Κατά τις επτά και πέντε, την ώρα που Μίλλυ έβαινε από το Μετρό χωρίς να κοιτάξει ψηλά, κρατώντας σφιχτά τη τσάντα με τα υπάρχοντά της, σε μια άλλη γωνιά της Νέας Υόρκης, Ατλάντικ Άβενιου και Κλίντον Στρητ γωνία, ο ‘Ωγκυ Ρεν μάζευε τον τρίποδα που έστηνε κάθε πρωί για να πάρει την έγχρωμη φωτογραφία της μέρας και έμπαινε στο μαγαζί του. Εκεί τον περίμενε ένας πελάτης που ερχόταν πάντα την ίδια ώρα. Ο υπάλληλος του παλαιοβιβλιοπωλείου Άργκοζι Μπουκς μαζί με τα Μπλακ Χόουκ του, συνήθιζε κάθε πρωί να λέει δυο κουβέντες με τον Ωγκυ. Χτες είχε πουλήσει ένα βιβλιο του Πώλ Μπένζαμιν, του συγγραφέα που ο ¨Ωγκυ είχε αναγνωρίσει στο μαγαζί του και του είχε διηγηθεί μάλιστα μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Το ήθελε λέει ο Ναυτίλος και το είχαν στείλει ταχυδρομικά στην Ελλάδα.
Γλυκό κι ονειρικό και συνάμα κοινωνικό και πρωτότυπο, μέσα στο (γιατί άραγε) αναμάσημα των ιδεών και των εικόνων όπου ξεπέφτουμε λίγο πολύ όλοι μας. Ευχαριστούμε!
Τυχαία πριν λίγες ημέρες περνούσα από την Εθνική Βιβλιοθήκη και είδα μία γυναίκα να ταΐζει περιστέρια. Εκατοντάδες υποψήφια ευτυχισμένα περιστέρια! Το ενδιαφέρον των ανθρώπων (και δη των γυναικών) δεν χάνεται λοιπόν για τους φτερωτούς φίλους.
Παραγγελιά: Γράψε κάτι και για τα χελιδόνια που την έχουν κάνει χρόνια τώρα από τα άστεα!...
Φυσικά υπάρχουν ακόμα περιστέρια στις κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Δεν γίναμε ακόμα Τραφάλγκαρ σκουέρ. Και μάλιστα, κάποιοι μικροπωλητές σπόρων, συμμετέχουν στο καθάρισμα της πλατείας μαζί με τα συνεργεία του Δήμου για να αποτρέψουν την απομάκρυνσή τους.
και ένα αγαπημένο τραγούδι, το "Eleanor Rigby" των Beatles, ίσως το πρώτο pop anthem που καταπιάνεται με το σοβαρό θέμα της μοναξιάς στις μεγαλουπόλεις. Η "ίδια" η Rigby έχει μάλιστα ένα άγαλμα καταδικό της,
16 σχόλια:
Εξοχο Πόλυ
έξοχο
Βαγγέλης Ι.
Αυτές οι γιαγιάδες προσωποποιούν τη μοναξιά στη σημερινή μαγαλούπολη. Η μοναδική τους ελπίδα έρχεται από τον ουρανό...
Βαγγέλη
Χαίρομαι που σου άρεσε. Νάσαι πάντα καλά.
Ναυτίλε,
Κατά τις επτά και πέντε, την ώρα που Μίλλυ έβαινε από το Μετρό χωρίς να κοιτάξει ψηλά, κρατώντας σφιχτά τη τσάντα με τα υπάρχοντά της, σε μια άλλη γωνιά της Νέας Υόρκης, Ατλάντικ Άβενιου και Κλίντον Στρητ γωνία, ο ‘Ωγκυ Ρεν μάζευε τον τρίποδα που έστηνε κάθε πρωί για να πάρει την έγχρωμη φωτογραφία της μέρας και έμπαινε στο μαγαζί του. Εκεί τον περίμενε ένας πελάτης που ερχόταν πάντα την ίδια ώρα. Ο υπάλληλος του παλαιοβιβλιοπωλείου Άργκοζι Μπουκς μαζί με τα Μπλακ Χόουκ του, συνήθιζε κάθε πρωί να λέει δυο κουβέντες με τον Ωγκυ. Χτες είχε πουλήσει ένα βιβλιο του Πώλ Μπένζαμιν, του συγγραφέα που ο ¨Ωγκυ είχε αναγνωρίσει στο μαγαζί του και του είχε διηγηθεί μάλιστα μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία. Το ήθελε λέει ο Ναυτίλος και το είχαν στείλει ταχυδρομικά στην Ελλάδα.
Καλές αναγνώσεις.
Συμφωνώ με τον Ναυτίλο.
Μοναξιά και διαζύγιο από και προς τους (πιο) κοινωνικοποιημένους ανθρώπους.
Idom
Good bye cruel world
I am living you today
Good bye (X3)
Good bye all you people
there is nothing you can say
to make me change my mind
Good bye
Pink Floyd
The Wall
(Το τραγούδι ακούγεται λίγο πριν την σβουρήξει στον Pink και μεταμορφωθεί στον νεό δικτάτορα.)
Idom,
ευχαριστούμε για τους στίχους. Στο Youtube είδα το σχετικό απόσπασμα από την ταινία.
Σκληρό...
Μιά γλυκιά γεύση.
Καταπληκτικό post!!!
Γλυκό κι ονειρικό και συνάμα κοινωνικό και πρωτότυπο, μέσα στο (γιατί άραγε) αναμάσημα των ιδεών και των εικόνων όπου ξεπέφτουμε λίγο πολύ όλοι μας. Ευχαριστούμε!
Habilis,
σ΄ευχαριστώ για το ευγενικό σου μπιλιετάκι.
Πολύ μου αρέσει το επιδέξιο μπλόγκ σου
Just me
Εγώ σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο ευγενική σου ανάγνωση.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Για να προσθέσω νότες αντίστιξης στην ανάρτηση, θα σάς θυμήσω τα "πουλιά" τού μετρ
(Ένας είναι ο μετρ!)
http://www.youtube.com/watch?v=w_XJup6SlGY&feature=related
Idom
Τυχαία πριν λίγες ημέρες περνούσα από την Εθνική Βιβλιοθήκη και είδα μία γυναίκα να ταΐζει περιστέρια. Εκατοντάδες υποψήφια ευτυχισμένα περιστέρια!
Το ενδιαφέρον των ανθρώπων (και δη των γυναικών) δεν χάνεται λοιπόν για τους φτερωτούς φίλους.
Παραγγελιά:
Γράψε κάτι και για τα χελιδόνια που την έχουν κάνει χρόνια τώρα από τα άστεα!...
Idom
Idom,
και βέβαια ο μετρ.
Σου παραθέτω το απόσπασμα από το Νεουορκέζικο μπλογκ (έχω δώσει το λινκ) που αναφέρεται στη Μίλλυ:
"Having been there myself, walking through the square is tantamount to being on the set of Hitchcock’s The Birds"
Idom,
Φυσικά υπάρχουν ακόμα περιστέρια στις κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Δεν γίναμε ακόμα Τραφάλγκαρ σκουέρ. Και μάλιστα, κάποιοι μικροπωλητές σπόρων, συμμετέχουν στο καθάρισμα της πλατείας μαζί με τα συνεργεία του Δήμου για να αποτρέψουν την απομάκρυνσή τους.
Πολύ ευαίσθητο και συγκινητικό κείμενο. Μου θύμισε μια παλιότερη ιστορία
http://barcabios.blogspot.com/2008/01/missing.html
και ένα αγαπημένο τραγούδι, το "Eleanor Rigby" των Beatles, ίσως το πρώτο pop anthem που καταπιάνεται με το σοβαρό θέμα της μοναξιάς στις μεγαλουπόλεις. Η "ίδια" η Rigby έχει μάλιστα ένα άγαλμα καταδικό της,
http://kimondo.co.uk/liverpoolart/monument/rigby.jpg
αφιερωμένο "σε όλους τους μοναχικούς ανθρώπους", σε ένα παγκάκι του Liverpool που προκαλεί τους περαστικούς να της κάνουν παρεά έστω και για λίγο.
Δημοσίευση σχολίου