Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Η επιστροφή της Αφροδίτης: Το «φαντασιακό» των Ελλήνων, το δάχτυλο και η ιστορική συνέχεια




(Με αφορμή το πρόσφατο δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Focus, όπου η Αφροδίτη της Μήλου εμφανίζεται τυλιγμένη με την Ελληνική σημαία να κάνει με το αριστερό της χέρι μια «άσεμνη» χειρονομία και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τον πληγωμένο εγωισμό των Ελλήνων)


Πριν λίγο καιρό συζητούσαμε για την ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, για το τι σημαίνει εθνική ταυτότητα, τι πολλαπλή ταυτότητα - για να χωράει και τους ενσωματωμένους μετανάστες -  ακόμα και αν με αφορμή  την πολιτογράφηση των μεταναστών έχει νόημα η εθνική ταυτότητα ως έννοια μη ευρύχωρη (1).  Όσοι από μας έχουν παρακολουθήσει τα γεγονότα και τις συζητήσεις,  όπου ο ένας υποπτεύεται τον άλλο για εθνικιστή ή για εθνικό μειοδότη (για παράδειγμα η αντιπαράθεση Μίκη Θεοδωράκη - Θάλειας Δραγώνα), οι συζητήσεις γύρω από το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού έχουν φέρει στο προσκήνιο σοβαρά θέματα που απαιτούν ωριμότητα και αυτογνωσία αλλά και περίσκεψη, ανθρωπισμό, σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές αλλά και πολιτική ορθοφροσύνη για την αντιμετώπισή τους.
Δεν είμαι βέβαιη σαν κοινωνία είμαστε στο ύψος των περιστάσεων αλλά πριν προλάβουμε να προχωρήσουμε σε σοβαρώτερες και βαθύτερες αναζητήσεις, προέκυψαν τα νέα οικονομικά μέτρα και σαν να πάγωσαν όλα τα άλλα.

Ζούμε στην εποχή των  σπρέντ.

Το μούδιασμα από τα νέα μέτρα που η κυβέρνηση υπόσχεται να πάρει (ή απειλεί  να πάρει ανάλογα με το σε ποιον απευθύνεται στους πρώην ψηφοφόρους της ή το διευθυντήριο των Βρυξελλών) μετατόπισε λίγο σε δεύτερο πλάνο το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών. Το ίδιο συνέβη και με τις συζητήσεις που με αφορμή τις πολλαπλές ταυτότητες αντιπαραβάλλουν την εθνική ταυτότητα  με την ιστορική συνείδηση και τη συνείδηση του πολίτη. Οι τελευταίες  λέγεται ότι είναι έννοιες ανοιχτές δημιουργικές, στοχαστικές και γενικά ευρύχωρες.
Να όμως που συνέβη κάτι που μέσα στο συλλογικό άγχος για το οικονομικό μέλλον, μας έβγαλε από τον καθωσπρεπισμό του Ευρωπαίου και οδήγησε σε αντιδράσεις ευθιξίας που χαρακτηρίστηκαν ως υπερβολικές και ίσως αντιγερμανικές από μερίδα του τύπου (4)
Αφορμή γι αυτό  στάθηκε το ότι κάποιοι συμπολίτες μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν φέρονται με ευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τη συνείδηση του πολίτη. Οι Φριτς και οι Χανς που γράφουν και διαβάζουν το περιοδικό  Focus για να εκφραστούν χρησιμοποιούν την παλιά, τη «στενάχωρη» έννοια της εθνικής ταυτότητας και για να εκφράσουν την δυσαρέσκεια ή τη δυσφορία τους (δικαιολογημένη ή όχι) απέναντι σε συμπεριφορές μιας χώρας και αποφάσισαν να αναπαραστήσουν την Ελλάδα ως Αφροδίτη της Μήλου επιδεικνύουσα το γνωστό δάκτυλο.

Το έκαναν για να θίξουν και οι Έλληνες εθίγησαν αντί να χαρούν.

Και εξηγούμαι:

Η επιλογή αυτή αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί συντάκτες και το κοινό του περιοδικού θεωρούν, ότι, όσον αφορά την καταγωγή των Ελλήνων, η συνέχεια είναι αδιάλειπτη. 



Ο φέρων προς απάτη εθνικός χαρακτήρας  ίσως και να ξεκινά από την εποχή που ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του και η σύζυγός του τον εξαπάτησε δίνοντάς του να φάει στη θέση του Δία εκείνη τη φασκιωμένη πέτρα.
Όσο και να θέλει λοιπόν κάποιος να απεμπολήσει τις «ψυχοπαθολογίες» ενός «εθνοκεντρισμού» που βασίζεται σε μια τέτοια αδιάσπαστη συνέχεια, έρχονται ο Φριτς και ο Χανς και το επαναφέρουν.

Δεν μας το θυμίζουν μόνο χάρη στα σπουδαία τμήματα Κλασσικών σπουδών και αρχαιογνωσίας των Γερμανών προφεσόρων που υποτίθεται ότι ξέρουν καλύτερα και από μας τα έπεα πτερόεντα της Αθηνάς προς τον Οδυσσέα:



"κερδαλέος κ’ είη και επίκλοπος ός σε παρέλθοι
εν πάντεσσι δόλοισι, και ει θεός αντιάσειε.
σχέτλιε, ποικιλομήτα, δόλων ατ’ , ουκ αρ’ έμελλες
ουδ΄εν ση περ εών γαίη, λήξειν απατάων
μύθων τε κλοπίων, οί τοι πεδόθεν φίλοι εισίν
αλλ’ άγε, μηκέτι ταύτα λεγώμεθα, ειδότες άμφω
βουλή και μύθοισιν, εγώ δ’ εν πάσι θεοίσι
μήτι τε κλέομαι και κέρδεσιν."

"Μαριόλος και παμπόνηρος θα ‘ναι όποιος σε περάση

σε κάθε απάτη, μα και θεός αν τύχη να ‘ναι ακόμα.
Σκληρέ και μυριοσόφιστε κι αχόρταγε στους δόλους,
ως και στη γης σου να βρεθής δεν το αστοχάς το ψέμα,
μήτε τα λόγια τα πλαστά, που αρχήθες τ’ αγαπούσες.
Μα τώρα αυτά ας τ’ αφήσουμε. Σοφοί είμαστε κι οι δυο μας,
πρώτος κι εσύ μες στους θνητούς στη γνώση και στα λόγια,
και πάλε εγώ μες στους θεούς για νου και για ξυπνάδα
ειμ’ ακουσμένη."

 
(Οδύσσεια του Ομήρου, Ραψωδία Ν, στίχοι 290 – 299, μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη) (2)

Λέω υποτίθεται γιατί πιστεύω ότι οι αναγνώστες του Focus δεν διαβάζουν (;) Όμηρο. Απλά είναι από αυτούς που θεωρούν ότι πλήρωσαν αρκετά αυτούς τους παμπόνηρους Ρωμιούς που αλλοιώνουν στατιστικές ή εφαρμόζουν τις μεθόδους της δημιουργικής λογιστικής για να μειώνουν τα χρέη τους. Εκφράζουν λοιπόν μια βαθύτατη υποτίμηση και μια οργή κατά αυτών των ψωραλέων κερδαλέων και επικλόπων, όχι γιατί δεν έχουν καμμία σχέση με τον Όμηρο και τον Οδυσσέα του αλλά ακριβώς γιατί έχουν!

Πώς να μη χαιρόμαστε!

Όσο και να διαμαρτύρεται ο κύριος Λιάκος (1)  και ο κύριος Πολυμίλης (2)  από την Ελευθεροτυπία.

Τα ανακλαστικά λοιπόν της φυλής αποδείχτηκαν πάλι ότι λειτουργούν στην εντέλεια και αντιδράσαμε με υπερβολές. Από τον Πρόεδρο της Βουλής τον κύριο Πετσάλνικο και το Δήμαρχο Αθηναίων τον κύριο Νικήτα Κακλαμάνη που αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν, όλοι θυμηθήκαμε πάλι το Ολοκαύτωμα, το Δίστομο και τα εγκλήματα των Γερμανών κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εμείς λοιπόν απατεώνες και κερδαλέοι; Εσείς εγκληματίες πολέμου!

Αυτή η ευθιξία όμως συσκοτίζει την πραγματικότητα. Η ευθιξία θυμίζει λίγο τη γνωστή μας παροιμία. Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Το ερώτημα παραμένει: Υπήρξαν ή όχι κερδαλέοι και επίκλοποι; Και κλέφτες; Γιατί πρέπει να κοιτάμε μόνο το πώς θα βγούμε από την κρίση και όχι το ποιος μας οδήγησε εκεί και το πώς δεν θα ξαναμπούμε;

Θιγόμαστε εύκολα και δεν αναρρωτιόμαστε: ποιοι μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και μάλιστα επί τριάντα χρόνια;
Ποιοι ενώ συμμετείχαν στις κυβερνήσεις που κατηγορούνται για δημιουργική λογιστική απειλούν με την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων;
Είμαστε όλοι το ίδιο;
Ποιος τιμωρήθηκε ποτέ;
Είμαστε άξιοι των ηγετών μας γιατί ανεχόμαστε «να βάζουμε πλάτη» αυτή είναι η νέα έκφραση της μόδας. Να βάλουμε πλάτη όλοι γιατί είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι; Και ποιος εγγυάται ότι δεν θα ξαναγίνουν τα ίδια παρά μόνον με την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας; Ή να πούμε « γράψτε λάθος» αφού η εθνική κυριαρχία δεν είναι δημιουργική!

Έτσι λοιπόν, χωρίς να το επιδιώξουμε, βρεθήκαμε αιφνιδίως ταυτισμένοι ως έθνος με το αυτό το απόδημο σύμβολο που αποτυπώνει τη γυναικεία ομορφιά αυτό που σχεδίασε πρώτος - δεν το βούτηξε - ο Γάλλος εξερευνητής Ολιβιέ Βουτιέ στη Μήλο, εκεί που το ανακάλυψε ο Γιώργο Κεντρωτά γύρω στα 1820.



Κάποιοι θίγονται από την άσεμνη χειρονομία και μιλούν για ασέβεια προς το άγαλμα. Θεός φυλάξοι! Εικαστικές παρεμβάσεις στο άγαλμα σύμβολο, γίνονται από τότε που ανακαλύφθηκε στη Μήλο, με πρώτους διδάξαντες τους ανθρώπους του Λουδοβίκου του 18ου, που προσπάθησαν να συμπληρώσουν, αλλά απέτυχαν, το χέρι που λείπει.
Ο Νταλί με τα συρτάρια του είναι ο περισσότερο γνωστός από τους συγχρόνους που κατά καιρούς επιχειρούν μια επέμβαση.

Η ιδέα λοιπόν των Γερμανών ούτε πρωτότυπη είναι, ούτε έχει τόσο μεγάλη σημασία.
Ή μήπως έχει;


"Το χέρι είναι ο προϊδεασμός της επιθυμίας"
αντιγράφω από το εξαίρετο βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου Το αριστερό χέρι της Αφροδίτης».
"Το χέρι είναι ερωτική επένδυση. Ένα άχαρο γυναικείο χέρι, ένα ασχημάτιστο δάχτυλο μπορεί να αλλοιώσει την αρμονία των χαρακτηριστικών του ωραιότερου προσώπου"
(Σαν το είχε προβλέψει…)


Προτίμησαν το δάχτυλο. Θα μπορούσαν να ζωγραφίσουν ένα μήλο, μια ρακέτα κάτι άλλο…Βάρβαρη προτίμηση!



Προτείνω, να διαβάσουμε το βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου για την αληθινή ιστορία «της Αφροδίτης», ενός αγάλματος απόδημου όπως τα μάρμαρα του Παρθενώνα για τα οποία γίνεται τόσος ντόρος. (Για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα μάλιστα φτιάχτηκε ολόκληρο Μουσείο – Μουσείο για τις αρχαιότητες που δεν εκτίθενται εκεί). Το άγαλμα της Αφροδίτης, με το πλήθος των επισκεπτών στο Μουσείο του Λούβρου που μαζεύονται και φωτογραφίζονται γύρω της, λειτουργεί ως ύψιστο έργο τέχνης στο φαντασιακό όλου του ανθρώπινου πολιτισμού.


Με αυτό το δημοσίευμα και αυτή την χειρονομία, οι Φριτς του Focus άθελά τους, χωρίς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας, μας την ντύνουν την Αφροδίτη μας με την ελληνική σημαία και - συμβολικά - μας την επιστρέφουν.



Είναι να μη χαιρόμαστε!

Σας πήραμε σας πήραμε φλουρί - ή ευρώ - Κωνσταντινάτο!




(1) http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=310090&ct=114&dt=17/01/2010  
(2) http://www.mikrosapoplous.gr/homer/odm13.htm
(3) http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=123948

(4) http://nationalpride.wordpress.com/2010/02/24/αντιγερμανική-«υστερία»-από-τμήμα-το/


Πηγές εικόνων:

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/9955
http://www.freakingnews.com/Venus-de-Tennis-Pics-28181.asp
http://www.boijmans.nl/upload/Image/Surrealisme/Surrealisme_003.JPG
http://www.psywarrior.com/labelVenusMilo.jpg
http://www.savingadvice.com/images/blog/hellokittyvenusdemilo.jpg
http://www.psywarrior.com/EnvelopeVenusMilo.jpg
http://www.freakingnews.com/pictures/25500/Venus-de-Milo--25718.jpg
http://www.freakingnews.com/Venus-de-Milo-with-duct-tape-Pics-24874.asp
http://www.akibatoday.com/cms/archives/news/2009/03/10/photo/2008/milo.jpg
http://s83.photobucket.com/albums/j294/thidarat2006/planet/dalidrawers2.jpg
http://holeinthedonut.com/wp-content/uploads/2009/11/Salvador-Dali-Hallucinogenic-Toreador3.jpg http://www.hellenica.de/Griechenland/Mythos/Bild/PolyphemusVase.jpg
http://thespigot.files.wordpress.com/2008/12/the_great_dictator1.jpg

http://users.kar.sch.gr/mstamati/MANA/galleryPopup.5.html?i=0



14 σχόλια:

Μαριανα είπε...

Χαιρετώ αγαπητή Πόλυ,

Ο "αρχαιοπρεπής μανδύας" που ενδύθηκε η Ελλάδα ήδη πριν σχηματιστεί σαν κράτος τον 19ο αιώνα, ήταν ραμμένος από την Ευρώπη που είδε -ξαφνικά- στην αρχαία Ελλάδα τα ιδανικά ολόκληρης της ύπαρξης της!

Ο Γ. Σεφέρης μεταμορφώνει γλαφυρά αυτόν τον μανδύα σε ένα ποίημά του:
"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω.
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει."

Τελικά όλοι έχουν πειστεί (κι εμείς και οι άλλοι πριν από εμάς) ότι είμαστε η συνέχεια των αρχαίων πολυδοξασμένων από τους ευρωπαίους ελλήνων.
Αυτό αμφισβητείται ανά καιρούς που θεωρείται σκόπιμο (συνήθως μετά από πίεση άλλων εθνικών ταυτοτήτων που θέλουν μερίδιο από τα μεγαλεία).. Η σύσταση της εθνικής ταυτότητας δεν είναι κάτι αμετάβλητο αλλά μεταβάλλεται συνεχώς περικλείοντας και αποκλείοντας στοιχεία από παντού, ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά την εθνική ταυτότητα και αυτούς που παρουσιάζουν τις εθνικές ταυτότητες και άλλα σύμβολα..

Όμως στη προκειμένη περίπτωση το περιοδικό focus "έπαιξε" με ένα μοτίβο-σύμβολο που συνδέεται σαν εικόνα με την ελληνική μνήμη σχεδόν δύο αιώνες. Τελικά μου προκαλεί λύπη γιατί τελικά δεν καταφέραμε να ταυτιστούμε με τίποτα άλλο. Έτσι σαν να μας άφησε ανάπηρους αυτό το βαρύ και ασήκωτο μαρμάρινο κεφάλι τόσα χρόνια που το κουβαλούσαμε (δυστυχώς) με υπερβολικό ζήλο.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Μαριάννα,

Ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις και γνωστά – εννοείται – αυτό άλλωστε θέλω να πω λέγοντας το «φαντασιακό» των Ελλήνων στον τίτλο της ανάρτησης. Την ταύτισή τους με τους «αρχαίους», λόγω της οποίας λέγεται κατά τον Μακρυγιάννη ότι είπαν όταν βρίσκονταν πολιορκημένοι στην Ακρόπολη και αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν για «βόλια» το μολύβι των συνδέσεων στις μαρμάρινες κολόνες: «για αυτά πολεμήσαμε».
Βαρύ φορτίο το μαρμάρινο κεφάλι και δεν χωρεί αμφιβολία ότι είμαστε «ανεπαρκείς» φορείς. Και πάλι, υπάρχουν παραδείγματα που σε δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας το «φαντασιακό», η πίστη στην ιστορική συνέχεια είναι που λειτούργησε και χάρισε – αν όχι στιγμές νίκης – πάντως σίγουρα εθνικής ανακούφισης.

Η κριτική στάση κάποιων διανοουμένων – αρκετοί από αυτούς είναι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι – απέναντι σε αυτό φαντασιακό είναι και επίσης γνωστή, όπως και η προσπάθεια αποδόμησης του. Σε αυτό αναφερόμουν στην αρχή της ανάρτησης – αντιμετωπίζοντάς αυτή τη στάση ως άποψη και όχι ως αναντίρρητη αλήθεια. Και με τι δεν έχει επενδυθεί αυτό το μαρμάρινο κεφάλι που κάποιοι φωτογραφίζονται δίπλα του χωρίς να αντιδρούν για το πώς βρέθηκε στο Λούβρο ή διακαώς επιθυμούν να επιστρέψει - βλέπε μάρμαρα του Παρθενώνα!

Επομένως, σε στιγμές εθνικού και κοινωνικού μουδιάσματος, όπως αυτή που περνάμε αυτή την εποχή, εξαπάτησης των ψηφοφόρων που άλλα ψήφισαν και άλλα βλέπουν να γίνονται, σε στιγμές όπου η Ελλάδα χρεώνεται το στίγμα του απατεώνα και τη διεθνή καταγραυγή σκέφτηκα όχι να αντιδράσω με τα ανακλαστικά – γερμαναράδες, φασίστες, φέρτε πίσω τα λεφτά και τις αποζημιώσεις του πολέμου – αλλά ας αναλογιστούν και οι Γερμανοί πόσο αντέδρασαν στον Χίτλερ τότε, με εκλογές άλλωστε βγήκε το 33 και ας μη σκύβουμε το κεφάλι με συντριβή για αυτό το μαρμάρινο κεφάλι.

Όσο για την πολύτροπη νόηση του Οδυσσέα, «πονηρούλη» του λέει παιχνιδιάρικα η Αθηνά. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια! Μεγάλη κουβέντα όλα αυτά που ανοίγει και δεν κλείνει εδώ.

Καλή σου μέρα!

Idom είπε...

Χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα!

Γεια σου Πόλυ!

Αυτή ήταν η πιο "βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο" ανάρτηση που έχω διαβάσει.

Να είσαι καλά!

Idom

Υ/γ.: πάντως το θέμα των πολεμικών αποζημειώσεων είναι σοβαρό. Άσχετα αν σε εμάς πάλι τα φάνε οι ημέτεροι, από την πλευρά των Γερμανών είναι θέμα τάξης και έμπρακτης ιστορικής καταδίκης.

I.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idοm,

χαίρομαι που θεωρείς την ανάρτηση "το ποτήρι μισογεμάτο" και όχι "άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε" ή "αλλάζω θέμα συζήτησης".

Να σαι πολύ πολύ καλά.

Studiolum είπε...

Dear Poly,

you are completely right. The populist article(s) of Focus are simply outrageous, manipulating their readers with the most primitive ethnocentric stereotypes. “Die Griechen haben ihr Leben eingerichtet zwischen Schwarzarbeit, Steuerhinterziehung und »Fakelaki«.” “Bestechung, Korruption und Steuerhinterziehung sind den Griechen offensichtlich in Fleisch und Blut übergangen,” undsoweiter undsofort. As if you, contemplating from year to year the hordes of German tourists who “den Dampf ablassen” on your coasts – I know this apocalyptic sight too well from the coasts of Mallorca – did not also have one or two stereotypes at hand, and arguable ones at that.

However, to me it seems that, apart from the visual pun constructed around the statue of the Venus of Milo, the authors do not build too much on the ethnic continuity of the Greeks (and their ageless immorality) and link today’s cheating Greeks to πολυμήχανος Ὀδυσσεύς. Not as if it did not come in very handy to them; but simply because οι Φριτς και οι Χανς would not understand the subtle hint. It seems that they rather make the contrary effort, by clearly distinguishing noble ancient Hellenes – still revered in Germany – from modern mixed-blood Greeks: “In der Tat dürften die heutigen Griechen kaum mehr mit jenen verwandt sein, die in der Antike das Land bevölkerten und diese staunenswerte Kultur schufen.” Which, brought forward as an argument, is exactly as racist as a reference to Ulysses and Rhea would be.

But I greatly enjoyed the various attempts collected by you at complementing the Venus torso.

And I sincerely wish you much strength and persistence in this very difficult situation. We have just recently passed through a similar one, so I closely know how exasperating it is. We are very anxious for your people, the common man who will have to bear the following financial hardship on their shoulders, and we hope it will be over as soon and as mildly as possible.

Tamás

Ανώνυμος είπε...

"Απατεώνες", αποκαλεί τούς Ελληνες πολιτικούς για να ευχαριστήσει τους Γερμανούς αναγνώστες ο δημοσιογράφος ΒίλλΒέμπερ με την ίδια έννοια που ονομάζονται ληστές οι εκτός νόμου. Εκτοτε άλλοι εξετάζουν και αξιολογούν τούς κανόνες τού παιχνιδιού και άλλοι τις ηθικές του πτυχές. Γεγονός είναι ότι αυτοί που κυβέρνησαν καλώς κυβέρνησαν και οι νεότεροι ως φέρελπεις καλούνται να διαπρέψουν ως Σερίφηδες. Το σύστημα σύμφωνα με τη θεωρία των παιγνίων έχει δύο παίκτες να παίζουν τον έμπιστο και τον δύσπιστο. Ανάλογα με την συγκυρία το πολιτικό σύστημα εμπιστεύεται τον έναν ή τον άλλον. Οι Ελληνες καλούνται πλέον να διαπρέψουν ως Σερίφηδες, θα τα καταφέρουν εξίσου καλά;
Εκτός απτούς ατίθασους ληστές ή τους φοιτητές τού Πολυτεχνείου που κυβερνούν αργότερα την Ελλάδα ήρθε η περίοδος να χρησιμοποιηθούν τα συμπεράσματα τους στα πακέτα για την διευρυμένη Ε.Ε. Ο καιρός των Πειραμάτων και της ηθικής αναζήτησης τελείωσε με την άφιξη της Πρόληψης.
Ελπίζω το πνεύμα τού σχολίου να γίνεται αντιληπτό διότι κατά γράμμα μπορεί να είναι πολύ συνοπτικό και δυσνόητο.
την καλησπέρα μου και τα συγχαρητήρια για την πληρέστερη ανάρτηση σου.
υ.γ.
Βέβαια τι είναι η συνένωση των δύο Γερμανιών, λάδι φτηνό με ακριβό το ξύδι της πανουργίας. Σημασία έχει ποιοί αποφεύγουν να χρεωθούν τον μουτζούρη της ενοχοποίησης και έχουνε λόγο και έργο για τούτο.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Dear Tamás,

I agree with you. Without a doubt, the Germans did not build their arguments on the continuity of Greek “immorality”. However, we should not forget that the cunning intelligence of Odysseus was not so morbid as the “creative” statistics, the misappropriation and the wasting of public money that brought a whole nation in such a humiliating condition.

The Métis was a way out from a difficult situation using all possible resources – even cheating – and not just an immoral way of behaving. We should not forget that by deceiving Kronos and giving him to eat a stone instead of her baby, Rhea was saving Zeus life.

Maybe I was a little exaggerating on the “continuity” matter, because I was trying to comment - in a humorous way - to a widespread belief of the Greek intelligencia, i.e. on the “redundancy” of the national identity.

I wish you and Kata a nice weekend and I thank you so much for your kind words of support.

apri είπε...

Ευχαριστήθηκα πραγματικά την ανάρτησή σου, Πόλυ. Είναι από τα πιο εύστοχα σχόλια της επικαιρότητας που διάβασα τελευταία.

Θα σταθώ σε ένα ερώτημά σου: Είμαστε όλοι το ίδιο;
Νομίζω ότι πραγματικά οι συγκεκριμένοι Γερμανοί δημοσιογράφοι δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να γενικεύουν επικίνδυνα, όπως κάνουν και πλείστοι άλλοι εδώ επί χρόνια: «Όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες και απατεώνες, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροφυγάδες» και πάει λέγοντας.
Και είναι επικίνδυνες οι γενικεύσεις, γιατί εκτός του ότι αδικούν κατάφωρα πολλούς αθώους, δημιουργούν τελικά ένα πλέγμα προστασίας για τους ενόχους. «Αφού όλοι είναι έτσι, τίποτα δεν μπορεί να γίνει, για να αλλάξει η κατάσταση. Αναγκαστικά θα την ανεχθώ.», σκέφτεται ο καθένας. Έτσι, μένουν οι υπεύθυνοι ατιμώρητοι και οι αθώοι κατασυκοφαντημένοι.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι δόθηκε πολλή σημασία από τα ΜΜΕ στο εν λόγω περιοδικό, το οποίο ούτως ή άλλως, δεν είναι και το Α και το Ω της γερμανικής δημοσιογραφίας. Και ίσως να μην είναι τυχαίο, αλλά αντιθέτως πολύ βολικό…

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Airgood καλημέρα,

Το σχόλιό σου όπως πάντα ελλειπτικό και προσφερόμενο σε πολλαπλές ερμηνείες – για αυτό και πολύ ενδιαφέρον.
Εκτός από τη θεωρία των παιγνίων και το δίπολο «έμπιστος» / «δύσπιστος» καθώς και τις ιδιότητες που αποδίδεις στους τότε φερέλπιδες της γενιάς του Πολυτεχνείου που μας κυβερνούν και που οι ίδιοι κάποτε γνώρισαν τον «σκληρό» και τον «ψυχοπονιάρη» στις ανακρίσεις στην ασφάλεια – αυτό σε μια άλλη ζωή πολύ πριν τα πακέτα της ΕΕ – μου αρέσει πολύ το «ληστές»/ «σερίφηδες» που παραπέμπει σε καουμπόικες ταινίες (Ο καλός ο κακός και ο άσχημος)/"ο σκληρός ο μαλακός και ο χοντρός"!

Να σαι πολύ καλά και σε ευχαριστώ.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Apri μου καλή σου μέρα,

Να μην θεωρηθεί ότι σου ανταποδίδω τα επαινετικά σχόλια αλλά πραγματικά θεωρώ και τη δική σου ανάγνωση των γεγονότων από τις πιο ψύχραιμες και από αυτές που συμβάλουν στην αυτογνωσία.
Οι Γερμανοί – πολύ ωραία τους περιγράφει ο Ταμάς που δεν είναι και Έλληνας – με κάποιες παραγγελίες και αγορές που θα κάνουμε όπως οι Γάλλοι άλλωστε θα «ξεχάσουν» το ότι είμαστε κλέφτες. Αν έβλεπαν όμως την πραγματική εικόνα της Ελλάδας, όχι αυτή με τα Καγιέν και τα κότερα στα τουριστικά θέρετρα όπου έρχονται τα καλοκαίρια ίσως – δεν ξέρω όμως – να μη γενίκευαν έτσι. Πόσο επικίνδυνες είναι οι γενικεύσεις!
Εμείς από την άλλη μεριά, όπως βλέπεις δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό. Όχι εμείς έχουμε δυο Νόμπελ λογοτεχνίας (Θεός φυλάξοι!) όχι πείτε μας ποια είναι η Γερμανική ομορφιά, άντε πιείτε τη μπύρα σας, άντε φέρτε πίσω τα δάνεια! Αυτό έχει ένα καλό βέβαια, ξαναδιαβάζουμε ελληνική ιστορία.

Σου εύχομαι ένα καλό Σ/Κ!

apri είπε...

Και η μετάφραση του επίμαχου άρθρου του Focus για όποιον ενδιαφέρεται.
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/focus_28.html

Πέρα από κάποιες πικρές αλήθειες, όπως τα περί της αιώνιας εγωκεντρικότητας πολλών Ελλήνων που τρέφει το διχασμό, ο συντάκτης του άρθρου με ενόχλησε ιδιαίτερα και για τις γενικεύσεις του, αλλά και γιατί δείχνει μια αποστροφή απέναντι στο γεγονός ότι δεν έχουμε αφομοιωθεί πολιτιστικά και τηρούμε κάποιες ιδιαίτερες παραδόσεις, από το φαγητό και τη διασκέδαση μέχρι τη γλώσσα και τη θρησκεία. Φαίνεται να τον ενοχλεί περισσότερο η ιδιαιτερότητα απ'ό,τι τα κακώς κείμενα. Και φτάνει στο σημείο της απύθμενης άγνοιας ή εμπάθειας, να αναρωτιέται ειρωνικά γιατί μαθαίνουμε αρχαία ελληνικά, ενώ εκείνοι δεν ασχολούνται καν με τα αρχαία γερμανικά. Μήπως γιατί δεν γράφτηκε απολύτως τίποτα άξιο λόγου στα αρχαία γερμανικά και έπρεπε να φτάσουν στο Μεσαίωνα, για να μας προσφέρουν έστω δυο έπη της προκοπής (Το τραγούδι των Νιμπελούνγκεν και Τριστάνος και Ιζόλδη);
Τελικώς, οι ανοησίες και οι λαϊκισμοί δεν καταδυναστεύουν μόνο τον ελληνικό Τύπο. Και οι Γερμανοί αναγνώστες θα έχουν να μας διηγηθούν πολλά...

apri είπε...

Συγγνώμη, δεν έβαλα πριν πλήρες το link του άρθρου:

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/focus_28.html

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Apri καλησπέρα,

σε ευχαριστώ πάρα πολύ για και για το λινκ και για την εμπεριστατωμένη εισαγωγή που έκανες.

Πολύ πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις. Και διαφωτιστικά.

Να έχεις μια καλή βδομάδα και καλή δύναμη!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Και κάτι ακόμη. Αυτό ήρθε με το μέηλ.
Είναι μια παρωδία με το Χίτλερ που έχουν φτιάξει οι Ράδιο Αρβύλα. Γελάει κάθε πικραμένος:

http://www.youtube.com/watch?v=crG2E0aey7Y