“Σαν αηδόνα μπροστά στην διαρπαγμένη φωλιά της”: Παρακολουθώντας την παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μαίης Σεβαστοπούλου

                                                                                                            (μη ου τεκνολέτειρ' ως τις αηδών)

Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή δεν σταματά να φωνάζει, να θρηνεί τον άδικο χαμό του πατέρα της, το φόνο του Αγαμέμνονα από τον πέλεκυ της συζύγου του της Κλυταιμνήστρας...
Ο Αγαμέμνων σαν δρυς, σαν βελανιδιά σχίζεται από το τσεκούρι, τον πέλεκυ, το σύμβολο της Μητριαρχίας που κρατά η βασίλισσα, που η ίδια θα πέσει στο τέλος του έργου μαζί με τον εραστή της τον Αίγισθο, από το εκδικητικό ξίφος του γιου του...
Αυτό το αόρατο ξίφος (το σύμβολο της Πατριαρχίας) ανεβοκατεβάζει συμβολικά η Σοφία Σαπρίκη, ως Ηλέκτρα, αφού ο φόνος γίνεται από τον αδελφό της και ποτέ επι σκηνής, στην παράσταση που σκηνοθέτησε η Μαίη Σεβαστοπούλου. Κατάφερα τελικά να παρακολουθήσω την Ηλέκτρα της στο εξαιρετικό υπαίθριο θεατράκι του Σκιρώνειου στα Μέγαρα...

Η αηδόνα μπροστά στην διαρπαγμένη φωλιά της, η Αηδόνα του μύθου που θρηνεί τον μικρούλη της Ίτυ (α Ίτυν, αιέν Ίτυν ολοφύρεται όρνις ατυζομένα), η αηδόνα που σπαράζει από πόνο έτοιμη να δεχτεί το θάνατο (πάνδυρτος αηδών ούτε τι του θανείν προμηθής), η Κόρη που σαν πελαργός φροντίζει για τους γονείς της...σε μια παράσταση που με λιτότητα τωνμέσων (ο χορός αποτελείται από τις εξαιρετικές Φίλια Δενδρινού – πόσο την θαύμασα που σήκωνε με την κίνηση του σώματός της την αρματοδρομία όπου υποτίθεται σκοτώθηκε ο Ορέστης – και την Σωτηρία Κολόζου που συνόδευε με δικές της μουσικές συνθέσεις, έχοντας μελοποιήσει και τραγουδώντας στίχους από το έργο του Σοφοκλή), μπόρεσε να να διαπραγματευτεί το κείμενο, από το ξέσπασμα του τυφλού θρήνου, στα σχέδια εκδίκησης, στο ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, ώστε να ακουστούν όλες οι φωνές – ο πόνος της μάνας Κλυταιμνηστρας για την θυσία της Ιφιγένειας – η ύβρις προς το ελάφι της Αρτέμιδος που διέπραξε ο Αγαμεμνων – μέχρι την τελική κάθαρση, τους δύο φόνους των εραστών....

Εύγε στη Μαίη Σεβαστοπούλου για την ανάγνωση σε βάθος και τη μετουσίωση σε ζωντανό λόγο και κίνηση του κειμενου του Σοφοκλή. Δεν δίστασε ευτυχώς να καταθέσει την άποψή της παρά το βάρος τόσων και τόσων σπουδαίων ερμηνειών που έχουν αξιωθεί αυτό το κείμενο...
Εύγε στην ομάδα Θεώρηση και τους ηθοποιούς που σήκωσαν στους ώμους τους με προσήλωση και αφοσίωση ένα τέτοιο κείμενο...
Φτερούγιζε το σώμα της Σοφίας Σαπρίκη, η Ηλέκτρα, σαν αηδών που θρηνεί...Λύγιζε σαν λυγαριά στον άνεμο η Νατάσσα Μήττα, η Χρυσόθεμη μπροστά στο βάρος των εσωτερικών συγκρούσεων που της επέβαλε ο θρήνος της αδελφής της. Ολόκληρος χορός αυτοπροσώπως η Φίλια Δενδρινού, να ηρεμεί, να σχολιάζει, να παρηγορεί, να πάσχει, να δραματοποιεί με το σώμα της τις αφηγήσεις...
Και ο Δημήτρης Μαγγίνας, ο Ορέστης, ως Ίτυς στο κλουβί του φτεροκοπούσε στο χώρο της ορχηστρας...δεν τον χώραγε ο τόπος, και απογειώθηκε, πέταξε την ώρα της αναγνώρισης των δύο αδελφών...κλαίγοντας σαν αληθινός αδελφός (ελπιζω να το αποδώσει το μικρό βιντεάκι που τράβηξα)...
Όλοι, Αλεξία Πετροπούλου (Κλυταιμνήστρα), Κώστας Ζαφειρόπουλος (Αίγισθος), Κωνσταντίνος Χατζούδης (Παιδαγωγός), Δημήτρης Σαμαρτζής (Πυλάδης) ήταν εξαιρετικοί...

Χαίρομαι που ήταν γεμάτο το θέατρο, χαίρομαι που ο κόσμος αγκαλιάζει τέτοιες πρωτοβουλίες, και ενισχύει τη δημιουργία υψηλού επιπέδου αλλά σε ανθρώπινα μέτρα χωρίς φτιασιδώματα αλλά πάντα επί της ουσίας...
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη στη Μαίη Σεβαστοπούλου και τους συνεργάτες της

Πόλυ Χατζημανωλάκη, Σεπτέμβριος 2012