Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Ο Μάικλ, που ήταν πολύ μικρός, είχε ένα φλαμίνγκο και οι λιμνούλες πετούσαν από πάνω του…


Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ χάρτη του ανθρώπινου μυαλού. Οι γιατροί φτιάχνουν μερικές φορές χάρτες από άλλα μέρη του σώματος σας, και ο δικός σας χάρτης θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρων, ας προσπαθήσουν όμως να φτιάξουν το χάρτη ενός παιδικού μυαλού που δεν είναι μόνο μπερδεμένο αλλά και γυρίζει συνεχώς.
Στο χάρτη υπάρχουν γραμμές που κάνουν ζικ ζακ, όπως τα διαγράμματα με τη θερμοκρασία σας, και αυτές μάλλον είναι οι δρόμοι του νησιού.


Γιατί η Χώρα του Ποτέ είναι λίγο – πολύ σαν νησί, με υπέροχες πιτσιλιές από χρώματα εδώ κι εκεί, με κοραλλένιους ύφαλους και πειρατές στ’ ανοιχτά, με άγριους και απόμερα κρησφύγετα, με καλικάντζαρους – ράφτες είναι οι περισσότεροι – και σπηλιές που ανάμεσά τους τρέχουν ποταμάκια, με πρίγκιπες που έχουν μαζί έξι μεγαλύτερα αδέλφια και μια ετοιμόρροπη καλύβα και με μια μικροσκοπική γριούλα με γαμψή μύτη, Κι αν αυτά ήταν όλα κι όλα, οι χάρτης θα φτιαχνόταν εύκολα.


Υπάρχει όμως και η πρώτη μέρα στο σχολείο, η θρησκεία, οι Πατέρες, οι στρογγυλές λιμνούλες, το πλέξιμο, οι φόνοι και οι κρεμάλες, τα ανώμαλα ρήματα, τα γλυκά, το να βάζεις τιράντες, το να λες ενενήντα εννιά, το δωράκι αν βγάλεις μόνος σου το δόντι σου και άλλα τέτοια…

Φυσικά, η Χώρα του Ποτέ διαφέρει από το ένα παιδί στο άλλο. Ο Τζων, για παράδειγμα, είχε μια λίμνη με φλαμίνγκο να πετούν από πάνω της κι αυτός τα σημάδευε, ενώ ο Μάικλ, που ήταν πολύ μικρός, είχε ένα φλαμίνγκο και οι λιμνούλες πετούσαν από πάνω του. Ο Τζων ζούσε σε ένα καράβι αναποδογυρισμένο στην άμμο, ο Μάικλ σε μια σκηνή ερυθρόδερμων και η Γουέντυ σε ένα σπίτι από φύλλα όμορφα ραμμένα μεταξύ τους.

Ο Τζων δεν είχε φίλους, ο Μάικλ έβρισκε τους φίλους του τη νύχτα και η Γουέντυ είχε για συντροφιά ένα λυκάκι που το είχαν εγκαταλείψει οι γονείς του.



Όλες οι Χώρες του Ποτέ έχουνε μεταξύ τους μια συγγένεια. Αν τις έβαζες τη μια δίπλα στην άλλη θα μπορούσες να πεις ότι έχουνε την ίδια μύτη και άλλα τέτοια…



Από όλα τα μαγικά νησιά, η Χώρα του Ποτέ είναι η πιο βολική και η πιο μαζεμένη. Δεν είναι μεγάλες οι αποστάσεις από τη μια περιπέτεια στην άλλη, αλλά όλα είναι όμορφα στριμωγμένα. Όταν παίζεις εκεί την ημέρα με το τραπεζομάντιλο, όλα είναι μια χαρά, αλλά δυο λεπτά πριν κοιμηθείς γίνεται σχεδόν αληθινή. Γι’ αυτό υπάρχουν τα φωτάκια της νύχτας.

Στα ταξίδια που έκανε μέσα στα μυαλουδάκια των παιδιών της η κυρία Ντάρλινγκ έβρισκε κατά καιρούς μερικά πράγματα που δεν μπορούσε να εξηγήσει και το πιο πολύπλοκο από αυτά ήταν η λέξη Πήτερ. Δεν ήξερε κανέναν Πήτερ κι όμως αυτός βρισκόταν εδώ κι εκεί στο μυαλό του Τζων και του Μάικλ, ενώ στη Γουέντυ είχε μουτζουρώσει όλον τον τόπο. Το όνομά του ξεπεταγόταν με τα πιο έντονα γράμματα από κάθε άλλη λέξη και καθώς η κυρία Ντάρλινγκ το κοιτούσε της φάνηκε παράξενα θρασύ…
Αφού έφερε στο μυαλό της τα παιδικά της χρόνια, θυμήθηκε έναν Πήτερ Παν που έλεγαν ότι ζούσε με τις νεράιδες. Κυκλοφορούσαν παράξενες ιστορίες γι’ αυτόν, όπως ότι συνόδευε λίγο τα παιδιά που πέθαιναν για να μη φοβούνται...


Από τον Πήτερ Παν του J. M. Barrie, σε μετάφραση Ελίνας Μπούγλου, από τις εκδόσεις «Μύθος» - Λιβάνη.


Πηγές εικόνων:http://www.stillmanbooks.com/ingpen2.jpg
http://images-cdn01.associatedcontent.com/image/A5494/54948/300_54948.jpg
http://www.1st-art-gallery.com/thumbnail/202399/1/Daisy-Fairy,-Illustration-From-Peter-Pan-In-Kensington-Gardens,-By-J.M.-Barrie,-Published-1912.jpg
http://www.1st-art-gallery.com/thumbnail/202380/1/Illustration-To-Peter-Pan-In-Kensington-Gardens-By-J.M.-Barrie,-1912.jpg
http://www.1st-art-gallery.com/thumbnail/202321/1/Talking-To-The-Crow-From-Peter-Pan-In-Kensington-Gardens-By-J.M.-Barrie,-1906.jpg
http://www.1st-art-gallery.com/thumbnail/202381/1/Kite-Flying-In-Kensington-Gardens-From-Peter-Pan-In-Kensington-Gardens-By-J.M.-Barrie,-1906.jpg
http://www.1st-art-gallery.com/thumbnail/202269/1/The-Fairies-Are-Exquisite-Dancers,-Illustration-In-Peter-Pan-In-Kensington-Gardens-By-J.M-Barrie-1860-1937-1906.jpg
http://www.jinglepaper.com/2008/english/blog/019.JPG
http://fineartamerica.com/images-medium/topograhpy-of-never-land-sandra-woods.jpg
http://www.elainehurst.com/images/artworks/special_series/Neverland/Neverland.thumb.jpg
http://www.gokamilot.com/images/products/neverland_invite_lg.jpg
http://walkingtochina.pbworks.com/f/neverlandmap2.jpg
http://land.allears.net/blogs/lauragilbreath/hook_ceiling.jpg
http://www.tenko.ch/gallery/middle-earth.jpg
http://allaboutcslewis.com/wp-content/uploads/2008/12/narnia-map.jpg
http://www.fulldhamaal.com/wp-content/uploads/2009/06/michael-jackson-life-and-career10.jpg

7 σχόλια:

just me είπε...

...ότι συνόδευε λίγο τα παιδιά που πέθαιναν για να μη φοβούνται...


...δεν ξέρω πόσο καλή δουλειά έκανε με τους φόβους του μικρού Μάικλ, αλλά σίγουρα δεν του έμαθε πως έξω από τη χώρα του Ποτέ είναι πολύ επικίνδυνο να μιλάμε για τις ιπτάμενες λιμνούλες μας.

Υπέροχος ο εικαστικός σχολιασμός της "αφήγησής" σου.

Το φετινό μου καλοκαίρι έχει θεσπίσει απαγόρευση κυκλοφορίας για τον Πίτερ Παν, αλλά σκοπεύω να βγω μαζί του στο "αντάρτικο". Να είσαι καλά και να ονειρεύεσαι καλύτερα!
(το αγγελικό τραγούδι αφιερωμένο!)
:)

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me,

Σε μερικές μέρες, βγάζοντας τη γλώσσα στον ιό, θα κάνουμε τις βόλτες μας στους κήπους του Κένσιγκτον χαζεύοντας τον Πήτερ Παν ως άγαλμα και παρατηρώντας την ομοιότητα των πουλιών στις ζωγραφιές από τις ιστορίες του Barrie – που σου άρεσαν – με τα πουλιά που αράζουν στα καλάμια της Λονγκ Γουώτερ Λέικ.

Πολύ φοβάμαι βέβαια, πως οι καμπάνες του Μεγάλου Μπεν με τον τουριστικό τους ήχο δεν θα αφήνουν να ακουστεί ο ψίθυρος της Τίνκερ Μπελ…
Ο μικρός Μπεν πάντως εξαιρετικός… Θερμά σε ευχαριστώ για την αφιέρωση και τις ευχές…

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ο πιο όμορφος αποχαιρετισμός για τον μικρό Μάικλ που δεν μεγάλωσε ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος μου προκαλούσε λύπη, έχω την εντύπωση πως δεν κατάφερε να γίνει ευτυχισμένος.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Αόρατη Μελάνη,

Συμφωνώ μαζί σου. Παρόλο που έφτιαξε μια τεχνητή χώρα του Ποτέ, ο Μάικλ Τζάκσον, δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένος.

Βέβαια και ο Πήτερ Παν κάποτε έκλαιγε:

«Δεν έκλαιγα για τις μαμάδες», είπε αγανακτισμένα. – αντιγράφω από την ιστορία του J.M. Barrie - «Έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να κολλήσω τη σκιά μου…»

Και μετά οι επώδυνη διαδικασία του ραψίματος, όταν η Γουέντυ του έραψε πάνω του ξανά τη σκιά του:
«…και μετά ο Πήτερ έσφιξε τα δόντια του και δεν έκλαψε μέχρι που η σκιά του ήταν πάλι στη θέση της, αν και λίγο τσαλακωμένη
- Ίσως έπρεπε να τη σιδερώσω λιγάκι, είπε η Γουέντι σκεφτική…»

Τον Πήτερ Παν βέβαια «όπως και όλα τα αγόρια, δεν τον ενδιέφερε η εμφάνισή του και χοροπηδούσε γύρω γύρω στο δωμάτιο…».

Ο Μάικλ Τζάκσον όμως, παρόλο που έλεγε ότι ήθελε να μοιάσει στον Πήτερ Παν, πέρασε όλη του τη ζωή σφίγγοντας τα δόντια και επιμένοντας να του ράβουν και να του σιδερώνουν τη σκιά του…

Καλό "ξεμπλογκάρισμα", Αόρατη Μελάνη και νά 'σαι πάντα καλά!

Angel ^j^ είπε...

Πραγματικά όμορφη η προσέγγιση της ανάρτησης και σκέφτομαι οτι

.. Ίσως μπορεί τις λίγες -τις ελάχιστες στιγμές- που ένοιωθε το χρώμα στο δέρμα του να χλομιάζει να -νόμιζε- πως άγγιζε την ευτυχία σ΄ένα ... τεχνητής λεύκανσης πετσί .. Τότε οι φιγούρες του οι ευλύγιστες θύμιζαν τον χορό του Πίτερ Παν .. ή εκείνο τον ..αρχέγονο των Ινδιάνων που εκλιπαρούσαν τη βροχή να θεραπεύσει την ξηρασία τους ..

- Να θεραπεύσει την 'ξηρασία' της απαρνημένης του ταυτότητάς ... που πρόωρα του στέρησε τους χυμούς της ζωής ..

.. καλησπερα

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Angel ^t^,

Καλημέρα και εύγε (αν μου επιτρέπεις) για το εμπνευσμένο σχόλιο.
…..
Picanniny ή pickaninny είναι ένας προκλητικός τρόπος προσφώνησης των μικρών παιδιών των μαύρων σκλάβων αρχικά στην Αμερική και των παιδιών των Αφροαμερικών γενικώτερα.
Στη Μεγάλη Βρετανία, ο όρος δεν χρησιμοποιείται με αυτή την προκλητική απόχρωση αλλά περισσότερο χαϊδευτικά, δηλαδή «πόσο χαριτωμένα είναι τα μαυράκια» και πάλι για τα παιδιά των μαύρων που προέρχονται από τις αποικίες. Είχα ακούσει την αγαπημένη μου συγγραφέα (από την Ζιμπάμπουε) την Tsitsi Dangarembga, αναφερόμενη στα παιδικά της χρόνια στην Μεγ. Βρετανία να θυμάται τις Αγγλίδες κυρίες να την αποκαλούν πικανίνι και να τη χαιδεύουν και εκείνη να χαίρεται ενώ η μητέρα της, της εξηγούσε πόσο προσβλητική ήταν αυτή η προσφώνηση.

Αυτή η μεγάλη εισαγωγή, Angel ^t^ στο έξοχό σχόλιό σου, έγινε γιατί μου θύμισες, με την αναφορά στο χoρό των Ινδιάνων στον Πήτερ Παν, το όνομα της φυλής τους: Οι Picanniny. Οι Ινδιάνοι δηλαδή ήταν και αυτοί παιδιά, αλλά μαύρα παιδιά. Ο μικρός Μάικλ θα ήταν, σε αυτή την ιστορία του Πήτερ Παν, ένας Picaninny!!!

Και ο Πήτερ Παν άλλαξε χρώμα – αν θυμάμαι καλά – όταν τον φίλησε η κόρη του αρχηγού η Tiger Lilly. Κοκκίνησε
:):):)
Να είσαι πολύ καλά και σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Angel ^j^ είπε...

..Τελικά να μιά ακόμα απόδειξη για το ότι το .."άκρο άωτο" της παρθενογένεσης στην έμπνευση είναι o συνειρμικός λογισμός ..

Πράγματι τους Ινδιάνους αυτούς είχα κατά νου γράφοντας το πρώτο μου σχόλιο ...
Και να τώρα πού, με αφορμή τη δική μου σκέψη, συνειρμικά έδεσε στη δική σου ...

Καταπληκτική ζεύξη ... ή καλύτερα καταπληκτικός συνειρμικός λογισμός ...

Σ΄ ευχαριστώ γι αυτή τη διαδρομή .. γι αυτό το mind-path που χάραξες μ΄ αφορμή τη σκέψη μου (.. την εξ΄ αφορμής της ανάρτησής σου γενόμενη φυσικά ..)

Νάσαι πολύ καλά κι εσύ..