Ο κηπουρός είπε στην τριανταφυλλιά: Πού θέλεις να σε φυτέψω; Έχω ένα κήπο
δροσερό όπου έχω κρατήσει μια γωνιά ολόδικιά σου. Προστατευμένη από τους
ανέμους και ένα τοίχο – αν θες να
αναρριχηθείς – ο ήλιος θα σε ζεσταίνει απ’ την αυγή…
Έχω όμορφα μαρμάρινα αγάλματα, φαύνους και νύμφες να σου κάνουν συντροφιά, ένα
μικρό συντριβάνι να σου ψυθιρίζει λόγια αγάπης – και ένα αηδόνι έτοιμο να
θυσιαστεί από έρωτα για χάρη σου...
Το έδαφος έχει τα κατάλληλα ορυκτά για να στραγγίζουν το νερό και χώρο για να
είσαι στην κατάλληλη απόσταση από τις όμοιές σου, να τις κοιτάς και να μη
νιώθεις μοναξιά, αλλά να μην σε αγγίζουν τα αγκάθια τους και να πληγώνουν το
κορμί σου…
Η τριανταφυλλιά δεν απάντησε και εκείνος ξαναρώτησε:
Έχω ένα κήπο κάτω
από τη γη, σε ένα πηγάδι…Ο τρούλος του φωτίζεται με ένα πράσινο φως από τις
αποικίες των μυκήτων του χώματος, μια υπόγεια λίμνη με χρυσόψαρα στο κέντρο του
και λωτούς μονίμως ανοιχτούς για να μην περνά ο χρόνος. Για συντροφιά σου θα
έχεις παράξενα φυτά του σκότους και εσύ
θα είσαι η βασίλισσα…
Μια θερμή πηγή θα
φροντίζει να μην κρυώνεις ποτέ, μέρα – νύχτα και ένα τυφλό αηδόνι θα έρχεται να
σου τραγουδά τις αγαπημένες σου μελωδίες της αυγής για να μη σου λείπει το
ξημέρωμα…
Η τριανταφυλλιά
δεν απάντησε και εκείνος ξαναρώτησε:
Να σε πάρω μαζί
μου στο βυθό; Σε μια φυσαλίδα να είσαι
μόνη εσύ αρχόντισσα ανάμεσα στα κοράλλια,
να μαζεύεις και να απλώνεις
ανάλαφρα τα πέταλά σου σαν τις πτυχές του πλουσιότερου νυφικού, να
έρχονται οι γοργόνες να σου κάνουν συντροφιά και να ακούς τη μελωδία τους που
αυτί θνητού δεν άκουσε ποτέ και έζησε; Να βλέπεις από μακριά τους βουτηχτές να
αψηφούν τον κίνδυνο μπροστά στην λαχτάρα του ακατέργαστου σφουγγαριού, να σε
κοιτούν και να θαρρούν πώς ονειρεύονται, να γίνεις θρύλος και να σε τραγουδούν
οι ναυτικοί, να θέλουν όλοι να σε αποκτήσουν, να ξεπεράσεις σε φήμη το
γιούσουρι, το όνομά σου να είναι πόθος…
Η τριανταφυλλιά δεν απάντησε και εκείνος ξαναρώτησε:
Να σε πάρω μαζί
μου στην έρημο; Να σε μεταφέρω σε ένα ξύλινο κιβούρι που θα έχω πάντα μαζί μου,
να σε ταξιδεύω στη ράχη της καμήλας μου, να σε κοιμίζω τα βράδια στη σκηνή μου,
να ξεχνούν να αλλάξουν δέρμα οι έχιδνες της ερήμου στο πέρασμά σου, να αλλάζει
τόνο ο βόμβος της αγριομέλισσας από τη ευωδία σου. να σε ονειρεύονται οι πιλότοι
που πέφτουν εκεί με τα αεροπλάνα τους, να σε επαινούν οι βεδουίνοι στα
τραγούδια τους…
Στο τέλος η τριανταφυλλιά
είπε:
Όπου και να με φυτέψεις, σε όποια τρυφερή
φωλιά και να με βάλεις να πλαγιάσω θα το δεχτώ. Θα χαρώ που η φυτική μου ύπαρξη θα γίνει η αφορμή να δικαιωθεί η φροντίδα και η επιμονή του
κηπουρού, να πιστέψει ξανά ο κόσμος στην
ύπαρξη των κήπων. Να μάθει να μην αντιστέκεται
στην έλευσή τους …
Εικόνες από: http://keepsakecrafts.net/blog/crafts/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου