Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα σοκάκια της Πλάκας

13 σχόλια:

Christoforos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Idom είπε...

Αν δεν με τσιμπήσει καμία μέλισσα, θα είμαι παρών!

Καλή ετοιμασία!

Idom

Christoforos είπε...

Αιτούμαι άδειας για κατά βούλησιν προώθηση σε φίλους και γνωστούς με φιλολογικές ανησυχίες!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

@Idom
Δεν πιστεύω να σε τσιμπήσει μ ε χ ρ ι ν α έ ρ θ ε ι ς. Από τη στιγμή που θα έρθεις πάντως μείνε ήσυχος.
Οι δικές μας οι μέλισσες δεν τσιμπάνε, είναι πολύ φιλικές όπως ξέρετε φίλτατε κύριε Idom. Και τους αρέσει πολύ ο χορός.

@ Χριστόφορε,

Είναι μεγάλη μου τιμή - και χαρά - να έλθουν οι φίλοι σου. Δεν χρειάζεσαι φυσικά άδεια. Μακάρι να ήσουν κι εσύ στην Ελλάδα.

Γεφυριστές είπε...

Κυρία Χατζημανωλάκη,

ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε επισκεπτόμενη τους Γεφυρισμούς αλλά και για την προσφορά πνευματικής τροφής.

Πόσο λυπάμαι που βρίσκομαι εκτός Αθηνών. Κατάσταση σπάνια αλλά έτυχε τώρα που θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω εσάς και το έργο σας.

Ωστόσο αυτό δεν είναι εμπόδιο για να διαβάσω τη δουλειά σας για την οποία ήδη μου μίλησε ο αδελφός μου.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι μια ωραία βραδιά!
Α. Μπλάνα

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Αλέκα,

ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο άμεση αντίδραση στο σχολιάκι μου και τα καλά σου λόγια.

Εμένα τιμά η γνωριμία μαζί σου.

Θα τα ξαναπούμε σίγουρα.

Idom είπε...

Μόλις επέστρεψα από την παρουσίαση τού βιβλίου! (Ήταν και η πρώτη "μου".)

Όμορφα ήταν!
Εύχομαι και εις ανώτερα! Δηλ. και δεύτερο και τρίτο και κ.λπ. βιβλία!

Σ' ευχαριστώ Πόλυ!
Idom

chemenv είπε...

Και για μένα ήταν η πρώτη φορά σε παρουσίσαση βιβλίου. Ήταν εκπληκτικό το πόσο διαφορετικά βλέπουν οι άλλοι (φυσικά ο καθένας από το πόστο του, το δικό του "background") κάτι που όλοι έχουμε διαβάσει. Αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της διαφορετικότητας, μια διαφορετικότητα που με την σύνθεση των επιμέρους χαρακτηριστικών της προσπαθεί να οδηγήσει στην ολοκλήρωση.

Το βιβλίο ήταν πολύ ωραίο, με καλύτερο και δυνατότερο σημείο για μένα το γεγονός ότι ξύπνησε μέσα μου την νοσταλγία... Την νοσταλγία για τα νιάτα που αφήνουμε πίσω μας, για την ζωή που προσπερνάμε, για αυτά που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν (είναι έτσι άραγε?)...

Εύχομαι αυτό το βιβλίο να είναι μόνο η αρχή!

Καλή συνέχεια,
Γιάννης

Γιώργος Χατζηαποστόλου είπε...

Φίλη κυρία Χατζημανωλάκη,
Μου αρέσει να κάνω βόλτα στους στενούς δρόμους της Πλάκας, αγαπώ τις μέλισσες, η ποίηση του Κάλβου ασκούσε πάνω μου μια μυστηριώδη γοητεία, χωρίς έως τώρα να καταφέρω να την κατατάξω σε αγάπη έρωτα ή απλή συμπάθεια.
Είδα την πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου σας, αλλά παρακολουθώ ένα απογευματινό πρόγραμμα κατάρτισης - όντας άνεργος - ενώ παραδίδω αυτές τις ημέρες και δύο εργασίες στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου "Σπουδές στην Εκπαίδευση".
Θα διαβάσω το βιβλίο σας και τα ξαναλέμε με την πρώτη ευκαιρία.
Χαίρετε

Αόρατη Μελάνη είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα η παρουσίαση! Ειδικά ο τέταρτος ομιλητής τίμησε τον τίτλο του συγγραφέως και του γλωσσολόγου, ανακαλύπτοντας κρυμμένα νοήματα και συμβολισμούς ενδεχομένως ακόμη κι εκεί που ούτε η ίδια η συγγραφέας φανταζόταν ότι υπάρχουν.

Όπως λέει και ο αγαπητός μου Ουμπέρτο Έκο, το κείμενο είναι αυθύπαρκτο και δημιουργεί τις δικές του εντυπώσεις.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

@ Idom
Εγώ σε ευχαριστώ που ήρθες και που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις τόσο προσεκτικά τις μέλισσες. Σου υπόσχομαι να δω και γω με την ίδια προσοχή τα σχόλιά σου. Έριξα ήδη μια ματιά. Δεν διαφωνώ με αρκετά από αυτά που λες, που άλλωστε τα είχε επισημάνει και ο Ροβιθέ. Έχω την αίσθηση ότι για παρόμοιους λόγους δεν του αρέσει το « Μέχρι το τέλος του κόσμου» του Βέντερς. Αν διαβάσεις το προηγούμενο ποστ μου και το εκτενές σχόλιό του θα δεις νομίζω ανάγλυφα τη διαφωνία στις απόψεις. Εγώ βλέπω σύμβολα - ονειρικές μορφές- προσπαθώντας να προσεγγίσω μια αίσθηση ανάμνησης. Εσύ και εκείνος βλέπετε χαρακτήρες. Αυτά προς το παρόν αλλά με βάζεις σε σκέψεις.

@giannis ,
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Και εσύ από θετικές επιστήμες λοιπόν!!
Εννοείται ότι ο καθένας έχει τη γνώμη του ανάλογα με τις προηγούμενες αναγνώσεις του και με τις εμπειρίες του όταν διαβάζει ένα βιβλίο. Χαίρομαι αν οι μέλισσες καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας όχι μόνο για το 19ο αιώνα και το άτονο τοπίο του Λινκολνσάιρ αλλά και για το δικό μας παρελθόν για αυτό που όπως λες δεν ξανάρχεται.

@ Gde_x,

Πολύ λυπάμαι για αυτό που μου είπες για τη δουλειά σου. Εύχομαι όλα να διορθωθούν όσο γίνονται πιο σύντομα. Πάντως σε συγχαίρω που δεν το βάζεις κάτω, και δεν εννοώ τα σεμινάρια και την επαγγελματική κατάρτιση αλλά το ιστολόγιό σου. Αυτό δείχνει άνθρωπο που κοιτάει την ουσία και δεν παραδίδει τα όπλα. Σου εύχομαι καλή επιτυχία στις προσπάθειές σου.

@ Αόρατη μελάνη,

Χάρηκα ειλικρινά για τη γνωριμία. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθες. Αν αυτή που μου συστήθηκε την Τετάρτη ως αόρατη μελάνη ήσουν όντως εσύ.

Φυσικά και είναι έτσι όπως τα λέτε με τον αγαπητό και σε μένα Ουμπέρτο της Μπολώνια. Ποια είμαι εγώ που θα διαφωνήσω ότι το κείμενο είναι κείμενο και στέκεται μόνο του από τη στιγμή που γράφτηκε; Πριν μάλιστα από τον Ουμπέρτο της Μπολώνια τα είχε πει αυτά ο Πλάτων στο Φαίδρο ανησυχώντας για το ότι ο γραπτός λόγος θα έμενε μόνος του, χωρίς τον πατέρα (ή τη μητέρα) που τον παρήγαγε και χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Την εποχή εκείνη βέβαια δεν υπήρχαν τα blogs.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή κυρία Χατζημανωλάκη,

δεν τα κατάφερα να παρευρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου σας, όμως έχω ήδη αρχίσει να διαβάζω τις "μέλισσες"...πολύ ωραίο βιβλίο, νοσταλγικό...

εύχομαι καλή συνέχεια και στα επόμενα...

χαιρετισμούς στο Γιάννη

Σας ευχαριστώ
Δήμητρα Μπουζαρέλου

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Δήμητρα,

ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ελπίζω να συναντηθούμε κάποια στιγμή.

Πόλυ