Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Η αφήγηση του Ισαάκ μετά τη θυσία του και η Έμιλυ Ντίκινσον…

Πολλά έχουν ειπωθεί για την Ακεντά την ιστορία της Βίβλου, εκεί που ο Θεός ζητά από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον αγαπημένο του γιο, τη θυσία του Αβραάμ δηλαδή,  και όπου ο Αβραάμ με βαριά καρδιά δέχεται. Την υστάτη ώρα βεβαίως, Άγγελος Kυρίου του κρατά το χέρι και στη θέση του μικρού αγοριού θυσιάζεται ένα αρνί…
Caravagio
Συζητήσεις και σχολαστικές αναλύσεις ραββίνων θεωρούν ότι δεν υπήρξε ποτέ πρόθεση του Θεού να προτείνει κάτι τέτοιο, ήταν απλά μια δοκιμασία της πίστης του Αβραάμ. Εξηγήσεις των Χριστιανών πάλι εκ των υστέρων θεωρούν ότι πρόκειται για μια προαγγελία της θυσίας που προετοίμαζε ο Θεός για το δικό του γιο... ψυχαναλυτικές εξηγήσεις μιλούν  για μια Οιδιπόδεια διαμάχη πατέρα και γιου και φυσικά υπάρχουν και οι  ανθρωπολογικές αναφορές στην αντικατάσταση, ότι πρόκειται δηλαδή για μια υπόμνηση του τέλους των ανθρωποθυσιών και την αντικατάστασή τους με θυσίες ζώων.

 Titian
Ο απόηχος αυτής της τραγικής στιγμής είναι έντονος στην εικονογραφία. Ο  Καραβάτζο, ο  Τισιάνο, ο Ρέμπραντ, ο Σαγκάλ και πολλοί  άλλοι έχουν απεικονίσει αυτή τη σκηνή της υπακοής του Πατριάρχη…
Rembrandt

Ενδιαφέρον έχει μια δεύτερη εκδοχή ενός ωριμότερου Ρέμπραντ, όπου ο Αβραάμ – όχι πως είναι πιο διστακτικός, όχι!  αποφασισμένος είναι να υπακούσει – αλλά κρατά πιο τρυφερά το γιο του και του κλείνει τα μάτια… (στα 49 του ο Ρέμπραντ είχε χάσει πια τρία δικά του παιδιά)

Rembrandt
Είναι φυσικά και τα τραγούδια, το Kill me a son του Μπομπ Ντύλαν (ευχαριστώ θερμά τη Θέσια Παναγιώτου για την υπόδειξη) και το  Story of Isaak του Λέοναρντ Κοέν,  και ενδεχομένως και άλλα, που μεταφέρουν με τον τρόπο τους το άρωμα των σελίδων της Βίβλου στο παρόν και στις εσαεί προβληματικές σχέσεις πατέρα γιου.
Θα ήθελα, ωστόσο να επισημάνω μια ακόμα αναφορά στην υπόθεση αυτή που αξίζει το ενδιαφέρον μας μια και γίνεται από την Έμιλυ Ντίκινσον, την ποιήτρια, την έγκλειστη των κήπων του Άμχερστ…Ένα ποίημα που θυμίζει λίγο την εξέγερση του Ιώβ, την αμφισβήτησή του δηλαδή στο ότι ο Θεός μπορεί να μοιράζει αυθαίρετα δυστυχίες – κάτι που υπάρχει εν σπέρματι  στη Βίβλο και που ο R. Girard περιγράφει αριστοτεχνικά στο βιβλίο του «Η αρχαία οδός των ασεβών» .

Το ποίημα της Έμιλυ είναι το εξής:

1332  Abraham to kill him
Was distinctly told –
Isaac was an Urchin –
Abraham was old –

Not a hesitation –
Abraham complied –
Flattered by Obeisance
Tyranny demurred –

Isaac – to his Children
Lived to tell the tale –
Moral – with a Mastiff
Manners may prevail
Φυσικά και χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο λεξικό – τρέχοντας – (εξαιρετικό το διαδικτυακό λεξικό των όρων της Έμιλυ Ντίκινσον εδώ: http://edl.byu.edu/lexicon/u/21)

Ο Ισαάκ έζησε για να πει την ιστορία…η αφήγηση του τότε μικρού παιδιού που νίκησε το θάνατο, ως εκ θαύματος από την μεταστροφή της θέλησης του Θεού ή από την εκδήλωση της τελικής του πρόθεσης, υπάρχει για να αποκαλύψει το πώς τον εξαπάτησε ο πατέρας του, πώς τον ξεγέλασε λέγοντάς του ότι πάνε μαζί για θυσία, πώς όταν ο μικρός ρωτούσε μα πού είναι το αρνί και εκείνος του έλεγε ότι το αρνί είναι εκεί και μας περιμένει…δεν λέει βέβαια πώς ένιωσε ο μικρός όταν ο Πατέρας του ύψωσε πάνω του το μαχαίρι…αυτό το συμπεραίνουμε όλοι με φρίκη…και σίγουρα το ίδιο κάνει και η Έμιλυ Ντίκινσον σε αυτό το ποίημα, ξεκαθαρίζοντας τους λογαριασμούς της με την αυθαιρεσία…

Είναι απολύτως σαφές ότι  στο ποίημα ο Θεός εγκαλείται για αυθαίρετη και κατά κράτος βία  και μάλιστα με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Τυραννία, Μάστιφ (το σκυλί)…ο δε Αβραάμ είναι ο συνένοχός του, εφ’  όσον τον κολακεύει με την υποταγή.
Μια ασυνήθιστα εξεγερμένη φωνή, της έγκλειστης Έμιλυ, που δεν έβγαινε από το σπίτι της ούτε το Σάββατο για να παρακολουθήσει τις Βιβλικές αναγνώσεις στην εκκλησία…εν τούτοις έχει το σθένος και την αποκοτιά να γράψει πως " η τυραννία  επικρατεί όσο υπάρχει υποταγή"…


Εικόνες από το Internet:

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική μεν η ανάρτηση Επίκαιρη δε. Η Ντίκινσον πράγματι είναι αποκαλυπτική, διότι αντιλαμβάνεται κατ' αρχή τον συμβολισμό στο χάσμα των γενεών (Isaac was an Urchin –
Abraham was old,)κατά δεύτερο την υποταγή τού Αβραάμ στη κυρίαρχη τότε παγανιστική θεότητα, εκεί σταματά εκεί όπου αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, η ιστορία τού ανθρώπου. Η πάλη των δύο γενεών καθώς και η πάλη των δύο φύλων θεωρούνται ως οι αφορμές κάθε προσχηματικών έως τώρα συγκρούσεων τύπου ωραίας Ελένης, Μ. Αλεξάνδρου, Ηρώδη κλπ. Οι λεγόμενες και Αβρααμικές θρησκείες θεωρούν αφετηρία τους την επιλογή τού Αβραάμ να υπακούσει και ταυτόχρονα να ανατρέψει την Beastly request-την τερατώδη απαίτηση.

Βαγγέλης Ιντζίδης είπε...

Αγαπητή Πόλυ
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
(δυο χειρουργεία - το ένα πριν μερικές μέρες- αλλά και το άλλο το γνωστό πόνημα που τελειώνει) με κράτησαν μακριά από τις αναρτήσεις σου)
Να όμως τώρα που αποζημιώνομαι και μάλιστα υπέρ του δέοντος με την ανάρτησή σου
Πράγματι η υποταγή και η τυραννία έχουν πολλαπλώς σχέση και οι υποδηλώσεις της ανάρτησής σου με την επικαιρότητα εμφανείς και πιστεύω με εκφράζουν όλους.
Αλλά η Ντίκινσον δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη και για αυτό δεν μπορεί ποτέ κανείς να οδηγηθεί σε μια μόνον ανάγνωση των ποιημάτων της. Τουτέστιν: (α΄) κολακευμένος από την υποταγή μπορεί κάλλιστα (δες τις παύλες και την ιδιαίτερη χρήση τους στην Ντίκινσον) να μην είναι ο Θεός αλλά ο ίδιος ο υποταγμένος: το να υποτάσσεσαι δηλαδή σε κάτι που είναι το πανίσχυρο ον του σύμπαντος και το οποίον (i) απευθύνεται σε σένα και (ii) σου το ζητά κιόλας σε κάνει να νιώθεις γοητευμένος-κολακευμένος (επειδή σου απευθύνεται και επειδή σου ζητά)
(β΄)Αν ο Ισαακ εξαπατήθηκε από τον πατέρα όπως και ο πατέρας του, Αβραάμ, από τον Πατέρα-Θεό του (γιατί τελικά επρόκειτο για μια δοκιμασία)τότε και οι δυο είναι εξαπατημένοι καθώς έλαβαν γνώση ενός μηνύματος για μια θυσία που δεν ήταν θυσία ανθρώπου αλλά ενός άλλου φυσικού δημιουργήματος που ανήκε σε άνθρωπο αλλά και στο Θεϊκό δημιουργό (του ζώου που πήρε τη θέση του ανθρώπου)
(γ΄)αλλά τι είναι αυτό που αφηγείται τώρα πια ο Ισαάκ στα παιδιά του παρά την ίδια την αφήγηση του θεού προς τον πατέρα του Αβραάμ και την αφήγηση του Αβραάμ προς τον Ισαάκ. Είμαστε όλοι ήδη αφηγημένοι από προηγούμενους αφηγητές και μάλιστα με τους τρόπους που διατηρούνται μιας αφηγηματικής παράδοσης
Τι θα έλεγες αν στη θέση αυτής της αφηγημένης ιστορίας που ξανα-αφηγείται η Ντίκινσον το επίκεντρο γίνεται αυτή η ίδια η τροπικότητα της αφήγησης που δεν είναι άλλη από την κολακεία που νιώθουμε οι υποταγμένοι στην παράδοση μιας συνέχειας...Τι θα έλεγες δηλαδή αν υποταγμένοι παραμένουμε όσο δεν τολμούμε να "σπάσουμε" αυτούς τους τρόπους της αφήγησης να ξαναδημιουργήσουμε τη δική μας αφήγηση αποχωρισμένοι από τους παραδοσιακούς τρόπους...Και αν κρίνω και από αυτό το ποίημα της Ντίκινσον παρέμενε έγκλειστη στη δική της καινοτομία- αυτή τη τομή στη συνέχεια- παρέμενε έγκλειστη για εκείνους που παραμένουν στη συνέχεια ενώ εκείνη είχε να αναμετρηθεί με την τόλμη να δημιουργήσει μια ασυνέχεια στους μέχρι τότε τρόπους της ποιητικής γραφής ελπίζοντας πως κάποτε θα την τολμήσουν τα επόμενα παιδιά σαν μεγαλώσουν
Η αγωνία της επίδρασης, τα κρυμμένα ποιήματά της, η θεολογική κατάρτιση του πατέρα της και η θεολογία που στοιχειώνει το οικογενειακό της περιβάλλον είναι αυτά στα οποία η ΄Εμιλυ αντεπιτίθεται με την επίθεση της ειρωνείας και την υπαρξιακή ένταση της μοίρας της που ενώ δεν θα είναι διαφορετική από των υπολοίπων ανθρώπινων όντων της θέτει διαρκώς το ερώτημα ποιο είναι το νόημα αυτής της τόλμης να κάνει την ασυνέχεια...
Ναι, ίσως πρέπει μην έχοντας τίποτα άλλο να ανακαλύψεις, αν υποταχθείς στην παράδοση, ή αλλιώς στους κυρίαρχους τρόπους έκφρασης, παρά μόνον να νιώθεις κολακευμένος μέσα σε μια τυραννία καλύτερα δίχως προηγούμενο να υποταχθείς σε αυτό που θέλεις να πεις εσύ στους επόμενους μέσω μιας τομής, μιας ασυνέχειας... Είναι εκείνο που της είχε πει και ο δάσκαλός της (στα Master Letters)πως ο κόσμος της δεν είναι έτοιμος να διαβάσει τα ποιήματά της...
Η γυναίκα που τολμά την ασυνέχεια κλεισμένη από την τυραννία που καλά - καλά μήτε τον άλλο διαφορετικό δεν θα ανεχόταν εύκολα τον ίδιο αιώνα (19ος)τον Ουίτμαν...
Καλή χρονιά και πάλι
σε φιλώ γλυκά
Βαγγέλης Ιντζίδης
υγ σου προτείνω ως αντίχαρη της χάρης που μου έκανες με αυτή την ανάρτησή σου μια -για μένα-αριστουργηματική ποιητική σύνθεση-νουβέλα, μόλις 39 σελίδων, τη Βασιλική, εκδ.Πολις)

Ανώνυμος είπε...

Στη Ντίκινσον ο Αβραάμ θυμίζει το αφιέρωμα τού Σωκράτη "τω αγνώστω θεώ".
Πράγματι ίσως είμαστε αφηγημένοι ωστόσο συχνά ζούμε με διλήμματα ευτυχώς.