Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Αθηναϊκή συνοικία




Έμαθα πια τα κατατόπια της ξένης γειτονιάς
Εκεί προτιμώ να βρίσκομαι
Ζω στους δρόμους 
Μεταξύ αγνώστων κι εγώ
Με συνήθισαν
Τον σκύλο που κλαίει στο μπαλκόνι
απαρηγόρητος
Να ακούω
Όπως περνά η μέρα
Και τους περαστικούς να τον καθησυχάζουν
με γλυκόλογα, από μακριά
Ένα παιδάκι που ξέφυγε από το χέρι του παππού και χάθηκε
Το βρήκαμε και το ρωτούσαμε
Να ξεχαστεί, να μην κλαίει μέχρι να βρεθούν οι δικοί του
Οι γυναίκες που συνομιλούν με τα καρότσια της λαϊκής
αδειανά στο πλευρό τους
Πάντα μου θυμίζουν κάτι άλλο
Κι εγώ εκεί που τα βλέπω
Δεν είμαι

Πόλυ Χατζημανωλάκη
Ιούνιος 2013



1 σχόλιο:

Costas Papachristou είπε...

Όταν οι στίχοι "ζωγραφίζουν"...