Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες, ο κακός μαθητής του Eurogroup και οι Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ

Αναζήτησα στο πρωτότυπο για να διαβάσω προσεκτικά το άρθρο της Cécile Ducourtieux στην Monde, για τον παρείσακτο Γιάνη Βαρουφάκη στο ισνάφι των υπουργών οικονομικών του Eurogroup. Το κείμενο κυκλοφόρησε στις 20 του μηνός και επαναλαμβάνει διάφορες κατηγορίες εναντίον του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών που έχω βρει να κυκλοφορούν από δω και από κει, στα ελληνικά μέσα. Σήμερα είδα ότι το παιχνίδι χοντραίνει. 
Αρχισαν να τον σχολιάζουν και στην Αγγλική τηλεόραση – θεωρώντας ως ατυχή μεταφορά το ότι παρομοίασε τον εαυτό του με τον Οδυσσέα που θα έπρεπε να δεθεί στο κατάρτι για να αποφύγει τις Σειρήνες. Από μνήμης μεταφέρω τα σαρκαστικά σχόλια του Βρετανού δημοσιογράφου – μα δεν ξέρει ότι ο Οδυσσέας έχασε όλους τους συντρόφους του; Μα δεν ξέρει τι απέγινε η Ιθάκη όταν επέστρεψε να την βρει; Η μισαλλοδοξία είναι μεταδοτική, το γνωρίζω, και δεν επιθυμώ να αντιπαρατεθώ. Ωστόσο μόνο μισαλλοδοξία και απαιδευσία δείχνει αυτού του επιπέδου η ειρωνεία. Το να χαρακτηρίσεις τον ήρωα της Οδύσσειας εξυπνακίστικα αποτυχημένο είναι τόσο ρηχό. 
Επανέρχομαι ωστόσο στην αρθρογράφο της Μόντ και την ευκολία της να κριτικάρει τα περί «μη προετοιμασίας» του κυρίου Βαρουφάκη ή τα περί μη συγκεκριμένων αριθμών ενώ είναι γνωστό ότι η διαπραγμάτευση ήταν πολιτική – εκ των υστέρων φάνηκε με την απόφαση του Γιουρογκρουπ της Παρασκευής ότι ποιοτικά ήταν τα μέτρα που ζητήθηκαν, υποβλήθηκαν και έγιναν δεκτά. Αυτά με το δεν είχαν χαρτιά ή ντοσιέ ή ήταν απροετοίμαστοι μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο. Άρχισα να κοιτώ στη Wikipedia – είναι κουραστικό αλλά αξίζει τον κόπο – τις σπουδές των υπουργών του Eurogroup και είδα στο ranking που είχαν δημοσιεύσει το 2012 οι Financial Times ότι δυο από αυτούς ήταν με πτυχίο και εμπειρία δασκάλου δημοτικού σχολείου. Η Φινλανδή αντικαταστάθηκε το 2013 ο Ιρλανδός όχι…
Δεν ήταν εύκολο γιατί οι FT δεν δημοσίευαν τυπικά προσόντα αλλά άλλες δεξιότητες. Απολύτως αποδεκτά όλα τα άτυπα προσόντα που αποκτώνται με την εμπειρία, αλλά νομίζω πως οι διαπραγματευτικές ικανότητες και κοινωνική ακτινοβολία και η καλλιέργεια του έλληνα υπουργού αδικούνται με τόσο ταπεινά επιχειρήματα. 

Το τελευταίο ήταν η κριτική στο ότι επιστρέφοντας στη χώρα του, στις 16/02 παρακολούθησε την πρεμιέρα από τις Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ. Μια ανακούφιση, όπως έγραψε στο τουίτερ μετά από «ξέρετε τι…» Διαβάζω το βιβλίο του για την οικονομία, αυτό που απευθύνει στην κόρη του, με τις εξαιρετικές μεταφορές από το Φάουστ του Γκαίτε, τον καταραμένο όφι που γεννά στην κοιλιά του τον τόκο από το χρέος, τον Φρανκεστάιν της Σέλλευ, το Bladerunner, και το Ματριξ, ιδέες και μεταφορές από τη λογοτεχνία για να κάνει προσιτές στον μη ειδικό τις έννοιες του χρέους, του δανείου, της ανταλλακτικής αξίας, του κραχ…
Αναρρωτήθηκα τι ακριβώς να είχε στο μυαλό του πηγαίνοντας να δει αυτήν την παράσταση του Μπέκετ, αυτό το έργο που πολύ αγαπά; Ποια είναι η ανακούφιση που ένιωσε; Πώς την εννοεί;
Και σκέφτηκα αυτό που είχε πει ο ίδιος ο Μπέκετ για την αφόρητη ταλαιπωρία ενός ανθρώπου που βρίσκεται εκτεθειμένος σε ένα λόφο από χώμα, κάτω από το φως ώστε να μη μπορεί να κοιμηθεί, με μερμήγκια να περπατούν κάτω του, μόλις κλείνουν τα μάτια του να χτυπά ένα κουδούνι και να πρέπει να το αντέξει. 

Και ποιος μπορεί να το αντέξει και από αυτήν την ταλαιπωρία να βγάζει χαρά και αισιοδοξία. Η Σοφία Φιλιππίδου που έπαιξε τη Γουίννυ - ο μόχθος του καλλιτέχνη η αριστεία - και ο Γιάνης Βαρουφάκης με αυτήν την ένταση στη συνεδρίαση – τον θυμάστε όταν βγήκε – προσπαθώντας με τον ίδιο τρόπο ψύχραιμα να συμπεριφέρεται σαν να μην συνέβη τίποτα και προσδοκώντας με αισιοδοξία – για να μας την μεταδόσει – μια άλλη εξέλιξη.
Τώρα κατάλαβα - πέραν όλων των άλλων – και πολύ περισσότερο από όσα έχω μελετήσει, τι σημαίνει το έργο αυτό του Μπέκετ. Και πώς νοηματοδοτείται η πολιτική, έξω και πάνω από τις σκοτεινές – κλειστές αίθουσες των διαπραγματεύσεων. Ευτυχισμένες μέρες και για μας που τα παρακολουθούμε και σχολιάζουμε.

Φωτό Σοφίας Φιλιππίδου: Patroklos Skafidas