Διάβασα προ ολίγοu (αυτά γράφτηκαν στο φέησμπουκ ενα χρόνο πριν) μια συνέντευξη της Έρης Ρίτσου στη lifo για τις αναμνήσεις από τον πατέρα της, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση της ποιητικής του συλλογής Υπερώον. Αξίζει να διαβαστεί, για την ειλικρίνεια, την αμεσότητα με την οποία μεταφέρει τις εικόνες της από τις σκηνές της παιδικής ηλικίας με τον Ποιητή, την μαγεία που εξέπεμπε αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, κάποιες σπάνιες στιγμές του βίου του. Στέκομαι όμως σε εκείνο “το σανιδάκι” το αυτοσχέδιο γραφείο που ακουμπούσε στα πόδια του και έγραφε στην εξορία:
“Είχε ένα σανιδάκι, το είχε και μαζί του στην εξορία. και όταν έγραφε το έβαζε στα πόδια του και καθόταν στο καθιστικό. Μόνο στη Σάμο τον θυμάμαι να κάθεται στο γραφείο του.”
Το σανιδάκι της αξιοπρέπειας, της αυτάρκειας, της ποιητικής τελετουργίας που συνεχίζει να χρησιμοποιεί ο ποιητής ακόμα και στο σπίτι του, προτιμώντας το ίσως από ένα τυπικό γραφείο, δική του σανίδα να κυβερνά στον ωκεανό της ποίησης, εξόριστος να βλέπει στον αιώνα του, φέρνει στο νου τα παπούτσια του περιπλανώμενου Όσιπ Μάντελσταμ που έλιωνε σόλες περπατώντας, την τάβλα που έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ, το σκρίνιο – το γραφείο - της Μέλπως Αξιώτη που ξενυχτούσε στο δρόμο έξω από το σπίτι της...
(re - post)
____
Εικόνα: Σχέδιο του ζωγράφου Γιάννη Στεφανίδη, συνεξόριστου του ποιητή, από το Κοντοπούλι της Λήμνου (1949). Όπως είχε γράψει η κόρη του Φωτεινή Στεφανίδη, ένα χρόνο πριν που είχα κάνει αυτήν την ανάρτηση, ο πατέρας της "από την επάνω κουκέτα έχει σχεδιάσει τον Ρίτσο που ζωγραφίζει. Σαν το σανιδάκι και το μπλοκ ζωγραφικής. Μήπως είναι το σανιδάκι; Δεν βλέπω μπλοκ"
Η συνέντευξη εδώ:http://www.lifo.gr/team/selides/46806
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου