Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Μια γάτα «του» Βρετανικού Μουσείου


…και το όνομα αυτής Gayer – Anderson Cat.

Η εντυπωσιακή γάτα με τα χρυσά σκουλαρίκια στη μύτη και τα αυτιά – piercing!!! – άκουσα να φωνάζουν με θαυμασμό κάποιες νεαρές τουρίστριες από το Μάντσεστερ που φωτογράφιζαν όπως εμείς – στην αίθουσα Αιγυπτιακής γλυπτικής του Βρετανικού Μουσείου - αυτό το μπρούντζινο ομοίωμα του 600 π.Χ. είναι αφιερωμένο στη Αιγυπτιακή θεά γάτα, τη Μπαστ.

Το όνομά της - Gayer – Anderson Cat - όμως μας παραξενεύει.

Μου θυμίζει – το ‘όνομα – τα μάρμαρα του Παρθενώνα που κάποτε ονομάζονταν Ελγίνια. (What are the “Elgin marbles”? ) Ποια είναι τα Ελγίνεια μάρμαρα μας εξηγεί ο δικτυακός τόπος του Μουσείου.
Εν πάση περιπτώσει, τα μάρμαρα του Παρθενώνα ονομάστηκαν Ελγίνεια από το λόρδο Έλγιν, τον πρεσβευτή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Υψηλή Πύλη, στην Ισταμπούλ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. "Απέκτησε (sic) τα γλυπτά στην Αθήνα, ανάμεσα στα 1801 και 1805» και τα πούλησε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, που με τη σειρά του τα προσέφερε στο Βρετανικό Μουσείο."


Ας μην ανησυχούν οι Βρετανοί φίλοι μας, δεν διεκδικεί κανείς σε αυτή την ανάρτηση την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. «Δεν ήρθαμε φυσικά στο Βρετανικό Μουσείο για να τα παραλάβουμε - όπως σχολιάζει με χιούμορ και η Ελένη Χοντολίδου στο ιστολόγιό της . Ούτε και συμφωνούμε όλοι μεταξύ μας ότι τα θέλουμε πίσω.» Συμφωνώ απολύτως (με την διαφωνία). Πιστεύω ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο. Αυτό άλλωστε κάνουν τα Μουσεία. «Αποκτούν» εκθέματα και τους δίνουν ονόματα. Αυτό είναι μια παλιά συνήθεια από το παρελθόν, όταν η Μεγάλη Βρετανία ήταν αυτοκρατορία.


Αυτό είναι κάτι κοινό που έχουν οι αυτοκρατορίες. Δίνουν ονόματα στα αντικείμενα που ανακαλύπτουν. Πάρτε για παράδειγμα τη λίμνη Ukerewe (ή Nanubaale) στην Αφρική που ονομάστηκε Victoria από τον Βρετανό εξερευνητή Speke που μαζί με τον Burton την «είδαν πρώτοι!». Αυτό μοιάζει λίγο με το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, με τον Αδάμ να «βλέπει» για πρώτη φορά και να ονοματίζει τα «πλάσματα» στον κήπο της Εδέμ.


Φυσικά τη λίμνη την είχαν «δει» και οι Άραβες εξερευνητές – την αποτύπωσαν μάλιστα στον περίφημο χάρτη του καλλιγράφου Αλ Ιντρισί ήδη από τα 1160 – αλλά την «έβλεπαν» καθημερινά και την «ονόμαζαν» οι κάτοικοι της περιοχής πριν αρχίσει όλη η μετέπειτα συζήτηση για τις πηγές του Νείλου.

Περί ονομάτων λοιπόν ο λόγος.

Γιατί αυτή η πανέμορφη μπρούτζινη αναπαράσταση της γάτας της Μπαστ, ονομάζεται Gayer – Anderson (Cat)?

Ιδού η απορία.

Αν βέβαια λάβει κανείς υπόψη του αυτή την παράδοση της αυτοκρατορίας, τη «δίψα για εξερεύνηση» και την αντίληψη κυριαρχίας ακόμα στα έργα που ανήκουν σε άλλους πολιτισμούς, αντιλαμβάνεται γιατί τα «αποκτηθέντα» αντικείμενα αποκαλούνται με νέα ονόματα .

Μπορείτε να θαυμάσετε τα εκθέματα, ακόμα και να συγκινηθείτε από την ομορφιά τους. Μην αναρρωτηθείτε όμως πώς βρέθηκαν εκεί.
Δεν αναρωτιέμαι δηλαδή «τι δουλειά έχει η γάτα της Μπαστέτ στο Λονδίνο», όπως «τι δουλειά έχει η Καρυάτιδα στο Βρετανικό Μουσείο» -




Έτσι είναι με τα εκθέματα των Μουσείων. Κάποιος ευγενής ή αξιωματούχος της Αυτοκρατορίας - με δίψα για γνώση – τα «απέκτησε» και τα έφερε. Και μετά, επειδή αυτό έχει γίνει για πολλά αντικείμενα, από πολλές περιοχές του πλανήτη, πολλά εκθέματα μαζεύτηκαν εκεί, και έτσι μπορούν να μελετηθούν οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις - τα πριν και τα μετά - θεωρείται πλέον ότι "ανήκουν εκεί". Αυτά τα επιχειρήματα εκφράζονται στο ο βιντεάκι για τα μάρμαρα του Παρθενώνα στο δικτυακό τόπο του Μουσείου. Η επιμελήτρια, η κυρία Bonnie Geer, «αισθάνεται» ότι τα μάρμαρα «ανήκουν» εκεί. Ποιος θα διαφωνήσει μαζί της; Είναι με έξυπνο και «πολιτικά ορθό» τρόπο επιλεγμένη στη θέση αυτή. Είναι γυναίκα και έγχρωμη.
Δεν θα της πω πώς να αισθάνεται. Απλά δεν αισθάνομαι το ίδιο.

Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Ακόμα και αν θέλεις όμως να αφήσεις τη μνήμη αυτών των «αποκτημάτων» πίσω σου, τα ονόματα είναι πάντα εκεί. Όπως το όνομα της μπρούτζινης γάτας, που δεν λέγεται «Μπαστ» φερ’ ειπείν, Μπαστέτ ή Νεφάρ. Λέγεται προκλητικά Gayer – Anderson - υπενθυμίζοντας επίμονα το όνομα αυτού που την έφερε στο Μουσείο;


Ποιος να είναι όμως, αναρρωτιέμαι, ο άνθρωπος πίσω από το όνομα Gayer – Anderson? Η πικρία που εκφράζω ίσως να τον αδικεί. Από την άλλη δεν νομίζω ότι οι επισκέπτες του Μουσείου έχουν την παραμικρή ιδέα για το ποιος είναι εκτός από το ότι έδωσε το όνομά του στη γάτα.

Ο ταγματάρχης Robert – Grenville Gayer – Anderson, εγκατέλειψε μια πετυχημένη καριέρα ορθοπεδικού γιατρού στη Χάρλεϋ στρήτ επειδή ένιωσε το «κάλεσμα» να υπηρετήσει την αυτοκρατορία – ως στρατιωτικός γιατρός. Μετά μια σύντομη θητεία στο Γιβραλτάρ, κατέληξε στο Κάιρο όπου ασχολήθηκε με την μελέτη του Αιγυπτιακού πολιτισμού – αποκαλώντας τον εαυτό του «Οριενταλιστή».

Ο ταγματάρχης υπήρξε ποιητής, συλλέκτης έργων τέχνης και αρχαιοτήτων, άνθρωπος των γραμμάτων – έγραφε τακτικά στο Sphinx και στο Egyptian Gazette.

Προτιμώ να τον φαντάζομαι στο γραφείο του, στο Μουσείο Μουσουλμανικού πολιτισμού, στο σπίτι της Κρητικιάς. Το Μουσείο ήταν το έργο της ζωής του.
Το σπίτι της Κρητικιάς – Bailt al Kretliya – ήταν το θρυλικό σπίτι μιας γυναίκας από την Κρήτη – μουσουλμάνας φυσικά, όπου ο ταγματάρχης Robert – Grenville Gayer – Anderson,έζησε τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής του, και το οποίο αργότερα στέγασε το μουσείο. (1)
Το όνομα είναι γεμάτο συμβολισμούς. Το σπίτι της κρητικιάς είναι ο λαβύρινθος, το σπίτι της Αριάδνης. Στο σπίτι της Αριάδνης (της Κρητικιάς) έζησε και ο ήρωας του Στρατή Τσίρκα, στις Ακυβέρνητες Πολιτείες, ο Σιμωνίδης.)
Το σπίτι αυτό είναι από μόνο του ένας ζωντανός θρύλος. Σύμφωνα με τις παραδόσεις της περιοχής που έχει συλλέξει ο εγγονός του ταγματάρχη Theo Gayer – Anderson, εκεί ήταν – λένε - ο τόπος όπου άραξε η κιβωτός του Νώε.

Συνδέεται ακόμα με το μέρος που στεκόταν ο Αβραάμ για να θυσιάσει το γιο του και συμπτωματικά πάλι εκεί – και όχι στο όρος Σινά – ήταν η καιομένη βάτος όπου ο Μωυσής άκουσε τη φωνή του κυρίου. Τις παραδόσεις που συνδέονται με αυτό το σπίτι κατέγραψε ο R.G. στα απομνημονεύματά του – Fatal Attractions – το οποίο χρησιμοποιεί ως πηγή ο εγγονός για το βιβλίο του Legends of the House of the Cretan Woman (Αποσπάσματα από το Google books στο (2))
Το σπίτι είναι κυριολεκτικά θρυλικό. Κάμαρα με τα μυστικά, πηγάδι των ερωτευμένων, το φίδι του σπιτιού, το καλό πνεύμα του Σεΐχη Χουσεΐν… Το σπίτι της Σεχραζάτ.

Η Μπαστ, που του τη βρήκαν στην περιοχή της Saqara, όλα τα χρόνια ήταν σε ένα βάθρο απέναντι από το γραφείο του, υποθέτω, και τον παρατηρούσε άγρυπνη ενώ έγραφε καθημερινά το ημερολόγιό του. Την πήρε μαζί του φεύγοντας από την Αίγυπτο, μαζί με ελάχιστα αντικείμενα από τη συλλογή του – που την άφησε πίσω στο Κάιρο, στο Μουσείο που πήρε το όνομά του.
Εμείς την είδαμε χτες (22/7/2009) στην αίθουσα Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων του Βρετανικού Μουσείου.



Πηγές από το διαδίκτυο:

(1)
http://en.wikipedia.org/wiki/Gayer-Anderson_Museum
(2)
http://www.touregypt.net/featurestories/gayeranderson.htm

(3)
http://media2.feed.gr/filesystem/images/20090723/engine/assets_LARGE_t_1463_4615238_type11491.jpg

(4)http://books.google.gr/books?id=TI2RUcgA9YQC&pg=PA1&lpg=PA1&dq='John'+Gayer-Anderson&source=bl&ots=gv9hVRgTx4&sig=Hynu0AKPHH7a1WNFnR6spKgD9b0&hl=el&ei=nj5oStzHMZbSjAextPCyCw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=7
(5)
http://www.eaudrey.com/myth/Places/images/al-idrisi%201533a.jpg


(6) http://en.wikipedia.org/wiki/File:Egypte_louvre_028.jpg
(7) http://www.britishmuseum.org/explore/highlights/highlight_image.aspx?image=ps084830.jpg&retpage=16717
R.G. 'John' Gayer-Anderson Pasha. "Legends of the House of the Cretan Woman." Cairo and New York: American University in Cairo Press, 2001.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόλυ, καλή σου μέρα και καλές διακοπές.
Ολες οι "γάτες του πολιτισμού", έμψυχες τε και άψυχες στις οποίες αναφέρεσαι, ταξιδεύουν από ανατολάς προς δυσμάς αενάως μέχρι να κυκλώσουνε την Γη, όπως γίνεται στις μέρες μας, για μία διαρκή ειρήνη, όπως προέβλεψε ο βασιλέας Δαβίδ.
Οπως η γύρη ταξιδεύει με την μέλισα που φτιάχνει το μέλι αλλά και το κερί και γονιμοποιεί την φύση, έτσι ταξιδεύει ο Απ. Παύλος, ο Οδυσσέας, ο Αινείας, ο Κολόμβος κλπ. Με τον ίδιο τρόπο απτόν ίδιο δρόμο ταξιδεύουν συνήθειες με περιηγητές σαν τον Μάρκο Πόλο, γραπτά ή προφορικά έπη.
Ο πολιτισμός έχει σημασία όταν διαδίδεται, το όνομα του δεν ανήκει στον κτήστη γεννήτορα αλλά στην εμ βάπτιση του σε νέο τόπο σε νέους ανθρώπους στυον νέο χρόνο έμνευσης τους.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Airgood,

καλές διακοπές και σε σένα.

Δεν διαφωνώ φυσικά επί της ουσίας με το συμπέρασμα του συλλογισμού σου. «Ο πολιτισμός ανήκει στην εμβάπτισή του σε νέους ανθρώπους, στο νέο χρόνο έμπνευσής τους – στην εμβάπτισή του σε νέο τόπο».

Μόνο που πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι η κάθε «γάτα» είναι αντικείμενο και όχι υποκείμενο της περιήγησης και ότι πίσω από την εξερεύνηση, και τη «δίψα για γνώση», πίσω από κάθε «περιήγηση» γάτας η Καρυάτιδας βρίσκεται μια αρπαγή.

Ανώνυμος είπε...

Carpe diem

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Id est

Angel ^j^ είπε...

.. πίσω από κάθε «περιήγηση» γάτας η Καρυάτιδας βρίσκεται μια αρπαγή..

.. και πίσω από κάθε 'αρπαγή' υπάρχει .."αντικειμενικά" κάποιο ... "ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ" ..


καλή συνέχεια διακοπών ..

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Angel ^j^,

:)

Ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω.
Καλή συνέχεια και καλές περιηγήσεις (αντικειμενικές και υποκειμενικές)

Idom είπε...

" Έτσι είναι με τα εκθέματα των Μουσείων. Κάποιος ευγενής ή αξιωματούχος της Αυτοκρατορίας - με δίψα για γνώση – τα «απέκτησε» και τα έφερε."...

Αχ...
Η πιο συγκινητική στιγμή τής διαδικασίας είναι πριν την απόκτηση, όταν ο ευγενής μαζί με άλλους ευγενείς εκπολιτίζουν τους ιθαγενείς τής εν λόγω χώρας.

Φονιάδες των λαών,
διευθυντές μουσείων!
:-)

Wellcome back!
Idom

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idom,

καλώς σε βρίσκω.

Και τι δεν έχει τραβήξει ο κόσμος από τους εκπολιτιστές! Οι οποίοι μάλιστα πιστεύουν ότι πρέπει να τους χρωστάνε και ευγνωμοσύνη!

Οι διευθυντές των Μουσείων φονιάδες;;; ΤΑ παραλές. Εγώ θα έλεγα εκθεματαποδόχοι.
:)

chemenv είπε...

Χαίρε Πόλυ,

Καλό χειμώνα!

Μια γομολάστιχα Μπαστ -ή όπως αλλιώς- κάθεται απέναντυ μου και βλέπει ό,τι θα έβλεπε και η οθόνη μου αν είχε μάτια!...

Όπως πάντα χαίρομαι να διαβάζω το blog σου και μαρέσει να χαζεύω -και γιατί όχι να παίρνω ιδέες (*)- τους παραγωγικούς συνδιασμούς που δίνουν οι εγκεφαλικές σου συνάψεις! Ειλικρινά εύγε.

Μιας και αναφέρθηκες στο Βρεττανικό Μουσείο και έβαλες αρκετές φωτογραφίες σου που εκεί τράβηξες, και μίλησες και για τα Ελγίνεια (ή απλά τα Μάρμαρα) θα'θελα να πω -αν δεν το ξέρεις ήδη- ότι αν ποτέ τα Μάρμαρα επιστρέψουν στο πολυντελαλισμένο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως -ΝΜΑ-, δεν θα έχουμε την δυνατότητα να τα φωτογραφίσουμε μιας και, ω θεοί, πάλι πρωτοτυπήσαμε και απαγορέψαμε τις φωτογραφίες στο ΝΜΑ!! Ίσως αυτό να μην ενδιαφέρει πολλούς, αλλά πίστεψέ με το πρώτο που σκέφτηκα να κάνω πηγαίνοντας στο ΝΜΑ είναι να πάρω την φωτογραφική μου μηχανή και να ... 'σουτάρω'. Αμ, δε! Φυσικά και έστειλα email στο ΝΜΑ για να μου απαντήσουν -πέραν όλων των άλλων κουτών- ότι θα εμποδίζεται η ομαλή ροή των επισκεπτών λόγω της φωτογραφίας! Ευφυέστατο? Ή λες από πίσω να κρύβεται μια πραγματικότητα για κακοκατασκευή του μουσείου? (**).

Αυτά για τώρα. Να έχεις ένα καλό και δημιουργικό χειμώνα.

Γιάννης

(*) για να μην πω ότι παίρνω θάρρος μιας και καμιά φορά πιστεύω ότι έχω "πρόβλημα" όταν κάνω συνειρμούς που ξεκινώντας από το 'α' φτάνω στο ... 'ω'.
(**) να, κάτι τέτοια λέω/σκέφτομαι και μετά πιστεύω ότι στις δικές μου συνάψεις γίνεται πανηγύρι με τα κρασοκατανύξεως...!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Γιάννη, καλό ξημέρωμα,

Στο παλιό Μουσείο της Ακρόπολης έχω πάει αρκετές φορές και δεν σου κρύβω ότι θα μου λείψει το στριμωξίδι. Θα ξεκινήσω σιγά σιγά τη βόλτα μου για το ΝΜΑ για να προσμετρηθώ στους άνω των 700. 000 επισκέπτες που φιλάρεσκα οι αρμόδιοι εμφανίζουν στις γιγαντοαφίσες.

Αυτό με τη «ροή των επισκεπτών» πάλι δεν το καταλαβαίνω. Θα είναι μάλλον στο πνεύμα του λάιφστάιλ που αποπνέει το νέο μας Μουσείο με τις πανέμορφες ως αεροσυνοδούς φύλακες και αρχαιολόγους του, έτοιμο να απογειωθεί.
Αυτό το λάιφστάιλ με τους κατάλογους των «μαστ» εκθεμάτων που μας διάβαζαν από το ραδιόφωνο οι δημοσιογράφοι με έκανε στην αρχή να μην θέλω να πάω. Αξίζει να δείτε το μοσχοφόρο… Γιατί βρε παιδιά; Δεν ήταν ο μοσχοφόρος και στο παλιό Μουσείο; Και δεν άξιζε τότε να τον δούμε;

Αν πάλι δεν θέλω να φωτογραφήσω αλλά να σταθώ για όση ώρα επιθυμώ μπροστά σε ένα έκθεμα που με έχει γοητεύσει, θα μου πουν ότι απαγορεύεται;
Αν δηλαδή πήγα στο Μουσείο μόνο για ένα αρχαϊκό χαμόγελο, και θα ξαναπάω κάποια άλλη φορά, για να δω κάτι άλλο, δεν θα είμαι ΙΝ;

Να’ σαι πολύ καλά.

Idom είπε...

Βάι, βάι, βάι...

Η φάρσα επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αναφέρομαι στον μοσχοφόρο που παίρνει αξία μια και μεταφέρθηκε στο ΝΜΑ. Το οποίο μού θύμισε, όταν πριν από χρόνια άνοιξε το Υπουργείο Μουσικής (το "Μέγαρο", ντε!), γιόμιζε σε κάθε συναυλία από σικάτο κόσμο, ενώ παλιότερα για τους ίδιους καλλιτέχνες όταν εμφανίζονταν στο Παλλάς ή αλλού, λίγοι μόνο, ψαγμένοι, πήγαιναν.

Δεν ήξερα ότι έχει γκομ...άρες φύλακες. Θα πάω και 'γω λοιπόν!


@ chemenv!

Mία ένσταση: από όσο ξέρω - και από προσωπική πείρα - στα περισσότερα μουσεία τού κόσμου απαγορεύεται η φωτογράφιση από τους επισκέπτες. Για πολλόυς λόγους:
καταστροφή χρωστικών από τα φλας, ασυδοσία των επισκεπτών που θα παρατάσσονται για να αγκαλιάσουν τον μοσχοφόρο και να τού κάνουν "κερατάκια" για να αποτυπώσουν την προσωπική τους συναισθηματική στιγμή στη φωτογραφία και βέβαια απώλεια κερδών από το μουσείο που πουλάει κάρτες & αφίσες.
Και άλλοι.

Ίσως στο ΝΜΑ να μην είχαν καταλάβει αυτούς τους λόγους και απλώς να ξεπατίκωσαν την απαγόρευση από τα μουσεία τής αλλοδαπής, για αυτό και σού έδωσαν κουκουρούκου απάντηση.

Idom

Idom είπε...

Σχετικά με την άποψη ότι τα μουσεία είναι "φυσικό" να είναι αβλεπτί """αποδέκτες""" αρχαίων έργων τέχνης.
Στην πράξη αυτό συμβαίνει, αλλά δεν είναι ηθικό, όπως και δεν ήταν ηθικές οι χώρες και η πολιτική των χωρών αυτών των μουσείων προς τους """προσφέροντες""" τα έργα τέχνης.

Αν μη τι άλλο, αυτό πια έχει, επίσημα τουλάχιστον, διατυπωθεί και έχουν ψηφιστεί διεθνείς κανόνες για το πώς και πότε είναι νόμιμο αυτό το αλισιβερίσι. Και ήδη έχουν πέσει καμπάνες σε μεγάλα μουσεία. Γνωστό το θέμα.

Θυμηθείτε ένα κλασσικό μοτίβο στις ιστορίες τού θείου Σκρουτζ και των ανηψακίων: η ομάδα πάει σε μία υποανάπτυκτη χώρα, όπου ζουν ημιάγριοι ή γραφικοί ιθαγενείς, αναζητά ένα αρχαίο αντικείμενο ενός αρχαίου λαού, ο οποίος ΛΙΓΟ σχετίζεται με τους τρέχοντες ιθαγενείς, περνάει από πολλούς κινδύνους, τελικά βρίσκει το αντικείμενο, το παίρνει και φεύγει.
Θυμάμαι, λοιπόν, πριν χρόνια, όταν είχαμε πάθει επαναστατικοελληνικίτιδα για τα "μάρμαρα" και "όλοι" μας είχαμε ευαισθητοποιηθεί, οι εκδόσεις Τερζόπουλου, έβαζαν στο τέλος αυτών των ιστοριών την φράση "ο θείος Σκρουτζ αφού πήρε την άδεια από την τοπική κυβέρνηση, πήρε το αντικείμενο και μπλα μπλα μπλα". Φυσικά τέτοια φράση ουδόλως υπάρχει στα πρωτότυπα κείμενα.

Ειδικά, σε ότι αφορά τον Έλγιν και τα μετονομασθέντα μάρμαρα, προστίθεται το γεγονός ότι καθώς τα έπαιρνε, επέφερε ΚΑΙ καταστροφές επάνω τους (πριόνισμα κ.λπ.).

Χωρίς να ξεχνώ βέβαια ότι και εμείς τα έχουμε διαλύσει με το καυσαέριο τής Αθήνας.

Και μού φαίνεται ότι υπάρχει και ένα μικρό, ανάλογο θέμα για το πώς έχει στις αποθήκες του το δικό μας μουσείο, αρχαία από άλλους πολιστισμούς (πχ, αρχαιοαιγυπτιακά, σαν την σκουλαρικοφόρο γατούλα, καλή της ώρα).

Idom

Idom είπε...

Ταπεινή μου γνώμη:

Αν υπάρχει αδιαμφισβήτητη βιολογική και πολιτιστική συνέχεια ενός λαού (πχ, Κινέζοι, Ισραηλίτες), τότε τα αρχαία ανήκουν στον λαό, εφ' όσον τα κουβαλάει μαζί του στις ηθελημένες μετακομίσεις του.

Αν η "μετακόμιση" ήταν από εξαναγκασμό, οι απόγονοι δικαιούνται να τα ζητήσουν από τους τρέχοντες "κτήτορες", εφ' όσον θα τα θέσουν σε τρέχουσα χρήση. (Αν δηλ., τα χρησιμοποιήσουν όπως οι πρόγονοί τους)

Αν δεν ισχύουν τα δύο παραπάνω, τα αρχαία ανήκουν στον γεωγραφικό χώρο που φτιάχθηκαν. Στο κάτω κάτω, τα σύννεφα, το χώμα και τα ύδατα διαμορφώνουν τους πολιτισμούς.

Idom

Idom είπε...

Άσχετο:
Ο κύριος Gayer – Anderson γιατί μοιάζει με τον Αλμπέρ Καμύ;

Idom

Ανώνυμος είπε...

"Πιστεύω ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο. Αυτό άλλωστε κάνουν τα Μουσεία. «Αποκτούν» εκθέματα και τους δίνουν ονόματα. Αυτό είναι μια παλιά συνήθεια από το παρελθόν, όταν η Μεγάλη Βρετανία ήταν αυτοκρατορία......" Auto twra to komati einai sigoura anekdoto gt den mporei na einai alithia.....auta pou klapikan apo tous agglous ofiloun h malon oxi einai upoxerwmenoi na ta epistrepsoun....gt an phgename emeis stn xwra ous kai klevame kati tha to kanan thema....etsi loipwn kai h elada to kanei thema na "EPISTRAFOUN TA KLOPIMEA" ekei opou pragmatika anikoun.....!!!!!!!!!!!

Πόλυ Xατζημανωλάκη είπε...

Φίλε/η Ανώνυμε, σε παρακαλώ να διαβάσεις προσεκτικά τη αυτό που είπα. Σε καμία περίπτωση δεν υποστήριξα την νομιμότητα της αρπαγής. Μιλώ ειρωνικά με το "αποκτούν" εντός εισαγωγικών.
Απλά δεν καταπιάνομαι με αυτό το θέμα αλλά με τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό της μετονομασίας των εκθεμάτων.