Μια ιδέα δεμένη, ανήμπορη

Κάθομαι ακίνητη σε ένα πάγκο 

Αφόρητος ο πόνος στις αρθρώσεις

Λείπει το νήμα – αυτό λείπει

Το ν (ο) ημα

Που θα με κινήσει 

Να σηκωθώ σαν άνθρωπος

Όρθια 

Σαν έ ν α ς άνθρωπος

Που με μια κίνηση κυκλική 

Επαναφέρει το χρόνο 

Στην αρχή

σαν τίποτα να μην έχει γίνει

Και δεν λείπουν απόψε οι νεκροί

Δεν έφυγαν ποτέ

Μέχρι τότε 

Εσύ

Ακούς τον ψίθυρο σε εκείνη τη γλώσσα

Που δεν έχεις πια πρόσβαση

Σε ένα ξένο στίχο

Που μιλά για αρματωσια της αγάπης στο κορμί σου

Το κορμί μου

Το βούισμα της αγάπης 

Που δεν επιστρέφει 

Δεν φτάνει στα αυτιά των νεκρών…

Τι ξενιτιά αυτή η πατρίδα

Πόλυ Χατζημανωλάκη

Σεπτέμβριος 2013

Φωτό: Πλαγγόνα (κούκλα, νευρόσπαστο από το Μουσείο των Μυκηνών)