Ονειρεύτηκα πως συνάντησα πάλι τον Ανδρέα Κάλβο

Μια βραδιά ονειρεύτηκα πως συνάντησα πάλι τον Ανδρέα Κάλβο. Βρισκόμουν στην Αίγυπτο, στις Πυραμίδες. Εκείνος, οδηγούσε μια άμαξα σαν άρμα και η μορφή του ήταν όπως περιγράφεται στο διαβατήριό του: Ανάστημα 5 πόδια και 6 ίντσες, μαλλιά μαύρα, μύτη λίγο χοντρή, μέτωπο απογυμνωμένο, γένια μαύρα, πιγούνι στρογγυλό, πρόσωπο ωοειδές, χροιά φυσική. Σταμάτησε την άμαξα που οδηγούσε και μου είπε. Ανεβείτε. Θα σας οδηγήσω στις πηγές του Νείλου.
Φυσικά και ανέβηκα στην άμαξά του, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω αυτό. Και στο όνειρο ακόμη γνώριζα, ότι οι πηγές του Νείλου είναι μια αυταπάτη, μια μάταια ελπίδα. Υποτίθεται ότι βρίσκονται στη λίμνη Βικτώρια, στην περιοχή που ανήκει στην Ουγκάντα. Ο Ανδρέας Κάλβος όμως, με διαβεβαίωσε ότι εκείνος γνώριζε τις «μυστικές» πηγές. Ήταν πολλές, πλήθος και δεν μπορούσες να τις εντοπίσεις στο χάρτη. Καταλάβαινες όμως την παρουσία τους από τους υδρατμούς που γέμιζαν την ατμόσφαιρα, όταν ακολουθούσες αργά με το δάχτυλο τη ροή του ποταμού. Το χαρτί του χάρτη σγούραινε από την υγρασία και δεν μπορούσες πια να τον διπλώσεις.
Ο ήλιος ήταν έτοιμος να δύσει και τα χρώματα της Δύσης στην Αφρική διατηρούνται ώρες μετά στον ορίζοντα…
Όταν ξύπνησα δεν θυμόμουν τη συνέχεια του ονείρου, δεν θυμόμουν την χροιά της φωνής του. Εκ των υστέρων είπα, ότι είχε μια ελαφριά Βρετανική προφορά αλλά αυτό μάλλον το φαντάστηκα. Φαντάστηκα επίσης ότι μου μίλησε για τη μοναξιά του τόσα χρόνια απομονωμένος στο Λάουθ της Αγγλίας, εκεί που ήταν ο τάφος του, άγνωστος χρόνια τώρα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί εγώ τον είδα νέον, ούτε τριάντα ετών δεν ήταν σαν να είχε βγει από ταινία των αδελφών Ταβιάνι, εξόριστος καρμπονάρος, στο άνθος της ηλικίας του.

Σκέφτομαι παραστάσεις άστρων κι εγώ
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες
ή όπως εκείνες που είχαν πλεγμένη τη φωνή σου
Στο στερέωμα του Αφρικάνικου ουρανού
Για να ξυπνά με την ιδέα σου ο Σεφέρης
Η σιωπή εγώ, η μυστική ευτυχία της συνάντησης
Αγαπημένο πνεύμα
Να καλύψω το κενό και την αυθαιρεσία του ονείρου πρέπει
μια ιστορία να μαστορέψω, να αναπληρώσω ό, τι λείπει
Θησαυρίζοντας από τις Ωδές
τη βαρύτητα των συμβόλων να αλαφρύνω
σαν πουλί που μετακινείται τη νύχτα στον ύπνο του
Να μυρίσω βραδινό ουρανό
Πνεύμα ανέμων
Ζefiro torna
φιλεί το ίδιον κύμα...
ως ελαφρά όνειρα βρέφους
οι ελπίδες των θνητών
διαλύονται
Στήθος παρθένων
Βάθος πελάγου

Πάμε στις πηγές του Νείλου,
Να πάμε…
Στο βάθος


Πόλυ Χατζημανωλάκη
Ιούνιος 2013