Είχα διαβάσει παλιά τη Μικρά Αγγλία της Ιωάννας Καρυστιάνη, εκείνο με το φορτηγό το πλοίο με τα φουγάρα στο εξώφυλλο, της Άννας Παλιεράκη και όχι αυτό με το γιασεμί στο μπούστο, που κυκλοφορεί μετά την ταινία. Δεν βρίσκω το δικό μου αντίτυπο, δεν βρίσκω παρά μόνο τα Σακκιά της Καρυστιάνη, ενώ ξέρω ότι και την κυρία Κατάκη της έχω, και το Σουέλ, και φυσικά τη Μικρά Αγγλία. Θυμάμαι από την ανάγνωση, τις αντιστάσεις μου, απέναντι στην πυκνή εσωτερική γραφή της… Θυμάμαι όμως κάπου – είναι πολύ ζωντανή η ανάμνηση και τόσο έντονη που τόσα χρόνια είχε επισκιάσει τη μυθοπλασία στο νου μου - που μιλά για τα έντονα συναισθήματα της ερωτευμένης Όρσας και για μια έκρηξη της καρδιάς σαν ρόδι, που σκάει και πετάγονται μικρά μικρά σποράκια σαν ρουμπίνια και πέφτουν σε μια άσπρη (;) επιφάνεια….
Αυτή η εικόνα έκαμψε τις αντιστάσεις μου, είπα υποκλίνομαι, αυτό είναι να «βλέπεις» τα αισθήματα των ανθρώπων, αυτό είναι εικαστικό, και κύλησε μετά η ανάγνωση σαν μυσταγωγία, σαν διαλογισμός…
Έτσι ένοιωσα πάλι μια αντίσταση, όταν η φίλη μου η Χρύσα πρότεινε να πάμε να δούμε μαζί την ταινία. Λέω πώς ο μυθοπλαστικός τρόπος του κινηματογράφου θα αποδώσει αυτήν την τρυφερή μου ανάμνηση; Θα την ισοπεδώσει. Φοβόμουν πολύ. Ωστόσο, το αποφάσισα και χτες είδα την ταινία.
Οι εικόνες που αναρτώ είναι τέσσερα κεντήματα με ναυάγια που σχεδίασε η Ιωάννα Καρυστιάνη και δυστυχώς δεν θυμάμαι ποια κυρία τα κέντησε, εκ των οποίων τα δυο συμμετέχουν στην ταινία.
Να πω τώρα. Πράγματι το βλέμμα του σεναρίου δεν ήταν πια εικαστικό, εικαστικό προς τα μέσα, αλλά μυθοπλαστικό όπως το περίμενα. Όμως, οι διάλογοι, οι εικόνες του τοπίου, η ατμόσφαιρα, έδωσαν τόπο στα συναισθήματα όχι για να αναπνεύσουν, αλλά να εκραγούν, με έναν άλλο τρόπο. Και δεν αισθάνθηκα προδομένη.
Μια έκρηξη της καρδιάς, απαστράπτουσα και σκοτεινή, μια μεγάλη έκρηξη – τρικυμία ήταν όλη η ταινία με τον τρόπο της. Ένιωσα να σποράκια να σκορπιούνται, να θρυμματίζονται, να κυριεύουν το σύμπαν…
Όσο για την αγαπημένη μου εικόνα από το βιβλίο, είχε με τρυφερότητα ενθυλακωθεί σε ένα διάλογο δύο γυναικών, εκεί που η Όρσα περιγράφει το πώς είναι ο έρωτας στη φιλόλογο, την Νανά(;) αν θυμάμαι καλά το όνομά της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου