Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Μια Ανάσταση




Ναι είπα να μην ξαναγράψω
Να αφήσω πληκτρολόγιο
πένα, μολύβι
Την οθόνη μου κενή εάν αγαπάτε έτσι
Να βυθιστώ στην αφασία εκείνη
Της λευκής σελίδας
Που σε στέλνει στα δυνατά τα φώτα έξω
Μακριά απ’ τα σκότη τα πυκνά που ψυθιρίζουν ιστορίες
Εκεί που εικόνες αλλόκοτες στου πηγαδιού το βάθος
Στριμώχνονται
Τα βάζουν με τις λέξεις
Κι εαυτός σου χάνεται
Διαιρείται με το στανιό και σε κοιτά από απέναντι
με δυσπιστία
Κάθε φορά που εσύ θαρρείς πως πιάνεις στον αέρα κάποια νεύματα του Αλλού
Κουνάει το κεφάλι με ανεξιχνίαστες βουλές
Σαν αντίπαλος σε μια παρτίδα σκάκι
Αδιέξοδη
Άλλο δεν πάει πια
Πόνεσαν τα κόκαλα από την ακινησία
Και ο αγέρας είναι βαρύς, κολλάει στα πνευμόνια
Αυτός ο θάνατος πρέπει να λάβει ένα τέλος
Πίσω στη ζωή
Να μετακινήσει κάποιος την ταφόπλακα
Δεν είναι πια εδώ να πούνε ο γραφιάς
Μην τον ψάχνετε
Σε μια σκηνή θεάτρου θα υποκλίνεται
Ρωμαίος ή Ιουλιέτα δεν θυμάμαι ακριβώς
Στο τέλος του έργου μετά το δηλητήριο
Νεκροί και οι δυο
Να σηκώνονται κρυφογελώντας για το χειροκρότημα
Μετά το τέλος της παράστασης
Και πάλι από την αρχή
Νικήθηκε ο θάνατος
Με μιαν απλή χειρονομία επί σκηνής
Κι ας λέει ο Σαίξπηρ άλλα


Πόλυ Χατζημανωλάκη
Μάιος 2013

1 σχόλιο:

Costas Papachristou είπε...

Συναρπαστικό! Μ' αυτή την υπαινικτική γραφή που μένει ανοιχτή στον υποκειμενισμό του αναγνώστη. Κι έναν πεσιμισμό που το κάνει ακόμα γοητευτικότερο! Αν μπορούσε η Κατερίνα Γώγου να είναι ψυχικά υγιής, κάπως έτσι θα (ήθελε να) έγραφε!