Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Η κυρά των περιστεριών: αποχαιρετώντας μια ανεξιχνίαστη φιγούρα των πόλεων



Η κυρά των περιστεριών κάθεται στα σκαλιά του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου του Λονδίνου. Με το γιαγιαδίστικο σάλι στους ώμους και μια κουβέρτα ριγμένη στα γόνατα για το κρύο, με τα λευκά της μαλλιά ,το γλυκό της πρόσωπο – χαρακτηριστική φιγούρα γιαγιάς που θα συντροφεύσει τα δυο παιδιά το Μάικλ και τη Τζέην στον ύπνο, με τη συνοδεία του απαλού τραγουδιού – νανουρίσματος της Μαίρης Πόππινς – Τζούλι 'Αντριους.
Αντιπροσωπευτική φιγούρα της εποχής, τότε που όλη η Αγγλία είχε ανάγκη μια γιαγιά στο πρόσωπο της βασίλισσας Βικτωρίας, περιστοιχίζεται από τις ονειρικές ιπτάμενες νιφάδες της γυάλινης σφαίρας - νιφάδες/περιστέρια και έχει εκπληρώσει την αποστολή της. Τα παιδιά κοιμούνται γλυκά με αυτό το αλλόκοτο τραγούδι, διαφορετικό από τα υπόλοιπα ζωηρά και χαρούμενα άσματα της ταινίας, με την καρδιά γεμάτη στοργή για τα πεινασμένα μικρά στις φωλιές τους. Τα κουρέλια της «γιαγιάς» δεν είναι απειλητικά. Αντίθετα είναι γεμάτα γλύκα και θρησκευτική έκσταση – οι απόστολοι και οι Άγιοι παρατηρούν και εγκρίνουν από ψηλά .

Αυτό το αλήτικο - κοκέτικο καπέλο που φορά, είναι που ξεφεύγει από το σκηνικό της Βικτωριανής ευφορίας . Γιατί η κυρά του Αγίου Παύλου έχει διαλέξει ένα φαρδύ μαύρο αντισυμβατικό καπέλο κι όχι ένα μπονέ ή έστω ένα μαντήλι; Η κυρά των περιστεριών δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στην πραγματικότητα δεν είναι γιαγιά – τι δουλειά έχει μια καθώς πρέπει γιαγιάκα στα σκαλιά της εκκλησίας ξημερώματα; Γιατί δεν κάθεται σπίτι της να πλέκει - όπως το πρόβατο στην Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη - και να λέει παραμύθια στα εγγόνια της; Μια γριά που έχει ξεπορτίσει χαράματα, μια γριά που φοράει καπέλο, δεν είναι μια καθώς πρέπει γιαγιάκα, ίσως είναι επικίνδυνη.
Μπορεί στη Μαίρη Πόππινς η κυρά των περιστεριών να μην αποτελεί απειλή, στο κάτω κάτω είναι καλά κλεισμένη στη γυάλινη σφαίρα των ονείρων, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη Μίλλυ (1), την κυρά των περιστεριών στη Νέα Υόρκη, εκατόν πενήντα χρόνια μετά.
Η Μίλλυ εμφανίζεται νωρίς το πρωί στη γωνία 15ης οδού και Φιφθ ΄Αβενιου αδιάφορη για τα ανήσυχα βλέμματα των περαστικών που απομακρύνονται βιαστικά από τους σωρούς – τα σμήνη - των περιστεριών που συγκεντρώνονται με εκπληκτική ταχύτητα κοντά της μόλις βάλει το χέρι στη σακούλα με τα ψίχουλα.
Εκείνη βγάζει άφοβα το χέρι και τα σκορπά στο δρόμο , ακόμα και ολόκληρα κομμάτια μπάγκελς, μέχρι τα πουλιά να φύγουν χορτάτα. Οι διαβάτες δεν την πλησιάζουν. Φοβούνται ότι με μια της κουβέντα θα στρέψει τα περιστέρια εναντίον τους. Τα περιστέρια είναι επίφοβα. Και η Μίλλυ ακατανόητη, απροσάρμοστη - σίγουρα κακόβουλη. Τι σχεδιάζει άραγε και καταστρέφει έτσι το γαλήνιο κόφι μπρέηκ των υπαλλήλων; Φέρεται σαν να έχει μια αποστολή να εκτελέσει.
Ποια ανάγκη την κάνει να ταΐζει τα πουλιά στον κήπο του Λουξεμβούργου στο Παρίσι; Να κάθεται σε ένα παγκάκι κρατώντας μια πλαστική σακούλα με ψίχουλα στην Πιάτσα Καταλούνια στη Βαρκελώνη;
Δεν εμφανίζεται πια στην πλατεία Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο μια και ο Δήμαρχος άρχισε την εκστρατεία εναντίον των περιστεριών και έχει απαγορεύσει το τάϊσμα τους. Παρά το ότι και στην Αθήνα έφτασαν οι φήμες για τους κινδύνους και την απειλή για τη δημόσια υγεία που αποτελούν τα περιστέρια , στην Πλατεία Συντάγματος όλο και κάνει την εμφάνισή της. Για πόσο όμως; Η παρουσία αυτής της μοναχικής, αλλόκοτης - ανατρεπτικής γιαγιάς που δεν κάθεται σπίτι της, νοιάζεται για τα πετεινά του ουρανού και επιμένει να τα φροντίζει η ίδια, αυτός ο ανεξήγητος παραλογισμός, αυτή η ιδιόμορφη φιγούρα των μεγαλουπόλεων και η γλυκιά απειλή που αποτελεί, θα εκλείψει τώρα που φαίνεται ότι θα εκδιωχθούν τα περιστέρια. Είναι φαινόμενο των καιρών να μεταλλάσσεται ότι αγαπάμε σε κίνδυνο και η ζωή να βιώνεται ως αποστειρωμένη ρουτίνα, άγευστη ατραξιόν.

Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν την κυρά των περιστεριών, την ανεξιχνίαστη γριά, ένα από τα τελευταία στοιχειά των μεγαλουπόλεων.


(1) http://blogharbor.wordpress.com/2008/02/12/lady-millie-of-the-pigeons

Φωτογραφίες

http://www.coveringthemouse.com/images/ftb01.jpg


http://farm2.static.flickr.com/1329/1462387103_9f51b1c31d.jpg?v=0
http://farm4.static.flickr.com/3103/2880016064_66e1fe3cd5.jpg?v=0
http://image28.webshots.com/29/1/97/34/270219734FNNWyq_fs.jpg
http://lh5.ggpht.com/_Mohm126eBLA/SC1jLUqC7gI/AAAAAAAAA90/bbNlIAV5zgc/P4190167.jpg
http://i.pbase.com/o6/96/211496/1/81854493.5TaN5JH1.IMG_1091_cut_f.jpg

16 σχόλια:

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Εξοχο Πόλυ
έξοχο
Βαγγέλης Ι.

ναυτίλος είπε...

Αυτές οι γιαγιάδες προσωποποιούν τη μοναξιά στη σημερινή μαγαλούπολη. Η μοναδική τους ελπίδα έρχεται από τον ουρανό...

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βαγγέλη

Χαίρομαι που σου άρεσε. Νάσαι πάντα καλά.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Ναυτίλε,

Κατά τις επτά και πέντε, την ώρα που Μίλλυ έβαινε από το Μετρό χωρίς να κοιτάξει ψηλά, κρατώντας σφιχτά τη τσάντα με τα υπάρχοντά της, σε μια άλλη γωνιά της Νέας Υόρκης, Ατλάντικ Άβενιου και Κλίντον Στρητ γωνία, ο ‘Ωγκυ Ρεν μάζευε τον τρίποδα που έστηνε κάθε πρωί για να πάρει την έγχρωμη φωτογραφία της μέρας και έμπαινε στο μαγαζί του. Εκεί τον περίμενε ένας πελάτης που ερχόταν πάντα την ίδια ώρα. Ο υπάλληλος του παλαιοβιβλιοπωλείου Άργκοζι Μπουκς μαζί με τα Μπλακ Χόουκ του, συνήθιζε κάθε πρωί να λέει δυο κουβέντες με τον Ωγκυ. Χτες είχε πουλήσει ένα βιβλιο του Πώλ Μπένζαμιν, του συγγραφέα που ο ¨Ωγκυ είχε αναγνωρίσει στο μαγαζί του και του είχε διηγηθεί μάλιστα μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Το ήθελε λέει ο Ναυτίλος και το είχαν στείλει ταχυδρομικά στην Ελλάδα.

Καλές αναγνώσεις.

Idom είπε...

Συμφωνώ με τον Ναυτίλο.

Μοναξιά και διαζύγιο από και προς τους (πιο) κοινωνικοποιημένους ανθρώπους.

Idom

Idom είπε...

Good bye cruel world
I am living you today
Good bye (X3)

Good bye all you people
there is nothing you can say
to make me change my mind
Good bye

Pink Floyd
The Wall

(Το τραγούδι ακούγεται λίγο πριν την σβουρήξει στον Pink και μεταμορφωθεί στον νεό δικτάτορα.)

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idom,

ευχαριστούμε για τους στίχους. Στο Youtube είδα το σχετικό απόσπασμα από την ταινία.

Σκληρό...

habilis είπε...

Μιά γλυκιά γεύση.
Καταπληκτικό post!!!

just me είπε...

Γλυκό κι ονειρικό και συνάμα κοινωνικό και πρωτότυπο, μέσα στο (γιατί άραγε) αναμάσημα των ιδεών και των εικόνων όπου ξεπέφτουμε λίγο πολύ όλοι μας. Ευχαριστούμε!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Habilis,

σ΄ευχαριστώ για το ευγενικό σου μπιλιετάκι.

Πολύ μου αρέσει το επιδέξιο μπλόγκ σου

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me

Εγώ σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο ευγενική σου ανάγνωση.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Idom είπε...

Για να προσθέσω νότες αντίστιξης στην ανάρτηση, θα σάς θυμήσω τα "πουλιά" τού μετρ
(Ένας είναι ο μετρ!)

http://www.youtube.com/watch?v=w_XJup6SlGY&feature=related

Idom

Idom είπε...

Τυχαία πριν λίγες ημέρες περνούσα από την Εθνική Βιβλιοθήκη και είδα μία γυναίκα να ταΐζει περιστέρια. Εκατοντάδες υποψήφια ευτυχισμένα περιστέρια!
Το ενδιαφέρον των ανθρώπων (και δη των γυναικών) δεν χάνεται λοιπόν για τους φτερωτούς φίλους.

Παραγγελιά:
Γράψε κάτι και για τα χελιδόνια που την έχουν κάνει χρόνια τώρα από τα άστεα!...

Idom

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idom,

και βέβαια ο μετρ.

Σου παραθέτω το απόσπασμα από το Νεουορκέζικο μπλογκ (έχω δώσει το λινκ) που αναφέρεται στη Μίλλυ:

"Having been there myself, walking through the square is tantamount to being on the set of Hitchcock’s The Birds"

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idom,

Φυσικά υπάρχουν ακόμα περιστέρια στις κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Δεν γίναμε ακόμα Τραφάλγκαρ σκουέρ. Και μάλιστα, κάποιοι μικροπωλητές σπόρων, συμμετέχουν στο καθάρισμα της πλατείας μαζί με τα συνεργεία του Δήμου για να αποτρέψουν την απομάκρυνσή τους.

Christoforos είπε...

Πολύ ευαίσθητο και συγκινητικό κείμενο. Μου θύμισε μια παλιότερη ιστορία

http://barcabios.blogspot.com/2008/01/missing.html

και ένα αγαπημένο τραγούδι, το "Eleanor Rigby" των Beatles, ίσως το πρώτο pop anthem που καταπιάνεται με το σοβαρό θέμα της μοναξιάς στις μεγαλουπόλεις. Η "ίδια" η Rigby έχει μάλιστα ένα άγαλμα καταδικό της,

http://kimondo.co.uk/liverpoolart/monument/rigby.jpg

αφιερωμένο "σε όλους τους μοναχικούς ανθρώπους", σε ένα παγκάκι του Liverpool που προκαλεί τους περαστικούς να της κάνουν παρεά έστω και για λίγο.