Κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουαίν, «Πρίγκιψ και φτωχός». Το ενδιαφέρον είναι ότι τα δυο αυτά παιδιά, που γεννιούνται την ίδια μέρα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και η μοίρα το φέρνει να αλλάξουν θέσεις. Έτσι ο πρίγκιπας βλέπει από πρώτο χέρι όχι μόνο τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης των υπηκόων του αλλά και τη σκληρότητα και την απανθρωπιά των νόμων του βασιλείου του και ο φτωχός αντιλαμβάνεται τις ευθύνες και τις δυσκολίες που έχει ο ρόλος του άρχοντα όταν μάλιστα δεν θέλει να αδικεί τους υπηκόους του.
Αυτός άλλωστε λέγεται ήταν και ο απώτερος σκοπός του Μαρκ Τουαίν. Να δώσει την «άλλη ματιά» σε αυτές τις τόσο διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες όπου αναγκάζονται να ζήσουν οι ήρωές του και εν κατακλείδι να τους κάνει να βγουν ωριμότεροι από αυτές τις τόσο διαφορετικές εμπειρίες όπου ο ένας έχει μπει στο πετσί του άλλου. Αποτελεί επίσης το βιβλίο αυτό μια δικαιολόγηση της «φιλάνθρωπης» σύντομης βασιλείας του Εδουάρδου του VI, γιου του Ερρίκου του 8ου. Ο Εδουάρδος πέθανε σε νεαρή ηλικία αλλά άφησε ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, σχολεία και ορφανοτροφεία (Τα περισσότερα Grammar Schools στην Αγγλία ονομάζονται King Edouard VI) και άλλαξε, λένε, αρκετούς από τους σκληρούς νόμους του πατέρα του.
Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε ότι με το αφηγηματικό τέχνασμα να βάλει τον ένα ήρωα στη θέση του άλλου, με το να τους κάνει να μοιάζουν, να αλλάξουν ρούχα και να βρεθούν ο ένας στο περιβάλλον του άλλου, ο Μαρκ Τουαίν κάνει ένα πολύ ενδιαφέρουσα σπουδή στην έννοια της ταυτότητας ενός ανθρώπου, στην έννοια του πανομοιότυπου αντιγράφου και στο πρόβλημα του να διακρίνει ένας τρίτος ποιος είναι ποιος.
Κανείς δεν ξεχωρίζει τον πρίγκιπα από αυτόν που τον υποκαθιστά. Οι αρχικές διαμαρτυρίες του Τομ ότι δεν είναι ο Εδουάρδος αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον της αυλής σαν συμπτώματα ασθένειας που πρέπει συγκαλυφτούν, ενώ οι ισχυρισμοί του Εδουάρδου ότι είναι ο διάδοχος του θρόνου προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία και προκαλούν τον δημόσιο εξευτελισμό του.
Η συνέχεια Στην τρύπα του λαγού:
4 σχόλια:
Πιθανόν ο Μ.Τουαίν υπονοεί ότι ο άνθρωπος δε γενιέται αλλά γίνεται είτε ότι κάθε άνθρωπος είναι έσχατος ή πρώτος ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Εν πάσει περιπτώσει πάντα κρίνεται ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας τον οποίο αντιμετωπίζει.
υ.γ. Μάλλον δεν κατάλαβα το δεύτερο μέρος τού τίτλου της ανάρτησης, την καλημέρα μου.
Καλή βδομάδα Airgood.
Η πλήρης αναρτηση είναι στο άλλο μου μπλογκ, "Η τρύπα του λαγού". Το λινκ είναι στο κάτω μέρος του κειμένου.
Νομίζω ότι αν τη διαβάσεις όλη είναι απολύτως σαφές.
Το σχόλιό σου, παρά το ότι δεν είναι αυτό το θέμα με το οποίο καταπιάστηκα, με βρίσκει σύμφωνη.
Ο Μ. Τουαίν μάλλον δεν μιλά για αντίγραφα ανθρώπων τα οποία δυσκολεύονται οι τρίτοι -το περιβάλλον- να διακρίνουν και να ανγνωρίσουν, αλλά για συμμόρφωση η οποία έχει διαφορετική ρητορική πειθώ. Εάν υπάρχει κάποιος να συγχωρέσει τότε μπορεί κανείς πολλά να μάθει απτά λάθη.
υ.γ. ο λογαριασμός μάλλον είναι ηθικός, οπότε δεδικαίωτε τόσο το σύνθημα όσο και το παρασύνθημα. μυθοπλασία...
Εξαιρετικό το ελλειπτικό σου σχόλιο Airgood. Αυτό και αν ήταν όμως δυσνόητο...:)
Συμμόρφωση – με τις αντιφάσεις και τις αποτυχίες που συνεπάγεται – συμμόρφωση του καθενός στο ρόλο του άλλου…
Την πορεία προς το αντίγραφο δηλαδή, που το κατασκευάζουν τελικά οι ήρωες της ιστορίας. (Εννοείται βέβαια, ότι ακόμα κι έτσι, ο Μαρκ Τουαίν επανέρχεται συνεχώς σε αυτή την ιδέα στην ανάπτυξη της ιστορίας του)
Να είσαι πολύ καλά!
Δημοσίευση σχολίου