Πριν 47 χρόνια, ο διευθυντής του σχολείου μας μάζεψε στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων, το σχολείο μου ήταν πρότυπο – συστεγαζόταν με την τότε Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου– και είχε μια αρχοντιά που δεν ξαναείδα σε όσα σχολεία δημόσια ή ιδιωτικά και αν φοίτησα ή αν εργάστηκα ή ακόμα και αν επισκέφτηκα. Δεν μπορώ να θυμηθώ βέβαια – εκτός από ένα δίσκο του Νεύτωνος – να χρησιμοποιήσαμε ποτέ κάποιο από τα όργανα φυσικής. Πλησιέστερα θα έλεγα στα πένθιμα σχολεία των δυτικών που γράφει ο Καββαδίας έμοιαζε παρά τα πολύχρωμα σαν ουράνιο τόξο σχολειά της σύγχρονης παιδαγωγικής. Δεν θυμάμαι καθόλου θλίψη ωστόσο, γέλια και χαρές και παιχνίδι, σε πεντακάθαρους – γυαλιστερούς διαδρόμους – επιβλητικό γραφείο του διευθυντή που μύριζε βερνίκι που έμοιαζε όπως είδα στην τηλεόραση το γραφείο του σημερινού Υπουργού Εξωτερικών. Τη διαδρομή αίθουσα διδασκαλίας – γραφείο διευθυντή γινόταν μια φορά την ημέρα από κάποιο παιδί – που έπρεπε να μεταφέρει το συμπληρωμένο βιβλίο Ύλης ή το Απουσιολόγιο, κάποτε ήταν και δική μου σειρά, που μόλις απομακρυνόμουν από την οπτική επαφή που υποψιαζόμουν ότι είχε η δασκάλα μαζί μου, το άνοιγα και το ξεφύλλιζα και διάβαζα ονόματα πατρός και επαγγέλματα των τριανταπέντε συμμαθητών μου, τι χαρά να σκαλίζω το απαγορευμένο βιβλίο, ιδίως που έμαθα ότι η συμμαθήτριά μου η Χ. ήταν «ορφανή» έτσι έγραφε, το βιβλίο εκείνη βέβαια δεν το ήξερε ο πατέρας της ήταν ναυτικός, ήταν καπετάνιος. Πέρσι, στο νεκροταφείο της Σκιάθου, στα μνημούρια, είδα ένα τάφο του Πλοιάρχου Νικολάου Δ. και άρχισε να χτυπάει ακατάστατα η καρδιά μου – αυτός πρέπει να ήταν ο πατέρας της ήθελα να πιστεύω.
Μια μεταφορά πλοίου και καπετάνιου, η πολιτεία ως πλοίο, ήταν αυτή που έκανε ο διευθυντής που μας μάζεψε πριν μας στείλει σπίτια μας, ήμουν Τρίτη Δημοτικού. Που κινδυνεύει και ο καπετάνιος έχει φύγει και αναλαμβάνουν λέει οι αξιωματικοί. Αργότερα διάβασα το ποίημα του Walt Whitman - oh captain my captain, o καπετάνιος είναι νεκρός, μετά που είδα την ταινία με τον κύκλο των χαμένων ποιητών αλλά δεν θυμήθηκα καθόλου την εικόνα. Σαν ανταρσία του Μπάουντι περισσότερο μου έμοιασε αυτό με τους ναύτες – τους αξιωματικούς συγκεκριμένα – που αναλαμβάνουν την διοίκηση, καμία θλίψη για τον καπετάνιο.
Και συνεχίζουμε με τέτοιες μεταφορές – θα ρίξετε τη χώρα στα βράχια και παρόμοια ενώ όσοι έχουν καρδιά στα νησιά περισυλλέγουν ναυαγούς και πνιγμένους από εμπόλεμες ζώνες.
Για τη δημοκρατία και το πώς είναι το πολίτευμα μιας δημοκρατικής χώρας, δεν ξέρω τι θα έλεγε ο αγαπημένος μου δάσκαλος, που ήταν τότε διευθυντής. Ιταλοσπουδαγμένος και καλλιγράφος, που είχε γεμίσει το σχολείο με ρητά του Montaigne και του Pestalozzi. Βεβαίως και θα μαθαίναμε όλοι στη ζωή μας να κάνουμε συμβιβασμούς, δεν γίνεται αλλιώς, και πως δεν χρειάζεται να επιβληθεί δικτατορία όπως φαίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα όταν αυτή χρωστάει. Πώς δεν μπορεί να νομοθετεί ένα κοινοβούλιο όταν δεν εγκρίνουν οι διάφορες ομάδες εργασίας, οι θεσμοί, οι επιτηρητές. Και φυσικά υπάρχουν και χειρότερα και απείρως προτιμότερο είναι αυτό που έχουμε από πριν. Απλά η δημοκρατία δεν είναι τόσο ασπιλη, δεν είναι τόσο αγνή δεν είναι αυτή που νομίζαμε, αυτή που περιμέναμε.
ΥΓ
Η ανάρτηση έγινε στο φέησμπουκ τον Απρίλιο του 2015 και οι φωτογραφἰες είναι από το δημοτικό σχολείο του Χαράδρου Αρκαδίας. Αρκαδία με όλη τη σημασία της λέξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου