"Αντε, και τι να λέμε τώρα! Πως πέθανα, ή τάχα αυτοχείρησα,
αυτοχερίστηκα! Θέλω να σας μιλήσω από την εποχή της χάρης,
ή απ΄την εποχή καλικατζαροσύνης, τότε που ήμουνα νεραϊδικό
του ποταμού, ένας Πουκ που καλοζωούντανε εντός του αίματος
ώς έρεγε στις φλέβες μου! Και φανταζόμουν να συνομιλάω με τον
Πλάστη έτσι όπως με ερωτευόταν με τους αριθμούς, έβλεπα σχήματα
της ομορφιάς και της σαγήνης τελείως διαφορετικά - λες και τα μάτια
μου ρουφάγανε το σκότος σαν της γάτας για να το φτύσουν φως...
Αγάπαγα τη μάνα μου, και το ποδήλατό μου, και τους συμμαθητές
και τη βασίλισσα. Και είχα πίστη και αγάπη και ελπίδα - και η Σοφία
ήρθε με την ώρα της - να αποδείξει πως είχα πίστη, και αγάπη και ελπίδα.
Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει πως να σας ομιλήσω για τα δεδομένα μου,
μα αν επιθυμείτε, να σας δώσω τα στοιχεία μου: Τιούρινγκ Άλαν, 1912 και
έως την Έβδομη Ιουνίου Δεκαεννιά Πενηντατέσσερα. Ειλικρινώς Υμέτερος.
Αν θέλετε, ελάτε για να με γνωρίσετε - να δούμε πόσο από το γρίφο μου
θα λύσετε! Το ξέρετε, τρελλαίνομαι για γρίφους; Όλα τα μαθηματικά, ένα
παιχνίδι των θεών που είναι άπειροι και ένας κι ο καθένας: κρατάει κι από ένα
σύμβολο, ή δώδεκα τριαντάφυλλα που ανθίζουν σα βεντάλιες, δημιουργεί αινίγματα
μέχρι να λάμψει στα εφτά στα τρία και στα πέντε και στα τέσσερα, στη νιοστή και
χιαστί... και με το μήλο. Το οποίον, μας φέρνει βέβαια στην αμαρτία και στη γνώση,
ακόμα στη Χιονάτη και στη δύναμη των όλων, των συμβόλων. Ότι θα είχα πλέον
κουραστεί να συμμαζεύω τα ασύμβατα, ότι θα ήμουνα για πάντα ο κρυμμένος
Μικρός Ήρωας που έσπαγε τις πέτρες ξένων κωδικών: αυτό το είχα αποδεχτεί
σα μέρος της τιμής του να ανήκω και σ' αυτόν τον κόσμο του αγγελοκρούσματος!
Μα για ελάτε, που σε τούτην την πραγματικότητα την χωρισμένη έπρεπε να ΄μαι
ο συμβολικός παρίας, όπως και ο Λατρεμένος ο Υιός - Θεϊκό το χιούμορ σου, Θεά μου!
Οκέι. Ώρα να ειπωθούνε και οι βαριαλήθειες, άμα υποτεθεί: Αυτό δεν είναι γεγονός,
αλλά και ποιός το βεβαιώνει; Όμως, η πρόκλησή μου είναι, και σας κλείνω το ματάκι,
έτσι, να κάνωμε κι έναν καλό χαβά όπως και τότε εις το Γυμνάσιον, don't be a spoilsport,
old chap!* Είπαμε, το λοιπόν: οι περιπτώσεις ήτανε πενήντα με πενήντα, ας το πούμε.
Όχι ας το πούμε, έχει απολύτως σημασία. Ούτε κατά το ένα ποσοστό στο από δω, κατά
κανένα ποσοστό στο από κει για περισσότερο. Να είναι σαν το μήλο που εκόπηκε στη μέση.
Μια συμμετρία: Να σκεφτότανε κι η μάνα μου ωσάν παρηγορία πως σκοτώθηκα εκ του τυχαίου,
να μην εκθέσουμε τα απόκρυφα στη φόρα - ούτε της οικογένειας, και ούτε του συστήματος,
και ούτε την απόλυτή μας πίστη στο Θεό και στους θεούς και σ' όσους με εκείνους γνώριζα
να μοιάζουνε. Αυτή η ζωή, ένα μαρτύριο για όποιον σκέπτεται πολυπρισματικά. Αυτή η ζωή η άλλη -
η αιώνια και αληθής και παρεκτός στα όνειρα να είναι σαν πεπερασμένη. Λοιπόν - πως στους Θεούς
πιστεύαμε, έπρεπε τώρα στα καλά ν' αποδειχτεί. Να κάνω έξοδο πολύ συγυρισμένη, και σαν ηρωΐδα
της Μεγάλης Αθωότητος να εξέλθω, επίσης με δυο επιπλέον πιθανότητες - ότι δεν πέθανα, γιατί θα με
ξυπνήσει το φιλί, αλλιώς ότι ποτέ δεν πέθανα διότι το φιλί με ξύπνησε! Και θέλω όπως να εξηγηθώ -
κυρίως προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, ότι σαν έχει το μυαλό μιλήσει με τις μουσικές από τις λύρες -
έχει ο άνθρωπος βιώσει μια δευτέρα παρουσία, ένα φίλημα συνουσιαστικό και γονιμότροπο - και
δύναται να έμπει φωτεινά μες το βασίλειο της Σκιάς, να αναδυθεί μια Αφροδίτη Πάνδημος Χιονάτη,
Μία Ιστάρ Λευκή Βασίλισσα, Μια Μάγισσα που από κάτω και από πάνω και τριγύρω είναι ο Μέρλιν,
που ήτανε μικρούλης Πουκ... Ελπίζω να με θυμηθήκατε, ημέρα του θανάτου - από αυτοκτονία ή από
ατύχημα σε ίσες δόσεις, για να προστατευθούνε όλα μας τα κείμενα, ζητώ με την καρδιά και το μυαλό
να με διαβάσετε. Με πίστη, με αγάπη, με ελπίδα. Είτε με τη μεγάλη αρετή σας της Σοφίας..."
© Ολβία Παπαηλίου, 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου