Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Όλα τα καροτσάκια οδηγούν στους κήπους του Κένσινγκτον…

Με αυτή τη φράση αρχίζει το δεύτερο μέρος του βιβλίου του J.M. Barrie για μεγάλους «Το μικρό λευκό πουλί» (1) που αποτέλεσε τη βάση για το παιδικό - «Ο Πήτερ Παν στους κήπους του Κένσινγκτον».
Ο λόγος για τα χαμένα παιδιά που προέρχονταν από τα μωρά στα καροτσάκια που οι αφηρημένες γκουβερνάντες δεν φρόντισαν να μαζέψουν όταν έπεσαν και έτσι χάθηκαν…




Το παιχνίδι ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση που θα γίνει στο τέλος η ιστορία του Πήτερ Παν και των χαμένων παιδιών στη χώρα του Ποτέ ξεκινά από τους κήπους του Κένσιγκτον,
τον κήπο - παράδεισο των πουλιών,


όπου «προσγειώνεται» στην αρχή της ιστορίας του ο Πήτερ Παν, ένα αγόρι επτά χρονών, που «όπως όλα τα παιδιά» είναι και λίγο πουλί.
Παιδιά - πουλιά: Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίνσι, ¨Η Λήδα και ο κύκνος¨




Ο Πήτερ Παν φτάνει εκεί επειδή μια μέρα μαθαίνει ότι τα παιδιά «μεγαλώνουν» και αποφασίζει να το σκάσει από το παράθυρο του σπιτιού του στο Λονδίνο, πώς αλλιώς - πετώντας.

Ενεργοποιεί δηλαδή την ικανότητα που έχουν όλα τα παιδιά – πριν μεγαλώσουν. Στους κήπους του Κένσινγκτον όμως, το κοράκι ο Σόλομον Κάου τον προσγειώνει και στην πραγματικότητα λέγοντάς του ότι έχει αρχίσει να μοιάζει πιο πολύ με παιδί παρά με πουλί.

Κάπου ανάμεσα λοιπόν – bewixt and between – στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, κάπου ανάμεσα σε πουλί και σε παιδί, ο Πήτερ αναγκάζεται να μείνει εκεί μια που δεν μπορεί πια να πετάξει.

Χρησιμοποιώντας κλαδιά από τα δέντρα του κήπου φτιάχνει μια φωλιά πουλιού, μια φωλιά τσίχλας που τη χρησιμοποιεί όμως για πλοίο στα ταξίδια του στο Σερπαντάιν Ρίβερ.

Με τα καμώματά του, τρομάζει στην αρχή τις νεράιδες του κήπου. Τον συνηθίζουν όμως και σιγά σιγά και αρχίζουν να διασκεδάζουν μαζί του.

Νεράιδες δεν συναντήσαμε στους κήπους του Κένσιγκτον. Ίσως έπρεπε να προσπαθήσουμε να μπούμε τη νύχτα, όταν κλείνουν οι πόρτες για το κοινό – κατά την ώρα του “Lock out time”, τότε που σύμφωνα με τον Barrie, οι νεράιδες και οι άλλοι μαγεμένοι κάτοικοι του πάρκου που κρύβονταν όλη τη μέρα από τους περαστικούς, βγαίνουν και αρχίζουν να κινούνται χωρίς προφυλάξεις, τρέχουν ελεύθερα, χορεύουν, τραγουδούν και παίζουν μαζί σου…




(1) http://barrie.thefreelibrary.com/The-Little-White-Bird

Ή
http://books.google.gr/books?id=o308tJlxX-MC&dq=The+Little+White+Bird&printsec=frontcover&source=bl&ots=_kV8iLWolg&sig=uc2xIkEU7KvMfuVExDFGgERd8ro&hl=el&ei=8expSvjTHOTMjAel9uyhCw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=8
Πηγές εικόνων από το διαδίκτυο:
http://www.lefourneau.com/commun/ete2000/perambulators.jpg
http://www.norbeary.co.uk/pram.jpg
http://www.simonsays.com/assets/isbn/1416918086/Ch2-KensigtonGardenPram300.jpg
http://www.liverpoolmuseums.org.uk/conservation/technologies/casestudies/sculpture/peterpan/graphics/peter_pan_unveiling.jpg
http://2.bp.blogspot.com/_PFB05dBllyg/R1zUysol7FI/AAAAAAAAAAs/W4GU2pdR2Vc/s400/London--Kensington+Gardens--Peter+Pan+Statue+01.jpg
http://z.about.com/d/golondon/1/0/M/E/-/-/PeterPanstatuedetail1.jpg
http://www.ssplprints.com/lowres/43/main/47/126279.jpghttp://www.textualities.net/wp-content/uploads/2008/08/collecting/features-a-g/bookworm01pic2.jpg

2 σχόλια:

metissage είπε...

Κι όλες οι ευχές μου για καλό μήνα Αύγουστο να σας συντροφεύουν με τις μέλισσες του Κάλβου
΄Εμαθα ότι τριγυρίζουν ακόμη
:)
Βαγγέλης Ιντζίδης

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη,

καλόν Αύγουστο και σε σένα.


Τριγυρίζουν, ναι.

Και στο Λονδίνο, και στο Λινκολσάιρ.

Νάσαι πολύ καλά,