Η είδηση (1) κυκλοφόρησε από διάφορα ειδησεογραφικά πρακτορεία και εμφανίστηκε στα δελτία ειδήσεων και στο ίντερνετ: Ένας ιρακινός δημοσιογράφος πέταξε το παπούτσι του στον πρόεδρο Μπους κατά τη διάρκεια της αιφνιδιαστικής του επίσκεψης στη χώρα. Τα πρακτορεία, σχολιάζοντας το γεγονός, απέδωσαν την πράξη στην αραβική κουλτούρα, λέγοντας ότι σήμαινε απλά περιφρόνηση, μια και στην παράδοση των Αραβικών χωρών το να δείχνεις τις σόλες των παπουτσιών σου σε κάποιον αποτελεί δείγμα περιφρόνησης. Νομίζω μάλιστα ότι το να μην πατάς με τις σόλες των παπουτσιών σου σε ένα ιερό χώρο όπως το τζαμί είναι σημάδι σεβασμού.
Στην ίδια λογική, σεβόμενος δηλαδή τις μουσουλμανικές παραδόσεις, ο Τούρκος πρόεδρος κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα τη στιγμή που τον οδηγούσαν στην θέση του στην τιμητική εξέδρα, έσκυψε και σήκωσε από κάτω την πινακίδα με την εικόνα της Τουρκικής σημαίας, το σημάδι που θα έδειχνε τη θέση του κατά το πρωτόκολλο για να μην την πατήσει με τις σόλες των παπουτσιών του.
Η συνέχεια του γεγονότος της Βαγδάτης δόθηκε στην Παλαιστίνη (2), όπου εκατοντάδες Παλαιστίνιοι , κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων εναντίον του τείχους που έχει υψώσει το Ισραήλ στη δυτική όχθη, μιμούμενοι κατά πάσα πιθανότητα τον Ιρακινό δημοσιογράφο, ντυμένοι Άγιοι Βασίληδες άρχισαν αντί για πέτρες όπως συνήθιζαν να πετούν γλυκά και παπούτσια στους Ισραηλινούς στρατιώτες.
Η είδηση – πριν ακόμα γίνει γνωστή η αντίδραση των Παλαιστινίων - κυκλοφόρησε φυσικά και σχολιάστηκε και στα ελληνικά ιστολόγια. Κάποιος μπλόγκερ (1) μάλιστα συνέδεσε το περιστατικό αυτό με τα πρόσφατα επεισόδια στην πόλη μας και δήλωσε χαριτολογώντας ότι «το περιστατικό, πάντως, ξεκίνησε νέα μόδα στην Υφήλιο, καθώς οι αντιεξουσιαστές διαδηλωτές, αντί για πέτρες και αυγά πετάνε πλέον σκαρπίνια, μπότες και τσόκαρα, που όχι μόνο είναι πιο εύστοχα, αλλά δίνουν και ξεχωριστό "χρώμα" στα επεισόδια. Ήδη, στην Αθήνα, ομάδα κουκουλοφόρων λεηλάτησε το τμήμα υποδημάτων στα Notos Galleries και το Attica, για να μαζέψουν πυρομαχικά, μια και οι πέτρες στο Σύνταγμα είναι
πλέον δυσεύρετες...»
Το νέο πληροφορήθηκα κι εγώ από το ιστολόγιο φίλου το οποίο παρακολουθώ και όπου επρόκειτο να αφήσω το σχόλιό μου αν ο φίλος δεν κατέβαζε την ανάρτηση.
Επανέρχομαι όμως στο σχολιασμό μου. Δεν πιστεύω ότι το πέταγμα των παπουτσιών είναι καινούργια μόδα. Αντιθέτως αποτελεί μια ξεχασμένη μορφή αντίδρασης από το 19ο αιώνα. Η χρήση του παπουτσιού ως όπλου των καταπιεσμένων μπορεί να πήρε μεγάλη δημοσιότητα με το επεισόδιο με τον Ιρακινό δημοσιογράφο, αλλά δεν είναι κάτι που προέκυψε τώρα. Να θυμηθούμε κατ’ αρχήν την Ελλάδα κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, όπου βέβαια το χαρακτηριστικό παπούτσι της εποχής ήταν το τσαρούχι. Μια και η μύτη του τσαρουχιού κατέληγε σε ένα μυτερό καρφί, που καλυπτόταν από τη φούντα για να μη φαίνεται, ήταν ένα πρώτης τάξεως όπλο του ραγιά. Φαντάζεστε τι θα ένιωθε ο συμβολικός Ιταλός στις αφίσες όταν έτρωγε στα οπίσθιά του την κλωτσιά από τον τσολιά.
Η πιο σπουδαία σχέση όμως του παπουτσιού ως όπλου με την αντίσταση των αδυνάτων είναι ότι το παπούτσι (σαμπώ) ότι κρύβεται στην ετυμολογία της λέξης σαμποτάζ. Σαμπώ είναι φυσικά τα τσόκαρα, τα χοντρά αυτά ξύλινα παπούτσια.
Χωρίς φυσικά να μπορώ να εγγυηθώ για την απόλυτα ορθή ετυμολογία του όρου, απλά μεταφέροντας φήμες από την wikipedia (5) αναφέρω ότι το σαμποτάζ έχει τις ρίζες του στο κίνημα των Λουδιτών (6) . Το κίνημα αυτό αναπτύχθηκε κατά τον προ - περασμένο αιώνα, την εποχή των απαρχών της βιομηχανικής επανάστασης και των μηχανοκίνητων αργαλειών, σαν κίνημα αντίστασης στις μηχανές.
Αυτή η αντίσταση είχε την ρίζα της στην υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής λόγω των μηχανών. Οι άνθρωποι δηλαδή κατάλαβαν ότι θα έχαναν τις δουλειές τους, μια και οι μηχανές έκαναν καλύτερα αυτό που είχαν μάθει οι ίδιοι να κάνουν στην εργασία τους. Κατάλαβαν επίσης ότι κάποιοι άλλοι, αυτοί που είχαν τις μηχανές, θα πλούτιζαν χωρίς να δουλεύουν. Συνειδητοποίησαν επίσης ότι οι μηχανές επέβαλλαν διαφορετικούς ρυθμούς στην εργασία, ρυθμούς δικούς τους, τους οποίους ο άνθρωπος έπρεπε να ακολουθεί, πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής του. Είναι γνωστές οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των μικρών παιδιών που τα έστελναν λόγω του μεγέθους τους κάτω από τους αργαλειούς για να μαζεύουν τα νήματα, γεγονός που είχε προκαλέσει τραυματισμούς και ατυχήματα.
Θεώρησαν λοιπόν ότι εχθρός είναι η μηχανή την οποία αποφάσισαν να καταστρέψουν. (Ουδεμία σχέση φυσικά δεν έχει το κίνημα των Λουδιτών με τις σημερινές συγκρούσεις των εξεγερμένων πολιτών με τους αστυνομικούς τους οποίους θεωρούν εχθρούς μια και προστατεύουν μια πολιτεία και ένα σύστημα που τους καταπιέζει και τους συνθλίβει. Ελπίζω να μην είναι τόσο αφελείς ώστε να θεωρούν ότι εχθρός τους είναι ο φύλακας του συστήματος και όχι το ίδιο το σύστημα)
Επιστρέφοντας λοιπόν στις φήμες, στους Λουδίτες σύμφωνα πάντα με την wikipedia βρίσκουμε ότι η αντίσταση εναντίον των μηχανών γινόταν με το να τους πετάνε παπούτσια, τα χοντρά ξύλινα σαμπώ τους ώστε να τις μπλοκάρουν, Αυτό είναι λοιπόν μια εκδοχή της λέξης σαμποτάζ. Η χειρονομία λοιπόν του Ιρακινού δημοσιογράφου και των Παλαιστινίων είναι κατά κάποιον τρόπο μια επανάληψη της περίφημης εκείνης χειρονομίας των Λουδιτών.
Υπέρ του κινήματος των Λουδιτών είχε εκφραστεί και ο Λόρδος Μπάυρον στην παρθενική του ομιλία στο Κοινοβούλιο, δηλαδή στη Βουλή των Λόρδων. Και το τέρας του Φρανκεστάιν της Μαίρης Σέλλευ λέγεται ότι είναι μια αλληγορία κατά της ανεξέλεγκτης χρήσης της Τεχνολογίας και της Επιστήμης.
ΥΓ (επί του πιεστηρίου)
Διαπίστωσα ότι ο ιστολογικός φίλος ανάρτησε πάλι το post για το πέταγμα των παπουτσιών. Σπεύδω λοιπόν να το αναφέρω και να παραπέμψω στο blog του, το οποίο όπως είπα παρακολουθώ:
http://gdimitriouc.blogspot.com/2008/12/blog-post_21.html
Πηγές:
(1) http://peslac.pblogs.gr/2008/12/papoytsi-apo-to-irak-ki-as-einai-mpalwmeno.htm
(2) http://news.pathfinder.gr/world/iraq/522257.html
(3) http://news.pathfinder.gr/periscopio/yperifano_oxi.html
(4) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%B9
(5) http://en.wikipedia.org/wiki/Sabotage
(6) http://www.learnhistory.org.uk/cpp/luddites.htm
(7) http://media-2.web.britannica.com/eb-media/78/8378-004-5A84D35D.jpg
(8) http://cache.daylife.com/imageserve/0gn801j3zM30h/340x.jpg
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΠΥΝΣΟΝ:
Is it O.K. to be a Luddite?
στο:
The New York Times Book Review
28 October 1984, pp. 1, 40-41.
17 σχόλια:
Να που το δοκίμιο του Τόμας Πύνσον υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά:
Τι εστί Λουδίτης
Ακολουθεί και το ποίημα για τους Λουδίτες που έγραψε στα 1816 ο Λόρδος Μπάυρον.
http://www.geocities.com/xpresswaytoyr_skull/atxts/a501.htm
Θαύμα το σαμπώ σου Πόλυ μου.
Ενδιαφέρον θα είχε επίσης αν το συνταιριάζαμε και με το χρόνο χρήσης του για να φέρουμε κοντά και εκείνη τη λαϊκή συνήθεια 'εις τα παλαιότερα των υποδημάτων μου' αλλά και με μια τεχνολογογία της γραφής "σε γράφω εις τα παλαιότερα των υποδημάτων" ή "στα παλιά μου τα παπούτσια" αφού η άλλη επίμαχη και ακατάλληλη προς δημόσια χρήση φράση επισημαίνει το "εκεί που δεν πιάνει μελάνι".
΄Εχουμε και λέμε πως το παπούτσι σαμπώ ή άλλου είδους έχει να κάνει με μια σειρά από κοινωνικές καταστάσεις αντίδρασης και δράσης: "του/της έδωσα τα παπούτσια στο χέρι", χωρισμός ή/και απόλυση, "τσόκαρο", υποτίμηση (συνήθως γυναικείας χρήσης) κ.ά.
Την ίδια όμως στιγμή το υπόδημα ως γοβάκι γίνεται σημάδι αναγνώρισης της Σταχτοπούτας αλλά και φορέας μαγικών, υπερφυσικών ιδιοτήτων, στον παπουτσωμένο γάτο και σε άλλα παραμύθια.
΄Εχεις σκεφτεί πως το παπούτσι- σαμπώ ή άλλο - σαν πολύ να έχει να κάνει με την ανδρική ταυτότητα; καθώς αν δούμε τις μεταφορικές επεκτάσεις και τις ισοδύναμες εκφράσεις του ¨σε γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια" (metaphor effect)μάλλον σχετίζεται και με μια περισσότερη έμφυλη διάσταση της αντίδρασης σε κάτι. Κι ενώ έχουμε Λουδίτες δεν έχουμε Λουδίτισσες άσε που η Μαίρη Σέλλεϋ μίλησε για την καταστροφή της Τεχνολογίας δημιουργώντας ένα αντρικό τέρας τον Φρανκεστάιν από έναν άντρα επιστήμονα.
Από την άλλη το να πετάς παπούτσια και να του δίνεις κάποιου τα παπούτσια στο χέρι (νομίζω πως αυτό είναι μια φράση που περισσότερο προσιδιάζει - από μια πρώτη εξέταση της χρήσης του συγκεκριμένου εκφωνήματος - σε μια γυναίκα που διώχνει από κοντά της έναν άντρα)έχει να κάνει με την άλλη εύχρηστη μεν αλλά και απρεπής "θα σου δώσω τα ...στο χέρι" ή και "έμεινα με το ή/τα ...στο χέρι". Κατά συνέπεια - και λαμβάνοντας υπόψη το περικείμενο της ανάρτησής σου - το παπούτσι και το σαμπώ εμπεριέχουν μια έμφυλη διάκριση που φαίνεται ότι γενικεύτηκε. ΄Οχι;
Εδώ πολλά θα είχε να πει ένας λακανικός ή μία λακανική αναλυτής/τρια ή και ένας αποδομιστής ή και μια αποδομίστρια.
Το δυστύχημα είναι πως οι μισθοί δεν φτάνουν κι έτσι και τα παλαιότερα των υποδημάτων μας δεν είναι διόλου προς υποτίμηση. Κατά συνέπεια δυο επαγγέλματα έχουν μεγάλη πέραση εκείνα των μεταποιητών/τριών ρούχων και των τσαγκάρηδων (να πάλι εδώ έχουμε μια επιμονή ότι το παπούτσι συνδέεται με άντρα να το φτιάχνει). Καθώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να πετάμε παπούτσια, σαμπώ κ.λπ. ενδεχομένως μπορούμε να πετάμε καλοκαιρινές σαγιονάρες (περισσότερο ζαπονέζ=Ιαπωνικές)ή πασουμάκια περισσότερο οικονομικά έως πολύ οικονομικά αν δει κανείς τα καλάθια στις λαϊκές. Κατά συνέπεια από το αντρικό μόριον και το παπούτσι μεταβαίνουμε στο περισσότερο θηλυκό πασουμάκι. Φαίνεται πως είναι η ώρα για τις γυναίκες να αναλάβουν κι εδώ δράση.
Καλά Χριστούγεννα
ΥΓ Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΛΤΣΕΣ ΑΛΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ...ΣΧΕΤΙΚΟ.
Αγαπητή Πόλυ
όπως διαπιστώνεις στην υπογραφή μου απέκτησα δημόσιο όνομα. Το όφειλα στα παιδιά που βγήκαν στο δρόμο και δεν έσπασαν, ούτε έκαψαν, αλλά διαδήλωσαν ειρηνικά.
Απέσυρα για λίγο και ανάρτησα πάλι το κείμενο για τα παπούτσια γιατί θέλησα να κάνω ορισμένες αλλαγές ώστε να με εκφράζει καλύτερα. Ευχαριστώ για την πρόθεσή σου να το σχολιάσεις. Το έκανες άλλωστε με τον καλύτερο τρόπο στην ομώνυμη ανάρτησή σου. Κάθε άρθρο σου είναι μια μικρή διάλεξη και μια σύντομη πανεπιστημιακή εργασία. Έχεις δίκιο: ο "εχθρός" του ανθρώπου αποδεικνύεται πως είναι οι μηχανές. Ειδικότερα στην περίπτωση του απερχόμενου πλανητάρχη, ο εχθρός θεωρώ πως είναι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που εκπροσωπεί. Επειδή όμως το σύστημα είναι απρόσωπο ο εκπρόσωπος του κατεχόμενου λαού (Ιράκ)- ο δημοσιογράφος, στόχευσε το σύμβολο αυτού του συστήματος - τον καημένο τον Μπους - τον μόνο πρόεδρο υπερδύναμης που θυμάμαι, μετά την περίπτωση Γέλτσιν που εκλέχθηκε/τοποθετήθηκε στη θέση του προέδρου για να μην μείνει η θέση αυτή κενή και μόνο!
Βαγγέλη μου έδωσες ρέστα!
Σπάνια έχω διαβάσει τόσο απολαυστικό σχόλιο. Καταπληκτικός!!!
Η Λακανική σου ερμηνεία ακαταμάχητη. Τα παπουτσάκια, πασουμάκια, σκαρπίνια και τσοκαράκια βρέθηκαν φορείς βαρυτάτων συμβολισμών από την «αιχμηρή» γραφίδα σου – αιχμηρό και το τσαρούχι - που θα κάνουν τον πρόεδρο Μπους να νοιώθει άβολα. Αλλά ακόμα και ο περί γραφής συμβολισμός και τα παλαιά υποδήματα που αναφέρεις, συμπλέκεται και εξυφαίνει ένα ευτράπελο με την καταστροφή της μηχανής της ύφανσης – του textile του texte – του τεχνητού κειμένου. Πώς εννοούν άραγε οι αποδομιστές την υφαντική μηχανή;
Σαμποτάζ λοιπόν στους επεξεργαστές κειμένου και στο copy paste.
Η περί υποδημάτων συζήτηση δεν σταματά εδώ, φυσικά.
Η συγκρότηση/εξοπλισμός του Περσέα για να αντιμετωπίσει τη Γοργώ περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα κατάλληλα παπούτσια: Τα φτερωτά πέδιλα του Ερμή τα χαρίζει στον ήρωα πριν την αποστολή του ο θεός. Είτε σαν ερωτικό δώρο, σύμφωνα με τα Αστρονομικά του Υγίνου ή, σύμφωνα με τον Εφέσιο ερμηνευτή ονείρων, τον Αρτεμίδωρο, σαν ψυχική δυνατότητα καταβάσεως και επανόδου από τον Άδη, μια και ο ιδιοκτήτης τους είχε την ιδιότητα του ψυχοπομπού. Με την ιδιότητά του αυτή ο Ερμής έφερε πίσω την Κόρη από τον Κάτω Κόσμο, μια χειρονομία που υποτίθεται ότι επαναλαμβάνουν οι μετέχοντες στα Ελευσίνια Μυστήρια, και φορώντας ένα μόνο σανδάλι. Το ένα σανδάλι, σύμβολο της μύησης στα μυστήρια της Δήμητρας και της Κόρης.
Με ένα σανδάλι μετά την προσπάθειά του να περάσει το ποτάμι μένει και ο Ιάσων έχοντας μεταφέρει στις πλάτες του εκείνη τη γριά που γίνεται όλο και βαρύτερη και που θα μάθουμε αργότερα ότι είναι η ΄Ηρα. Μια δοκιμασία ανάλογη με τη μύηση των Ελευσινίων (και του Αγίου Χριστόφορου που περνά το ποτάμι κουβαλώντας το Χριστό στους ώμους και που ενέπνευσε το Δράκο του Μισέλ Τουρνιέ) που τον καθιστά μονοσάνδαλο, μυημένο και επικίνδυνο για τον Πελία που θα του αναθέσει την αποστολή στη Μαύρη Θάλασσα.
Τα σανδάλια επισφραγίζουν την αρχή της εφηβείας και στον κατ’ εξοχήν έφηβο, τον Θησέα, όταν η μητέρα του τον καλεί να μετακινήσει τον βαρύ βράχο που τα καλύπτει μαζί με το σπαθί του πατέρα του, επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον πρώτο άθλο τη βασιλική του καταγωγή και την υιική του ταυτότητα. Το γοβάκι της Σταχτοπούτας άλλη μια φορά, το γοβάκι της Ροδώπιδος στην Αιγυπτιακή παραλλαγή του παραμυθιού, το παπούτσι, το άκαμπτο αξεσουάρ της υπόδησης, που δεν παίρνει εύκολα το σχήμα του σώματος παρά μόνο αν αντιστοιχεί ακριβώς, αν είναι το σωστό αντίτυπο του ποδιού, επομένως μοναδικό σύμβολο ταυτότητος.
Γιώργο καλησπέρα,
ευτυχώς που επανόρθωσα επί του πιεστηρίου. Είχα ετοιμάσει ένα σχόλιο μόνο για το σαμποτάζ και τη στιγμή που πήγα να το αναρτήσω στο Πολιτισμικό Ημερολόγιο η ανάρτηση δεν υπήρχε. Επειδή το λυπόμουν το σχολιάκι μου έκατσα και έκανα το homework της εισαγωγής με το παπούτσι, βρίσκοντας τις αναφορές από την προσωρινά αποθηκευμένη σελίδα σου. Τίποτε δε χάνεται τελείως ακόμα και αν το διαγράψεις.
Δεν σε ανέφερα στην αρχή γιατί δεν ήξερα αν επιθυμούσες να αναφερόμαστε σε ποστ που είχες διαγράψει.
Τέλος καλό όλα καλά και καλοριζικο το καινούργιο πρότυπο και η καινούργια ταυτότητα.
Ευχαριστώ πάντα για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι καλές γιορτές.
Ο Χρόνος πάντα σέβεται αυτόν που ονειρεύεται
ποιος δεν το ξέρει….
Χρόνια πολλά!!! Δημήτρης Θ.
Saltatempo,
χρόνια πολλά και σε σένα. Ευχαριστώ.
Αγαπητή Πόλυ ακόμα ένα απολαυστικό και πρωτότυπο κείμενο!
Αν θέλουμε, όμως, να δούμε το γεγονος με τον Ιρακινο δημοσιογραφο και το παπουτσι λίγο πιο ρεαλιστικά, το παπούτσι ήταν το μόνο βαρύ και αποτελεσματικό εργαλειο που διεθετε. Διότι, δεν χωράει αμφιβολία ότι πριν μπει στην αιθουσα συντεντευξεων θα του ειχε αφαιρεθεί κάθε τι που θα μπορουσε να κινησει υποψιες. Τα παπούτσια όμως...δεν τα φαντάστηκαν!! Καλά να πάθουν.
Σου εύχομαι χρόνια πολλά και οι καλύτερες μερες να ειναι πάντα αυτες που θα ερθουν.
cynical,
φυσικά και είναι όπως τα λες.
Κουβέντα να γίνεται και να εκδιπλώνουμε οι γράφοντες εδώ ασύστολα τους συνειρμούς μας περί υποδημάτων: Το παπούτσι του Ιρακινού ως όπλο των αδυνάτων.
Αρκεί να μη βγει καμμιά καινούργια ντιρεκτίβα να βγάζεις τα παπούτσια σου, να φοράς ειδικά ρούχα όπως όταν πρόκειται να κάνεις εγχείριση, να σου κάνουν ακτινογραφία και σκάνινγκ για δεν ξέρω γω τι αλλά και πάλι μπορείς να βγάλεις τη γλώσσα.
Χρόνια πολλά, άλλη μια φορά και χαίρομαι που στα "συν" της φετινής χρονιάς είναι και η γνωριμία με μια τόσο συμπαθή, κυνική (;;;), συνάδελφο και blogger.
Να συνδράμω και εγώ λίγο στην υποδηματολογία, θυμίζοντας τον Κρούτσεφ να κτυπάει το παπούτσι του στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών
( http://tomsito.com/blog.php?post=927 )
και τα καρφιά σε σχήμα σταυρού στις σόλες των παπουτσιών των δεισιδαιμόνων αντιηρώων στις περιπέτειες τού Χωκ Φην.
Idom
Πόλυ και αναγνώστες!
Επειδή δεν πρέπει να αφήνουμε τον ακαδημαϊσμό (μας) να μάς αποστοχοπροσηλώνει, ας επισκεφτούμε όλοι τις σελίδες
http://www.shoebushworldwide.com/
http://www.sockandawe.com/
http://bushbash.flashgressive.de/
για εξάσκηση, μετά ας βρούμε μερικά παλιά παπούτσια και...
ξέρετε την συνέχεια!
Idom
Idom,
φοβερός!!!
Εύγε, εύγε για Κρούτσεφ.
Χίλια εύγε για Χωκ Φιν (που είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία).
Μια και μιλάμε για ίχνη από υποδήματα, να προσθέσω και αυτά από τις Κορίνθιες εταίρες που έγραφαν: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ.
Idom,
Φαντάζομαι ότι οι αναγνώστες των Πινακίδων θα αφήσουν κατά μέρος τον ακαδημαϊσμό που τους αποστοχοπροσηλώνει - κάποτε θα φτιάξω ένα λεξικό με τις καταπληκτικές σύνθετες λέξεις σου όπως ¨φατσοβιβλίο¨ - και θα απολαύσουν με την καρδιά τους τα διαδραστικά παιχνίδια που μας έστειλες και φυσικά θα σε ευχαριστήσουν.
Πόλυ, στο πρώτο σου σχόλιο το "link" δεν έχει link!
Idom
Το είδα μετά και έδωσα την παραπομπή στο δεύτερο σχόλιο.
"Ήδη, στην Αθήνα, ομάδα κουκουλοφόρων λεηλάτησε το τμήμα υποδημάτων στα Notos Galleries και το Attica, για να μαζέψουν πυρομαχικά, μια και οι πέτρες στο Σύνταγμα είναι
πλέον δυσεύρετες...»"
Σιγά μην το έκαναν γι' αυτό.
Δημοσίευση σχολίου