Η Έκτη Καρυάτιδα: η κληρονομιά των (χαμένων) αρωμάτων...

Επέστρεψα πριν μερικές ώρες από την Έκτη Καρυάτιδα, την παράσταση με την Σοφία Φιλιππίδου στο Θέατρο Άλμα…
Γοητευμένη από την παράσταση βεβαίως, το κείμενο, την ιδέα, την ιδιαίτερη ματιά της σκηνοθεσίας εις τρόπον ώστε να επιθυμεί η παράσταση να είναι μια εικαστική κατασκευή, μια δημιουργία πέρα και πάνω τον «λόγο»…

Μέσα σε αυτό το λιτό λευκό σκηνικό - με την μαύρη βαφή/γραφή/ καπνό άνω θρώσκοντα στον τοίχο – η λευκοντυμένη  Σοφία  Φιλιππίδου ως Ελένη Βουτυρά, ξεναγός, περιφέρεται σαν αερικό, φιγούρα σε ζωγραφικό πίνακα, μαζεύοντας απαλά την ουρά από το μακρύ χιτώνα της, τυλίγεται, ξετυλίγεται γύρω από το ένδυμά της και με μια συγκλονιστική ερμηνεία ανατρέπει το λεπταίσθητο «στήσιμο» και την κυριαρχία της εικόνας υπέρ του λόγου.

Καταφέρνει να δημιουργήσει συγκίνηση και έκσταση από το νόημα και όχι μόνο από το θέαμα…
Η ξεναγός που τάχθηκε να φυλάει Θερμοπύλες, το σπιτάκι της δηλαδή που βρίσκεται μπροστά από το Μουσείο της Ακρόπολης που θα απαλλοτριωθεί γιατί κόβει τη θέα…

Η ξεναγός – εξηγήτρια – η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας που προσκολλάται στην επιφάνεια στην αγοραία σχέση με το παρελθόν και τα μνημεία, στην ξενάγηση – πώληση, και που ωστόσο παίρνει την αποστολή της σοβαρά, είναι ευσυνείδητη και  μετατρέπει – παρά τους γέλωτες των θεατών που την εισπράττουν ως γραφική φιγούρα  της επιθεώρησης κάποιες φορές – μετουσιώνει  την σχέση με τους αρχαίους θεούς σε ουσιαστικό βίωμα που υπερβαίνει το τουριστικό προϊόν…
Η ξεναγός προσεύχεται  - απευθύνει δέηση στον Ποσειδώνα και την Αφροδίτη, λατρεύει σαν αδελφή της την Κουροτρόφο Αρτέμιδα της Βραυρώνας και με λεπτότατο αυτοσαρκασμό παίρνει την εκδίκησή της για την εμπορευματοποιημένη «άλωση» της Ελλάδας από τον τουρισμό…

Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, με πνευματικές οφειλές στην Εκάβη από το Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή θα τολμούσα να πω, όπου η Σοφία Φιλιππίδου, μονολογεί και διαλέγεται με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου καταφέρνοντας να ζωντανέψει τις σκιές τους επί σκηνής, ως νέα Εκάβη, ως Τρωάδα θρηνεί με ήχους – οιμωγές για την απώλεια, την ερήμωση, τα νέα πανταχού ερείπια – κυκλοφορεί με μια μύτη που στάζει διαρκώς από τα δάκρυα και το συνάχι, έχοντας απωλέσει – το δηλώνει κατηγορηματικά -  την όσφρηση, την μοναδική από τις πέντε αισθήσεις που την φέρνουν σε επαφή με το παρελθόν, με το αλφάβητό της, με τα αρώματα, με τα μπαχαρικά του μαγαζιού του προγόνου της – του παππού…
Το παρελθόν, που δεν μπορεί να προσεγγίσει παρά τουριστικά, γίνεται κάποια στιγμή παρανάλωμα πυρός, για να εισπραχθούν με απάτη  ασφάλιστρα…Μια τραγική μεταφορά για την εκμετάλλευση της σχέσης των νεοελλήνων με το παρελθόν τους.
Και η γραφική – τραγική μορφή της ξεναγού, στο τέλος, ταυτίζεται απολύτως με την Καρυάτιδα την θέση της οποίας αποφασίζει να πάρει στο Ερεχθείο, σε μια κορύφωση του τέλους που θυμίζει ανάληψη στους ουρανούς….
Εύγε σε όλους τους συντελεστές της παράστασης και ιδιαιτέρως στην κυρία Φιλιππίδου για το βάρος που σήκωσε με τόση αλαφράδα και σοφία στους ώμους της….

Πληροφορίες για την παράσταση:

«Η ΕΚΤΗ ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ»
ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΦΑΛΗ

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία – σκηνικά - κοστούμι - φωτισμοί: Κώστας Τσόκλης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια

Με τη Σοφία Φιλιππίδου

ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΜΑ»
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15 –17
τηλέφωνο: 210-5220100

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ.

Φωτογραφίες από:
http://1.bp.blogspot.com/-hOnVz5CTr8s/T1acf0ChmqI/AAAAAAAAEqY/dwEEKtomc5s/s1600/DSC00045A_resize.JPG

http://www.lifo.gr/uploads/image/374545/sofia.jpg