Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Με ανοιχτά τα μάτια…




Η μνήμη μου με εγκαταλείπει όπως περνούν τα χρόνια
Εποχές ολόκληρες είναι σαν να μην τις έχω πια ζήσει
Δεν βρίσκονται σε κανένα χάρτη
Όσο για τα βιβλία που ξαναδιαβάζω
Προσπαθώντας να συναντήσω τον ταξιδιώτη του άλλοτε
Που κοίταζε το πράσινο φως του ονείρου απέναντι
Ή παρακολουθούσε με τους υπόλοιπους την μετακόμιση
Και το πιάνο που έμενε πίσω
Γιατί ήταν αδύνατο να το φορτώσουν
Αννα Μακ Γκραθ, το πιάνο της…
Όχι, όχι …Ιούδας ο Αφανής στις πρώτες σελίδες
Αυτόν δεν θα τον ξαναβρώ
Έχει χαθεί για πάντα στην γκρίζα ομίχλη
Στην κοιλάδα των τεφρών
Κάπου στη Γιούτα, νομίζω, ή ίσως στις Ανατολικές Πολιτείες
Άγνωστο πια
Τα πρόσωπα όλα σαν σκιές
Αντικατοπτρισμοί
Στην έρημο
Φεύγουσες εικόνες, πρόσωπα και ινδάλματα
Εκείνο το ρόδο
Ή στέφανος εξ ακανθών, τι από τα δύο;
Και μια φωνή ακούγεται μεταξύ ύπνου και ξύπνου
Μητρική νομίζω
Σαν χάδι
Οι λέξεις λικνίζονται
Βαθμιαία χάνουν το νόημά τους
Κερδίζοντας ένα άλλο
Ιστορίες σε μια άλλη λαλιά
στην άφωνο γλώσσα των ονείρων

Πόλυ Χατζημανωλάκη
Ιανουάριος 2013


Εικόνα από: http://www.antikleidi.com/wp-content/uploads/2012/06/momo.jpg

1 σχόλιο:

Costas Papachristou είπε...

Κορυφαίο δείγμα του αληθινού ποιητικού σου ύφους (που πρέπει να είναι ακριβώς αυτό!). Εξαίρετο!!