Τέττιξ ο πληβείος: Μια καλοκαιρινή ιστορία

Με ενοχλεί η ιστορία του Αισώπου, τότε δηλαδή που το πεινασμένο τζιτζικάκι ζητά από τα μερμήγκια λίγη τροφή και αυτά αντί να του δώσουν το ρωτούν περιφρονητικά γιατί δεν μάζευε τροφή το καλοκαίρι.

«Οὐκ ἐσχόλαζον, ἀλλ᾿ ᾖδον μουσικῶς.»

απαντά με ειλικρίνεια το τζιτζικάκι, «δεν προλάβαινα γιατί τραγουδούσα». Αλλά τα μερμήγκια, άκαρδα, γελούν και του λένε. «Αν τραγουδούσες το καλοκαίρι, χόρευε τώρα, το χειμώνα.»

Δεν μόνο είναι που έχω σε μεγάλη εκτίμηση τη μουσική και το τραγούδι, που στο μύθο του Αισώπου φαίνεται να μην έχει καμιά αξία μπροστά στη συλλογή των προς το ζην, δεν είναι δηλαδή ότι προτιμώ την τύχη ενός τζίτζικα που τραγουδά κι ας πεθάνει πεινασμένος – λέμε τώρα – αλλά νομίζω πρέπει να γίνει γνωστό ότι αυτή η απόφαση των ταπεινών τζιτζίκων δεν πάρθηκε έτσι αβασάνιστα. Παρά το ότι οι τζίτζικες είχαν το προνόμιο να είναι προικισμένοι με μια εξαίσια φωνητική συσκευή, δυο κοιλότητες χωρισμένες με μια μεμβράνη, ένα το όργανο που ακόμα και τώρα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των επιστημόνων, είχαν δηλαδή το χάρισμα, δεν είχαν σκοπό να τραγουδούν. ΄Ηθελαν να συγκεντρώσουν τροφή από τη λύμφη των δέντρων για να έχουν για το χειμώνα. Δεν ήταν δηλαδή μόνο τα μερμήγκια που σκέφτονταν την επιβίωση. Ήταν και τα τζιτζίκια.

Έλα όμως που ένας νεαρούλης τέτιγγας, πληβείος και αυτός, τους έλεγε: «έχουμε αυτό το χάρισμα και θα το αφήσουμε να πάει χαμένο;» Θυμάστε τι είχε πει το δαιμόνιο στον Σωκράτη; «Μουσικήν ποίει», δεν του είπε να εργάζεσαι σκληρά! Και τι τύχη είχε ο Σωκράτης; Ρωτούσαν τα τζιτζίκια; Δεν πέθανε στην ψάθα;

Τέτοια και άλλα τους έλεγε για να τα πείσει, όπως ας πούμε ότι θα το μετανιώσουν αν αφήσουν τη μικρή τους ζωή του εντόμου να αναλωθεί στη συλλογή τροφής και να μην κάνουν κάτι για να ευχαριστήσουν και τον εαυτό τους και τα άλλα πλάσματα του θεού γύρω τους…Τα τζιτζίκια στο τέλος πείστηκαν, άφησαν κατά μέρος τη δουλειά και το έριξαν στο τραγούδι, εν γνώσει τους ότι δεν θα έχουν τροφή το χειμώνα αλλά με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί που τους άκουγαν και ευφραίνονταν και τους έλεγαν τι ωραία που τραγουδάτε τζιτζικάκια μου, χωρίς εσάς δεν υπάρχει καλοκαίρι, θα τους φρόντιζαν ίσως. Αλλά και πάλι δεν τους ένοιαζε. Θα εκπλήρωναν τον προορισμό τους. Και η αλήθεια είναι ότι ένιωθαν υπέροχα τραγουδώντας. Τόσο που πολλές φορές ξεχνούσαν να ρουφήξουν το χυμό που ήταν εκεί μπροστά τους.



Αυτή την ιστορία την έχουμε ξεχάσει μια και η κοινωνία μας έχει θεοποιήσει τον υλικό πλούτο εις βάρος της τέχνης και του πνεύματος και θυμόμαστε μόνο τον απαξιωτικό μύθο του Αισώπου, περιφρονώντας την αυτοθυσία του τζιτζικιού για την τέχνη της μουσικής και υπερτιμώντας τα υλικά αγαθά και φυσικά το φαγητό.



Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ποιητής, που με ένα στίχο του στο Άξιον Εστί – στο Ορατόριο – αποτίει φόρο τιμής στο νεαρό εκείνο τζίτζικα:



«ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους»

Πηγές εικόνων από το Internet

http://fineartamerica.com/images-medium/the-joy-of-summer-vladislav-tchevtchenko.jpg
http://www.dailypainters.com/images/origs/526/marsh_house.jpg
http://www.raffaelecappieri.com/summer-paintings-0112.jpg