Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Ο Άγγελος στο πηγάδι





Έσκυψα και τον κοίταξα
Στο βάθος του πηγαδιού
Τυφλός, πληγωμένος από την πτώση
Σπασμένος
Ήταν και σκοτεινά
Και το πηγάδι κρύο
Κάποιος βέβαια ανέφερε για μία θέρμη στην πέτρα
Από ένα προηγούμενο κρατήρα ηφαιστείου
Που ψύχεται αιώνες και ήταν το πηγάδι
Αλλά το μόνο που ένιωθες
Ήταν τα ρεύματα αέρα και τα ματωμένα φτερά των κύκνων
Σύννεφα από άλικα φτερά να θυμίζουν μιαν υπόσχεση
Που δόθηκε κάποτε
Προ αμνημονεύτων χρόνων

Στα χέρια του κρατά σφιχτά τη λάσπη
Μύκητες… μούχλα από νεκρούς στίχους
Αγέννητα ποιήματα
Ψωμί που πλάθονταν πιότερο από όσο πρέπει

Να συνάζεις ανάλαφρα τον άρτον των Αγγέλων, ψυχή μου,
Μην σκέφτεσαι την επαύριον
Να τα αφήνεις να πετούν σαν μικρά πουλιά που λαλούν από τα χέρια σου
Τα πλάσματα του σκοταδιού,
Πτερόεντα
Μην μεριμνάς…

Τα είπα όλα αυτά; Δεν ξέρω
Κάποιος τα είπε
Και μετά

Ξέχασες την αποστολή σου;

Τα πετρωμένα χέρια ανοίγουν
Και ένα νεκρό πουλί κυλάει στο χώμα

Θαρρείς εκείνη άντεξε να σε περιμένει
Εδώ και χρόνια συμμορφώθηκε στο θέλημά Του
Σε ξέχασε…
Άργησες και συ
Τόσα χρόνια
Σχολαστικά να εξετάζεις
Να μην αφήνεις…
Ευλογημένη συ εν γυναιξί, το είπε άλλος
Εσύ κάτω εδώ θα παραδέρνεις
Έκπτωτος στο εργαστήρι σου
Άφωνος…


© Πόλυ Χατζημανωλάκη, Ιούνιος 2012

Photo: Stone birds drinking from a pool of blood
Από εδώ: http://farm2.staticflickr.com/1282/662423675_1b5dfc364b_z.jpg



1 σχόλιο:

Costas Papachristou είπε...

Μαζί με το "Με ανοιχτά τα μάτια…", ό,τι εντυπωσιακότερο έχω διαβάσει! Και με αποκρυσταλλωμένο πια το ποιητικό σου ύφος, αυτό που αναδεικνύει καλύτερα τις βαθύτερες διαστάσεις του στοχασμού σου.