Όχι δεν το
περίμενε αυτό
Πως η μνήμη θα
έπαιζε τέτοια δύσκολα παιχνίδια
Να οριοθετεί
περιοχές και να τις κάνει απρόσιτες
Και κάποια
πρόσωπα από το παρελθόν
να μένουν εσαεί
εκεί
περίκλειστα
να μην
αναγνωρίζονται στο τώρα
η πρότερη ζωή τους δηλαδή άγνωστη
η πρότερη ζωή τους δηλαδή άγνωστη
Και όμως
συνυπήρξαμε
Αυτό το χαμόγελο
δεν το θυμάσαι;
Πολύ
χαρακτηριστικό…
Για άλλους πάλι
Πιστεύει ότι
εμφανίστηκαν οικείοι από πάντα
Ενήλικες
Μέσης ηλικίας για
την ακρίβεια
Με τα
χαρακτηριστικά τους απολύτως γνωστά
Σαν από πάντα
Να μην προβάλλονται
στο παρελθόν
Δεν μπορεί να
τους αντιστοιχίσει σε ένα νεανικό πρόσωπο
Τόσοι
ασπρομάλληδες, Θεέ μου στο τραπέζι…
Αυτοί είναι οι
φίλοι μου
Η νεότης μου
Η σαρξ εκ της
σαρκός μου
Πού ήταν τόσον
καιρό
Γιατί χαθήκαμε;
Τριάντα χρόνια
δεν είναι και λίγα
Τα κορίτσια
βέβαια βάφουν τα μαλλιά τους
Και έτσι δεν
φαίνεται
Κι εγώ έτσι
είμαι, μη νομίζεις
Η εξομολόγηση…
Θυμάσαι τότε που…
Θυμάσαι τότε που…
Και τι έκανες
τόσα χρόνια
Ζωές ολόκληρες
μέσα σε δυο γραμμές
Και οι απόντες
Αφηγήσεις και για
αυτούς
Σε άλλες χώρες
Όλοι έστειλαν
μηνύματα
Με αγάπη
Τώρα
καταλαβαίνεις πώς πέρασαν τριάντα χρόνια
Όταν κάθεσαι
δίπλα δίπλα με την Αγγελική
Με λίγο φόβο
βέβαια
Οι πολιτικές
αντιπαλότητες
Τότε μας συνέδεαν
αγεφύρωτες διαφωνίες
Και ανεξαργύρωτος
θυμός
Αυτή δεν άλλαξε
καθόλου
Με το ίδιο πάθος
μιλά
Για τα σημερινά,
νοιάζεται,
δεν εγκαταλείπει…
Συγχωρέστε μου αυτά τα δάκρυα
Συγχωρέστε μου αυτά τα δάκρυα
Με πόσους δεν
τόλμησα καν να μιλήσω
Αδύνατον
Δεν υπήρχαν λόγια
Βλέμματα,
χαμόγελα…μα τόση τρυφερότητα
Τα άγουρα φρούτα
της Σόλωνος
Οι δικοί μου
άνθρωποι
Οι συμφοιτητές
μου…
Πόλυ Χατζημανωλάκη,
Σεπτέμβριος 2012
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου