O πατήρ Μακένζι σκυφτός μαντάρει πάλι τις κάλτσες του. Μόνος στο κρύο πρεσβυτέριο ακούει το κρακ από τα παγωμένα του δάχτυλα…ποιος το περίμενε ότι θα έμενε έτσι στην ιστορία…
Τινάζει ο χώμα από τα χέρια του, επιστρέφοντας από την κηδεία της Έλινορ Ρίγκμπυ και κάθεται χωρίς να βγάλει το πανωφόρι του . Πίνει δυο γουλιές ουίσκι από αυτό που έχει καταχωνιάσει στο γραφείο του και ρίχνει μια τελευταία ματιά στα χαρτιά του…το κήρυγμα με την προφητεία των κοκάλων του Ιεζεκιήλ, τα κόκαλα που τραγουδούν και προφητεύουν. Κανείς δεν θα του δώσει σημασία…
Κανείς δεν σώζεται…
Μόνος ο πατήρ Μακένζι…
Η Έλινορ Ρίγκμπυ πέθανε μόνη στο τραγούδι…Τη θάψανε μόνο με το όνομά της.
Ωστόσο, σ' ένα τάφο στο νεκροταφείο του Woolton είναι γραμμένη μια επιγραφή στη μνήμη του John Rigby από το Λίβερπουλ… «και η αγαπημένη του σύζυγος Φράνσις» και η Ντόρις ένα νήπιο δύο ετών και η δισέγγονή του η Έλινορ, θανούσα το 1939 ετών σαράντα τέσσερα…
Μια μεγάλη επιτύμβια στήλη πάνω από τον οικογενειακό τάφο, με τα ονόματα των Ρίγμπυ, στριμωγμένη ανάμεσα στους τάφους και άλλων οικογενειών του Λίβερπουλ Τίτερσιλ, Σίλκοκ, Χώκινς, ΜακΤζένιτι…Δεν βάζουν πια καινούργιους τάφους εκεί, και πάλι δεν μπορείς να τον φανταστείς πιο ευρύχωρο το χώρο…και πώς να παίζανε δηλαδή τα παιδιά στα μνήματα;
Ψέματα λέγανε, δεν παίζανε, ξάπλωναν και ρούφαγαν λίγο ήλιο, κρυφά να μην τους δει ο φύλακας…μακάβρια παιχνίδια πάνω από το χώμα…πάνω στο γρασίδι τα σκαθάρια ο Πωλ και το Τζον να τερετίζουν, κοπάνα από το Κουέρι Μπανκ…Παρακολουθούν τη σκιά τους να μακραίνει τα απογεύματα, ενώ η Έλινορ Ρίγκμπυ έχει αρχίσει να βλαστάνει στο μυαλό τους από τότε…
Τα βράδια έρχονται πάλι εκεί με ένα γυάλινο βάζο, μαζεύοντας πυγολαμπίδες κρύβοντας το αυτοσχέδιο φανάρι κάτω από το πανωφόρι τους, γύρω γύρω στα μνήματα καθιστοί να επιδίδονται σε απρεπείς συζητήσεις επιδεικνύοντας ενίοτε ο καθείς το θησαυρό του, η ουσία της ευτυχίας να είσαι μια στήλη φωτός όποτε θέλεις…και ο νους σου ποτέ να μην είναι στους μοναχικούς ανθρώπους στα παγκάκια…που μαζεύουν το ρύζι από΄τους γάμους στις εκκλησίες…
Όνειρο η Έλινορ Ρίγκμπυ και το όνομά της…
Ζει σε ένα γυάλινο βάζο…
Εικόνες από
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTL83_QgrsMMWj70fw89BnV5Tu8fDnUIj_H_8qJpDNhaoRZ_2QAOwUx1jS4uu_k_7ZroV50_uBaMDB327BRVxopOUsRDagSCRh97P5cmHYe5xLYBeRUqgEOpX-sCng3SLFdCI9XROf5kz5/s1600/400000000000000194450_s4-1.png
http://en.wikipedia.org/wiki/File:EleanorRigbyStatue.jpg
http://kimandjason.com/blog/wp-content/uploads/2009/08/firefly_jar.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c7/Lennon-McCartney.JPG
3 σχόλια:
Αραγε πως συνδέεται το παιδί
στής Ελινορ το μνήμα το παιχνίδι
τού μοναχικού πλανήτη το τραγούδι
χωρίς να το περιτριγυρίζουνε
δαίμονες μνήμες ή Μνημονιακοί φόβοι
Παράξενο, λοξό, ποιητικό το κειμενο σας Πόλυ. Δεν προσπαθώ να κανω απόπειρα κριτικής, καθόλου μάλιστα. Προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αισθήματα μου και νομίζω οτι ξαφνιάστηκα!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση Σοφία...
"Στη μεγάλη σου νιότη της πυγολαμπίδας", που γράψατε...το είδα εκ των υστέρων και μου φώτισε ακόμα περισσότερο αυτό που είχα φανταστεί σαν ενδεχόμενο...
Το γυάλινο βάζο του τραγουδιού, γεμάτο φωτεινές πυγολαμπίδες της νιότης...
Δημοσίευση σχολίου