Η Γυναίκα και το κουνέλι

Η φωτογραφία της κυρίας με το κατοικίδιο κουνέλι του 1911 κάπου στην Αμερική προέρχεται από το Ιστολόγιο Old Picture of the day (http://old-photos.blogspot.com) από όπου έχω κατά καιρούς «δανειστεί» φωτογραφίες. Από εκεί είναι η φωτογραφία του ΄Εντισον με τη συσκευή του στην εναρκτήρια ανάρτηση του blog, από εκεί είναι και η γυναίκα με τη γραφομηχανή στην ανάρτηση με την Υπόθεση ταυτότητας του Σέρλοκ Χολμς και το μυστήριο με την χαλασμένη γραφομηχανή.

Στην ανάρτηση με το κουνέλι, που έγινε στις 6 Οκτωβρίου ο blogger του Old Picture of the day, που πρέπει να είναι εκπαιδευτικός αν κατάλαβα καλά από προηγούμενες αναρτήσεις του σχολιάζει ανάλαφρα το πώς το κουνέλι από κατοικίδιο έγινε φαγώσιμο και πώς κάποια ζώα όπως οι σκύλοι και οι γάτες διατηρούν την προνομιακή ιδιότητα του κατοικίδιου ενώ το πρόβατο η αγελάδα και το κουνέλι από σύντροφοι έγιναν φαγητό. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη τότε στα στάδια της εξημέρωσης των ζώων και αν υπάρχουν εκπεσόντα ζώα που ήταν πρώτα σύντροφοι και μετά αρχίσαμε να τα τρώμε. Η ιδέα πάντως του ανθρώπου που επειδή πεινά αποφασίζει να φάει το σύντροφό του δεν μας είναι ξένη, ούτε προκαλεί αποτροπιασμό. Το αρνάκι του Πάσχα είναι ένα παράδειγμα. Όσοι από μας έχουν ζήσει στην επαρχία, θυμούνται αυτή την αντιφατική σχἐση. Ερχόταν στο σπίτι, το χαϊδεύαμε, το αγαπούσαμε και μετά το συναντούσαμε στο τραπέζι και το τρώγαμε. Όσο σπαρακτική εμπειρία και να ήταν, την ξεπερνούσαμε εύκολα.
Άφησα ένα σχόλιο στο μπλογκ με τις παλιές φωτογραφίες για μια ιστορία κουνελοφαγίας και αγάπης. Πρόκειται για την ιστορία της αγαπημένης του Νταλί την Γκαλά - λέγεται ότι την διεκδικούσε και ο Ζαν Κοκτώ - και το κουνέλι τους. Είχαν λέει ένα κουνέλι, που το αγαπούσαν πολύ, σαν παιδί τους. Το φρόντιζαν, το πρόσεχαν, το χτένιζαν, μπορεί και να το πήγαιναν περίπατο, όπως η κυρία στη φωτογραφία. Από ότι φαίνεται όμως δεν υπήρχαν οι σημερινές ευκολίες στα ταξίδια όπου το κατοικίδιο σε κλουβί ταξιδεύει μαζί με τις αποσκευές στα πλοία – για τα αεροπλάνα δεν γνωρίζω καθόλου τι ισχύει – και έτσι έπρεπε να το πάρουν απόφαση ότι το κουνέλι τους έπρεπε να το αποχωριστούν. Κανονικά ο Νταλί θα είπε το νέο στην καλή του και εκείνη αφού ξέσπασε σε μια κρίση ημικρανίας και δεν ήθελε να τον δει, τόσο που εκείνος φοβήθηκε ότι αυτή τη φορά θα τον εγκαταλείψει, πήρε το κουνέλι της, Αρτούρο το έλεγαν αν δεν απατώμαι, και κλείστηκαν στην κρεβατοκάμαρά της. Τον άφησε για ώρες να βηματίζει απελπισμένος στο διάδρομο και να καπνίζει τα πούρα του, το ένα μετά το άλλο.
Το βράδυ η Γκαλά ξεκλείδωσε το δωμάτιο, πρόβαλε στην πόρτα με τον Αρτούρο στην αγκαλιά, έριξε ένα μυστηριώδες βλέμμα στον Σαλβατόρ και είπε:

"Σήμερα θα φάμε στο μπλε σαλόνι

". Η συνέχεια θυμίζει λίγο Σιωπή των αμνών και το "I have a friend for dinner". Και έτσι λένε, ενώθηκαν οι δυό τους με τον Αρτούρο για πάντα.

Η τρύπα του λαγού του Σαλβαδόρ Νταλί(1)

Ο Νταλί έχει αφιερώσει μια σειρά από λιθογραφίες στην Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, από όπου και η ιστορία με το κουνέλι που περνά βιαστικά και κοιτά την ώρα πριν χωθεί βιαστικά στην τρύπα του και το ακολουθήσει η Αλίκη. Από εκεί προέρχεται και η Τρύπα του Λαγού της φωτογραφίας. Τρύπα του Λαγού ονομάζεται και ένα νεανικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Πήτερ Άμπρααμς (με πολλές αναφορές στο Σέρλοκ Χολμς) και νομίζω ένα λαγούμι του λαγού υπάρχει στο τέλος του μυθιστορήματος της Ευγενίας Φακίνου ποιος σκότωσε τον Μόμπι Ντικ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και ένα βιβλίο του Colin Bruce με τίτλο Τα κουνέλια του Σρέντιγκερ, με θέμα τη θεωρία των παράλληλων κόσμων στην κοσμολογία. Η μανία των επιστημόνων να χρησιμοποιούν κουνέλια για τις μεταφορές και τα παραδείγματά τους - όπως ο Λεονάρντο ντα Πίζα με τα κουνέλια του που ανακάλυψε την ακολουθία Φιμπονάτσι με έκαναν να υποψιαστώ την ύπαρξη μιας μυστική σέκτας, των Λαπίνων που είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με τα κουνέλια. Οι Λαπίνοι εμφανίζονται στις Μέλισσες του Κάλβου, όπου υπάρχει και αναφορά στην ιστορία του Νταλί, της Γκαλά και του Αρτούρο.

(1) Στο http://artsgalleria.homestead.com/Dali/Dali_Rabbit3.jpg