Α Θε μου! Τι να γίνηκαν του κόσμου οι ανδρειωμένοι;
Ο Μήτρος της Δήμαινας , το παλληκάρι που ο άδικος θάνατός του ιστορείται στο διήγημα “Θάνατος παλληκαριού” του Κωστή Παλαμά ζει κι πεθαίνει σαν αντρειωμένος, σαν τους Αντρειωμένους εκείνους τους γιγάντιους άντρες, τους Ακρίτες, που τα κατορθώματα τους πέρασαν στους θρύλους και τα τραγούδια...
«Κάθε του βήμα στο χορό, γοργό γοργό κι ανάλαφρο, έσταζε γλύκα και λεβεντιά. Σ’ έφερνε σ’ άλλο κόσμο. Τον κόσμο των αντρειωμένων που χόρευαν στον κάμπο με τους νιους, κι ύστερα παραιτούσαν το χορό και πάλευαν στα μαρμαρένια αλώνια με το χάρο»
Ακόμα και ο θάνατός του, το ψυχομαχητό του, εκει που «βογγούσε βαθειά και αναταράσσονταν, σα χώρα που κάθε λίγο και λιγάκι την ανατίναζεν από της γης τα έγκατα σεισμός δαιμονισμένος…», ανακαλεί το ψυχομαχητό του Διγενή που η γη τονε τρομάσσει…
Και είναι τόσο σημαντική αυτή η ομοιότητα – ταύτιση του Δήμου, που φαίνεται να μοιράζεται με τους ανδρειωμένους και την άλλη τους ιδιότητα, την ουρά:
«Στοιχημάτιζαν με τ’ άλλα τα παιδιά πως ήταν αντρειωμένος, πως ήταν αντρειωμένος. Πως γεννήθηκε με ουρά. Την είδαν έλεγαν. Τον κίνδυνο δεν τον συνερίζονταν. Την αρρώστεια δεν την λαχτάριζε, το Χάρον δεν τον έτρεμεν….»
Οι άνθρωποι δηλαδή των ορίων, οι Ακρίτες, οι Ανδρειωμένοι, με την διπλή καταγωγή ( Δι – γενής), στις Ακρες των Ακρών, στα όρια δύο χωρών, σαν τους ημίθεους τους ήρωες όπως ο Ηρακλής με δυο καταγωγές και δυο μανάδες, έχουν τέτοια σωματική ρώμη που μετείχαν κάποτε και της ανθρωπίνης και της ζωώδους ιδιότητας, κάτι που η λεοντή του Ηρακλή με την οποία μονίμως εμφανίζεται στις αναπαραστάσει, φαίνεται να ανακαλεί…
Ιχνος αυτής της συμμετοχής στις δύο τάξεις, του ανθρώπινου και του ζωώδους, μυστικό και μυστηριακό απομεινάρι, ίσως να είναι αυτή η ουρά…
Διαβάστε ακόμα:
- ένα τσακώνικο παραμύθι με το αντρειωμένο παιδί δράκος που γεννήθηκε με ουρά
ο παιδί που ήταν δράκος αντρειωμένος
a. Στα τσακώνικα: το καβγί με τα νορά «Το παιδί με την ουρά» (Τσακώνικο παραμύθι)
«Κάθε του βήμα στο χορό, γοργό γοργό κι ανάλαφρο, έσταζε γλύκα και λεβεντιά. Σ’ έφερνε σ’ άλλο κόσμο. Τον κόσμο των αντρειωμένων που χόρευαν στον κάμπο με τους νιους, κι ύστερα παραιτούσαν το χορό και πάλευαν στα μαρμαρένια αλώνια με το χάρο»
Ακόμα και ο θάνατός του, το ψυχομαχητό του, εκει που «βογγούσε βαθειά και αναταράσσονταν, σα χώρα που κάθε λίγο και λιγάκι την ανατίναζεν από της γης τα έγκατα σεισμός δαιμονισμένος…», ανακαλεί το ψυχομαχητό του Διγενή που η γη τονε τρομάσσει…
Και είναι τόσο σημαντική αυτή η ομοιότητα – ταύτιση του Δήμου, που φαίνεται να μοιράζεται με τους ανδρειωμένους και την άλλη τους ιδιότητα, την ουρά:
«Στοιχημάτιζαν με τ’ άλλα τα παιδιά πως ήταν αντρειωμένος, πως ήταν αντρειωμένος. Πως γεννήθηκε με ουρά. Την είδαν έλεγαν. Τον κίνδυνο δεν τον συνερίζονταν. Την αρρώστεια δεν την λαχτάριζε, το Χάρον δεν τον έτρεμεν….»
Οι άνθρωποι δηλαδή των ορίων, οι Ακρίτες, οι Ανδρειωμένοι, με την διπλή καταγωγή ( Δι – γενής), στις Ακρες των Ακρών, στα όρια δύο χωρών, σαν τους ημίθεους τους ήρωες όπως ο Ηρακλής με δυο καταγωγές και δυο μανάδες, έχουν τέτοια σωματική ρώμη που μετείχαν κάποτε και της ανθρωπίνης και της ζωώδους ιδιότητας, κάτι που η λεοντή του Ηρακλή με την οποία μονίμως εμφανίζεται στις αναπαραστάσει, φαίνεται να ανακαλεί…
Ιχνος αυτής της συμμετοχής στις δύο τάξεις, του ανθρώπινου και του ζωώδους, μυστικό και μυστηριακό απομεινάρι, ίσως να είναι αυτή η ουρά…
Διαβάστε ακόμα:
- ένα τσακώνικο παραμύθι με το αντρειωμένο παιδί δράκος που γεννήθηκε με ουρά
ο παιδί που ήταν δράκος αντρειωμένος
a. Στα τσακώνικα: το καβγί με τα νορά «Το παιδί με την ουρά» (Τσακώνικο παραμύθι)
Στο χωρίο ναμ’ γεννάτ’ ένα καβγί (< *καρπίον) σερνικού.
Το καβγί έντα ’τανι ’ποπίσω νορά. Μέρα νούτ‘α κράντα ’τάνι. Όντε ’τα κράντα το καβγί, μεγαλώντα, φουσκώντα ’τάνι από το κράψιμο. Το καβγί ήταν δράκο αδρειωμένε. Θέντα ’τάνι νι πάρ’ ο μπαμπά σ’, νι ’ι βάλει στο δισάτs’ τsαι να βγάει να γυρίσ’ το χωρίο από τέσσερ’ άκρε, να ’ι σταυρώσ’ τsαι να φωνιάτσ’ από τρει βολέ: «Δράκο γεννάτ’!» Τήνοι δίντε ’τα νι μάκο, αφιόνι, να κασεί. Μa μέρα πη ’τα κράντα πολύ το καβγί, ο μπαμπά σ’ δωκώ ’τα νι λίγου πολιότερε τsαι το καβγί φαρμακωμένε ’ταρ.
Το καβγί έντα ’τανι ’ποπίσω νορά. Μέρα νούτ‘α κράντα ’τάνι. Όντε ’τα κράντα το καβγί, μεγαλώντα, φουσκώντα ’τάνι από το κράψιμο. Το καβγί ήταν δράκο αδρειωμένε. Θέντα ’τάνι νι πάρ’ ο μπαμπά σ’, νι ’ι βάλει στο δισάτs’ τsαι να βγάει να γυρίσ’ το χωρίο από τέσσερ’ άκρε, να ’ι σταυρώσ’ τsαι να φωνιάτσ’ από τρει βολέ: «Δράκο γεννάτ’!» Τήνοι δίντε ’τα νι μάκο, αφιόνι, να κασεί. Μa μέρα πη ’τα κράντα πολύ το καβγί, ο μπαμπά σ’ δωκώ ’τα νι λίγου πολιότερε τsαι το καβγί φαρμακωμένε ’ταρ.
Απόδοση
Στο χωριό μας γεννήθηκε ένα παιδί αρσενικό. Το παιδί είχε από πίσω ουρά. Μέρα νύχτα έκλαιγε. Όταν έκλαιγε το παιδί, μεγάλωνε, φούσκωνε από το κλάμα. Το παιδί ήταν δράκος ανδρειωμένος. Ήθελε να το πάρει ο πατέρας του, να το βάλει στο δισάκι και να το βγάλει να το γυρίσει στο χωριό, στις τέσσερεις άκρες (του), να το σταυρώσει και να φωνάξει τρεις φορές: «Δράκος γεννήθηκε!» Εκείνοι του έδιναν μήκωνα, αφιόνι, για να κοιμηθεί. Μια μέρα που έκλαιγε πολύ το παιδί, ο πατέρας του τού έδωσε λίγο περισσότερο και το παιδί φαρμακώθηκε.
Η ιστορία από εδώ:
http://www.korakovouni.gr/
η εικόνα από εδώ:
http://
Στο χωριό μας γεννήθηκε ένα παιδί αρσενικό. Το παιδί είχε από πίσω ουρά. Μέρα νύχτα έκλαιγε. Όταν έκλαιγε το παιδί, μεγάλωνε, φούσκωνε από το κλάμα. Το παιδί ήταν δράκος ανδρειωμένος. Ήθελε να το πάρει ο πατέρας του, να το βάλει στο δισάκι και να το βγάλει να το γυρίσει στο χωριό, στις τέσσερεις άκρες (του), να το σταυρώσει και να φωνάξει τρεις φορές: «Δράκος γεννήθηκε!» Εκείνοι του έδιναν μήκωνα, αφιόνι, για να κοιμηθεί. Μια μέρα που έκλαιγε πολύ το παιδί, ο πατέρας του τού έδωσε λίγο περισσότερο και το παιδί φαρμακώθηκε.
Η ιστορία από εδώ:
http://www.korakovouni.gr/
η εικόνα από εδώ:
http://
- ένα άρθρο του Στίλπωνος Κυριακίδη για την ουρά των Αντρειωμένων, με μια παρουσίαση των ανδρειωμένων και της ουράς τους και μια ερμηνευτική υπόθεση της ουράς που έλκει κατά την άποψή τους την καταγωγή τους στην συνήθεια κάποιων γενναίων και ανδρειωμένων πολεμιστών του Βυζαντίου να ιππεύουν με σημαία σε κοντάρι την ουρά του αλόγου τους…
http://xantho.lis.upatras.gr/test2_publis.php?art=1909
Εικόνα: Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη ("Δίνει του λιόντα φουχταλιάν, βγάζει τα δυο του μάτια") από εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου