπέχωνα…
Και η ζώνη του;
Η ζώνη του ήταν μια παλιά δερμάτινη ζώνη. Του την είχε δώσει ένας κρατούμενος στο Άουσβιτς για ένα κομμάτι ψωμί. Είχε ανταλλάξει δηλαδή τη μερίδα του το φαγητό για μια ζώνη. Δεν μπορούσε να φορά παντελόνι πιασμένο με σπάγκο…

«Αυτό με κάνει να μην ξεχνώ την ανθρωπιά μου», επέμενε στον προστάτη του που του είπε:
Θα σου κόψω τα πόδια, αν ξανανταλλάξεις το φαγητό σου για ο, τι δήποτε!

Το είχε ξανακάνει. Είχε αλλάξει το ψωμί του για ένα κουτάλι!

Αυτός ο άντρας με την ζωντανή φωνή και το κουρασμένο σώμα, μιλούσε όπως ο προστάτης του.
«Για να σωθείς, πρέπει να σταματήσεις να ελπίζεις.
Πρέπει να ξεχάσεις το ψωμί, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα χρώματα, τα σκυλιά και το γαύγισμά τους, τις γυναίκες…
Πρέπει να κλειστείς σε ένα κουκούλι που λέγεται στρατόπεδο συγκέντρωσης και να μην ελπίζεις. Μόνο να μάχεσαι… Να αγωνίζεσαι…
Ποιος είπε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;
Η ελπίδα πρέπει να πεθάνει πρώτη!»


Αν θες να ζήσεις.

Γιατί να ζήσω;

Ο Σαμ δεν αναρωτιέται γιατί να ζήσει. Να ζήσει γιατί πρέπει να ζήσει, Να ζήσει για το μικρό Νόρμαν και τη μητέρα του που οδηγήθηκαν μόλις έφτασαν εκεί στους θαλάμους αερίων.

Δεν μπορεί να ξεχάσει με τίποτε αυτούς τους κρατούμενους με το αινιγματικό βλέμμα, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που τους υποδέχονταν μόλις έφτασαν στο Άουσβιτς.
Λένε πως στο τέλος του τούνελ, όταν φτάνεις στο φως, στον τόπο του θανάτου σε υποδέχονταν οι δικοί σου. Και εκεί η κοιλάδα του θανάτου δεν ήταν;
Και οι δικοί του χωρίς πολλά λόγια, κοίταζαν γρήγορα γρήγορα να χωρίσουν τις νέες μανάδες από τα παιδιά τους.
Υπάρχει καμιά θεία για να πάρει το παιδί;
Υπάρχει καμιά γιαγιά;
Οι μανάδες μουδιασμένες δεν καταλάβαιναν.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν εξηγούσαν.
Κι όμως υπήρχε σύστημα, οργάνωση στο στρατόπεδο. Οι ευπαθείς ομάδες έπρεπε να θανατωθούν πρώτες. Γι αυτό προσπαθούσαν όπως όπως να σώσουν όποιες νέες γυναίκες μπορούσαν, χωρίζοντάς τες από τα παιδιά τους. Καταδίκαζαν με τον τρόπο αυτό στο θάνατο τις γεροντότερες στις οποίες ανέθεταν τη φύλαξή τους.

Ποιος να μιλήσει γι αυτό;
Πώς να μιλήσεις για τους νέους δήμιους – σωτήρες;
Για αυτούς τους νέους ρόλους που ο αμείλικτος μηχανισμός του στρατοπέδου είχε μοιράσει στα θύματά του;
Και πώς να μιλήσεις για αυτό έχοντας απομακρυνθεί τόσο ώστε να μην παίρνεις το ρόλο του θύματος…

Ο Primo Levi είχε πει ότι θέλω να επιζήσω, για να αφηγηθώ την ιστορία.

Μα αυτό ακριβώς κάνει ο άντρας με το κουρασμένο σώμα και τη νεανική φωνή.

Αφηγείται και κρατάει καθηλωμένους να ακούνε την ιστορία του τους δεκαεπτάχρονους έφηβους που έχουν μαζευτεί για να τον ακούσουν. Η αφήγηση… Ο τρόπος να νικήσεις το θάνατο… Όπως η Σεχραζάτ στα παραμύθια που νικά κάθε μέρα το θάνατο, όπως οι χασιντίμ Ραβίνοι με τις αφηγήσεις τους και τις παραβολές τους δίδασκαν στο λαό το νόημα της ζωής του και του έδιναν κουράγιο για να συνεχίσει…



Αν θα θυμάστε την ιστορία μου, τους λέει, τότε και εγώ θα είμαι ακόμα ζωντανός…

Ο Σαμ με το κουρασμένο σώμα, αφηγείται την ιστορία του…

Από την οδό Μέρλιν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και από εκεί με τα τραίνα του θανάτου στο Άουσβιτς.

Αφηγείται τα πάθη τα δικά του και των συγκρατούμενών του, χωρίς να τσακίζει η φωνή του. Μιλά για τις καινούργιες δομές που το σύστημα αυτό έστησε για να μπλέξει μέσα του τα θύματά του. Τους κρατούμενους – δεσμώτες, τους προστάτες, τους εκφυλισμένους που έχουν παραιτηθεί…

Το χειρότερο βασανιστήριο, η στέρηση της ανθρώπινης ιδιότητας…Του αυτοσεβασμού.. Η υστερία της καταλογογράφησης και τα τατουάζ… Οι αριθμοί στον καρπό του χεριού…






Οι παράλογοι κανόνες πειθαρχίας που σε μπερδεύουν και σε εξαντλούν. Το καθημερινό προσκλητήριο στο χιόνι… Και όμως ο Σαμ τους νικά γιατί «προσπαθώντας να τηρήσουμε αυτούς τους κανόνες, νικούσαμε το φόβο»…

«Ποιο είναι το νόημα της ζωής μου, εμένα που μου από τόσο μικρό μου αφαίρεσαν τη δυνατότητα να θέτω ερωτήματα για την ύπαρξή μου»;

«Έχω δει το θάνατο σε τέτοια ποσότητα και με τέτοιες μορφές που δεν το χωράει ο νους σας…»


«Και όμως τρία καλά πράγματα κρατώ…
Την οικογένεια, τη φιλία και τον έρωτα…»

Που είναι η κυρά του; Που είναι καλή του;

Με άφησε… Ένα πήδημα έκανε η ελαφίνα μου και έφυγε…



Ο έρωτας…

Ο μικρός Σαμ κατεβαίνει σιγά σιγά από τον πάγκο της βιβλιοθήκης. Νιώθει ότι κρατά τη μικρή Χάνα – Άρτεμη από το χέρι. Τι ωραία που είναι η αγάπη μου…

Τα παιδιά τριγυρίζουν τον άλλο Σαμ που κοιτά το οικογενειακό του δέντρο…

Στα αυτιά του ακούγονται οι χαρούμενες φωνές από τραγούδι της Γιορτής. Hava Nagila. Ώρα για χορό λέει, και θα χορέψω κι εγώ μαζί σας…




\
Πηγές - Σημειώσεις
  •  Η Άρτεμις – Χάννα και η παράσταση του Καραγκιόζη στο Ρουφ αναφέρονται στο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Οι Εβραίοι κάποτε (Μίκαελ)» εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Το κείμενο του βιβλίου μπορεί να διαβάσει κανείς online, στη διεύθυνση: http://www.scribd.com/doc/14582253/-
  • Νέοι στη δίνη της κατοχικής Ελλάδας, Ο διωγμός και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, 1943- 1944. Έκδοση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδας με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς

ΥΓ
Το κείμενο αυτό, γράφτηκε με αφορμή την ομιλία του κ. Σαμ Νεχανά στους μαθητές του Interational Baccalaureate των Εκπαιδευτηρίων Γείτονα. Θεωρώ  τιμή μου που γνώρισα τον αιώνιο έφηβο κ. Σαμ Νεχαμά και που είχα την ευκαιρία να ακούσω την αφήγησή του μαζί με τους μαθητές και τους συναδέλφους του ΙΒ.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την αγαπημένη συνάδελφο, την Elisabeth Wahler - Αθανασιάδη, την Εκπαιδευτικό με όλη τη σημασία της λέξης, χάρη στην οποία, τόσα χρόνια, όλα αυτά γίνονται δυνατά. 

Το κείμενο αυτό φυσικά, είναι αφιερωμένο στον Αριστοτέλη Καραβοκύρη των παιδικών του χρόνων

Πόλυ Χατζημανωλάκη


Οι φωτογραφίες που δεν είναι από την εκδήλωση είναι από το διαδίκτυο:

http://www.haidari.gr/Portals/1/files/Images/Synchronous%20Period/225.gif3
http://img508.imageshack.us/img508/107/mikrosseferisp.jpg
 http://panosz.files.wordpress.com/2009/10/34-35f2-3-thumb-large.jpghttp://2.bp.blogspot.com/_LoPTdkHrjjk/SqukN_C9xUI/AAAAAAAAE_U/l04hMxHP_iY/s400/nazi-propaganda-poster-ss-recruitment.jpg http://www.zougla.gr/uploads/archive/dimitra/567j856785678567.jpg

12 σχόλια:

metissage είπε...

Αγαπητή Πόλυ
θαυμάσια η ανάρτησή σου όπως πάντα είναι οι αναρτήσεις σου. Μπράβο και στο σχολειό που διοργανώνει τέτοιες εκδηλώσεις και στους εκπαιδευτικούς που τις επιμελούνται.
Εστιάζω τόσο στον τίτλο της ανάρτησης όσο και σε μια φράση που μέσα από τη δική σου φωνή απηχεί τη φωνή του κ.Νεχαμά (υποθέτω).
(1) Επ΄αφορμή του τίτλου: "αφηγείται την ιστορία του και νικά το θάνατο".
1.1. Συχνά η αφήγηση του θανάτου είναι μια προσπάθεια ανθρωπολογικής καταγραφής των μετατοπίσεων που συμβαίνουν σχετικά με το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το θάνατο ανά περίοδο, περίσταση, εποχή κ.λπ.
1.2. Η αφήγηση της ιστορίας είναι συχνά όχι μόνον λύτρωση αλλά ενίοτε και καθήλωση στο τραύμα μια εμμονή στο θάνατο που ξορκίζεται από μια εμμονή στη ζωή (αφού για να μπορείς να μιλάς για αυτόν σημαίνει ότι είσαι ζωντανός)
1.3. Μπορεί να γίνει αντικείμενο αφήγησης το ΄Αουσβιτς; ΄Η μήπως η αφήγηση - είναι η ανάγκη να πλαισιωθεί η ψυχή από τα γεγονότα που έζησε και να βιώσει εκ των υστέρων όλα εκείνα που "κρατήθηκε να μη νιώσει" αποβλέποντας στην επιβίωση;
2. Η φράση (σου και μέσα από σένα και του κ.Νεχαμά - όπως υποθέτω)"Η ελπίδα πρέπει να πεθάνει πρώτη".
2.1. Μου έφερε αυτόματα στο νου εκείνο του Σπινόζα σχετικά με το πάθος της ελπίδας και το πάθος του φόβου με το οποίο κυριεύονται οι αδύναμοι (και αδύναμους εννοεί εκείνους που άρχουν και επιβάλλονται στους άλλους - το αντίθετο δηλαδή από ό,τι θα περίμενε κανείς).
2.2. Πράγματι η ελπίδα είναι ένα πάθος, όπως είναι το πάθος κάποιων εξαρτημένων από ουσίες. Η ελπίδα σε καθιστά παθητικό. Αν ελπίζεις στη ζωή δοκιμάζεται η πίστη σου στη ζωή. Και ελπίζουμε όταν μέσα μας γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να πιστέψουμε ή/και να παραδεχτούμε (αυτό είναι κάτι που με απασχολεί και προσεχή ανάρτηση στο δικό μου ιστολόγιο).
Να είσαι κάλα
Βαγγέλης Ιντζίδης

just me είπε...

Τόσα να σκεφτεί, τόσα ν' ανακαλέσει, τόσα να προσπαθήσει ν' αρθρώσει κανείς με αφορμή τη συγκινητική στον ρεαλισμό της αφήγηση που έδωσε αφορμή στην ανάρητησή σου! Και πάντα τόσο λίγος ο χρόνος, τόσο αδήριτη η καθημερινότητα που εμείς σήμερα έχουμε την πολυτέλεια να τη νιώθουμε σαν άχθος και προσωπική αδικία!

Ευχαριστούμε εσένα, ευχαριστούμε τους συναδέλφους σου, ευχαριστούμε καθέναν που με την αφήγηση και την αναπαραγωγή της βοηθά όλους μας να πολέμαμε και ενίοτε να νικάμε κάθε θάνατο.

Όσο για την ελπίδα που πρέπει να πεθαίνει πρώτη, αυτή είναι μια στάση ζωής και μια συζήτηση που δεν κλείνεται σε δυο αράδες _αν ο Βαγγέλης την ανοίξει στα μέρη του ίσως να χουμε να πούμε πολλά.

ναυτίλος είπε...

Αχ, καλή μου Πόλυ!
Τι υπέροχη και συγκινητική ιστορία... Πόσο σημαντικό που κάνατε κοινωνούς τους νεαρούς μαθητές!!
Έχεις την καλημέρα μου!
Χρυσάνθη

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη μου,

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καίρια και εμβριθή σου σχόλια.
Πάντα ανήσυχος, πάντα ακούραστος, μας καλείς να (επ) αγρυπνούμε για τις ευκολίες της αφήγησης και την προσκόλληση στο τραύμα του θανάτου που ενδεχομένως αυτή να συνεπάγεται.

Αν επιχειρούσα να απαντήσω στο ερώτημά σου «μπορεί να γίνει αντικείμενο αφήγησης το ΄Αουσβιτς;» η απάντηση είναι ΝΑΙ. Όχι μόνο μπορεί αλλά και οφείλει να γίνει αντικείμενο αφήγησης. Για να σκεφτούμε σίγουρα πόσο εξωφρενικές ακούγονταν στα αυτιά του κόσμου οι «φήμες» για Ολοκαύτωμα. Πως ήταν δυνατόν εν τω μέσω του πολέμου, κάποιοι να έχουν στήσει έναν τερατώδη και καλολαδωμένο μηχανισμό θανάτου και αυτό να ακούγεται τόσο απίθανο, ώστε και κανείς να μην το πιστεύει.
Πώς εξολοθρεύονταν πρώτα οι ευπαθείς ομάδες.
Πώς ο πληθυσμός καλούνταν να συνεργαστεί για την ασφάλειά του.
Ποιος είπε ότι η ιστορία δεν διδάσκει;

Η απόσταση ασφαλείας δίνει σε αυτό το έγκλημα μυθικές διαστάσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι «συνέβη». Και «ό,τι συνέβη», όπως λέει η Λιλή Ζωγράφου η οποία αναφέρεται στο βιβλίο της και στη μαρτυρία του Σαμ Νεχαμά – από όπου άλλωστε εκτός από την αφήγησή του πήρα στοιχεία για την ανάρτηση – «μπορεί να ξανασυμβεί»

Καλή σου επάνοδο.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me,

Με αφορμή το περί χρόνου σχόλιό σου και την αβάσταχτη κανονικότητα της καθημερινότητας, να προσθέσω εδώ ένα ακόμα στοιχείο από την αφήγηση του κ. Σαμ Νεχαμά, που αντιδιαστέλλει με θαυμαστό τρόπο την κλίμακα της καθημερινότητας με την κλίμακα της μάχης για επιβίωση που έδινε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ο Σαμ λοιπόν, όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γύρισε στην Ελλάδα και έπρεπε να συνεχίσει το σχολείο. Με εντυπωσιακό τρόπο, το παιδί – έφηβος που δεν φοβόταν το μαστίγιο του Γερμανού αξιωματικού στην οδό Μέρλιν, ο μικρός άντρας που έχασε τη μάνα και τον αδελφό του και αντιμετώπιζε το θάνατο καθημερινά στο κολαστήριο του Άουσβιτς, έπρεπε μετά την απελευθέρωση να αντιμετωπίζει την αυθεντία του δασκάλου – δεν ξέρουμε αν χρησιμοποιούσε το χάρακα πάντως απειλούσε με αυτόν – όταν έπρεπε να τελειώσει το σχολείο.
Αυτή είναι η κλίμακα του καθημερινού από την οποία … ξέφυγε ο Σαμ. Από τη μια κοπάνα στην άλλη, στο τέλος δεν άντεξε και παράτησε το σχολείο.
Ήταν πάντως καλός, όπως μας είπε στην Ιστορία και τα Λατινικά, και όχι ιδιαίτερα καλός στα μαθηματικά. Ίσως να φταίνε για αυτό οι άγριοι αριθμοί που του είχαν χαράξει στο χέρι…

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Καλό σου μεσημέρι και σένα Χρυσάνθη μου και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Η σκιά της Ιστορίας δεν εξαιρεί τα παιδιά και τους εφήβους, που μεγαλώνουν απότομα για να δώσουν τη δική τους μάχη. Ο Ισαάκ, ο αδελφός του Σαμ είχε φύγει στο βουνό με τους αντάρτες. Λέγεται ότι είχε πει στους γονείς του που ανησυχούσαν ότι είναι πολύ μικρός για κάτι τέτοιο. «Δεν είμαι μικρός για να με σκοτώσουν. Είμαι μικρός για να τους πολεμήσω;»
Όπως ο Σμούελ, στο « Αγόρι με τη ριγέ πιζάμα» του Τζον Μπόιν, όπως η Άννα Φρανκ που κατέγραφε στο ημερολόγιό της τις μέρες που κρυβόταν στη σοφίτα του σπιτιού στο Άμστερνταμ, έτσι και ο Σαμ ήταν ένα από τα παιδιά που έπεσε πάνω τους η σκιά της ιστορίας και κατάφερε να ζήσει για να την αφηγηθεί.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που καταφέρνει να συγκινεί τα παιδιά γιατί ακόμα και τώρα που είναι ογδόντα ετών, μπορεί και βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια.

Ανώνυμος είπε...

Απολαυστική η Συμφωνική εκδοχή τού Hava Nagila, μού θυμίζει τόσο έντονα την ΑνατολικοΜεσογειακή μουσική της Missirlou. Μουσική αιώνια έφηβη όπως λες για "τον αιώνιο έφηβο κ. Σαμ Νεχαμά".
την καλημέραμου

Ανώνυμος είπε...

"Ο μικρός Σαμ είχε γίνει άντρας"
δικαιούται λοιπόν την "αιώνια εφηβεία" πού τού απονέμεις, επαληθεύει άλλωστε ότι "ΑΙΩΝ ΕΣΤΙ ΠΑΙΣ ΠΑΙΖΩΝ ΠΕΣΣΕΥΩΝ"

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Airgood,

την καλησπέρα μου.

Πώς να μη σου θυμίζει την Μισσιρλού; Για Ανατολικομεσογειακή Μουσική δεν πρόκειται ούτως ή άλλως; Παρά τις μεταξύ τους συγκρούσεις, τον πολιτισμό της Ανατολικής Μεσογείου τον μοιράζονται όλοι οι λαοί της.

Να ΄σαι πολύ καλά.

Peggy είπε...

Ευλογία το κείμενό σου, Πόλυ μου. Ευ-λογία. Να είστε καλά όλοι οι "υπέυθυνοι" της κρούσης των χορδών της ανθρώπινης ουσίας.

Ανώνυμος είπε...

I think it was you Poly, delivering the eulogy at Sam's funeral yesterday. Well done for keeping his memory alive and raising awareness for his and the Greek Jews story.
MC

Ανώνυμος είπε...

Ζωντανο παραδειγμα να αφηγειται τι εστι ναζισμος αλλα και παραδειγμα προς αποφυγην για νεοναζιστικες παραταξεις τυπου χ.α
Οποιος ενδιαφερεται για εξτρα εισοδημα χωρις κεφαλαιο www.pwsnavgalwlefta.com