Σας ποθώ και το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς: Γέλιο το ανατρεπτικό, γέλιο το απελευθερωτικό, γέλιο το παρήγορο, στην παράσταση «Όθων και Ποθούλα»

O Νίτσε θαρρώ ήταν που είχε πει, ότι μπορεί να καταλάβει γιατί μόνοι οι άνθρωποι γελούν και τούτο επειδή υποφέρουν τόσο βαθειά που αναγκάστηκαν να εφεύρουν το γέλιο…
Τούτο δεν εξαντλεί βεβαίως το πλήθος των εξηγήσεων και των μηχανισμών του γέλιου και του κωμικού και πόσο έχουν απασχολήσει τους φιλόσοφους και τους ψυχολόγους και τους νευροφυσιολόγους από την εποχή του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα…
Γέλιο το μυστηριώδες – το  μυστήριο –  το απελευθερωτικό, το παραμυθητικό – το  παρήγορο, το λυτρωτικό, το  ανεξήγητο και τόσο δύσκολο να του  παραδοθείς την εποχή του γκροτέσκου και του πληθωρισμού του εξυπνακισμού, της εύκολης ατάκας και της εκμετάλλευσης της σημερινής τόσο δύσκολης και επώδυνης κοινωνικής συνθήκης…
Πόση τέχνη χρειάζεται από τον κωμικό – τον συγγραφέα αλλά και τον ηθοποιό του θεάτρου -  ώστε να μην ξεφεύγει από την συνθήκη αυτή, την επώδυνη την σημερινή, αλλά και να μην της παραδίδεται δέσμιος. Να δραπετεύει ηρωικά και με τέχνη, να παρωδεί – τι τέχνη αυτό – και να ταξιδεύει αλλού τον θεατή, να τον οδηγεί στην κάθαρση, στην λύτρωση στην διανοητική και αισθητική απόλαυση…
Τα παραπάνω για να μεταφέρω την αίσθηση από την παράσταση Όθων και Ποθούλα, του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή με τον ίδιο και τη Σοφία Φιλιππίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, που παρακολούθησα χτες  στο Θέατρο Δημήτρης Χορν.
Γέννημα της σημερινής κρίσης μια και ο «Όθων» Μολοχάνθης   είναι ένας βιοτέχνης που έχει χρεωκοπήσει και έχει αναγκαστεί να μετακομίσει στο Κουκάκι με τη σύζυγό του και την κόρη του. Εκεί τους επισκέπτονται οι προηγούμενοι ένοικοι του σπιτιού, ένας αντάρτης του ΕΛΑΣ που κρύβεται εκεί από το 1942 και η Ποθούλα Ραρράκου  μια κυρία των τιμών της Αμαλίας με τον Λάζαρο, τον φίλο της αξιωματικό της Χωροφυλακής, ορκισμένο εχθρό της Βαυαροκρατίας…
Και «στο όνειρό του επαναστάσεις ζητεί» όπως έλεγε κάποτε ο Βολφ Μπίρμαν, μια και ο Όθων αυτοσαρκάζεται για την πτώχευσή του για τον επιφανειακό χαρακτήρα της κόρης του και της πανέμορφης παρά την ηλικία  συζύγου του (πρώην σταρ Ελλάς της οποίας απειλεί ότι θα πουλήσει την κορδέλα της βράβευσης, που την υποδύεται η γοητευτική Βέρα Κρούσκα) αλλά είναι τραβάτεμεκιαςκλαίω όταν τον επισκέπτονται τα φαντάσματα του σπιτιού, ο  Εαμίτης – και η Ποθούλα Ραρράκου την οποία υποδύεται η Σοφία Φιλιππίδου και προβάλει σε αυτόν, τον εκπεσόντα μικροαστό, τον Καβαλλάρη που αντιμετώπισε τον Κριεζή, αυτόν που θα την βοηθήσει -  εκείνη την κυρία επί των τιμών αλλά κατά βάθος ρομαντική  λήσταρχο - να καταλάβουν τα ανάκτορα και να ανατρέψουν τον Όθωνα και την Αμαλία…

Αυτός θα γίνει αυτός που θα την ποθήσει, όπως και εκείνη ποθεί αυτόν…
Ταξίδι στην ιστορία, στον ηρωισμό, στη ματαιότητα, στα ανθρώπινα πάθη, λεπτή και καλόκαρδη ειρωνεία…
Ένα εξαιρετικό κείμενο, εξαιρετικές ερμηνείες…
Κυρίαρχες και απολαυστικές οι δύο φιγούρες των πρωταγωνιστών – Σοφία Φιλιππίδου και Σταμάτης Φασουλής, σπουδαίοι και οι δύο απολύτως συντονισμένοι στο γαΪτανάκι της σαγήνης του κοινού, του αυτοσαρκασμού και της ειρωνείας – με αυτοσαρκασμό χειρίστηκαν και το γκροτέσκο αναδεικνύοντας καλόγνωμα τις απελευθερωτικές του ιδιότητες…Ανέβασαν τον πήχυ των απαιτήσεων και οδήγησαν  το κοινό από το ξέφρενο γέλιο – να ξεχάσει τα προβλήματα – ίδια με του πρωταγωνιστή , στο γλυκό στοχασμό, στην νοσταλγία, στο σεβασμό του εαυτού του…
Τα καλύτερα έχω να πω για όλους τους συντελεστές της παράστασης...
Βέρα Κρούσκα, Θανάση Αλευρά, Σοφία Φαραζή και  Κωνσταντίνο Καρβέλη, τους ηθοποιούς αλλά και τις Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, Ντένη Βραχλιώτη και Μελίνα Μάσχα που είχαν αναλάβει τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους φωτισμούς.

Πόλυ Χατζημανωλάκη
Ιανουάριος 2013

Λεπτομέρειες για την παράσταση εδώ:
http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10021512

Φωτό από: http://1.bp.blogspot.com/-di_NYvHR9VA/UK9awt4fm0I/AAAAAAAAu2I/a8Bq3rVCkjE/s1600/othon&pothoula.jpg