Δεν απελπίζομαι κι ας απελπίζομαι: Ο επίμονος αναγνώστης

Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω αργόσυρτα και με δυσκολία την Μεγάλη Πλατεία του Νίκου Μπακόλα και σκέφτομαι το «και νόον έγνω» του Ομήρου. Πού σε πάει η ανάγνωση, τι δώρο στην ταπεινή ζωή σου και φυσικά χρησιμοποιώ το google – πώς αλλιώς θα μπορούσα να μάθω για τον κήπο των πριγκίπων και την πυρκαγιά του Κάμπελ στα 1931 τότε που η φασιστική τρία έψιλον πυρπόλησε την φτωχική Εβραϊκή συνοικία της Θεσσαλονίκης μιμούμενη τα κατορθώματα του Χίτλερ. 
Και τι είναι τώρα οι Ενζολοράδες; Εννοεί δυο προοδευτικούς δημοσιογράφους στην εφημερίδα «Εσπερινή» όπου εργάζεται ο Χρίστος, ένα από τα πρόσωπα του βιβλίου, όταν ξεσπά η Μεταξική Δικτατορία και η χωροφυλακή με τη λογοκρισία εισβάλλει στα γραφεία της. Πόσα στρώματα αναγνωστική σκόνη έχει κατακαθίσει στη σκέψη του συγγραφέα, σε ποιον όμοιό του συνένοχό του αναγνώστη απευθύνεται; Γιατί να μην είμαι εγώ. Θέλω να είμαι εγώ. Πού να το φανταστώ αν δεν υπήρχε ίντερνετ εγώ η αναλφάβητη ότι πρόκειται για έναν ήρωα των Αθλίων του Ουγκώ. Και ψάχνω στη wikipedia για τον Enjolras και διαβάζω το λήμμα και προτού αναστενάξω με ανακούφιση βλέπω ότι αναφέρεται διαρκώς στο μιούζικαλ και όχι στο βιβλίο. 
Θα αρκεστώ σε αυτό, δεν απελπίζομαι. Και ας απελπίζομαι.

Αναρτήθηκε στο φέησμπουκ, στις 17 Μαΐου του 2015

Οι φωτογραφίες από εδώ: Μπες Σινάρ,,, Ο κήπως των πριγκίπων