Σε ένα χωριό, στη Νότια Ιταλία
Ίδιο σαν τα δικά μας στη Μάνη
Εκεί που η αράχνη δαγκώνει τις γυναίκες
Για να ξαναβρούν τον εαυτό τους
με μουσικές και με χορούς
και χρώματα, λέει, που τους δείχνουν οι άλλοι
Είδα εκείνο το Σπίτι
Ένα ερείπιο
Ο καθένας μπορούσε να πει για τα σημάδια της εγκατάλειψης
Χωρίς τοίχους, ούτε οροφές, ούτε πάτωμα
Μόνο ένας σκοτεινός σωρός
Και στο βάθος κάτι κινείται γρήγορα να κρυφτεί
Η ουρά μια σαύρας
Η υποψία μιας αράχνης ή ενός σκορπιού
Άλλοτε πάλι νόμιζες πως επρόκειτο για οφθαλμαπάτη
Και το σπίτι χτιζόταν μόνο του
Εικόνες από το μέλλον εντός του
Μια γυναίκα καθιστή σε ένα μαρμάρινο πεζούλι
Να τρώει μούρα, όπως «στου Κεμάλ το σπίτι»
Στο διήγημα του Ιωάννου
Αλλά δεν τη ρώτησα γιατί φοβήθηκα μην μου πάρει τη φωνή
Ήξερα, βλέπετε, για την άλλη Τουρκάλα, την Καντίνα με το φερετζέ και το τσιμπουκάκι της
Που την είδε η Γιάνναινα
Που έλεγαν πως ήταν φάντασμα
(Οι άλλοι την είδαν και δεν έπαθαν τίποτε)
Ποιος ξέρει τι είχε η Γιάνναινα στην ψυχή της
Και περίμενε την Καντίνα για να χαθεί εντελώς
Να πιαστεί στην παγίδα η φωνή της
Και μετά να στηθεί το εφιαλτικό παιχνίδι της πεθεράς και η αδιαφορία του συζύγου
Στη Χτυπημένη του Παπαδιαμάντη
Προχωρώ λοιπόν προσεκτικά
Κάνω πως δεν βλέπω τις μορφές
Μόνο τα σχήματα που φαίνονται στο πάτωμα κοιτώ
Ψηφιδωτά με ελάφια και σκηνές κυνηγιού
Άλλοτε πάλι μια Αφροδίτη Λουόμενη
Ένας έκπτωτος Άγγελος
Ζωγραφισμένος σε ξύλο…
Προσπαθεί να χωρέσει τα φτερά του στο πλαίσιο
Ίσως τελικά δραπετεύσει από την άβολη εικόνα του
Σαν να έφυγαν οι μαστόροι πριν την ώρα τους
Και το σπίτι ζητά μoναχό του
Να εξευμενίσει τους ενοίκους του
Ενα πηγάδι με δροσερό νερό
Και μια μουριά
Κάνουν την εμφάνισή τους στην αυλή…
Ιούνιος 2012
© Πόλυ Χατζημανωλάκη
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου