Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

«Φουστανελίτσα φόραε ζυγιασμένη*…»





Στη δουλειά μου μαζευόμαστε κάθε χρόνο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων σε μια γιορτή μόνο για το προσωπικό, εκτός δηλαδή από τις καθιερωμένες Χριστουγεννιάτικες γιορτές για τα παιδιά. Εκεί συμμετέχουν όλοι, εκπαιδευτικοί και διοικητικό προσωπικό. Τα τελευταία χρόνια, έρχεται φορώντας τα καλά του, την τοπική ενδυμασία δηλαδή της χώρας του του Πακιστάν, και ο μοναδικός Πακιστανός από το τεχνικό προσωπικό.

Παρά το ότι η γιορτή έχει και ένα «θρησκευτικό» τρόπον τινά χαρακτήρα, μια και ο εφημέριος της περιοχής έρχεται και ψάλλει τις καθιερωμένες ευχές για τα Χριστούγεννα, η παρουσία του συναδέλφου με την τοπική ενδυμασία εμπνέει σε όλους σεβασμό και τούτο γιατί τιμώντας τους άλλους παραμένει ο εαυτός του.

Δεν έτυχε να συμβεί κάτι αντίστοιχο σε μια εθνική ας πούμε γιορτή, όπου αν ερχόταν αυτός ο συνάδελφος, θεωρώντας ότι φέροντας την τοπική του ενδυμασία τιμά την εκδήλωση, πάλι ταιριαστό θα μου φαινόταν. Ακόμα περισσότερο αν το παιδί του πήγαινε σχολείο και συμμετείχε στην γιορτή για την 25η Μαρτίου.
Δεν έχω φυσικά καμία αντίρρηση, αν γινόταν μαθητική παρέλαση, και το παιδί αυτό αρίστευε – και επιθυμούσε να γίνει σημαιοφόρος – τούτο να μη συμβεί.



Όπως δηλαδή ο Λόρδος Μπάυρον, που ήθελε να μπει στο πετσί του Έλληνα αγωνιστή του 21 αποφάσισε να φοράει και τη στολή με τη φέρμελη, τη φουστανέλα και τα υπόλοιπα γιατί ένιωθε πως τιμά τη χώρα για την οποία ζούσε το ρομαντικό του όνειρο – όνειρο που του στοίχισε τη ζωή – έτσι και ο μικρός Αλβανός, Πακιστανός, Γεωργιανός που η δυστυχία της χώρας του – και όχι το όνειρο – τον έριξαν στην Ελλάδα και διακρίνεται στην ακαδημαϊκή αριστεία, δεν πρέπει να αποκλείεται και από τις τιμές που αυτή συνεπάγεται. Δεν θα ήθελα – και το θεωρώ απρέπεια – να προεκτείνω περισσότερο τα περί ελληνικής παιδείας και Ελλήνων και διάφορα άλλα και ακόμα περισσότερο να τον θεωρήσω «αναγκαστικά» Έλληνα, θεωρώντας ότι αυτό είναι που τον τιμά. Το να είναι Αλβανός, Γεωργιανός, Πακιστανός είναι εξ ίσου τιμητικό. Ανησυχώ δηλαδή, μήπως πίσω από τις «φιλομεταναστευτικές» φωνές που σπεύδουν να χαρίσουν την ελληνική ιθαγένεια στους μετανάστες υποκρύπτεται – έστω ασυνείδητα – ένας «Ελληναρισμός» του ίδιου είδους με αυτόν τον οποίο υποτίθεται ότι αντιμάχονται.


΄Ετσι, δεν χαίρομαι αυθορμήτως βλέποντας το πιτσιρίκι της φωτογραφίας – την οποία αλίευσα από το facebook (Από την ομάδα «Έλληνας δεν γεννιέσαι γίνεσαι»). Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι να νιώσω.

Αν μεν η Εθνική Γιορτή είναι μια απλή φιέστα, τότε όντως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτήν, μέσα στη γενική χαρά και ο πιτσιρίκος της φωτογραφίας,  που οι γονείς του από ότι φαίνεται γεννήθηκαν στην Αφρική, να χαίρεται με όλα τα παιδιά ανεμίζοντας τη γαλανόλευκη. Κάπου όμως με ενοχλεί το να "ενθαρύνονται" τα μικρά αφρικανόπουλα στο να φέρουν εθνικά σύμβολα μιας άλλης χώρας θεωρώντας φυσικό να καμαρώνουμε μαζί τους όταν το κάνουν. Μήπως  οι παπάδες στις Ιεραποστολές στην Αφρική δεν υποχρεώνουν τα παιδάκια να ψάλλουν - στα ελληνικά παρακαλώ – θρησκευτικούς ύμνους και έχουν βαλθεί επιτελώντας το φιλανθρωπικό τους έργο – υπό όρους - , «να ξεριζώσουν την ειδωλολατρεία»;

Δεν μπορεί δηλαδή η χώρα μας να αντέξει το διαφορετικό; Πρέπει να του «φορέσει» υποχρεωτικά τα εθνικά της σύμβολα; Να τους ονομάζει με ελληνικά ονόματα; Και μετά να τσακωνόμαστε οι μεν υπερεθνικόφρονες γιατί ρίχνουμε τα «άγια τοις κυσί» οι δε αντι - εθνικιστές καμαρώνοντας πόσο χαριτωμένος είναι ο μαυρούλης τσολιάς;

Δεν μπορεί δηλαδή ο μαυρούλης φιλοξενούμενος – ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας ο ξένος ήταν πάντα ιερός - να είναι ο εαυτός του; Να έχει προστασία, άδεια εργασίας, περίθαλψη, δικαίωμα στη μόρφωση, ασφάλεια, συμμετοχή στα κοινά; Πρέπει να ελληνοποιηθεί πλήρως; Δεν κρύβεται πίσω από αυτή την επίθεση φιλίας και προστασίας ένας νέος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός;




• Στον τίτλο απόσπασμα από τον «Τάκη Πλούμα» του Μιλτιάδη Μαλακάση (από το http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/miltiadhs_malakashs_poems.htm#Ο_ΤΑΚΗ_ΠΛΟΥΜΑΣ  )

Πηγές φωτογραφιών:

http://ep.yimg.com/ca/I/yhst-19737716075374_2066_5489817
http://www.blupete.com/Literature/Biographies/Literary/Portraits/byronphillips.jpg
http://www.featurepics.com/FI/Thumb300V/20080721/Indian-Shoes-814093.jpg

13 σχόλια:

Daisy είπε...

Αγαπητή Πόλυ, όταν η υπογράφουσα μέσα στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού της έκανε τη διπλωματική της εργασία με θέμα "Οι εθνικές εορτές στα σχολεία με μικτό μαθητικό πληθυσμό" μελέτησε σαν case study μια 25η Μαρτίου σε σχολείο διαπολιτισμικό. Τον ρόλο του "κλεφτόπουλου" τον έπαιξε ένας μαθητής αλβανικής καταγωγής. Το παιδί δεν ήθελε με τίποτε να φορέσει φουστανέλα. Τελικά, την φόρεσε... Γιατί; Πολλές οι ερμηνείες των τρίτων. Μιά από αυτές, η άσκηση πίεσης από τους γονείς σαν μια προσπάθεια "εξευμενισμού" των δασκάλων στην ευρύτερη τάση της οικογένειας για ενσωμάτωση.
Κακή, εκτιμώ, τέτοιου είδους ενσωμάτωση...

just me είπε...

Με βρίσκει απολύτως σύμφωνη ο προβληματισμός σου -μαζί με το ερωτηματικό της τελευταίας πρότασης που διαισθάνομαι ότι είναι ταυτοχρόνως ρητορικό και καταφατικό (και που πιστοποιεί την ευγένεια ενός πραγματικά φιλελεύθερου πνεύματος).

Πολλές φορές στο παρελθόν, ευκαιρίας δοθείσης, το είχα σκεφτεί κι εγώ και δυσανασχετούσα που δεν είχα πρόχειρη μια τεκμηριωμένη απάντηση _ κυρίως, όμως, δυσανασχετούσα που τόσοι άλλοι πιστεύουν ότι έχουν!

Υπάρχει, προφανώς, η μεγάλη θεωρητική συζήτηση περί "ένταξης" ή "αφομοίωσης", καθώς και τα ζητήματα της πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης_ για τα οποία τόσα θα έχεις να μας πεις_ ωστόσο σε ό,τι αφορά την πράξη και την καθημερινή πρακτική, προσωπικά βάζω τελεία και όχι ερωτηματικό στην πρόσταση "δεν μπορεί η χώρα μας να αντέξει το διαφορετικό".

Πιστεύω ότι δεν μπορεί∙ γιατί (πέρα από πολλές άλλες ιστορικές και κοινωνικές παραμέτρους) αυτό απαιτεί, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, την εγκατάλειψη του βολικού καταφυγίου της "ταυτότητας" και την πλεύση στα κοπιώδη και επικίνδυνα νερά της αυτογνωσίας μέσω ΚΑΙ του Άλλου (όπως, μεταξύ άλλων, αναφέρει ο Κλοντ Λεβί Στρος που μνημονεύεις στη διπλανή στήλη του μπλογκ σου) _και ποιος ρισκάρει να ναυαγήσει;

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Daisy, καλό μεσημέρι,

Ευχαριστώ πολύ για την αναφορά στην μελέτη περίπτωσης της εργασίας σου για τον μικρό Αλβανό – κλεφτόπουλο. Ένα ακόμα επεισόδιο ταπεινωτικού καταναγκασμού – πόσα ακόμα να έχουν συμβεί; - στο βωμό της περίφημης ενσωμάτωσης που κατά τη γνώμη μου όσο καλές προθέσεις και αν διατείνεται ότι έχει, καταλήγει να μετατρέπεται σε βαρβαρότητα.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Just me,

Ευχαριστώ πολύ για τις ευγενικές παρατηρήσεις σου σε αυτό το αμφιλεγόμενο θέμα. Δεν σου κρύβω ότι αναρτώντας αυτό το ποστ, ήθελα να αναμετρηθώ κυρίως με το «΄Ελληνας δεν γεννιέσαι γίνεσαι», όχι πως έχω τίποτε με την ελληνική ταυτότητα και με τον ελληνικό πολιτισμό.
Αν κάτι τέτοιο λεγόταν με ταπεινότητα για τους εαυτούς μας, δεν θα είχα καμιά αντίρρηση – αν και πιστεύω ότι οι κλειστοί ορίζοντες και ο εθνο – αυτισμός μας, μας έχουν περιορίσει την ανοχή την μεγαλοψυχία, τη φιλοξενία και την διερεύνηση και άλλων ιδιοτήτων αυτής της «ταυτότητας» που ειλικρινά θεωρώ αξίζει τον κόπο να αναζητήσουμε.
Η «ελληνικότητα» αυτή όμως αφορά τους άλλους – κυρίως αυτούς που είναι στην ανάγκη μας. (Εκτός από την κιτς εμπορία της τα ελληνικά καλοκαίρια με συρτάκια, τοπικές ενδυμασίες και μπρατσωμένους ερωτιδείς). Αυτούς, τους ενδεείς δηλαδή, θέλουμε να καμαρώνουμε ενσωματωμένους να ανεμίζουν τα σημαιάκια ή να φορούν τη φουστανέλα.
Ας σκεφτεί κάποιος πώς τα παιδιά αυτά θα μάθουν και τη μητρική τους γλώσσα, αν αποφασίσουν να επιστρέψουν στη χώρα τους. Ποιος ασχολήθηκε να τους πει ότι πρέπει να είναι υπερήφανα για τις δικές τους παραδόσεις; Τους έκανε κανείς να νιώσουν ασφάλεια ότι και με το δικό τους όνομα θα είναι αποδεκτά;
Καλό μεσημέρι, καλή πρώτη βδομάδα και από δω.

apri είπε...

Για να είμαι ειλικρινής, πάντα το θέμα της ενσωμάτωσης των μεταναστών με προβλημάτιζε. Δεν είμαι υπέρ της πλήρους αφομοίωσης, ειδικά όταν γίνεται καταναγκαστικά, γιατί θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιλέγει την ταυτότητά του και να αντιμετωπίζεται με σεβασμό γι’ αυτό που είναι. Άσε δε, που πιστεύω ότι η προσωπική πολιτιστική κληρονομιά του καθενός αθροίζεται στον παγκόσμιο πολιτιστικό θησαυρό, οπότε είναι κρίμα να χάνεται για οποιονδήποτε λόγο.

Δεν είμαι όμως ούτε και υπέρ της αποφυγής οποιασδήποτε αφομοίωσης πολιτιστικών ή άλλων στοιχείων, γιατί αυτό συμβάλλει αφενός στην γκετοποίηση των μεταναστών, αφετέρου δημιουργεί καμιά φορά προβλήματα στη καθημερινή ζωή όλων των πολιτών της κοινωνίας υποδοχής (αναφέρομαι στην περίπτωση που εκλαμβάνονται ως αποδεκτά πρότυπα συμπεριφοράς έθιμα ή συνήθειες βάρβαρες, επικίνδυνες, ενοχλητικές, προσβλητικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια π.χ χρήση της μπούργκα.)

Νομίζω ότι σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες του παρελθόντος, όπου οι κοινωνικές σχέσεις σμιλεύονταν σιγά-σιγά στο διάβα του χρόνου και όχι από κάποιον έξωθεν καταναγκασμό, είχαν βρει τρόπο να συνυπάρχουν όλοι χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλο και κρατώντας ο καθένας την προσωπική του ταυτότητα (βλ. Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια). Ίσως λοιπόν ο πανδαμάτωρ χρόνος δείχνει τελικά το δρόμο…

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Apri,

Σε ευχαριστώ για την παρέμβασή σου και για τις παρατηρήσεις σου για την διατήρηση της πολυμορφίας της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Εννοείται ότι συμφωνώ μαζί σου για την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους πολιτισμούς Η διάθεση συνύπαρξης και αλληλοσεβασμού δεν αποκλείει τις πολιτιστικές ανταλλαγές, από το φαγητό, το ντύσιμο, τη μουσική το χορό μέχρι τη λογοτεχνία, το φιλοσοφικό στοχασμό, το θρησκευτικό βίωμα.
Λένε πως κάποτε στην Ινδία, όταν μια ομάδα Ινδουιστών διανοούμενων συναντήθηκαν με Χριστιανούς ιεραπόστολους (μια ομάδα γύρω από τον Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ νομίζω) έκαναν αυτοβούλως – και χωρίς πρόθεση να μεταστραφούν στην άλλη θρησκεία – την ευχαριστιακή τελετή της Θείας Κοινωνίας με νερό και ρύζι. Για να τιμήσουν τους ξένους και για να τους καταλάβουν.

Για το θέμα της μπούρκας που θίγεις, επίτρεψέ μου, παρά το ότι υποψιάζομαι ότι μάλλον είναι κάτι που έχει επιβληθεί σε ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών που τη φορούν παρά φοριέται οικειοθελώς, να έχω πολλές επιφυλάξεις για οποιοδήποτε μέτρο καταστολής που αφορά θρησκευτικές πεποιθήσεις, ιδιαίτερα στις συνθήκες δυσπιστίας που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσά σε μας και το Ισλάμ.
Ούτως ή άλλως, ούτε στη χώρα μας έχουμε πετύχει το διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να κοιτάμε αφ’ υψηλού τους άλλους και να τους θεωρούμε φονταμενταλιστές.

apri είπε...

Ούτε εγώ είμαι υπέρ της θρησκευτικής καταστολής. Θεωρώ μάλιστα απαράδεκτη την τακτική να αναγκάζεται να αποκρύψει κάποιος τη θρησκευτική του ταυτότητα, για να μη θιγεί κάποιος αλλόθρησκος ή άθεος (βλ. τη συζήτηση που έγινε στην Ευρώπη για τους σταυρούς στη σχολικές αίθουσες ή τη μαντίλα των μουσουλμάνων). Για την ακρίβεια τη βρίσκω το ίδιο φασιστική διαδικασία με τον προσηλυτισμό, γιατί υποκρύπτει κατά βάθος τον σνομπισμό κάποιων αυτοανακηρυσσόμενων ως "πεφωτισμένων" απέναντι σε κάποιους δήθεν "σκοταδιστές και οπισθοδρομικούς".

Εκεί που προβληματίζομαι είναι σε κάποιες εκφράσεις της θρησκευτικής ή και γενικότερα της πολιτιστικής ταυτότητας, που είναι κάπως ακραίες και είναι αμφίβολο αν γίνονται δεκτές από τους υποστηρικτές τους συνειδητά και οικειοθελώς και όχι υποχρεωτικά.

Να το πω και αλλιώς. Πιστεύω ότι κανένας πολιτισμός δεν είναι καθαγιασμένος και ιερός και ότι πάντα έχει και κάποια αρνητικά στοιχεία, τα οποία ενδεχομένως συν τω χρόνω να διορθώνει. (π.χ στην Αρχαία Ελλάδα την ώρα που διαπρέπαμε στις τέχνες, στα γράμμα και στη δημοκρατία, διατηρούσαμε πιστά το θεσμό της δουλείας). Σε περίπτωση λοιπόν που κάποιος αναπαράγει έθιμα και συνήθειες καταδικασμένες στη συνείδηση της κοινωνίας υποδοχής, τότε η θέση της ποια είναι; Απλώς τα αποδέχεται ως δείγμα διαφορετικότητας, αφήνοντάς τα να συντηρούνται και πιθανώς να αναβαθμίζονται σε πρότυπα συμπεριφοράς; Επεμβαίνει ρισκάροντας να προσβάλει ή να θίξει τις πολιτιστικές επιλογές του άλλου;

Σ' αυτήν την περίπτωση νομίζω ότι το θέμα δεν είναι τόσο απλό και χωρά πολλή συζήτηση.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Το ξέρω Apri μου, το θέμα είναι πολύ μεγάλο και σύνθετο. Ακόμα και εμείς (οι πολίτες) που δεν επιβάλλουμε τα μέτρα και τους κανόνες συνύπαρξης αδυνατούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές οπτικές της πραγματικότητας. Αυτήν του ατόμου και των δικαιωμάτων του της κοινωνίας της Δύσης – όσο κουτσουρεμένα και αν φαίνονται πια και αυτά στις σημερινές συνθήκες του τρόμου και των έξωθεν απειλών – και αυτήν της συλλογικότητας που πηγάζει από μια παράδοση – ας πούμε και ιδεολογικοποιημένη θρησκευτική έκφραση αυτής της παράδοσης. Το διαφορετικό πλαίσιο, η διαφορετική οπτική κάνει την επικοινωνία δύσκολη, μερικές φορές αδύνατη και στις περισσότερες περιπτώσεις το δίκαιο επιβάλλεται από αυτόν που έχει το πάνω χέρι.
Για αυτό, επειδή το θέμα είναι τόσο περίπλοκο, δεν έθιξα το τι και πόσο μπορούμε να ανεχτούμε από τις συνήθειες και τον πολιτισμό των Άλλων αλλά το κατά πόσο είναι a priori πολιτική ανοχής το να τους επιβάλλεται η ελληνικότητα και μάλιστα σε συνθήκες συνύπαρξης επιβεβλημένες από τη δική τους δυστυχία.

Idom είπε...

Γεια σου Πόλυ!

Εξαιρετική ανάρτηση!
Ειδικά επειδή θέτεις ένα θέμα ελάχιστα ψαγμένο, μια και το πιο "δεκτικό" κομμάτι τής κοινωνίας μας προσπαθεί να περισώσει ότι μπορεί (και ενίοτε κακήν κακώς) από τους αλαλαγμούς των "ξενοφάγων".

Και φυσικά πάρα πολύς προβληματισμός αναδύεται και πολλά σοβαρότατα θέματα, που ουσιαστικά σκάβουν τα θεμέλια των κανόνων δόμησης των πολυπληθών ανθρώπινων κοινωνιών.

Σκέφτομαι τα φουκαριάρικα τα παιδιά, τα οποία είναι οι ακούσιοι αποδέκτες (ενίοτε σάκοι τού παγκράτιου) τής μετανάστευσης, τής αποδοχής και τής μη αποδοχής.

Τα παιδάκια με τις σημαιούλες έτσι και αλλιώς μαϊμουδίζουν ότι είναι πατριοτόπουλα (το σχολείο και ο περίγυρος τα "βάζουν" να το κάνουν). Ή μήπως υπάρχει γενετική προδιάθεση προς εκδηλώσεις ενδυνάμωσης τής ομάδας; (Πιθανότατα.)

Ο πιτσιρικάς τής φωτογραφίας, "μαϊμουδίζει" ότι είναι ελληνόπουλο (και δη, πατριωτόπουλο). Αλλά τι άλλο να κάνει για να ενταχθεί; Και αν οι μετανάστες γονείς του τού το απαγορέψουν, θα καταλλήξει σαν την Τούλα Πορτοκάλος (!) στο "Γάμος αλά ελληνικά".

Γενικά η πρώτη γενιά που προέρχεται από μετανάστες είναι "χαμένη γενιά", ξένοι σε ξένο τόπο, αλλά και μισοξένοι για τον πατρογονικό τους τόπο.
Ας θυμηθούμε τα παιδιά των δικών μας Gastarbeiter.

Φυσικά εσύ μιλάς για το τι κάνουμε ΕΜΕΙΣ ως άνθρωποι (χώρα) υποδοχής.
Ε, δεν ξέρω! Για αυτό γράφω ημιάσχετα! :-))

Idom

Idom είπε...

@ Apri!

Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι εγγενώς, σημαντικά χειρότερα.
Η ανοχή προς το διαφορετικό νομίζω ότι απωλέσθηκε στην προσπάθεια των ανθρώπων να δομήσουν μεγάλες, σταθερές κοινότητες (πόλεις, χώρες κ.λπ.).

Τα παραδείγματα σου (Αλεξάνδρεια, Κων/πολη κ.λπ.) αναφέρονται σε μεγάλες, πλουσιότατες και ιμπεριαλιστικότατες μητροπόλεις, οι οποίες μπορούσαν να αποσβένουν την φτώχεια και διάφορες εσωτερικές εντάσεις τους, απομυζώντας άλλες μικρότερες, υποτελείς πολιτείες.
Σε περιστάσεις εντάσεων ούτε αυτές (οι μητροπόλεις) απέφυγαν εκτεταμένα πογκρόμς προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες τους.

Αντίστοιχα, σήμερα, η κατ' εξοχήν χώρα χωνευτήρι, η ΗΠΑ, ξοδεύει τρελά ποσά για να ενισχύει παντιοτρόπως (και τεχνιέντως) μία εθνική συνείδηση. Δεν γίνεται αυθόρμητα / μόνο του.

Idom

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Idom,

Σε ευχαριστώ για το ευγενικό σχόλιο και για τις ενδιαφέρουσες σκέψεις που καταθέτεις. Δεν είμαι σίγουρη ότι έχει τόσες ομοιότητες με το παρελθόν αυτή η μαζική μετανάστευση που συνδέεται με την εξαθλίωση των Χωρών του Τρίτου Κόσμου – και όχι μόνον – και ακόμα περισσότερο δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι τα σχέδια των ισχυρών περιλαμβάνουν μέτρα βοήθειας προς τις Χώρες αυτές ώστε να μην φτάνουν οι κάτοικοί τους στο απροχώρητο και να μεταναστεύουν.

στολες αποκριας είπε...

Απλά ήθελα να αναγνωρίσω πόσο απολαμβάνω αυτό το δείχνουν ως ένα podcast και πόσο μεγάλη είναι αυτό το επεισόδιο ήταν ιδιαίτερα. Ευχαριστώ!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ είπε...

Αγαπητή Daisy, προφανώς δεν φόρεσε τη φουστανέλα γιατί έτσι ήθελε.
Η φουστανέλα είναι εθνική φορεσιά των Αλβανών.
Η συμμετοχή και στην γιορτή έχει να κάνει στον εξευμενισμό τρίτων και προσπάθεια ενσωμάτωσης.