Άκουσα χτες στις ειδήσεις στο ραδιόφωνο, πως εξ αιτίας μιας φυσικής καταστροφής – μια πετρελαιοκηλίδα που εμφανίστηκε στη θάλασσα, στα ανοιχτά της χερσονήσου της Καρπασίας στη Κύπρο, αυτής που σαν χέρι χωρίζει τις δύο θάλασσες στα βορειοανατολικά – το Κράτος των Κατεχόμενων ζήτησε την συνδρομή της Κυπριακής Δημοκρατίας, και αυτή παρά τις δοκιμασίες αυτής της εποχής, έκανε δεκτό το αίτημα.
Βέβαια η βοήθεια σταμάτησε αμέσως γιατί η Τουρκική κυβέρνηση επενέβη και μπλόκαρε αυτή την προσπάθεια.
Σημαδιακό αυτό το γεγονός, μια μέρα πριν την επέτειο του Αττίλα, τόσα χρόνια πέρασαν και που ενοχλούσε να θυμόμαστε, μια και συνέβαινε αυτή η επέτειος, ακριβώς πάνω στη μεγάλη μας χαρά, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Εμείς θέλαμε να χαρούμε και οι άλλοι είχαν νεκρούς, αγνοούμενους, είχαν φύγει από τα σπίτια τους…
Περνούν τα χρόνια και τώρα ούτε εμείς χαιρόμαστε πια με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, μερικές φορές η θλίψη είναι τόσο μεγάλη όταν αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει διέξοδος – αυτό είναι μια άλλη δόλια κατάργηση της δημοκρατίας – η μνήμη ίσως εξασθενεί, κάποιοι δεν θέλουν να μιλούν για τότε, τόσα είναι που έχουν αλλάξει.
Οι αναμνήσεις όμως της παιδικής ηλικίας, ο αποκλεισμός από την πατρίδα, η αλλαγή των ονομάτων των χωριών ξαναβλασταίνουν κάποτε στους στίχους των ποιητών. Μια αναγέννηση, μια προοπτική, μια καταβύθιση στην ουσία της ύπαρξης, μια εξαύλωση – μια μετουσίωση του αγαπημένου τοπίου, από χαμένο τόπο, σε κερδισμένο ψυχικό τοπίο.
Διάλεξα να παρουσιάσω στην ίδια ανάρτηση, για τη σημερινή μέρα, δείγματα από αυτό το θαύμα του αλχημικού χρυσού που είναι η ποίηση. Διάλεξα δυο συγκλονιστικά μικρά αδελφωμένα ποιήματα:
Τη «Μικρή Περιήγηση» του αγαπημένου φίλου Νίκου – Νικολάου Χατζημιχαήλ και το «Η Χαρουπιά στο Google» της αείμνηστης Νίκης Μαραγκού.
Όταν τα διαβάσετε θα καταλάβετε πώς, η ποίηση το ρόδο το αληθινό, εξανθρωπίζει τη θλίψη. Η ανεξαργύρωτη εξορία των δυο Κυπρίων ποιητών, χάρις για εμάς που τους διαβάζουμε, πόσο δροσίζει ο πόνος από τα πόδια που καίγονται στην πυρωμένη άμμο…
____________________________________________
Η ΧΑΡΟΥΠΙΑ ΣΤΟ GOOGLE (της Νίκης Μαραγκού)
Το δωμάτιο που είχε χωματένιο πάτωμα
ήταν το πιο ζεστό,
παρακολουθούσε τη θεία να το ραντίζει
και να το σκουπίζει.
Κάθε βράδυ
περιδιάβαζε το σπίτι και τον κήπο,
θυμόταν ακόμα και τις τρύπες από τα καρφιά στον τοίχο.
Έμπαινε σ’ όλα τα σπίτια στο Βασίλι,
μετρούσε τα βήματα μέχρι την Κανακαριά
τριγύριζε στα γύρω χωριά.
Όταν είδε στο Google Earth την χαρουπιά
όπου άφηνε το τράκτορ δωδεκάχρονος
και έτρεχε
πρώτα στo θάμνο με τα σκίνα
και μετά στη θάλασσα
για να μην κάψει τα πόδια του
έκλαψε πικρά.
____________________________________________________
Μικρὴ Περιήγηση (του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ)
Αὐτὸ ἐδῶ τὸ κτήριο μὲ τοὺς κίονες
καὶ τὶς πέντε του καμάρες
Ποὺ βλέπει στὴ θάλασσα τοῦ νότου
Εἶναι τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα
Εἶναι τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκε ὁ πατέρας
Εἶναι τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκε ὁ παπποῦς.
Αὐτὸ ἐδῶ τὸ δέντρο τὸ ψηλὸ εἶναι μιὰ μαυρομάτα
Καὶ ἂν κοιτάξετε προσεχτικὰ μέσα στὶς φυλλωσιές του
Θὰ δεῖτε μιὰ μικρὴ ἀκατοίκητη φωλιὰ
Ποὺ ἔφτιαξαν μὲ τέχνη καὶ ἀγάπη δυὸ σγαρτίλια.
Ἀπ᾿ ἐδῶ ξεκινῆστε μὲ τρακτὲρ
Ἢ μὲ ἀγροτικὸ αὐτοκίνητο
Ἢ μὲ τὸν νοῦ
Ἢἀκόμα μὲ τὸ Google Earth
Καὶ στὸ σημεῖο Ὕψιλον σὰν φτάσετε
-ἔτσι τὸ λέγαμε∙ ἔμοιαζε μὲ τὸ γράμμα-
Θὰ δεῖτε πὼς ἕνα μικρὸ δρομάκι ξεχωρίζει
Παράνομα εἰσέρχεται στὸν διπλανὸ ἀγρὸ
Καὶ σὲ μεγάλης χαρουπιᾶς τὸν ἴσκιο χάνεται.
Ἀπ᾿ ἐκεῖ τρέχαμε γρήγορα στὴ θάλασσα
Ἀφοῦ τρυπώναμε γιὰ λίγο πρῶτα
Σὲ μιᾶς αἰωνόβιας σκινιᾶς τὴ δροσερὴ σκιὰ
Γιατὶ τὰ πόδια ἔκαιγε ἡ πυρωμένη ἄμμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου