Κάθε απόγευμα, κάθεται στο παράθυρο φορώντας πάντα ένα άσπρο πάνινο καπέλο και μαύρα γυαλιά, να κρύβουν το βλέμμα της από τους περαστικούς. Ζει στο ισόγειο ενός τριώροφου στο Άμστερνταμ, στο κανάλι Σίνγκελ. Τα μαλλιά της, λευκή αλογοουρά, δεμένα πίσω με ένα λαστιχάκι, το δέρμα της λείο, λεπτό, άσπρο σαν χασές…
«Δεν έχω τίποτε να κρύψω. Με ωφελεί ο ήλιος αυτή την ώρα της μέρας. Νιώθω τη ζέστη του στα μάγουλα, σαν γάτα των νεκροταφείων είμαι.
Ακούω το σαράκι στο εσωτερικό του σπιτιού, να τρώει τα έπιπλα επί πενηνταοκτώ χρόνια. Σήμερα που σας μιλώ, έχει σταματήσει απότομα. Για πρώτη φορά. Κάτι συμβαίνει.
Καθένας κοιμάται με διαφορετικό τρόπο σε αυτό το σπίτι. Αριθμός επτά. Το γνωρίζετε. Στον τρίτο όροφο μια ξανθιά κοπέλα – δουλεύει σε ένα φούρνο στο κέντρο. Μου φέρνει μηλόπιτες ακόμα ζεστές το απόγευμα. Η αδυναμία μου.»
Έχω μείνει κι εγώ εδώ, της θυμίζω. Να βρω κάτι κοινό μεταξύ μας. Η όψη της, ευγενική και περιπετειώδης, μου θυμίζει την Jane Goodall σε μια από τις φωτογραφίες της αγκαλιά με ένα χιμπαντζή στην Τανζανία ή την Κένυα.
«Έχω μια ανεψιά στους γιατρούς του κόσμου», μου απαντά.
«Έχω ακούσει για ταξίδια. Δεν έφυγα όμως ποτέ από αυτό το σπίτι».
Τότε θα συναντηθήκαμε όταν έμεινα κι εγώ. Μια σύντομη επίσκεψη στην πόλη σας. Πριν πολλά χρόνια. Είχα κοιμηθεί σε έναν υπνόσακο στον τρίτον όροφο. Στο κατώφλι έδεναν τα ποδήλατα. Την άλλη μέρα οι ροδακινιές – και ένας ζουάβος στο Μουσείο του Βαν Γκογκ. Τοπία θερισμού, μια θημωνιά και ένας κίτρινος τοίχος. Το καφέ στην Άρλ. Φωτογράφιζα τα σπίτια νύχτα με ένα τρίποδα. Αντάλασσα χαμόγελα με ανέμελους ποδηλάτες. Ένας Γαλαξίας γεμάτος παράξενους αστερισμούς ο τόπος σας. Θυμάμαι έστριβα τσιγάρο με το ένα χέρι. Ολντ Χόλμπορν. Δεν καπνίζω πια. Σε αυτήν την πόλη χαμογελούν πολύ. Είδα ανθρώπους να μην ντρέπονται να χασομερήσουν, να λιάζονται στην πόρτα τους. Καλημερίζουν τους περαστικούς σαν ισόβιοι ναυτικοί στα ποταμόπλοια. Ένα δάσος από κατάρτια στο κανάλι. Ιπτάμενοι Ολλανδοί σε χαμηλές πτήσεις.
Σας θυμάμαι. Δεν έφυγα ποτέ από εδώ. Επιτρέψτε μου να αποσυρθώ τώρα. Είμαι τυφλή μου λέει. Η έλλειψη όρασης δεν με απασχόλησε ποτέ. Ξέρω ότι έχετε ξαναέλθει.
Η σιωπή όμως από το σαράκι που σταμάτησε είναι ένα μεταφυσικό σκοτάδι που με καλεί να το ερμηνεύσω, με ταράζει. Πρέπει να του αφιερωθώ…
Πόλυ Χατζημανωλάκη
Φεβρουάριος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου