Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Η δύσμορφη βλάστηση στο Άλικο Γράμμα του Χώθορν: όπου ο συγγραφέας προσφέρει ένα κόκκινο ρόδο στον αναγνώστη του…



Με γοητεύει φοβερά  η σκηνή με την τριανταφυλλιά στο πρώτο κεφάλαιο του αριστουργηματικού βιβλίου του Ναθάνιελ Χώθορν «Το άλικο γράμμα». Του μυθιστορήματος με την ιστορία της  Έστερ Πρυν, της ηρωίδας που κατηγορήθηκε από την πουριτανική κοινωνία του Σάλεμ ότι διέπραξε το αμάρτημα της μοιχείας και αρνήθηκε να καταδώσει τον εραστή της  και πατέρα του νόθου παιδιού της, και η οποία μετά τη φυλακή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της έχοντας ραμμένο πάνω στα ρούχα της ένα κόκκινο – άλικο- scarlet κατά λέξη - γράμμα…

Η πρώτη εικόνα του βιβλίου  είναι από το χώρο έξω από τη φοβερή πύλη της φυλακής της αποικίας και συνοδεύεται από την στοχαστική - ή μήπως ειρωνική -  παρατήρηση για τις κοινωνίες των πουριτανών που το πρώτο που φροντίζουν όταν θεμελιώνουν μια αποικία είναι «να παραχωρούν ένα κομμάτι του παρθένου εδάφους τους για κοιμητήριο και ένα για το χώρο της φυλακής»  

Οι πιστοί φροντίζουν δηλαδή για το ένα κολαστήριο, το επί της γης και τα αφήνουν το άλλο στη φροντίδα του Υψίστου…

Και μετά, κάτι που ομολογώ δεν πρόσεχα παλιά γιατί βιαζόμουν να παρακολουθήσω την υπόθεση του μυθιστορήματος, ακολουθεί  η λεπτομερής περιγραφή των αυτών των κολασμένων φυτών, που θα ονόμαζε κανείς κυριολεκτικά «άνθη του κακού»:  την κολλιτσίδα, τον αμάραντο και τη φυσαλίδα…την αποτρόπαιη βράστηση, «που εύρισκε κάτι το συγγενικό στο έδαφος που είχε τόσο νωρίς γεννήσει το μαύρο άνθος αυτής της κοινωνίας τη φυλακή».
Τα άνθη του κακού στην πύλη, φυτά παρασιτικά, ανεπιθύμητα, δηλητηριώδη,  δεν είναι ωστόσο αυτά που κλέβουν την παράσταση. Αυτό το κάνει  η αγριοτριανταφυλιά που ανθίζει εκεί στην άκρη, για να θυμίζει σε όσους θα διαβούν την πύλη της φυλακής,  για να συναντήσουν λέει τη θλιβερή τους μοίρα, ότι η μεγάλη καρδιά της φύσης είναι εκεί και τους συμπονά…
Κολλιτσίδα 

Αμάραντος

Φυσαλίδα

Πολλοί οι  προφανείς αλλά και οι  περίπλοκοι  συμβολισμοί  της τριανταφυλλιάς. Για αυτούς έχουν γραφτεί τόσα και τόσα στα ποιήματα, - a red red rose…ο Χώθορν όμως προτιμά να την αποκαλεί ηθικό άνθος, χωρίς να μπορεί καλά καλά να εξηγήσει τη θέση της εκεί, πώς βρέθηκε αυτό το φυτό στην αποικία των πουριτανών και στο μυθιστόρημα… Δεν γνωρίζει, ομολογεί., πώς  ξεπετάχτηκε η ενσάρκωση της άγριας ομορφιάς εκεί στην πύλη και πώς επέζησε τόσα χρόνια…
Nathaniel Hawthorne

Αυτό  όμως που με κέρδισε οριστικά είναι η χειρονομία του συγγραφέα, που συμπονά τον αναγνώστη του, ο οποίος πρόκειται να διαβάσει μια ιστορία «ανθρώπινης αδυναμίας και θλίψης» που μάλλον θα έχει και μελαγχολικό τέλος…στέκεται λοιπόν στην πύλη της ανάγνωσης, και πριν ακόμα τη διαβούμε, κόβει ένα άνθος από την τριανταφυλλιά και μας το προσφέρει…

"δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, παρά να κόψουμε ένα από τα λουλούδια της και να το χαρίσουμε στον αναγνώστη" 

Απίστευτη και αριστουργηματική σκηνή, όπου ο  συγγραφέας βγαίνει από τα παρασκήνια της αφήγησης και της δημιουργίας, και συνομιλεί με τον αναγνώστη του, σχεδόν τον αγγίζει τη στιγμή που του προσφέρει, φιλόφρων – υπερήφανος ωστόσο για το πόνημά του – ένα άλικο ρόδο…


 Εικόνες απο το διαδίκτυο:




1 σχόλιο:

μαριάννα είπε...

Δεν έχω λόγια. Η σκηνή που περιέγραψες με την τριανταφυλλιά είναι εξαίσια. Ομολογώ ότι κι εγώ δεν είχα ποτέ προσέξει αυτές τις λεπτομέρειες. Και η προσφορά στο τέλος του άλικου ρόδου, υπέροχη!
Ο Hawthorn με το Άλικο Γράμμα με είχε συγκλονίσει με το μαρκάρισμα της μοιχαλίδας με το Α, το αρχικό γράμμα της λέξης adulteress, όσο κι ο Μάτεσις στη Μητέρα του Σκύλου με τη διαπόμπευση της μοιχαλίδας γυμνής με το φούμο που της πετούσαν τα σαρκοβόρα πλήθη και το παιδί της να τρέχει πίσω ασθμαίνοντας. Και για τί είδους μοιχαλίδες... Λέμε τώρα.
Επίσης έξοχο ήταν και στον κινηματογράφο με την Ντέμη Μουρ!
Να είσαι καλά να αναλύεις τέτοιες ομορφιές!